31 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LV).

Era un amplo cuadrilátero (dez metros de lonxitude, seis de anchura e cinco de altura) no que as interseccións das paredes estaban recubertas por paneis. Un teito luminoso, decorado con lixeiros arabescos, distribuía unha luz clara e suave sobre as marabillas acumuladas naquel museo. Pois dun museo tratábase realmente. Unha man intelixente e pródiga reunira nel tesouros da natureza e da arte, con esa artística desorde que distingue ao estudo dun pintor.
Unha trintena de cadros de grandes mestres, en marcos uniformes, separados por resplandecientes panoplias, ornaban as paredes cubertas por tapices con debuxos severos. Puiden ver alí teas valiosísimas, que na súa maior parte admirara nas coleccións particulares de Europa e nas exposicións. As diferentes escolas dos mestres antigos estaban representadas por unha madona de Rafael, unha virxe de Leonardo dá Vinci, unha ninfa do Correggio, unha muller de Tiziano, unha adoración de Veronese, unha asunción de Murillo, un retrato de Holbein, un frade de Velázquez, un mártir de Ribera, unha festa de Rubens, dúas paisaxes flamencas de Teniers, tres pequenos cadros de xénero de Gerard Dow, de Metsu e de Paul Potter, dúas teas de Gericault e de Prud’hon, algunhas mariñas de Backhuysen e de Vernet. Entre as obras da pintura moderna, había cadros asinados por Delácroix, Ingres, Decamps, Troyon, Meissonier, Daubigny, etc., e algunhas admirables reducións de estatuas de mármore ou de bronce, segundo os máis belos modelos da Antigüedade, erguíanse sobre os seus pedestais nos ángulos do magnífico museo.
O estado de estupefacción que me augurou o comandante do Nautilus comezaba xa a apoderarse do meu ánimo.
-Señor profesor -dixo aquel home estraño-, escusará vostede o descoido con que lle recibo e a desorde que reina neste salón.
-Señor -respondín-, sen que trate de saber quen é vostede, podo recoñecer en vostede un artista?
-Un afeccionado, nada máis, señor. Noutro tempo gustaba eu de coleccionar estas belas obras creadas pola man do home. Era eu un ávido coleccionista, un infatigable buscador, e así puiden reunir algúns obxectos inapreciables. Estes son os meus últimos recordos desta terra que morreu para min. Aos meus ollos, os seus artistas modernos xa son antigos, xa teñen dous ou tres mil anos de existencia, e confúndoos na miña mente. Os mestres non teñen idade.
-E estes músicos? -preguntei, mostrando unhas partituras de Weber, de Rossini, de Mozart, de Beethoven, de Haydn, de Meyerbeer, de Herold, de Wagner, de Auber e de Gounod, e outras moitas, esparexidas sobre un piano-órgano de grandes dimensións, que ocupaba un dos paneis do salón.
-Estes músicos -respondeu o capitán Nemo- son contemporáneos de Orfeo, pois as diferenzas cronolóxicas bórranse na memoria dos mortos, e eu estou morto, señor profesor, tan morto como aqueles de os seus amigos que descansan a seis pés baixo terra.
O capitán Nemo calou, como perdido nunha profunda fantasía. Mireille cunha viva emoción, analizando en silencio os trazos da súa fisonomía. Apoiado nos seus cóbados sobre unha preciosa mesa de cerámica, el non me vía, parecía esquecer a miña presenza.

30 de decembro de 2011

BRAZOS PRA SEITURA - Canción

O vento da emigración
arrasou a nosa terra,
os vellos laian,
os nenos, berran.

Fai anos cincoenta,
hoxe nin vinte hai,
chega o més da sega
quen seiturará?

Quince na Suiza,
doce alen do mar,
tres no sul da Francia
quen seiturará?

Dos vinte que quedan
dez a traballar,
sete que son nenos
quen seiturará?

Tres vellos que agardan
a morte a chegar,
co corpo engurrado
quen seiturará?

Homes e mulleres,
hai que sementar
a nosa verdade,
por ela loitar.

Pechemo-las portas,
que non fuxan máis,
pois se van todos
quen seiturará?.

29 de decembro de 2011

28 de decembro de 2011

O contacontos - Terceira Parte

Os pais de Alfonso, que así din que se chamaba este mozo, nome que por certo foi e sigue sendo nesta vila un dos preferidos, quen sabe se en conmemoración a esta historia; os pais, como dicía, renegaran del fai moito tempo, exactamente aos 7 anos da inicial alegría do seu nacemento, cando deran xa por perdida a posibilidade de que a sua falta de dicción se debera a unha teimudez ou a un lento desenvolvemento das súas capacidades motrices, argumento que non se podía descartar de inmediato porque para botar a andar tamen lle fixeran falta 6 anos, aínda que non parece que fora por unha invalidez previa, senón pola carencia de motivación para facelo, pois sentado no duro chan de pedra a carón da lereira permanecía enfrascado na asimilación das inquedanzas da súa nai cunha observación e atención que xamais mostraba por outros aspectos. E esta, acostumada a ese confidente que xamais lle levaba a contraria, contaba ó seu fillo, case como falando para ela mesma, as teimas e non teimas que lle ocorrían diariamente e que traía a casa frescas, o que representaba un alivio para ela e para el un misterioso entretemento e placer.

Pero outras veces, posiblemente influida polo seu marido, nalgún mal día no que non se lle dera ben a venta de dous cochiños, a nai descargaba nel a sua bilis, pero todo o mundo sabía que non era a bilis polos cartos obtidos de menos na venta, senón a contida por mor dese neno que medraba e medraba e canto máis medraba máis cerca pero á vez máis lonxe estaba de entrar na vida popular coa merecida reputación que os seus antepasados foran gañando con suor, e que el so coñecía en pesoas alleas.

Efectivamente, o pai vía ó seu fillo coma unha vergoña, un ser estrano na súa propia casa, sempre apaiolado en nimiedades, sen delatar interés por nada que non fora a súa nai, un pequeno e vello carillón que lle construíra un tío seu carpinteiro, e as frecuentes visitas que atraía a súa nai, froito da falta de TV e programas do corazón maqueles tempos. Por riba de todo isto era Alfonso apreciado pola súa muller en maiores termos ca el, cousa que non entendía, xa que nunca trouxera cartos a casa, e nunca os traería.

Como dicíamos, Alfonso, polo final das festas en Viana do Bolo, atopara unha maneira...

27 de decembro de 2011

DAME LUME - CANCION

Dame lume, Xoana,
polo vertedeiro,
se non me conoces:
eu sonche o ferreiro.

Se tí é-lo ferreiro,
sube pró sobrado;
comerá-lo caldo
no medio ferrado.

Ó medio ferrado,
non-o quero nin vere
eu teño un canciño, larincuncún,
que xa me mantén!

E UN CANCIÑO NON HAI QUE QUEIRA
LARICUNCUN CORRE-LA FREIXEIRA!

Se tés un canciño
que xa te mantén:
por qué me andas tentando
o meu procedere?!

O teu procedere,
xa o teño tentado;
ti por ben mo dabas,
e eu viña roubalo!

Se viñas roubalo,
íbalo sudare,
que no meu sobrado, laricuncún
tamén ladra un cán!

E UN CANCIÑO NON HAI QUE QUEIRA
LARICUNCUN CORRE-LA FREIXEIRA!

26 de decembro de 2011

Querido Santa Claus:


Xa sei que é raro que che escriba hoxe 26 de decembro, pero quero aclarar certas cousas que me ocorreron desde o primeiro de mes cando cheo de ilusións fíxen a miña carta na que pedia que me trouxeras unha bicicleta, un tren electrico, unha play station e un par de patíns.
Quero comentarche que estudiei todo o ano, tanto que non só fun o primeiro da clase, senón que saquei so sobresaintes no colexio; non vouche enganar. Non houbo na vila ninguén que se portase mellor ca min cos seus pais, cos seus irmanciños, cos seus amiguiños e cos veciños.
Facia mandados SEN COBRAR, axudaba aos viexiños a cruzar a rúa e non habia nunca nada que non fixese eu polos meus semellantes, e con todo
QUE OVOS OS TEUS SANTA CLAUS !!!
É que... deixar baixo a arbore un trompo, unha merda trompeta e un maldito par de calcetíns, que carallada!. Que che pasou pola cabeza gordinflón? ou sexa que me tomas por parvo todo este ano para saírme cunha merda asi...   E non conforme con iso, ao idiota do fillo da señora para quen o meu papa traballa, a ese idiota sen educación, malcriado, desobediente que lle grita á súa mama, a ese cabrón que non pode entrar ao seu cuarto de tantos xoguetes que ten, a él si que lle trouxeches todo o que che pediu. Por iso agora quero que veña un terremoto ou algo asi, para quemate a todos, xa que cun Santa Claus tan falso, mellor que nos trague a terra. 
Pero iso se, non deixes de vir o ano que vén por que vou rebentar a pedradas aos teus sarnosos venados: empezando por ese tal Rudolph.  Vouchos espantar para que teñas que regresar a pé coma min cabrón!, xa que a bicicleta que che pedin era para ir ao colexio, que queda lonxe da miña casa.
Aaah! e non quixera despedirme sen antes mentarche a nai, Ogallá que cando vaias ben alto se che voltee o  trineo e esnafres. Pero iso si... advírtoche que o ano entrante vas saber o que é un neno maldito, desgraciado e mal portado.

Atentamente,  Pepiño o cabrón.
P.D. O trompo, a trompeta e o par de calcetíns, podes pasar a recollelos cando querras para que chos metas onde sabes.

