31 de outubro de 2010

Hoxe é a noite do Samaín.

SAMAÍN
A noite anterior ao 1 de novembro

Parece que o nome provén do primeiro mes (Samonios) do calendario de Coligny. Era pois o principio de ano e para os escoceses eran os festexos da morte. É evidente que a festa foi reconducida á celebración do Día de Defuntos e de Todos os Santos.

Esta conversión de festividades locais xa se daba anteriormente á Igrexa Católica. En determinado momento o emperador Augusto puxo límites á relixión dos druídas e estableceu un culto a Roma marcando a súa festa central o 1 de agosto que coincidía cunha festividade importante dos propios druidas.

Tamén é rechamante a proximidade da pronuncia do nome celta desta festa co “San Martiño” ao que se trasladou algunhas destas celebracións en zonas ourensás.

O traballo principal era a recolleita de castañas, normalmente levada a cabo polos nenos. Celebrábase o magosto, con castañas, viño novo e queixo. Segundo Murguía as castañas e o viño simbolizan a morte e a vida. Unha tempada para xogar coas cabazas e as cabezas dos nabos, tallando caveiras.

Na festa celta a importancia era tal que estaba penada a ausencia. O punto principal era a celebración do gran banquete. Entre outras moitas celebracións facíanse xogos de adiviñas.

30 de outubro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (II).

O 5 de marzo de 1867, o Moravian, da Montreal Ocean Company, navegando durante a noite a 270 30' de latitude e 720 15' de lonxitude, chocou por estribor cunha roca non sinalada por ningún mapa nesas paraxes. Impulsado pola forza combinada de vento e dos seus catrocentos cabalos de vapor, o buque navegaba á velocidade de trece nus. Aberto polo choque, é indubidable que de non ser por a gran calidade do seu casco, o Moravian tivérase ido a pique cos douscentos trinta e sete pasaxeiros que embarcaran en Canadá.

O accidente acontecera sobre as cinco de a mañá, cando comezaba a despuntar o día. Os oficiais de garda correron a escrutar o mar coa maior atención, sen ver outra cousa que un forte remuíño a uns tres cables de distancia do barco, como si as capas líquidas tiveran sido violentamente batidas. Se tomaron con exactitude as coordenadas do lugar e o Moravian continuou o seu rumbo sen avarías aparentes. ¿Tivera chocado cunha roca submariña ou fora golpeado por un obxecto residual, enorme, dun naufraxio? Non puido saberse, mais ao examinar o buque no dique careneiro observouse que unha parte da quilla tivera quedado desfeita.

Pese á extrema gravidade do feito, tal vez tivera pasado ó esquecemento como tantos outros se non se tivera reproducido en idénticas condicións, tres semanas despois. Mais nesta ocasión a nacionalidade do buque vítima desta nova abordaxe e a reputación da compañía á que pertencía o navío deron ao acontecemento unha inmensa repercusión.

Ninguén ignora o nome do célebre armador inglés Cunard, o intelixente industrial que fundou, en 1840, un servizo postal entre Liverpool e Halifax, con tres barcos de madeira, de rodas, de catrocentos cabalos de forza e cun arqueo de mil cento sesenta e dúas toneladas. Oito anos despois, o material da compañía víase incrementado en catro barcos de seiscentos cincuenta cabalos e mil oitocentas vinte toneladas, e dous anos máis tarde, noutros dous buques de maior potencia e tonelaxe. En 1853, a Compañía Cunard, cuxa exclusiva do transporte do correo acababa de serlle renovada, engadiu sucesivamente a súa flota o Arabia, o Persia, o China, o Scotia, o Xava e o Rusia, todos eles moi rápidos e os máis grandes que, a excepción do Great Eastern, tivesen surcado nunca os mares. Así, pois, en 1867, a compañía posuía doce barcos, oito deles de rodas e catro de hélice.

A mención destes detalles ten por fin amosar a importancia desta compañía de transportes marítimos, cunha intelixente xestión ben coñecida no mundo enteiro. Ningunha empresa de navegación transoceánica foi dirixida con tanta habilidade como esta; ningún negocio viuse coroado por un éxito maior. Dende hai vinteseis anos, os navíos das liñas Cunard atravesaron dúas mil veces o Atlántico sen que nin unha soa vez malograrase unha viaxe, sen que se producira nunca un retraso, sen que se perdera nin unha carta, nin un home nin un barco.

Por iso, maila poderosa competencia das liñas francesas, os pasaxeiros continúan escollendo a Cunard, con preferencia a calquera outra, como demostran as conclusións dos documentos oficiais dos últimos anos. Dito isto, a ninguén sorprenderá a repercusión atopada polo accidente acontecido a un dos seus mellores barcos.