25 de decembro de 2011

24 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIV).

Entre tantos libros, vin as obras mestras dos máis grandes escritores antigos e modernos, é dicir, todo o que a humanidade produciu de máis belo na historia, a poesía, a novela e a ciencia, desde Homero até Victor Hugo desde Xenofonte até Michelet, desde Rabelais até a señora Sand. Pero os principais fondos da biblioteca estaban integrados por obras científicas; os libros de mecánica, de balística, de hidrografía, de meteoroloxía, de xeografía, de xeoloxía, etc., ocupaban nela un lugar non menos amplo que as obras de Historia Natural, e comprendín que constituían o principal estudo do capitán. Vin alí todas as obras de Humboldt, de Arago, os traballos de Foucault, de Henri Sainte-Claire Deville, de Chasles, de Milne-Edwards, de Quatrefages, de Tyndall, de Faraday, de Berthelot, do abate Secchi, de Petermann, do comandante Maury, de Agassiz, etc.; as memorias da Academia de Ciencias, os boletíns de diferentes sociedades de Xeografía, etcétera. E tamén, e en bo lugar, os dous volumes que me valeron probablemente esa acollida, relativamente caritativa, do capitán Nemo. Entre as obras que alí vin de Joseph Bertrand, a titulada Os fundadores da Astronomía deume mesmo unha data de referencia; como eu sabía que dita obra databa de 1865, puiden inferir que a instalación do Nautilus non se remontaba a unha época anterior. Así, pois, a existencia submarina do capitán Nemo non pasaba de tres anos como máximo. Talvez díxenme- achase obras máis recentes que me permitisen fixar con exactitude a época, pero tiña moito tempo ante min para proceder a tal investigación, e non quixen atrasar máis o noso paseo polas marabillas do Nautilus.
-Señor -dixen ao capitán-, agradézolle moito que puxese esta biblioteca á miña disposición. Hai aquí tesouros de ciencia dos que me aproveitarei.
-Esta sala non é só unha biblioteca -dixo o capitán Nemo-, é tamén un fumadeiro.
-Un fumadeiro? Fúmase, pois, a bordo?
-En efecto.
-Entón iso fórzame a crer que conservou vostede relacións coa Habana.
-De ningún modo -respondeu o capitán-. Acepte este cigarro, señor Aronnax, que aínda que non proceda da Habana haberá de gustarlle, se é vostede bo coñecedor.
Tomei o cigarro que me ofrecía. Parecía fabricado con follas de ouro, e pola súa forma lembraba ao «londres». Acendino nun pequeno braseiro sustentado nunha elegante peana de bronce, e aspirei as primeiras bocanadas coa voluptuosidad de quen non fumou durante dous días.
-É excelente -dixen-, pero non é tabaco.
-Non -respondeu o capitán-, este tabaco non procede nin da Habana nin de Oriente. É unha especie de alga, rica en nicotina, que me prové o mar, aínda que con algunha escaseza. Faille botar de menos os «londres», señor?
-Capitán, a partir de hoxe os desprezo.
-Fume, pois, sen preocuparse da orixe destes cigarros. Non pasaron polo control de ningún monopolio, pero non por iso son menos bos, creo eu.
-Ao contrario.
Neste momento o capitán Nemo abriu unha porta situada fronte á que me abriu paso á biblioteca, e por ela entrei a un salón inmenso e espléndidamente iluminado.

23 de decembro de 2011

YO TAMBIÉN LEO

Es evidente. Hay poca gente que intente escribir y que no lea, y prefiero no hacer ningún comentario sobre lo que puede salir de sus teclas si lo intentan, porque estamos en Navidad y se supone que es una época de paz y amor y blablablá. Chorradas, si queréis mi opinión, pero es un cliché tan bueno como cualquier otro para justificar que no tengo humor para meterme con nadie porque estoy una de esas rachas en que, si empiezo, no paro.

En fin, ya estoy dispersándome. Decía que leo. Leo sobre todo por placer, claro, y no soy capaz de recordar una época de mi vida en la que no llevara un libro debajo del brazo. Pero leo también, en mucha menor medida, porque una de las cosas que hay que hacer para escribir, es leer. Leer muchísimo. No sólo para saber cómo deben hacerse las cosas, sino también para saber cómo no quieres hacerlas, porque no todo lo que se publica es genial y maravilloso y, aunque lo sea, no tiene que serlo para una persona en concreto. Hasta de lo que es malísimo e infumable se puede aprender algo. Estoy convencida de que leer mucho, de algún modo, te despierta el instinto y te ayuda a contar tus propias historias. Aunque leería igual si no escribiera, para qué negarlo.

Por supuesto, que leer ayude a escribir no quiere decir que sólo por leer vayáis a saber escribir, aunque parece que eso es un error de juicio que se está extendiendo como la pólvora últimamente. Sabéis como pienso: si no tenéis un don para esto de aporrear teclas, da igual que os hayáis leído hasta las instrucciones del detergente, que hayáis asistido a ciento cincuenta y dos mil cuatrocientos seis cursillos, que os metáis en setecientos ocho foros o que le hagáis padecer a treinta y cuatro sufridos lectores cero el fruto de vuestra depravada imaginación. Por mucho que lo intentéis no vais a saber escribir nunca como alguien que ha nacido con un chip en el cerebro para esto. Mala suerte, es lo que hay. La vida no es justa, colegas, pero, por una vez, no podéis echarme la culpa a mí. Se nace para algunas cosas y para otras no. La genética es una perra sin sentimientos, qué le vamos a hacer. Y del mismo modo en que la gente no puede plantearse que debería haber nacido con los ojos azules a pesar de que no ha habido en su familia ni un solo gen de pigmentación clara en cuatrocientas veintitrés generaciones, tampoco debería plantearse que puede hacer algo para lo que no está dotado sólo porque tiene fuerza de voluntad. Yo no aprenderé a cantar ni aunque mi vida dependa de ello, por ejemplo, y ya hace mucho que he dejado de intentarlo y no maldigo a los que han nacido con una afinación natural sólo porque yo no la tengo, ni seré nunca capaz de conseguirla. Pero bueno, la estupidez humana es algo que se sobreentiende, y yo creo haber dicho que hoy no venía para criticar a nadie. Sí, ya lo sé, pero eso también es genético. Me sale sin querer. Es que me han dibujado así, y no vale maldecir al que sujetó el pincel, que mentar la madre está feo, lo sabe todo el mundo.

El caso es que, cuando lees mucho, pero mucho muchísimo, tu economía y tu espacio vital acaban resintiéndose. Y tus pulgares. Y tu columna vertebral. Y tu vista. Leer será buenísimo para el espíritu, pero es malísimo para el bolsillo, las estanterías y muchas partes del cuerpo. Y ahora es cuando llego por fin donde quería llegar —eh, esta vez sólo me ha costado una página con espaciado de uno y medio, estoy mejorando—: los e-reader.

Desde que los aparatos en cuestión salieron al mercado, he leído y escuchado opiniones para todos los gustos. Desde quienes los adoran hasta quienes los odian, e incluso alguno que ha dicho que es una maquinita para snobs que sólo leen best-sellers. En fin.

Bueno, las opiniones son como los culos: todo el mundo tiene una. Yo también, claro. Y voy a darla, cómo no.

Como toda la gente que lee, soy una fetichista del papel impreso. Leer es una experiencia que estimula prácticamente todos los sentidos, y no sólo en la forma metafórica de la imaginación viendo, saboreando, oliendo, tocando y degustando lo que el autor quiere contar. Está claro que la vista es lo que más funciona, sí, claro, pero también está el olor de los libros, tan diferente entre los nuevos y los viejos, pero igual de evocador; está el crujido inconfundible de las hojas al pasarlas; está el tacto del papel, el peso del tomo en tus manos. Vale, no está el gusto, a no ser que seáis de los que se lamen el dedo para pasar las hojas, y si lo sois, prefiero callarme mi opinión al respecto, pero todo lo demás está ahí para hacerte disfrutar más de la lectura.

Evidentemente, pierdes mucho de eso cuando lo que tienes en tus manos es un e-reader. No hay olor, no hay páginas crujiendo bajo tus dedos, apenas hay peso, no hay más tacto que el del fino metal o el suave plástico… Pero las letras están ahí; la historia es la misma, nadie te la va a cambiar. Y la vista está tan descansada —o tan cansada— como cuando lees en un libro “de verdad”. No es lo mismo, cierto, y además pierdes el placer exhibicionista de ver cómo tu librería crece exponencialmente con cada mes que pasa. Pero que tiene muchas ventajas, las tiene, y va a ser muy difícil que nadie me convenza de lo contrario.

Para empezar, está el espacio. Tengo más de quinientos títulos ya leídos en mi reader y todavía puedo dejar en su memoria tres veces esa cifra. ¿Os imagináis lo que abultarían esos libros en mis estanterías? Porque coleccionar libros es estupendo, pero cuando lees una media de tres libros por semana, como es mi caso —sí, dije “media”. A veces es mucho más. Un libro de unas doscientas páginas apenas me dura un día. No sólo leo mucho, también leo muy rápido—, no tardas demasiado en volverte loco para acomodar todos los libros en una estantería. O en las famosas “pilas de pendientes”, que componen esos libros que compras por impulso y que vas amontonando cuidadosamente —es un decir— en cualquier espacio disponible hasta que te decides a leerlos o se derrumban sobre ti, lo que quiera que pase antes. Además, como toda la gente que tiene un presupuesto limitado, si tengo que elegir entre dos libros que me llaman la atención por igual, escojo de forma invariable el más gordo, así que el problema de espacio cada vez es peor.