O 13 de abril de 1867, o Scotia atopábase a 150 12' de lonxitude e 450 37' de latitude, navegando con mar calmo e brisa favorable. A súa velocidade era de trece nus e coarenta e tres centésimas, impulsado polos seus mil cabalos de vapor. As súas rodas batían o mar cunha perfecta regularidade. O seu calado era de seis metros e sesenta centímetros, e o seu desprazamento de seis mil seiscentos vinticatro metros cúbicos.

Ás catro e dezasete minutos da tarde, cando os pasaxeiros atopábanse merendando no grande salón, houbo un choque, pouco sensible en realidade, no casco do Scotia, un pouco máis atrás da súa roda de babor.

Non fora o Scotia o que dera o golpe e si quen o tivera recibido, e por un instrumento máis cortante ou perforante que contundente. O impacto tivera parecido tan lixeiro que ninguén a bordo se tivera asustado se non tivesen subido á ponte varios mariñeiros da cala gritando:

- «¡Afundímonos! ¡Afundímonos!».

Os pasaxeiros quedaron espantados, mais o capitán Anderson apresurouse a tranquilizalos. En efecto, o perigo non podía ser inminente. Dividido en sete compartimentos por tabiques herméticos, o Scotia podía resistir impunemente unha vía de auga.

O capitán Anderson dirixiuse inmediatamente á cala. Veu que o quinto compartimento tivera sido invadido polo mar, e que a rapidez da invasión demostraba que a vía de auga era considerable. Afortunadamente, as caldeiras non se atopaban nese compartimento. De haber estado aloxadas nel, axiña se tiveran apagado. O capitán Anderson ordenou de inmediato que pararan as máquinas. Un mariñeiro sumerxiuse para examinar a avaría. Algúns instantes despois puido comprobarse a existencia no casco do buque dun furado duns dous metros de anchura.

Imposible era cegar unha vía de auga tan considerable, polo que o Scotia, coas súas rodas medio sumerxidas, debeu continuar así a súa travesía. Se atopaba entón a trescentas millas do cabo Clear.

Cun retraso de tres días que inquietou vivamente á poboación de Liverpool, conseguiu arribar ás dársenas da compañía.

Unha vez posto o Scotia no dique seco, os enxeñeiros procederon a examinar o seu casco. Sen poder dar crédito ós seus ollos viron cómo a dous metros e medio por embaixo da liña de flotación se abría unha fenda regular en forma de triángulo isósceles. A perforación da prancha ofrecía unha perfecta nitidez; non a tivera feito mellor unha taladradora. Evidente era, pois, que o instrumento perforador que a tivera producido debía ser dun temple pouco común, e que tras haber sido lanzado cunha forza prodixiosa, como o testemuñaba a apertura nunha prancha de catro centímetros de espesor, retirarase por si mesmo mediante un movemento de retracción certamente inexplicable.

Tal foi este último feito, que tivo por resultado o de apaisoar novamente á opinión pública. Dende ese momento, en efecto, todos os accidentes marítimos sen causa coñecida se atribuíron ó monstro. O fantástico animal cargou ca responsabilidade de todos eses naufraxios, cuxo número é desgraciadamente considerable, xa que dos tres mil barcos cuxa perda é rexistrada anualmente no Bureau Veritas, a cifra de navíos de vapor ou de vela que se dan por perdidos ante a ausencia de toda nova ascende a non menos de douscentos.

Xusta ou inxustamente acusouse ó «monstro» das ditas desaparicións. Ó revelarse así cada día máis perigosas as comunicacións entre os diversos continentes, a opinión pública pronunciouse pedindo enerxicamente que se desembarazaran os mares, dunha vez e a calquera prezo, do formidable cetáceo.

29 de outubro de 2010

Axudando a facer o Palaestra Xove Nº 5

Queres axudar a facer o Palaestra Xove Nº 5?

Agora podes propoñer novos temas para o Boletín da Sociedade Cultural e Deportiva Palaestra.

28 de outubro de 2010

Escuela de Letras

Fundada en 1989, la Escuela De Letras de Madrid fue la primera escuela de escritura creativa creada en España.

Por su claustro han pasado profesores como Juan José Millás, Alejandro Gándara, Jesús Ferrero o José María Guelbenzu.

Actualmente es dirigida por el poeta Juan Carlos Suñén y ofrece una Maestría en Creación literaria de dos años de duración y distintos niveles de postgrado, siendo uno de los centros de referencia de la enseñanza literaria en lengua española.

Su web es Escuela de Letras

27 de outubro de 2010

Xogos

Palaestra crea un novo equipo de xadrez o cal vai ter tres cargos; o presidente, o delegado e mais o tesoureiro.

Os cargos son ocupados por Xoan, Dani e Xacobo, ainda que pode ser que non sexa por esta orde.