Y claro, elegir el libro más gordo tiene otro problema además del evidente de espacio: ¿habéis intentado leer un libro de ochocientas páginas en la cama? Una experiencia estupenda, sí. Gloriosa. Sobre todo para tus maltratados pulgares. Y para tu nariz, si tienes la mala costumbre de leer hasta que caes rendido, aferrándote al manido mantra: “sólo un capítulo más y apago la luz, palabra”.

¿Más ventajas del reader sobre el papel? Pues a ver… Por ejemplo, puedes llevarlo a todas partes sin estropearte la espalda. Apenas pesan, así que los metes en un bolsillo, en el bolso, en la mochila, y siempre están ahí, listos para ser leídos, encendiéndose directamente en la última página en la que estuviste. Si sois de esa gente afortunada que pude irse quince días de vacaciones, no es necesario que llenéis una maleta con libros. Cargáis el reader con lo que os dé la gana, y no pasáis ni un solo minuto sin leer si no queréis. Sí, vale, hay gente que no se lleva los libros cuando va de vacaciones, pero aclaro que yo pienso que los reader sólo son útiles de verdad para la gente que no puede prescindir de leer, y lee mucho. ¿Más? Vale: no cansan la vista, o al menos, no la cansan más que la letra impresa, y si no ves muy bien, tienes toda una gama de escala de grises para adaptar la lectura a tu gusto, y un montón de tamaños de letra para que no te dejes los ojos con un tipo seis apretujado.

Son caros, sí. No lo voy a negar. Y no pienso entrar en la guerra de las marcas, porque yo estoy encantada con el mío, y otro estará encantado con el suyo, y yo paso de jugar a ver quién la tiene más larga, que ser mujer me evita caer en esas tonterías por pura biología. Pero digamos que el precio medio pasa de los ciento cincuenta euros. Una pasta, y estamos en crisis. Ya… Pero ¿cuánto cuestan diez libros en trade, por no decir en tapa dura? Pues eso. En poco tiempo, y con un ritmo de lectura normal, lo tienes más que amortizado.

Oh, sí, estoy dando a entender que hay pirateo. Por todos los demonios, que vengan las fuerzas vivas y me encadenen, ¿cómo oso? Pero. Venga. Ya. Colega. No conozco a nadie que no haya pirateado algo alguna vez. Nadie. Y conozco a un montón de gente, en serio. Aun así, ya reconocí que soy fetichista, así que, si un libro me gusta, pues me lo compro, porque me gusta tenerlo, como hay gente a la que le gusta tener un bolso de marca, o un coche que te quedas. Es lo que hay, no puedo evitarlo. Vale, entonces, ¿por qué piratear si lo vas a comprar igual? Pues primero porque no siempre aciertas con la lectura, así que lees mucha mierda, qué le vamos a hacer. Y no es lógico ocupar espacio con algo que preferirías hacer arder en una pira ritual. Pero sobre todo, creo que hay pirateo porque no se entiende el precio de los e-book. Yo, al menos, no lo entiendo por mucho que me lo expliquen. Y sí, las editoriales justifican ese precio por el pirateo, pero, venga ya. Toda la vida he prestado libros, y me los han prestado a mí. Yo compraba un libro, me gustaba, y diez amigos míos se leían la misma copia. Y no, casi ninguno lo compraba. Igual es que yo calculo mal, que soy de letras, pero para mí eso suponía para la editorial la misma pérdida que la de los diez fulanos que se descargan ahora contenidos ilegales. Y es así de siempre. Como siempre lo ha sido con la música. Que levante la mano el que tenga más o menos mi edad y no haya dicho nunca eso de “oye, pásame el disco de (quiénsea) que me voy a hacer una copia”. No veo ninguna mano por ahí. Bien, gracias por vuestra sinceridad.

Así que, porque hay gente que no compra nada ni que le pongan a la SGAE mordiéndole la yugular, los demás tenemos que pagar una pasta por un libro que no tiene gastos de distribución, ni de edición. Muy lógico, sí. Una gran visión comercial por parte de los que no quieren ser ni un poquito menos ricos. Porque no os engañéis: las editoriales siempre han ganado lo que han podido, porque en este país se lee poco, y eso va a ser así hasta que la gente cambie el chip y le pille el placer a la lectura. Y las discográficas siempre han estado forradas, y seguirán estándolo aunque tengáis el i-pod lleno de descargas ilegales. No son pobres mendigos rogando por vuestra caridad. Son peña con mucha pasta y, como toda la peña con mucha pasta, no quieren tener menos. ¿Cómo van a tener un Lexus en lugar de un jet privado? Un poco de compasión, por favor. No son chusma, como vosotros, ellos merecen cosas buenas. Y no me vengáis a hablar del pobre autor/cantante o lo que sea, que es el que menos gana en todo este tinglado. ¿Por qué no? Al fin y al cabo, él solo pone el talento…

Resumiendo, que me vuelvo a salir del tema: ¿prefiero los libros en papel? Sí. ¿Voy a renunciar a mi reader por eso? Ni borracha de cazalla. Es el aparato más útil que he comprado en mi vida, y lo adoro. Tiene todas las ventajas, y muy poquitos inconvenientes y, aunque seguiré perdiéndome por las ediciones cuidadas y maravillosas, y el tacto y el aroma de los libros, el romanticismo está fuera de lugar en estos tiempos prosaicos, así que defiendo el uso de los lectores me den los argumentos que me den en su contra.

Y, bueno, que es Navidad, así que podéis aprovechar para haceros un buen regalo. No os vais a arrepentir, creo yo.

**Nota: ¿Alguien quiere explicarme por qué Word entiende que el “tu” de “tu vista” debería llevar tilde? ¿Veis como no es bueno fiarse de los correctores ortográficos?

22 de decembro de 2011

Aforismos de Leonardo

39.- O sentido común (que reside no cerebro) xulga as cousas que os outros sentidos transmítenlle e entra en acción mediante as mesmas. Os obxectos exteriores mandan as súas imaxes ao cinco sentidos, as cales son transferidas á sensibilidade e percepción, e desta ao común sentido; e despois de ser alí examinadas, pasan á memoria, que as conserva máis ou menos, segundo a potencia de cada unha. 

21 de decembro de 2011

O contacontos - Segunda Parte

Tendo en conta este detalle, é evidente que o noso amigo non o tiña sinxelo para materializar o seu desexo e que a priori calquera outra persoa na mesma situación buscaría e atoparía entre as súas aficións, ou modos de vida coma neste caso, unha calqueira distinta a esta. Máis isto é, como temos dito, a priori. No caso deste bo home dese animoso pobo a orillas do Sil, tiña el xa moita experiencia cando de súpeto e por sorpresa se decata de que a súa cabeza ía quedando sen espazo entre tantas historias, relatos e testemuñas que almacenara, e non por mor do azar, dende que tivo uso de memoria, din que aínda non lle saíra o seu primeiro dente, ata que esta última comezaba a pedir unha actualización urxente.

Boa hora era xa, e disque nesta hora non contaba moitos anos máis ca vinte, de baleirar, pero mediante copia e pega, o seu repleto cartafol de datos, non tanto polo medo de enviar a papeleira sen darse conta algún destes arquivos, senón por un mero feito de altruismo e repartición do seu coñecemento.

A cuestión do cómo quedou durante algún tempo suspendida no aire, nun aire frío e húmido, tremendamente insá. Era urxente que o soplo dunha fluvial brisa, o vento mareiro das terras ourensás, a arrastrase dalí hacia outro lugar, calqueira!

Máis o vento non soprou, e foi el mesmo quen , máis pronto que tarde, supliu a caprichosa natureza. Enchía os pulmóns cada mañá, comezando a iso das nove, cando se erguía alá polo terceiro canto do galo do seu veciño; e ese aire nacente e fresco que bebía a súa gorxa expulsábao sen tregua ata o solpor, en verdade con algo de desánimo nalgunhas lugubres tardes que eran e siguen sendo lei nos outonos daquel lugar. E así durante o penúltimo San Martiño entre os paisanos e a colga do Lardeiro en Viana do Bolo.

20 de decembro de 2011

BALADA DOS SETE MARIÑEIROS - Canción

Mariñeiros á ventura,
dunha noite atreboada
que cecais non te retorno
a ningunha madrugada.

Mariñeiros que navegan
percurando a pesca incerta
o armador en terra firme,
dorme namentras espera

A muller do mariñeiro
agarda mentras, desperta
ó carón dun lar sin lume;
zoa o vento sobre as tellas.

O mariñeiro pelexa
no medio e medio do mare,
co vento que peta firme,
e fai o barco abalare.

No medio e medio da noite
o armador dorme agardando,
agarda esperta a muller,
e o mariñeiro loitando

E choran sete mulleres
no medio e medio do día,
na noite do mar revolto
sete homes se perdían.

O armador xura de rabia,
no medio e medio do día,
Na tempestade da noite
un barco a pique se iba.

Pola mañán desgonzados,
sete corpos sobre a praia,
sete mariñeiros mortos,
bébedos de auga salgada.

Na tarde tocan campás
o repinicar da morte,
mentras tanto sae o mar
outro barco con sete homes.