O tesoureiro, que é fillo único, é o que gaña menos cartos pola súa función.

Xacobo que está casado coa irmá de Xoan, gaña mais que o delegado.

¿Que posto ocupa cada un?

26 de outubro de 2010

Recordatorio da Lectura Simultánea

Lectura simultánea.

Estamos este mes facendo a lectura do libro "Por mil millones de dólares" de Alberto Vázquez Figueroa.

Para leer o blog do autor e descargar de balde o libro, preme no enlace: Por mil millones de dólares

Iremos facendo preguntas do Libro.

25 de outubro de 2010

Fahrenheit 451

de Ray Bradbury

Editado por XERAIS

FICHA TÉCNICA
Título: Fahrenheit 451
Autor: Ray Bradbury
Tradutora: Magdalena Fernández Pérez
Editorial: Edicións Xerais de Galicia
Colección: Fóra de Xogo
Nº páxinas: 208
ISBN: 84-9782-310-9

O AUTOR
RAY BRADBURY
Escritor norteamericano nado en 1920.
Entre os seus textos podemos destacar os libros de relatos O home ilustrado e a novella Fahrenheit 451.
Novelista e poeta, ensaísta, autor de relatos curtos, obras de teatro e guións. Neste ultimo campo podemos citar o da película Moby Dick de John Huston e de varias historias televisivas para Alfred Hitchcock.
Planificou o escenario dunha atracción moi popular de Disney World sobre as viaxes espaciais e tamén o pavillón norteamericano para a Exposición Mundial de Nova York de 1964.
Un dos astronautas da tripulación do Apolo bautizou un cráter co nome de Dandelion en referencia á súa novela Dandelion Wine.

RESUMO ARGUMENTAL
No prefacio, escrito polo autor en 1993, corenta anos despois de publicada a novela, Bradbury describe a orixe desta sintetizándoa na fórmula «cinco saltiños pequenos e un chimpo ben grande. Cinco petardos e un estoupido final.» Cinco pequenos relatos nos que foron saíndo á superficie as ideas que formarán parte desta novela, así coma a personaxe protagonista que vai adquirindo carta de identidade.

Esta novela é un clásico da literatura do século XX. Unha antiutopía na que o absurdo acada elevadas cotas como presentar aos bombeiros queimando en vez de apagando o lume e cargando combustible en vez de auga. Unha antiutopía na que se busca a felicidade absoluta eliminando todo aquilo que poida crear dúbidas ou incertezas, toda relación coa natureza ou coa imaxinación.

451 son os graos Fahrenheit aos que arde o papel. Montag, o protagonista, é un bombeiro dedicado a queimar libros, uns obxectos considerados indesexables para a sociedade. Pero na súa cabeza vanse abrindo fendas na convivencia con Mildred –unha muller que, pese a todo o que ten, non dorme nin é feliz–, aos encontros con Clarisse –unha nena que lle fala de cousas que el esquecera ou das que nunca fora consciente–. Come za a ler e a defender a lectura ata transformarse nun disidente e un prófugo, formando parte dun grupo secreto de libros viventes que se esforzan en transmitir de boca en boca a antiga cultura. Fahrenheit 451 é a súa historia.

Unha novela de anticipación científica que segue asombrando cincuenta anos despois de ser escrita.

Existe versión cinematográfica da novela.

TEMAS E VALORES

• Os libros. No mundo de Montag os libros están prohibidos por considerarse fonte de discordia e infelicidade, pero cóntasenos que, noutros momentos, fórase deixando de ler sen necesidade de que esta acción estivese prohibida.

• O valor da lectura. No prefacio podemos observar a valoración que Bradbury fai da lectura e dos libros, así como das bibliotecas.

• Utopías e antiutopías. Esta lectura pode poñernos en contacto con este xénero de utopías escritas ao longo da Historia, que se desenvolvían en illas remotas e, máis tarde, en lugares ilocalizables nun futuro de ciencia ficción. É daquela cando se transforman en antiutopías, sociedades creadas buscando a felicidade pero que se transforman en pesadelos, en sociedades monstruosas nas que a vida está prisioneira. O paso a outras novelas deste tipo pode resultar interesante, despois de ler esta.

• O absurdo. Bradbury conta como unha das experiencias que dan lugar a este relato o seu encontro cun policía que o increpa por camiñar sen máis, e o relato absorbe esa contradición, ese absurdo, igual que o fixera antes no conto The Pedestrian. Pero esta non é a única referencia ao absurdo.

• A submisión da humanidade aos medios de comunicación, ás drogas e ao conformismo.

24 de outubro de 2010

Pregunta

Queremos saber cal é o libro (e o autor) onde aparece o seguinte texto:

... Isto contoumo Luisiño Cardemil Sampaio - que bo rapaz, tan triste - o primeiro ano de instituto, cando nos fixemos amigos. Seguímolo sendo ata que morreu - cursábamos terceiro - :

un día latou as clases e afogou no río, fronte a Peliquín. Ninguén soubo como foi pois ninguén o viu, que aínda non era tempo de escapármonos para ir nadar no río...

23 de outubro de 2010

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (I).

Novela por entregas.

Primeira parte

UN ESCOLLO FUXITIVO

Un feito rechamante, un fenómeno non explicado e inexplicable que sen dúbida ninguén esqueceu, sinalou o ano de 1866. Sen falar xa das murmuracións que axitaron a pobos e portos de mar e o ánimo da xente de terra dentro, moi fonda era a preocupación dos homes adicados ás tarefas marítimas. Comerciantes, armadores, capitáns de alto bordo e patróns de Europa e de América, oficiais da mariña de guerra de tódolos países, gobernos de diversos estados en ambos continentes, sentiron suma inquietude con aquel acontecemento.

Pois tal era que dende tempo atrás varios navíos atoparanse en alta mar “cun couso enorme", un obxecto longo, fusiforme, ás veces fosforescente, moitísimo mais voluminoso e veloz cas baleas.

Os feitos referentes a tal aparición, anotados nos diversos libros da bordo, coincidían bastante exactamente en canto á estrutura do obxecto ou do ser en cuestión, o mesmo que na velocidade incalculable dous seus movementos, na sorprendente potencia da súa locomoción e na vida particular de que semellaba estar dotado. Se era un cetáceo, superaba en tamaño a todos cantos a ciencia tiña clasificados entón. Nin Cuvier, nin Lacépède, nin o señor Dumeril, nin o señor de Quatrefages admitirían a existencia de tal monstro, salvo que o vexen polos seus propios e experimentados ollos.

Polas observacións efectuadas en diferentes circunstancias, unha vez descartadas tanto as tímidas avaliacións que asignaban a ese obxecto unha lonxitude de douscentos pes, como as moi exaxeradas que lle imputaban unha anchura dunha milla e unha lonxitude de tres, permitía afirmar que ese ser fenomenal, de ser certa a súa existencia, superaba con exceso tódalas dimensións admitidas ata entón polos ictiólogos.

Mais existía; innegable era xa o feito en si mesmo. E dada esa tendencia ó fantasioso que existe no home, compréndese a emoción producida por esa sobrenatural aparición. Preciso era renunciar á tentación de remitila ó reino das fábulas.

Efectivamente, o 20 de xullo de 1866, o vapor Governor Higginson, da Calcuta and Burnach Steam Navigation Company, atopara esa masa móbil a cinco millas ó este das costas de Australia. O capitán Baker creu, ó pronto, atoparse en presenza dun escollo descoñecido, e xa dispuña determinar a súa exacta situación cando puido ver dúas columnas de auga, proxectadas polo inexplicable obxecto, erguerse asubiando polo aire ata cento cincuenta pes. Forzoso era así concluír que de non estar o escollo sometido ás expansións intermitentes dun géiser, o Governor Higginson tivera atopado un mamífero acuático, descoñecido ata entón, que expulsaba polos seus espiráculos columnas de auga, mesturadas con aire e vapor.

Observouse igual feito o 23 de xullo do mesmo ano, en augas do Pacífico, polo Cristóbal Colón, da West India and Pacific Steam Navigation Company. Por conseguinte o extraordinario cetáceo podía trasladarse dun lugar a outro cunha velocidade sorprendente, posto que con tres días de intervalo tan só, o Governor Higginson e o Cristóbal Colón o tiveran observado en dous puntos do mapa separados por unha distancia de máis de setecentas leguas marítimas.

Quince días máis tarde, a dous mil leguas de alí, o Helvetia, da Compagnie Nationale, e o Shannon, da Royal Mail, navegando en sentido oposto pola zona do Atlántico comprendida entre Europa e Estados Unidos, sinaláronse mutuamente ó monstro a 420 15' de latitude norte e 600 35' de lonxitude ó oeste do meridiano de Greenwich. Nesa observación simultánea creuse poder avaliar a lonxitude mínima do mamífero en máis de trescentos cincuenta pes ingleses, dado que o Shannon e o Helvetia eran de dimensións inferiores, mesmo cando ambos mediran cen metros do tallamar ó codaste. Agora ben, as baleas máis grandes, as que frecuentan as paraxes das illas Aleutinas, a Kulammak e a Umgullick, non exceden os cincuenta e seis metros de lonxitude, si realmente chegan a alcanzar tal dimensión.