Mariñeiros que navegan
percurando a pesca incerta
o amador en terra firme
durmirá mentras espera,

19 de decembro de 2011

18 de decembro de 2011

Libros viaxeiros (7): De la Tierra a la Luna

O libro liberado hoxe é outro clásico, que moitos leimos no colexio e posiblemente nesta edición de Bruguera. É unha das obras mais coñecidas de Jules Verne.

É o sétimo libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).

Título: De la Tierra a la Luna.
Autor: Julio Verne
Número Brigantium: 7
ISBN: 8402074510
Número BCID: 017-10338025 (ligazón a bookcrossing)

Idioma: castelán
Edita: Bruguera
Temática: Literatura
Páxinas: 256
En varias páxinas hai selos da Asociación Brigantium e do CIDU.

Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.

17 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIII).

11. O «Nautilus»
O capitán Nemo levantouse e eu seguinlle. Por unha dobre porta situada ao fondo da peza entrei nunha sala de dimensións semellantes ás do comedor. Era a biblioteca. Altos mobles de palisandro negro, con incrustracións de cobre, soportaban nos seus anchos estantes un gran número de libros encadernados con uniformidade. Os andeis adaptábanse ao contorno da sala, e terminaban no seu parte inferior nuns amplos diváns tapizados con coiro marrón e extraordinariamente cómodos. Uns lixeiros pupitres móbiles, que podían achegarse ou separarse a vontade, servían de soporte aos libros en curso de lectura ou de consulta. No centro había unha gran mesa cuberta de publicacións, entre as que aparecían algúns xornais xa vellos. A luz eléctrica que emanaba de catro globos deslustrados, semiencaixados nas volutas do teito, alagaba tan armonioso conxunto. Eu contemplaba cunha real admiración aquela sala tan inxeniosamente amoblada e apenas podía dar crédito aos meus ollos.
-Capitán Nemo -dixen ao meu hóspede, que acababa de sentar nun diván-, velaquí unha biblioteca que honraría a máis dun palacio dos continentes. E é unha marabilla que esta biblioteca poida seguirlle até o máis profundo dos mares.
-Onde podería acharse maior soidade, maior silencio, señor profesor? Pode vostede achar tanta calma no seu gabinete de traballo do museo?
-Non, señor, e debo confesar que á beira do seu é moi pobre. Hai aquí polo menos seis ou sete mil volumes, non?
-Doce mil, señor Aronnax. Son os únicos lazos que me ligan á terra. Pero o mundo acabouse para min o día en que o meu Nautilus mergullouse por vez primeira baixo as augas. Aquel día comprei os meus últimos libros e os meus últimos periódicos, e desde entón quero crer que a humanidade cesou de pensar e de escribir. Señor profesor, eses libros están á súa disposición e pode utilizalos con toda liberdade.
Din as grazas ao capitán Nemo, e achegueime aos estantes da biblioteca. Abundaban nela os libros de ciencia, de moral e de literatura, escritos en numerosos idiomas, pero non vin nin unha soa obra de economía política, disciplina que ao parecer estaba alí severamente proscrita. Detalle curioso era o feito de que todos aqueles libros, calquera que fose a lingua en que estaban escritos, achásense clasificados indistintamente. Tal mestura probaba que o capitán do Nautilus debía ler corrientemente os volumes que a súa man tomaba ao azar.

16 de decembro de 2011

Cantiga

As rapazas de Cotelo
son finas como centellas;
para que os mozos as queiran
pintan ata as orellas

15 de decembro de 2011

Aforismos de Leonardo

38.- Os músculos cos seus tendóns obedecen aos nervios, como os soldados aos seus capitáns; e os nervios están subordinados ao cerebro, como os capitáns ao supremo comandante; a conxuntura obedece, pois, ao tendón, o tendón ao músculo, o músculo ao nervio e o nervio ao cerebro. O cerebro é o sitio da alma, e a súa provedora é a memoria e a súa conselleira é a sensibilidade. 

14 de decembro de 2011

O contacontos - Primeira Parte

Din que existiu fai moitos séculos nun destes pobos perdidos entre os verdes herballais galegos, un home que non se resistía a contar contos, uns por aquí, outros por acolá, sempre atopaba a situación para debullar na súa limpa memoria un daqueles contos que ouvira a un tío dunha tía, a un irmán dun amigo do seu xenro, á nai daquel que fora para as Indias, volvera, e outra vez marchara; en fin, a innumerables testemuñas duns curmáns do seu tatarataravó, ou do tataratataravó mesmo.

A historia deste home non importa tanto como verdadeiramente foi nin sequera se verdaderamente foi, senón como a contan os contos nos que de el se nos conta, que non son poucos, máis eu so hei de contar un, aquel que disque é o verdadeiro, según quen mo contou.

Pode parecer normal o divertimento deste señor, como o podía ser outro dun home que non resistía roubar galiñas , perseguir mulleres en coiro nos tempos da vendima ou construir paneiras de mármol en miniatura, día sí, día tamén ;personaxes que de feito déronse lugar no tempo, se non neste pobo, nuns moi cercanos.

Efectivamente, non tería iso nada de especial, senón fora porque o moi coitado era mudo.

13 de decembro de 2011

A COSTUREIRIÑA - Canción

Costureiriña bonita,
Onde te-los teus vestidos?
Téñoos na ucha gardados
para poñer ós domingos.

Costureiriña bonita,
dime onde te-la cama.
No puleiro das galiñas
nunha presiña de pallas.

Costureiriña bonita
dime donde te-lo niño.
Nun carballo da Illana
no mais alto ramalliño.

Costureiriña bonita,
onde garda-los melindres?.
Téñoos na hucha gardados
para comer ós domingos.

O amor da costureiriña
era papel e mollouse;
agora costureiriña
o teu amor acabouse.

12 de decembro de 2011

11 de decembro de 2011

A tecedeira de Bonaval II

Correu a noticia por toda a cidade como unha exhalación e , ao pronto, ninguén acordou mais que de detesta-la vilania dos franceses e de prepararse e apertrecharse para a defensa. O Conde de Castro, capitán xeneral de Galicia, puxo vixías en tódolos portos, coa orde de que lle desen inmediatamente aviso de todo canto puidesen pispiar polas costas e , ao mesmo tempo, deu parte a Súa Alteza, o píncipe don Felipe, gobernador do reino, do que pasaba.

10 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LII).

Velaquí unha conserva de holoturias que un malaio declararía sen rival no mundo; velaquí unha crema feita con leite de cetáceo; e azucre elaborado a partir dos grandes fucos do mar do Norte. E por último, permítame ofrecerlle esta confeitura de anemóns que vale tanto como a dos máis saborosos froitos.
Probei de todo, máis por curiosidade que por gula, mentres o capitán Nemo encantábame cos seus
inverosímiis relatos.
-Pero o mar, señor Aronnax, esta fonte prodixiosa e inesgotable de nutrición, non só alimenta senón que tamén me viste. Esas teas que lle cobren a vostede están tecidas cos bisos de certas cunchas bivalvas, tinguidas coa púrpura dos antigos e matizadas coas cores violetas que extraio das aplisias do Mediterráneo. Os perfumes que achará vostede no tocador do seu camarote son o produto da destilación de plantas mariñas. O seu colchón está feito coa zostera máis suave do océano. A súa pluma será unha barba córnea de balea, e a tinta que use, a secretada pola xibia ou a lura. Todo me vén agora do mar, como todo volverá a el algún día.
-Ama vostede o mar, capitán.
-Si! Ámoo! O mar é todo! Cobre o sete décimas partes do globo terrestre. O seu alento é puro e san. É o inmenso deserto no que o home non está nunca só, pois sente estremecerse a vida en torno seu. O mar é o vehículo dunha sobrenatural e prodixiosa existencia; é movemento e amor; é o infinito vivente, como dixo un dos seus poetas. E, en efecto, señor profesor, a natureza maniféstase nel co seu tres reinos: o mineral, o vexetal e o animal. Este último está nel amplamente representado polo catro grupos de zoófitos, por tres clases de articulados, por cinco de moluscos, por tres de vertebrados, os mamíferos, os reptís e esas innumerables lexións de peixes, orde infinita de animais que conta con máis de trece mil especies das que tan só unha décima parte pertence á auga doce. O mar é o vasto receptáculo da natureza. Foi polo mar polo que comezou o globo, e quen sabe se non terminará por el. No mar está a suprema tranquilidade.
O mar non pertence aos déspotas. Na súa superficie poden aínda exercer os seus dereitos inicuos, baterse, entredevorarse, transportar a ela todos os horrores terrestres. Pero a trinta pés de profundidade, o seu poder cesa, a súa influencia apágase, a súa potencia desaparece. Ah! Viva vostede, señor, no seo dos mares, viva en eles! Soamente aí está a independencia. Aí non recoñezo dono nin señor! Aló eu son libre!
O capitán Nemo calou súbitamente, no medio do entusiasmo que lle desbordaba. Deixouse ir máis aló do seu habitual reserva? Falaría demasiado? Moi axitado, paseouse durante algúns instantes. Logo os seus nervios acougáronse, a súa fisonomía recuperou a súa afeita frialdade, e volvéndose cara a min, dixo:
-E agora, señor profesor, se desexa visitar o Nautilus estou á súa disposición.

9 de decembro de 2011

MÉTODOS Y DEMÁS CHORRADAS

Pues qué queréis que os diga. Que todavía tengo la resaca del NaNoWriMo encima y que sigo escribiendo cuando y como puedo para ver si queda listo de una vez el primer borrador de la novela que, después de más de ochocientas páginas, ya va siendo hora.

Sí, he dicho ochocientas páginas. A doble espacio. Times New Roman tipo doce.

Por supuesto, hay truco. Ni usando un doble espaciado mis ciento veinte mil palabras llegan para ocupar esas ochocientas páginas, como sabrá muy bien cualquiera que se haya visto presionado alguna vez por un límite en palabras o folios.

¿El truco? Pues simple: yo llevo cuatrocientas páginas —párrafo arriba, párrafo abajo—, y mi gemela buena lleva las otras cuatrocientas, lo que, juntando ambos archivos nos da la bonita cantidad antes mencionada.

No, no hemos hecho trampa. Las dos nos apuntamos al NaNo, y las dos escribimos nuestras cincuenta mil palabras. Bueno, de hecho, las dos escribimos más de cien mil cada una. Que sean palabras de la misma novela no viene al caso: cada una se hizo cargo de su parte, de sus personajes y de lo que le tocaba contar. Y cada una de nosotras sigue escribiendo para cerrar los hilos argumentales, dirigir a los personajes donde deben estar y concluir de una buena vez la historia. Cuando ya esté todo listo, encajaremos las partes y ¡hop!, habremos parido una novela a cuatro manos.

No es la primera ni mucho menos, que ya llevamos una trilogía en común a nuestras espaldas, y probablemente no será la última, porque creo que ya he dicho antes que es muy difícil encontrar a alguien con quien te compenetres en esto de contar historias, pero cuando ese alguien aparece es divertidísimo.

He tenido otras parejas literarias, sí, es cierto. He perpetrado algún relato o escena con otra gente, con mejor o peor éxito, lo reconozco. Nunca me escucharéis decir que la fidelidad es una virtud destacable en un ser humano. Pero, sin querer menospreciar a mis otros compañeros de teclado, la experiencia no es la misma. Por varios motivos.

Supongo que lo más importante es que escribir con Ni no supone un esfuerzo de adaptación a ningún nivel.

Me explico: para empezar, ella tiene su estilo, perfectamente reconocible como suyo, y yo tengo el mío, también fácilmente distinguible. Habrá quien os cuente que se confunden, aunque nosotras no estamos tan seguras de ello. Las dos partimos del mismo sitio y queremos llegar al mismo lugar, eso sí, pero solemos usar distintos caminos para conseguirlo. Aunque, cuando perpetramos algo juntas, a veces tengo la sensación de que cada una de nosotras da un paso en una dirección hasta encontrarnos a mitad de camino, y la que escribe es la Mente Unificada Común, y no las dos monocigóticas implicadas en el asunto. Eso de por sí ya convertiría escribir con ella en una experiencia única, porque cuando dos estilos no encajan, pues no encajan. Da igual lo que hagas, da igual cuánto intentes amoldarte, da igual cómo te lo montes. Los párrafos rechinan, y las transiciones entre unas partes y otras se ven tan forzadas como la adaptación al euro, redondeo incluido. Cuando pasa esto, uno de los miembros de la pareja literaria —el más maleable, o a lo mejor el que tiene más tablas—, tiende a camuflar su estilo para que encaje con el de su compañero, y ahí es donde todo fracasa, porque, y lo he dicho mil veces, o escribes lo que quieres y como quieres, o la cosa no funciona. Que uno de los grandes retos en esto de aporrear teclas es encontrar tu voz, y renunciar a ella una vez que lo has conseguido, es absurdo.

Y bueno, que con mi colega eso no pasa. Que escribimos como nos da la real gana, y lo único que tenemos que hacer es activar el chip de “esto es a cuatro manos” y dejarnos llevar.

Sin embargo, eso no es lo único que hace que escribir juntas sea una experiencia descacharrante, catártica y absolutamente esquizoide. También está el hecho de que compartimos un sentido del humor muy similar —y absolutamente depravado, lo reconozco—, que nos encanta reírnos y disfrutar con lo que hacemos, y que nuestro ritmo y nuestros métodos para escribir son casi idénticos.

Y ahí es donde el NaNo me ha hecho reflexionar de verdad.

Durante ese mes he visto como un montón de gente se enfrentaba a esas mil seiscientas sesenta y siete palabras diarias como si fueran una condena o un objetivo inalcanzable. Leí como un montón de escritores intentaban pelearse con sus personajes e intentaban salir de los embolados argumentales en que los habían metido con más preocupación que diversión. Me enteré de que había gente que escribía esquemas detallados, que tenía fichas de personaje, que habían planeado cada escena por anticipado, que se bloqueaban porque llegaba un punto en el que no sabían por dónde salir y no tenían ni idea de qué contar a continuación… Y a pesar de todo, mucha de esa gente consiguió llegar al límite de las cincuenta mil palabras. O no, pero consideró una victoria el haber dado un empujón a su novela —y yo también, ojo, que ya lo dije la semana pasada. Aquí el premio que te llevas es lo que has escrito—, o haber avanzado unos cuantos pasos en el argumento.

Y ahí estábamos mi colega y yo con nuestro “método” —que ni siquiera sé si llamarlo "método" será demasiado aventurado—, escribiendo en automático lo primero que se nos pasaba por la mente, dejando que los personajes nos tomaran el pelo en doce idiomas, desarrollando la historia a medida que iba avanzando con apenas los comentarios imprescindibles para que las dos partes fueran más o menos por el mismo sitio, y arrancándole al teclado hasta ocho mil palabras en un día sin pestañear. Si no tuviéramos ese sistema, esa forma tan parecida de organizar el trabajo o, casi mejor dicho, de no organizarlo demasiado, probablemente tampoco podríamos escribir juntas por mucho que encajaran nuestros estilos. Y ni de broma íbamos a terminar una novela de más de ochocientas páginas en un mes y medio.

El caso es que el escribir sin pensarlo demasiado y de forma más o menos instintiva es nuestro método, el que nos funciona a nosotras y que le funcionará a alguno más y a otro no le funcionará en absoluto.

Entonces, ¿nuestra forma de trabajar es la mejor? Pues no, no lo es. No hay métodos buenos o malos, no dejéis que os engañen sobre eso. Los consejos sobre cómo se debe escribir, o cómo debe organizarse un proyecto, sólo sirven para el que los dicta y para nadie más. Cada persona es un mundo, cada escritor un sistema y lo que a mí me es útil no tiene que serlo para otro. Y, por supuesto, cada uno tiene su ritmo. Yo escribo rápido y en automático, porque desconectar el corrector de estilo que tengo agazapado en lo más profundo de mi mente, me permite avanzar sin romperme la cabeza y sin angustiarme. A editar, y a comprobar cómo se me han colado diecisiete adverbios terminados en –mente en un trozo en el que estaba convencida de que había puesto uno solo, siempre hay tiempo. Y tengo comprobado que, cuando me esfuerzo, se nota y no para bien. Cuando me planteo que tengo que hacer las cosas de una determinada manera es cuando aparecen las frases de chicle, las vueltas absurdas, las subordinadas incomprensibles y todos, absolutamente todos los defectos que aborrezco en un texto.

Hay a quien le pasa lo contrario. Hay quien necesita meditar cada paso en el camino, quien necesita pensarse las frases y la narración y construirlas de una forma determinada y consciente. Y que, aunque su ritmo sea más lento, el resultado es estupendo. ¿Por qué no iba a serlo?

Hay escritores que se pasan meses sin plantarse delante de un teclado porque no tienen nada que decir, y de pronto, se les enciende la lámpara y te sacan una novela del tirón. Y hay otros que se tiran años para acabar un proyecto, escribiendo a su ritmo, sin apurarse, planificando cuidadosamente cada escena.

Nadie puede deciros que un sistema es el bueno y el otro es el malo. Creo que mi teoría puede resumirse en una simple máxima: lo que os funciona es bueno. Lo que no os funciona, no lo es. Punto. Ya está. Fin de la historia.

Lo bueno del NaNo, es que, si os lo tomáis con serenidad, si miráis más allá de esa meta de las cincuenta mil puñeteras palabras que, al fin y al cabo, no es más que un número puesto al azar, podéis aprender mucho de vosotros mismos como escritores, porque durante un mes vuestra vida va a girar en torno a esa novela que supuestamente debéis acabar. Podéis descubrir si se os da mejor escribir por la mañana o sois unos nocturnos irredentos, si os gusta tener música de fondo preferís el silencio. Podéis saber si los esquemas os ayudan o sólo os hacen perder el tiempo. Podéis daros cuenta de que, por ejemplo, salir a dar un paseo os libera la cabeza y os hace escapar de un bloqueo que, por definición, es algo incompatible con el espíritu del NaNo. Podéis encontrar el modo de obligaros a acabar por fin una novela, cuando nunca antes lo habíais conseguido. Podéis percataros de las diez mil maneras en las que sois capaces de procrastinar, que oye, no sirve para nada, pero tiene su gracia. Podéis aprender a salir de los embrollos argumentales sacándoos el proverbial conejo de la chistera —no, no es una broma sexual, lo juro— porque no podéis parar a pensarlo durante días, o no llegáis.

En resumen, que si aprovecháis la experiencia, os vais a llevar, además de las palabras que hayáis escrito, una lección muy útil acerca de vuestro “yo” escritor, y actuar a partir de ahí en consecuencia.

Y sobre los métodos infalibles que intente enseñaros cualquier gran gurú de esos que anda por ahí perdido, ya sabéis lo que os voy a decir, ¿no? Pues eso: por donde se empiezan los cestos, mismamente.