Estes sucesivos informes; novas observacións efectuadas a bordo do transatlántico Lle Pereire, unha abordaxe entre o monstro e o Etna, da liña Iseman; un acta levantada polos oficiais da fragata francesa A Normandie; un estudio moi serio feito polo estado maior do comodoro Fitz-James a bordo do Lord Clyde, causaron unha profunda sensación na opinión pública. Nos países de humor lixeiro tomouse como unha coña mariñeira o fenómeno. Mais nos países graves e prácticos; en Inglaterra, en Estados Unidos de América, en Alemaña, causou unha viva inquedanza.

En todas partes, nas grandes cidades, o monstro colleu sona. Foi tema de cancións nos cafés, de caricatura nos xornais e de representación nos teatros. A prensa atopou a ocasión de practicar o enxeño e o sensacionalismo. Nas súas páxinas, pobres de noticias, víronse reaparecer a tódolos seres imaxinarios e xigantescos, dende a balea branca, a terrible «Moby Dick» das rexións hiperbóreas, ata o desmesurado Kraken, cuxos tentáculos poden abrazar un buque de cincocentas toneladas e levalo aos abismos do océano. Chegouse mesmo a reproducir as noticias dos tempos antigos, as opinións de Aristóteles e de Plinio que admitían a existencia de tais monstros, os relatos noruegueses do bispo Pontoppidan, as relacións de Paul Heggede e os informes de Harrenxton, cuxa boa fe non pode ser posta en dúbida ó afirmar ter visto, atopándose a bordo do Castillan, en 1857, a enorme serpe que ata entón non tivera frecuentado outros mares que os do antigo Constitutionnel.

Todo isto deu orixe á interminable polémica entre os crédulos e os incrédulos, nas sociedades e nas publicacións científicas. A «cuestión do monstro» inflamou os ánimos. Os xornalistas imbuídos de espírito científico, en loita cos que profesan o enxeño, gastaron ondas de tinta durante a memorable campaña; algúns chegaron mesmo a verter dous ou tres pingas de sangue, ó pasar, no seu ardor, da serpe de mar ás máis ofensivas caracterizacións.

Durante seis meses a guerra proseguiu con lances diversos. Ós artigos de fondo do Instituto Xeográfico do Brasil, da Academia Real de Ciencias de Berlin, da Asociación Británica, do Instituto Smithsoniano de Washington, ós debates do The Indian Archipelago, do Cosmos do abate Moigno e do Mittheilungen de Petermann, e as crónicas científicas das grandes publicacións de Francia e outros países replicaba á prensa vulgar con alardes dun enxeño inacabable.

Os seus inspirados redactores, parodiando unha frase de Linneo que citaban os adversarios do monstro, mantiveron, en efecto, que «a natureza non produce parvos», e conxuraron ós seus contemporáneos a non inflixir un mentís á natureza e, consecuentemente, a rexeitar a existencia dos Kraken, das serpes de mar, das «Moby Dick» e outras imaxinacións de mariñeiros delirantes. Por último, nun artigo dun temido xornal satírico, o máis popular dos seus redactores, facendo achega de todos os elementos, lanzouse, como Hipólito, contra o monstro, asestoulle un golpe definitivo e acabou con el en medio dunha gargallada universal. O enxeño tivera vencido á ciencia.

A cuestión parecía xa soterrada durante os primeiros meses do ano de 1867, sen aparentes posibilidades de resucitar, cando novos feitos chegaron ó coñecemento do público. Feitos que revelaron que non se trataba xa dun problema científico por resolver e si dun perigo serio e real a evitar. A cuestión adquiriu así un aspecto moi diferente. O monstro volveu a erixirse en roca, escollo, mais nun escollo fugaz, indeterminable.

22 de outubro de 2010

Primeira semana do novo blog

Cada día teremos unha nova entrada no Blog.
Entre os participantes que colaboren respondendo aos xogos ou preguntas formulados ou participando na elaboración do blog e axudando a súa difusión realizaremos mensualmente o sorteo dun agasallo e ao final da temporada cun lector de libros dixitais.
As ideas e comentarios son benvidos para facer desta páxina un lugar participativo.

21 de outubro de 2010

Notas sobre el arte de escribir cuentos fantásticos.

Por Lovecraft.

La razón por la cual escribo cuentos fantásticos es porque me producen una satisfacción personal y me acercan a la vaga, escurridiza, fragmentaria sensación de lo maravilloso, de lo bello y de las visiones que me llenan con ciertas perspectivas (escenas, arquitecturas, paisajes, atmósfera, etc.), ideas, ocurrencias e imágenes.

Mi predilección por los relatos sobrenaturales se debe a que encajan perfectamente con mis inclinaciones personales; uno de mis anhelos más fuertes es el de lograr la suspensión o violación momentánea de las irritantes limitaciones del tiempo, del espacio y de las leyes naturales que nos rigen y frustran nuestros deseos de indagar en las infinitas regiones del cosmos, que por ahora se hallan más allá de nuestro alcance, más allá de nuestro punto de vista.