8 de decembro de 2011

Aforismos de Leonardo

37.- Os nervios transmiten tamén a sensación e a vontade aos músculos, os cales obedecen, actualizando a súa obediencia en contraccións e tumefaccións. 
Os nervios intérnanse, a través dos músculos, até os extremos dos dedos, e levan finalmente ao cerebro a sensación táctil. 

7 de decembro de 2011

A CAROLINA - Canción

A saia da Carolina,
ten un lagarto pintado;
cando a Carolina baila,
o lagarto dalle o rabo.

Bailaches, Carolina?
Bailei, si señor!
Dime con quen bailaches?
Bailei co meu amor
Bailaches, Carolina?
Bailei, si señor!

A Carolina é unha tola
que todo fai o revés;
véstese pola cabeza
e dispese polos pes

Bailaches, Carolina?
Bailei, no cuartel!
Dime con quen bailaches?
Bailei co coronel
Bailaches, Carolina?
Bailei, no cuartel!

O señor cura non baila
porque tén unha coroa.
baile, señor cura, baile,
que Dios todo llo perdoa.

No curro da Carolina
non entra carro pechado
namais entra Carolina
co seu cocho polo rabo.


Bailaches, Carolina...
.....................
Co teu amor Carolina
non volvas a bailar,
porque che levanta a saia
i emoi mala de baixar.

6 de decembro de 2011

A tecedeira de Bonaval I

A tecedeira de Bonaval é unha obra de Antonio López Ferreiro

Poñemos aqui o inicio da novela

Un aviso ao bondadoso lector


Por se che pega a ventoleira, lector amable de recorre-los catro borranchos estampados nestas brancas follas, non me leves a mal que eu de antemán che diga algunhas poucas parolas acerca do caletre desta pequena obriña. ben sei que, só ó vela, machiscarás e darás á cabeza, e sóbrache razon, pois tal é o milagre do seu pelo que non merecen outra cousa que calquera home de siso, ao caerlle entre as mans unha obra de tal caste, ten moito que escamarse.

Mais do autor na Galipedia

5 de decembro de 2011

Unha frase para empezar a semana

Hai que escoitar a voz que xorde da alma, márcanos o destino, non o karma. 

(Buda aos seus discípulos)

4 de decembro de 2011

Libros viaxeiros (6): Platero y yo

O libro liberado hoxe é un clásico, que moitos leimos no colexio.
A obra máis coñecida de Juan Ramón Jiménez.

É o sexto libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).

Título: Platero y yo.
Autor: Juan Ramón Jiménez
Número Brigantium: 6
ISBN: 8437601614
Número BCID: 145-10314641 (ligazón a bookcrossing)

Idioma: castelán
Edita: Cátedra
Temática: Poesía
Páxinas: 264
En varias páxinas hai selos da Asociación Brigantium e do CIDU.

O libro é un dos mais coñecidos das letras hispánicas do século XX.

Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.

3 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LI).

O capitán Nemo chamou e apareceu un steward. O capitán deulle unhas ordes nesa estraña lingua que eu non podía recoñecer. Logo, volvéndose cara ao canadense e Conseil, dixo:
-Espéralles o xantar no seu camarote. Teñan a amabilidade de seguir a este home.
-Non é cousa de desprezar -dixo o arponeiro, á vez que saía, con Conseil, da cela na que permaneciamos desde habí máis de trinta horas.
-E agora, señor Aronnax, o noso xantar está disposto. Permítame que lle guíe.
-Ás súas ordes, capitán.
Seguín ao capitán Nemo, e nada máis atravesar a porta, penetramos por un estreito corredor iluminado eléctricamente. Tras un percorrido dunha decena de metros, abriuse unha segunda porta ante min.
Entrei nun comedor, decorado e amoblado cun gusto severo. Nas súas dúas extremidades elevábanse altos aparadores de carballo con adornos incrustados de ébano, e sobre os seus anaqueis en formas onduladas brillaban cerámicas, porcelanas e cristalerías dun prezo inestimable. Unha vaixela lisa resplandecía neles baixo os raios que emitía un teito luminoso cuxo resplandor mitigaban e tamizaban unhas pinturas de delicada factura e execución.
No centro da sala había unha mesa ricamente servida. O capitán Nemo indicoume o lugar en que debía instalarme.
-Sente, e coma como debe facelo un home que debe estar a se morrer de fame.
O xantar compúñase dun certo número de pratos, de cuxo contido era o mar o único proveedor. Había algúns cuxa natureza e procedencia éranme totalmente descoñecidas. Confeso que estaban moi bos, pero cun gusto particular ao que me afixen facilmente. Parecéronme todos ricos en fósforo, o que me fixo pensar que debían ter unha orixe mariña.
O capitán Nemo mirábame. Non lle preguntei nada, pero debeu adiviñar os meus pensamentos, pois respondeu as preguntas que desexaba ardentemente formularlle.
-A maior parte destes alimentos sonlle descoñecidos. Con todo, pode comelos sen temor, pois son sans e moi nutritivos. Hai moito tempo xa que renunciei aos alimentos terrestres, sen que a miña saúde resíntase no máis mínimo. Os homes da miña tripulación son moi vigorosos e aliméntanse igual que eu.
-Todos estes alimentos son produtos do mar?
-Si, señor profesor. O mar prové a todas as miñas necesidades. Unhas veces boto as miñas redes á rastra e a retiro sempre a piques de romper, e outras vou de caza por este elemento que parece ser inaccesible ao home, en busca das pezas que viven nos meus bosques submariños. Os meus rebaños, como os do vello pastor de Neptuno, pacen sen temor nas inmensas pradarías do océano. Teño eu aí unha vasta propiedade que exploto eu mesmo e que está sementada pola man do Creador de todas as cousas.
Mirei ao capitán Nemo cun certo asombro e díxenlle:
-Comprendo perfectamente que as súas redes fornecen excelentes peixes á súa mesa; éme máis difícil comprender que poida cazar nos seus bosques submariños; pero o que non podo comprender en absoluto é que un anaco de carne, por pequeno que sexa, poida figurar na súa minuta.
-Nunca usamos aquí a carne dos animais terrestres -respondeu o capitán Nemo.
-E iso? -preguntei, mostrando un prato no que había aínda algúns anacos de filete.
-Iso que cre vostede ser carne non é outra cousa que filete de tartaruga de mar. Velaquí igualmente uns fígados de golfiño que podería vostede tomar por un guisado de porco. O meu cociñeiro é moi hábil na preparación dos pratos e na conservación destes variados produtos do océano. Próbeos todos.

2 de decembro de 2011

PUES YA ESTÁ...



Bueno, pues ya está. Se acabó. Noviembre ha pasado entre litros de café, kilos de chocolate, un puñado muy pequeño de horas de sueño, dolor de falanges y muchas, muchas risas, y el NaNoWriMo ha llegado a su fin.

¿El balance? Mucho más que positivo, la verdad. Ha sido una de las experiencias literarias más divertidas de toda mi vida y, salvo por el pequeñísimo detalle de que, a pesar de ese conteo de palabras escandaloso que podéis ver en el dibujito de ahí arriba, no hay todavía un primer borrador completo de la novela, todos mis objetivos al presentarme a esta locura se han cumplido con creces.

Para empezar, lo más obvio: está claro que, si conseguí escribir más de cien mil palabras en un mes, el objetivo de teclear cincuenta mil, que era el requisito necesario para considerarte “ganador” del NaNoWriMo, ha quedado más que superado. De hecho, a día trece ya podía haberme relajado y dejado de teclear, porque mi contador ya señalaba cincuenta y una mil palabras. Pero no lo hice. Seguí escribiendo sin parar hasta llegar el día treinta, y todavía sigo. Y ahí es donde alcancé la siguiente meta que me había propuesto, y que para mí era mucho más importante que tener un número determinado de palabras en treinta días: recuperar el gusto por escribir. Volver a hacerle un hueco al teclado en mi vida, y volver a disfrutar de ello. Mandar a freír coquinas al puñetero bloqueo que me perseguía desde… yo qué sé… ¿Tiempos inmemoriales? y volver a pasármelo como una enana imaginando y narrando una historia. Durante todo el mes volví a convertirme en nada más que esa marioneta que está detrás del teclado, mientras mis dedos se movían enloquecidos sobre él escribiendo al dictado de mis personajes algo que yo ni tan siquiera tenía previsto. Porque eso, por mucho que pueda sorprender a los que no escriben, es lo mejor de narrar historias. Cuando llega ese momento en el que se conecta ese interruptor escondido en algún sitio de tu cabeza, al que no puedes llegar jamás de forma consciente por mucho que lo intentes, y empiezas a funcionar en automático. Cuando empiezas una escena con una idea en mente, y de pronto esa idea se te olvida, y tus dedos empiezan a crear algo completamente diferente y te cuentan una historia —o un chiste— que no te sabías. Cuando los personajes se rebelan —o se revelan— y te explican que no son como tú pensabas ni por equivocación, que son de otra manera totalmente diferente, y que eso va a cambiar toda la forma en la que ves lo que va a pasar. Cuando te sientas delante del teclado sin tener ni idea de lo que vas a contar, pero aún así lo cuentas, y cuando terminas te das cuenta de que el archivo de tu novela ha subido cinco mil palabras del tirón, y tú sin saber cómo ha pasado. Cuando te acuestas y, de pronto, te despiertas con una escena fabulosa perfectamente diseñada en tu cabeza. Cuando estás hablando con alguien y te quedas en blanco porque tienes un trozo de diálogo genial escribiéndose en automático en tu cerebro y ya no puedes concentrarte en otra cosa hasta que lo ves en la pantalla de tu ordenador.

Cuando, por fin, vuelves a ser un escritor.

Quizá nunca llegues a triunfar con lo que haces. Quizá nunca consigas vivir de esto. Quizá tus criaturas nunca vean la luz. Pero, cuando consigues sentirte así, eso no importa. En ese momento, eres un escritor. Y a las clasificaciones oficiales que les den mucho por lo estrecho, que eso no hay quien te lo quite.

Y aunque sólo por eso, sólo por recuperar esa sensación única —esquizofrénica, pero única—, el NaNoWriMo habría merecido la pena, hay mucho más. Está la gente divertidísima que conocí en este mes, con la que compartí un montón de nervios y risas. Están las competiciones y los piques —de buen rollo, ¿eh? Que no siempre soy un mal bicho. La mayor parte del tiempo sí, es cierto, pero no siempre— con otros participantes por ver quién escribe más, y más rápido. Están esas ciento y pico mil palabras que le arranqué al teclado. Están esas personas que me apoyaron y me cubrieron las espaldas en otros charcos en los que estoy metida, a pesar de que estoy segura de que, en el fondo, piensan que estoy un poco loca. Y probablemente tengan razón.

Y, sobre todo, están esas enloquecidas, hilarantes y surrealistas charlas en Messenger hasta altísimas horas de la madrugada con mi única pareja de hecho literaria, que consiguieron hacerme creer de nuevo que dormir es algo secundario y carente de importancia. Y los más de trescientos correos —sí, dije trescientos y no es una exageración. Probablemente me haya quedado corta, de hecho— que nos cruzamos durante este mes, a cada cual más absurdo e inspirador y que debieron entrar en el conteo final de palabras por derecho propio. Y la bendita Mente Unificada Común, que se puso en marcha con apenas un empujoncito, para echarnos una mano otra vez en nuestra monocigótica locura. Nena, jugar a escribir contigo es de lo más divertido que he hecho nunca, ya lo sabes. Y no te digo más, que lo que falta también lo sabes y luego me acusan de ponerme moñas. Y tengo una mala reputación que mantener como gemela malvada, qué diablos.

En resumen: que el año que viene, en noviembre, allí estaré yo como un clavo con la otra sospechosa habitual de la que acabo de hablaros, dispuesta a jugarme el orgullo —y un más que probable túnel carpiano— una vez más. Porque ha sido genial. En serio, genial. Y se lo recomiendo a cualquiera que disfrute de esto de machacar el teclado. Sin reservas.

Otro día os contaré algo más. Quizá lo que he aprendido e incluso lo que he desaprendido. Quizá algún motivo más concreto por el que debéis, al menos, probar la experiencia. Quizá alguna de las meteduras de pata que, estoy casi segura, aparecerán en la edición por culpa de escribir con el cerebro desconectado por completo. Algo se me ocurrirá. Pero hoy me despido ya con mi enhorabuena para todos los que tenéis la barrita de color morado con la palabra “winner” escrita en ella. Y para los que no la tenéis también. Que el NaNo es de las pocas cosas en esta vida en la que nunca pierdes, porque, sean tres mil, veinte mil o cuarenta mil, tienes esas palabras ahí y son unas palabras que no tenías en octubre. Aunque la vida te haya pasado por encima y hayas tenido que abandonar, porque no podías ni encontrar cinco minutos al día para esto; aunque tu ritmo sea mucho más lento que esa marca de mil seiscientas sesenta y siete palabras diarias, y no hayas conseguido llegar al tope; aunque te haya distraído otro proyecto más importante y hayas tenido que elegir.

Da igual. Hayas llegado a esa meta de cincuenta mil palabras o no, te llevas la experiencia y el mérito de haberlo intentado. Para mí, vosotros sois tan ganadores como los que la alcanzamos, y sólo puede decir que ha perdido el que no ha tenido siquiera el valor de intentarlo.

Y ahora, a terminar vuestras criaturas, lavarles la cara y pulirlas hasta que queden monísimas y brillantísimas, y nos vemos el año que viene, con los teclados listos para echar humo.

Que el mundo se acaba en dos mil doce, pero en diciembre, así que no hay excusa.

**Nota al pie: Acabo de contar los correos que crucé con mi pareja literaria. Me engañé. No fueron trescientos. Fueron exactamente trescientos noventa y nueve. Y lo que nos queda... Lo dicho: tendrían que haber entrado en el conteo final de palabras.

1 de decembro de 2011

Aniversario da morte de Eduardo Blanco Amor

Eduardo Blanco Amor foi un dos grandes escritores en lingua galega. Foi alumno de Vicente Risco, figura que tivo unha importancia decisiva na súa postura en defensa da cultura galega. De mozo emigrou a Buenos Aires, onde contactou cos intelectuais galegos da emigración.

En 1928 retornou durante un ano e coñeceu a Castelao e a xente do Partido Galeguista e de Nós. Voltaría de novo a España entre 1933 e 1935, coñecendo a Federico García Lorca.

Dende Arxentina defendeu a legalidade republicana na guerra civil española. Durante os 20 anos seguintes utilizou unicamente o castelán na súa obra literaria. En 1956 voltou ao galego e tres anos mais tarde escribiu unha das mellores novelas en lingua galega: A esmorga. Retornou a Galicia no 1965, tras ter publicado Os biosbardos.

Finou en Vigo no ano 1979.

Mais na Galipedia

30 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: Dúas sendas para a mesma meta


É un dos maiores triunfos en política conseguir que a xente non se interese por ela, xa sexa facéndoo tan ben que a xente se poida dedicar ó seu coa conciencia tranquila polo traballo ben feito, ou por facelo descaradamente tan mal que se dea un por vencido dando por sentado a inexistencia de remedio , puidéndose así dedicar ó seu coa mesma tranquilidade de conciencia.

29 de novembro de 2011

O LOBO - Canción

Letra: Darío Xoan Cabana

Por unha noite de séculos
corrian tres feros galgos,
tres feros galgos da noite
afiados coma dardos.

Un lobo de ollos de lume
tras deles iba avanzando;
levaba luz nos seus ollos,
luz de días agardados.

Entrando en terra de soños,
iban os soños cantando;

Corre, lobo de esperenzas,
brinca muros e valados,
que eses tres galgos de noite
queden vencidos e escravos.

Ponte de luz as estrelas
con nova forza alumaron;
os galgos corrian ben,
mais o lobo iba enirado

e nun recanto de lume,
matounos de tres zarpazos.
E os rios cantaron a coro
un canto nunca cantado

o horizonte abríuse en cantígas
por un craro navallazo,
e o ceo foi outra vez
un ceo azul e mais branco.

28 de novembro de 2011

Unha frase para empezar a semana

Boa cousa é ter amigos, pero mala o ter demasiados deles. 

Toponimia nada oficial

Xentilicios, alcumes aplicados a colectivos e mais refráns e coplas nos que se empregan estes termos compoñen o Portal de ditados tópicos galegos que presentaba o Instituto da Lingua Galega a finais da semana pasada. O proxecto achega unha grande selección de nomes polos que nos chamábamos, ou aínda nos chamamos, os galegos uns aos outros, e como coñecemos popularmente algúns lugares. Por exemplo, de certo moita xente non sabe onde fica a Terra do Paxaro ou quen son os xabrentos. Explora tamén no noso infográfico como quedaría un mapa de Galicia se os falsos topónimos foran os reais.

Mais

26 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (L).

-Amigos meus -dixen aos meus compañeiros-, ante unha cuestión así exposta, non hai nada que dicir. Pero ningunha promesa líganos ao comandante de a bordo.
-Ningunha, señor -respondeu o descoñecido.
Logo, cunha voz máis suave, engadiu:
-Agora, permítame acabar o que quero dicirlle. Eu coñézolle, señor Aronnax. Se non os seus compañeiros, vostede, polo menos, non terá tantos motivos de lamentarse do azar que lle ligou á miña sorte. Entre os libros que serven aos meus estudos favoritos achará vostede o que publicou sobre os grandes fondos mariños. Lino a miúdo. Levou vostede a súa obra tan lonxe como lle permitía a ciencia terrestre. Pero non sabe vostede todo, non o viu vostede todo. Déixeme dicirlle, señor profesor, que non lamentará vostede o tempo que pase aquí a bordo. Vai viaxar vostede polo país das marabillas. O asombro e a estupefacción serán o seu estado de ánimo habitual de aquí en diante. Non se cansará facilmente do espectáculo incesantemente ofrecido aos seus ollos. Vou volver a ver, nunha nova volta ao mundo submarino (que, quen sabe?, quizá sexa a última), todo o que puiden estudar nos fondos mariños tantas veces percorridos, e vostede será o meu compañeiro de estudos. A partir de hoxe entra vostede nun novo elemento, verá vostede o que non viu aínda home algún (pois eu e os meus xa non contamos), e o noso planeta, grazas a min, vai entregarlle os seus últimos secretos.
Non podo negar que as palabras do comandante me causaron unha grande impresión. Chegaran a todo o máis vulnerable da miña persoa, e así puiden esquecer, por un instante, que a contemplación desas cousas sublimes non podía valer a liberdade perdida. Pero tan grave cuestión quedaba confiada ao futuro, e limiteime a responder:
-Señor, aínda que rompese vostede coa humanidade, quero crer que non renegou de todo sentimento humano. Somos náufragos, caritativamente recolleitos a bordo do seu barco, non o esqueceremos. En canto a min, doume conta de que se o interese da ciencia puidese absorber até a necesidade da liberdade, o que me promete o noso encontro ofreceríame grandes compensacións.
Pensaba eu que o comandante ía tenderme a man para selar o noso tratado, pero non o fixo e sentino por el.
-Unha última pregunta -dixen no momento en que ese ser inexplicable parecía querer retirarse.
-Dígame, señor profesor.
-Con que nome debo chamarlle?
-Señor -respondeu o comandante-, eu non son para vostedes máis que o capitán Nemo, e os seus compañeiros e vostede non son para min máis que os pasaxeiros do Nautilus.