Estos cuentos tratan de incrementar la sensación de miedo, ya que el miedo es nuestra más fuerte y profunda emoción y una de las que mejor se presta a desafiar los cánones de las leyes naturales. El terror y lo desconocido, están siempre relacionados, tan íntimamente unidos que es difícil crear una imagen convincente de la destrucción de las leyes naturales, de la alienación cósmica y de las presencias exteriores sin hacer énfasis en el sentimiento de miedo y horror. La razón por la cual el factor tiempo juega un papel tan importante en muchos de mis cuentos es debida a que es un elemento que vive en mi cerebro y al que considero como la cosa más profunda, dramática y terrible del universo,

El conflicto con el tiempo es el tema más poderoso y prolífico de toda expresión humana,

Mi forma personal de escribir un cuento es evidentemente una manera particular de expresarme; quizá un poco limitada, pero tan antigua y permanente como la literatura en sí misma. Siempre existirá un número determinado de personas que tenga gran curiosidad por el desconocido espacio exterior, y un deseo ardiente por escapar de la morada-prisión de lo conocido y lo real, para deambular por las regiones encantadas llenas de aventuras y posibilidades infinitas a las que sólo los sueños pueden acercarse: las profundidades de los bosques añosos, la maravilla de fantásticas torres y las llameantes y asombrosas puestas de sol.

Entre esta clase de personas apasionadas por los cuentos fantásticos se encuentran los grandes maestros -Poe, Dunsany, Arthur Machen, M. R. James, Algernon Blackwood, Walter de la Mare; verdaderos clásicos- e insignificantes aficionados, como yo mismo.

Sólo hay una forma de escribir un relato tal y como yo lo hago. Cada uno de mis cuentos tiene una trama diferente. Una o dos veces he escrito un sueño literalmente, pero por lo general me inspiro en un paisaje, idea o imagen que deseo expresar, y busco en mi cerebro una vía adecuada de crear una cadena de acontecimientos dramáticos capaces de ser expresados en términos concretos. Intento crear una lista mental de las situaciones mejor adaptadas al paisaje, idea, o imagen, y luego comienzo a conjeturar con las situaciones lógicas que pueden sor motivadas por la forma, imagen o idea elegida,

Mi actual proceso de composición es tan variable como la elección del tema o el desarrollo de la historia; pero si la estructura de mis cuentos fuese analizada, es posible que pudiesen descubrirse ciertas reglas que a continuación enumero:

1) Preparar una sinopsis o escenario de acontecimientos en orden a su aparición; no en el de la narración. Describir con vigor los hechos como para hacer creíbles los incidentes que van a tener lugar. Los detalles, comentarios y descripciones son de gran importancia en este boceto inicial.

2) Preparar una segunda sinopsis o escenario de acontecimientos; esta vez en orden a su narración, con descripciones detalladas y amplias, y con anotaciones a un posible cambio de perspectiva, o a un incremento del clímax. Cambiar la sinopsis inicial si fuera necesario, siempre y cuando se logre un mayor interés dramático. Interpolar o suprimir incidentes donde se requiera, sin ceñirse a la idea original aunque el resultado sea una historia completamente diferente a la que se pensó en un principio. Permitir adiciones y alteraciones siempre y cuando estén lo suficientemente relacionadas con la formulación de los acontecimientos,

3) Escribir la historia rápidamente y con fluidez, sin ser demasiado crítico, siguiendo el punto (2), es decir, de acuerdo al orden narrativo en la sinopsis. Cambiar los incidentes o el argumento siempre que el desarrollo de la ~a tienda a tal cambio, sin dejarse influir por el boceto previo. Si el desarrollo de la historia revela nuevos efectos dramáticos, añadir todo lo que pueda ser positivo; repasando y reconciliando todas y cada una de las adiciones del nuevo plan. Insertar o suprimir todo aquello que sea necesario o aconsejable; probar con diferentes comienzos y diferentes finales, hasta encontrar el que más se adapte al argumento. Asegurarse de que ensamblan todas las partes de la ira~ desde el comí~ al final del relato. Corregir toda posible superficialidad -palabras, párrafos, incluso episodios completos-, conservando el orden preestablecido.

4) Revisar por completo el texto, poniendo especial atención en el vocabulario, sintaxis, ritmo de la prosa, proporción de las partes, sutilezas del tono, gracia e interés de las composiciones (de escena a escena de una acción lenta a otra rápida, de un acontecimiento que tenga que ver con el tiempo, cte.), la efectividad del comienzo, del final, del clímax, el suspenso y el interés dramático, la captación de la atmósfera y otros elementos diversos.

5) Preparar una copia esmerada a máquina; sin vacilar por ello en acometer una revisión final alfi donde sea necesario.

El primero de estos puntos es por lo general una meta idea mental una puesta en escena de condiciones y acontecimientos que rondan en nuestra cabeza, jamás puestas sobre papel hasta que preparo una detallado sinopsis de estos acontecimientos en orden a su narración. De forma que a veces comienzo el bosquejo antes de saber cómo voy que más tarde será desarrollado.

Considero cuatro tipos diferentes de cuentos sobrenaturales: uno expresa una aptitud o sentimiento, otro un concepto plástico, un tercer tipo comunica una situación general, condición, leyendo o concepto intelectual, y un cuarto muestra una imagen definitiva, o una situación específica de índole dramática. Por otra parte, las historias fantásticas pueden estar clasificadas en dos amplias categorías: aquellas en las que lo maravilloso o terrible está relacionado con algún tipo de condición o fenómeno, y aquéllas en las que esto concierne a la acción del personaje en con un suceso o fenómeno grotesco,

Cada relato fantástico -hablando en particular de los cuentos de miedo- puede desarrollar cinco elementos críticos:

a) lo que sirve de núcleo a un horror o anormalidad (condición, entidad, etc,);
b) efectos o desarrollos típicos del horror,
c) el modo de la manifestación de ese horror;
d) la forma de reaccionar ante ese horror;
e) los efectos específicos del horror en relación a lo condiciones dadas,

Al escribir un cuento sobrenatural, siempre pongo especial atención en la forma de crear una atmósfera idónea, aplicando el énfasis necesario en el momento adecuado. Nadie puede, excepto en las revistas populares, presentar un fenómeno imposible, improbable o inconcebible, como si fuera una narración de actos objetivos.

Los cuentos sobre eventos extraordinarios tienen ciertas complejidades que deben ser superadas para lograr su credibilidad, y esto sólo puede conseguirse tratando el tema con cuidadoso realismo, excepto a la hora de abordar el hecho sobrenatural.

Este elemento fantástico debe causar impresión y hay que poner gran cuidado en la construcción emocional; su aparición apenas debe sentirse, pero tiene que notarse. Si fuese la esencia primordial del cuento, eclipsaría todos los demás caracteres y acontecimientos; los cuales deben ser consistentes y naturales, excepto cuando se refieren al hecho extraordinario. Los acontecimientos espectrales deben ser narrados con la misma emoción con la que se narraría un suceso extraño en la vida real. Nunca debe darse por supuesto este suceso sobrenatural. Incluso cuando los personajes están acostumbrados a ello, hay que crear un ambiente de terror y angustia que se corresponda con el estado de ánimo del lector. Un descuidado estilo arruinaría cualquier intento de escribir fantasía seria.

La atmósfera y no la acción, es el gran desiderátum de la literatura fantástica. En realidad, todo relato fantástico debe ser una nítida pincelada de un cierto tipo de comportamiento humano. Si le damos cualquier otro tipo de prioridad, podría llegar a convertirse en una obra mediocre, pueril y poco convincente. El énfasis debe comunicarse con sutileza; indicaciones, sugerencias vago que se asocien entre sí, creando una ilusión brumosa de la ex~ realidad de lo irreal. Hay que evitar descripciones inútiles de sucesos increíbles que no sean significativos.

Estas han sido las reglas o moldes que he seguido -consciente o inconscientemente- ya que siempre he considerado con bastante seriedad la creación fantástica. Que mis resultados puedan llegar a tener éxito es algo bastante discutible; pero de lo que sí estoy seguro es que, si hubiese ignorado las normas aquí arriba mencionadas, mis relatos habrían sido mucho peores de lo que son ahora.

20 de outubro de 2010

Xogos

No Mar Cantábrico as mareas poden variar a súa altura nuns quince metros. Na mar deste acertixo as mareas non son tan vivas e só varían 3 metros.

Un barco está en medio da bahía. Unha escada colga dende a cuberta do barco e chega ata a superficie do mar. Os peldaños estáns eparados por 18 centímetros.

Coa marea baixa poden verse dez peldaños da escada. Coa marea alta o nivel da auga sube tres metros.

¿Cantos peldaños se verán entón?

19 de outubro de 2010

Por mil millones de dólares.

Lectura simultánea.

Animamos a compartir esta Lectura, do Libro "Por mil millones de dólares" de Alberto Vázquez Figueroa.

Lee o blog do autor e descarga o libro de xeito gratuito: Por mil millones de dólares

Inicio da obra:

Salka Embarek se convirtió en mujer la noche que comenzaron a caer bombas sobre Bagdad.

No se trató únicamente de una reacción síquica, achacable a una situación nueva y del todo anómala que ponía fin a su despreocupada niñez, sino de un súbito y anormal adelantamiento de su primera menstruación, lo que motivó que durante el resto de su vida asociara mentalmente la idea de la sangre que manaba del interior de su cuerpo a la sangre de las miles de víctimas de una brutal masacre.

El insoportable estruendo de las explosiones, el resplandor de los incendios, los aullidos de las sirenas, y los desgarrados gritos de angustia de heridos y moribundos significaron una definitiva vuelta de página en su existencia por el hecho de pasar en cuestión de minutos de ser la niña mimada de una familia que residía desde tiempos inmemoriales en una fabulosa y antiquísima ciudad famosa por sus leyendas, palacios, califas y sultanes, a una aturdida y aterrorizada criatura que contemplaba estupefacta los cadáveres de sus padres y de uno de sus hermanos.

Las pesadillas pueden ser hermosas porque acaban en el momento en que se abren los ojos a la realidad.

La realidad suele ser espantosa porque al abrir los ojos continúa constituyendo una indestructible certeza.

Las pesadillas son fruto de nuestra imaginación; la realidad acostumbra a ser fruto de imaginaciones ajenas.

Aquella lluvia de bombas caídas del cielo o misiles lanzados desde cientos de kilómetros de distancia, lo era, y aquel infierno adelantado a la muerte y al juicio final también lo era, aunque en aquellos momentos la desconcertada Salka Embarek no consiguiera entender sus motivos.

Sobre los parterres de flores del pequeño jardín que su madre le había enseñado a cuidar con tanto esmero, reposaba ahora el destrozado cadáver de su hermano Alí, y tan sólo la ropa y el anillo que lucía en una mano que tantas veces la había llevado al parque, le permitían comprender que aquel otro disperso amasijo de carne ensangrentada pertenecía a su madre.

Su padre había sobrevivido durante casi diez minutos al efecto de la explosión que había destrozado su hogar, pero su corazón parecía haberse negado a aceptar la magnitud de la tragedia; ahora se encontraba sentado en uno de los cuatro escalones que daban acceso al porche, con los ojos muy abiertos, como si estuvieran observando el horror, aunque ya no veían más que el largo y oscuro sendero que conducía a la nada.

Estrellas fugaces cruzaban una y otra vez el cielo, pero ya no eran aquellas por las que tantas noches se sentaron en la terraza deseando verlas y pedir deseos que rara vez se cumplían, sino proyectiles que buscaban ansiosos las cabezas de otros ancianos y otros niños.

La guerra, odiosa palabra que su madre más que pronunciar escupía con asco, había irrumpido sin previo aviso en el pequeño mundo de una criatura a la que nadie había puesto en antecedentes de su letal significado.

Salka tardó casi una hora en reaccionar, se irguió a duras penas, cruzó junto al rígido cuerpo de su padre sin rozarlo, se abrió paso entre las ruinas, apartó los cascotes que cubrían su cama y se acurrucó en ella ansiando quedarse dormida con la vana esperanza de que con la luz del nuevo día todo volviera a la normalidad.

A las ocho tenía que estar en pie y a las nueve en el colegio.

La maestra se mostraba muy estricta respecto al hecho de ser puntual.

Pero el sueño no ama a los desgraciados.

Al sueño no le gusta acudir en auxilio de aquellos que lo necesitan.

El sueño, último consuelo de los pobres, tanto más tarda en llegar cuanto más se le llama.

El sueño es un maldito traidor que acosa a quien le esquiva y esquiva a quien le acosa sin atenerse a razones, pese a que aquella que solicita sus favores sea una pobre niña que le espera como su única oportunidad de no volverse loca.

18 de outubro de 2010

As cinco persoas que atoparás no ceo.


Lectura Recomendada.


Mitch Albom, o autor de "Martes co meu vello profesor", volve para facernos pensar, para facernos sentir, e sobre todo para namorarnos de novo de cada unha das palabras que compón a súa nova novela: "As cinco persoas que atoparás no ceo".

Eddie ten 83 anos e traballa no parque de atraccións dunha pequena cidade de provincias norteamericana. pasou toda a súa vida neste lugar, fóra da súa participación na Segunda Guerra Mundial, un episodio que lle marcou profundamente. A súa vida acaba de forma tráxica ao salvar a unha nena que está a piques de ser atropelada por un coche da montaña rusa. Eddie atópase agora... no ceo. O paraíso aparece como o lugar onde, por fin, entendemos o sentido da nosa vida na terra. Así, Eddie atópase coas cinco persoas que máis influíron na súa vida, de forma directa pero tamén indirecta, sen que el se decatara.


E así xorden dúas preguntas capitais:
De que xeito a nosa vida está ligada á de xente que non coñecemos?
Como inflúen as nosas decisións na vida doutras persoas?


Visita Mitch Albom na Wikipedia