25 de novembro de 2011

Diccionario de persoaxes

ALADINO, non se sabe moi ben de onde.  Un antigo mozo que posuíu unha lámpada e un xenio co que podía lograr gratuitamente o que calquer millonario ou actriz pode comprar agora.

Sabes en que obra literaria aparecía?

Preme para saber mais

24 de novembro de 2011

Aforismos de Leonardo

36.- O sentido do olfacto vese tamén necesariamente obrigado a concorrer ao cerebro. As sensacións do tacto pasan polos nervios ao cerebro, e estes nervios derrámanse en infinitas ramificacións até a pel que circunda os membros do corpo e as vísceras. 

23 de novembro de 2011

Aforismos de Francisco: O noso panorama


¿Parámonos algunha vez a pensar para quen vai dirixido e a onde se dirixe todo o entramado social e económico en Europa?

En canto ó social: os antros de disfrutes e leceres, os restaurantes, a arquitectura das casas e das rúas das nosas cidades, os servizos de transporte, a televisión, a educación, a literatura; en definitiva, os modos de vida materializados nesa rede física que nos envolve, toda esa política de ser e de comportarse, está dirixida a uns habitantes que non lle prestan a atención e importancia que deberan, a pesar de seren eles mesmos os que se autodirixen.

Vivimos nun entramado social sinxelo no seu caotismo, pois só no orde se require traballo. Na súa despreocupación por valoralo pérdese a noción sequera de que exista este entramado social, e sen isto é menos imaxinable que podamos cambialo. É ademais unha estructura que non se sabe a onde se dirixe. Gústase a ela mesma e a súa meta sería perpetuarse no tempo indefinidamente, pois é un sistema eficiente en términos físicos. O seu consumo de enerxía é mínimo (o malo é que non a xenera). Isto é tomado coma unha virtude e alábase e disfrútase da sensacion de ir vento en popa, sen importar de onde sople o vento.

E nese barco vamos todos. E un refrán náutico di que onde hai patrón non manda mariñeiro, e demasiados queren ser patróns. Pero por sorte ese barco dispón de moitos botes salvadidas, dos cales pode dispoñer calqueira que se sinta patrón de sí mesmo. Navegando ó seu rumbo e a velocidade que mellor lle parece sentirase un libre por un tempo. Non moito, pois non se pode un afastar da nave nodriza xa que os botes deben voltarse para disporen deles en caso de naufraxio, e nun buque á deriva as posibilidades sempre son maiores. Cabe a opción de intentar roubar un bote e buscar algunha illa salvadora, pero conta a lenda que as persoas que o conseguiron morreron de soidade. Son tan poucos os que intentan . Conta tamen outra lenda que un grupo de desertores chegaron a formar unha pequena pero floreciente comunidade nunha coñecida península sureña, din que eran felices e adiviñaran mediante os seus mellores filósofos cara onde era mellor dirixirse, e qué vento era mellor tomar en cada época. Din tamen que intentaron poñerse en contacto coa nosa nave, ¡mais qué difícil lles foi! Nunca sabían por que latitude andábamos, e cando nos daba oteado algún vixía bordeando temerariamente algunha costa, os seus gritos non chegaban a bordo, e os que chegaban, contan algúns anciás, producíanse nun idioma que xa non entendíamos, e todo intento de contacto que se conseguiu con moita retranca do capitán resultou nun fracaso. Así, todo intento posterior de comunicación foi desatendido e deslexitimado.
Din que esa comunidade se extinguiu , morta de pena por non poder axudarnos.

En canto ó entramado ecónomico, o noso destino é ir pronto a pique. Máis a solución viría de enderezar primeiro o rumbo do noso barco socióloxico, pois este é o que guía o primeiro a través dun oportuno e forte cabo. Esa solución sería a ídonea, pero quizá sexa demasiado tarde para ese barco agotado, ou demasiado temprano para nos poder dar con ese novo rumbo, e a solución virá por cortar o cabo e navegar así por un tempo sen ese pesado lastre.

22 de novembro de 2011

Aires da Miña Terra - III

Ouh, meiga cibdá da Coruña,
cibdá da torre herculina,
de xeneracións de recordo
máis fortes que as de hoxe en día,
cibda que por sobre os mares
érgue-la cabeza altiva,
cal onte nas túas murallas
o brazo de María Pita:
¿Qué tés nese teu recinto
qué tés prós que te visitan
que coñecerte non poden
sin que deixarte non sintan?

Podes ver a composición completa na web da fundación do autor, que xa colocamos outro día ou ben na páxina de "galicia espallada". Preme.

20 de novembro de 2011

Libros viaxeiros (5): Montaje y Mantenimiento Industrial

O libro liberado hoxe é totalmente distinto aos anteriores.
Un libro técnico sobre a prevención de Riscos Laborais.

É o quinto libro, que estará a disposición esta semana (no Centro Universitario de Riazor).

Título: Montaje y Mantenimiento Industrial.
Autor: VV.AA
Número Brigantium: 5
ISBN: 9788461334070
Número BCID: 685-10288666 (ligazón a bookcrossing)

Idioma: castelán
Edita: Asociación de Profesionais de Seguridade e Saúde Laboral de Galicia (APROSAL)
Temática: Manual de Prevención
Páxinas: 296
En varias páxinas hai selos de Aprosal.

O libro é unha guía de prevenciónd e riscos laborais na montaxe e mantenemento industrial.

Invitamos a xente a ler este libro e compartir as súas opinións.

19 de novembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIX).

-Aceptamos -respondín-. Pero permítame facerlle unha pregunta, unha soa.
-Dígame.
-Dixo vostede que seremos libres a bordo?
-Totalmente.
-Quixese preguntarlle, pois, que é o que entende vostede por liberdade.
-Pois a liberdade de ir e vir, de ver, de observar todo o que pasa aquí -salvo nalgunhas circunstancias excepcionais-, a liberdade, nunha palabra, de que gozamos aquí os meus compañeiros e eu.
Era evidente que non nos entendiamos.
-Perdón, señor –proseguín-, pero esa liberdade non é outra que a que ten todo prisioneiro de percorrer a súa cela, e non pode bastarnos.
-Preciso será, con todo, que lles baste.
-Como! Deberemos renunciar para sempre a volver ver os nosos países, os nosos amigos e as nosas familias?
-Si, señor. Pero renunciar a recuperar ese insoportable xugo do mundo que os homes cren ser a liberdade, non é quizá tan penoso como vostede pode crer.
-Xamais darei eu a miña palabra -interveu Ned Land- de que non tratarei de escaparme.
-Eu non lle pido a súa palabra, señor Land -respondeu fríamente o comandante.
-Señor -dixen, encolerizado ao meu pesar-, abusa vostede da súa situación. Isto chámase crueldade.
-Non, señor, isto chámase clemencia. Son vostedes prisioneiros meus despois dun combate. Gárdolles comigo, cando podería, cunha soa orde, arroxarlles aos abismos do océano. Vostedes atacáronme. Viñeron a sorprender un segredo que ningún home no mundo debe coñecer, o segredo de toda a miña existencia. E cren vostedes que vou a reenviarlles a ese mundo que debe ignorarme? xamais! Ao reterlles aquí non é a vostedes a quen gardo, é a min mesmo.
Esta declaración indicaba no comandante unha decisión contra a que non podería prevalecer ningún argumento.
-Así, pois, señor -dixen-, dános vostede simplemente a elixir entre a vida e a morte, non?
-Así é, simplemente.

18 de novembro de 2011

NO TOCAR: PELIGRO DE DIABETES.

No hace falta que diga que no soy precisamente la persona más dulce y comprensiva del planeta. No es necesario que aclare que he hecho del cinismo, si no ya un arte, una forma de vida, y que me funciona mejor que bien. No es preciso que explique, una vez más, que cualquier psicólogo, incluso con medio cerebro y una resaca de proporciones épicas, me diagnosticaría una sociopatía severa nada más entrar en su consulta y echarle un vistazo a mi gesto de “haz algo decente con tu vida, mamón”. Y discúlpenme los psicólogos presentes en la sala por la salida de tono. O no, me da igual.

A estas alturas del partido, creo que esas aclaraciones ya sobran, y sospecho que alguno habrá por ahí que haga una descripción todavía menos halagüeña de mi persona. También me da igual.

Porque ha llegado el momento de confesarse: tengo una debilidad. Sí, tengo mi kriptonita, mi talón puñetero, mi alergia al sol. Sí, cachorritos, la hija de su madre a la que todo se la trae al pairo, y a la que lo mismo le da hacer rodar una cabeza que pegar una patada en los mismísimos, sin dejar ni por un momento de disfrutar de lo absurdo de la vida, tiene una debilidad grave de carácter. Un fallo en su genética que tira por tierra todas sus barreras, y llega a darle un toquecito a su corazón atrofiado de sarcasmo terminal.

Adoro a los animales. Los adoro. A todos. Bueno, menos a los racionales, claro.

Ya está, ya lo he dicho: «Hola, me llamo Silvia, y estoy loca por los bichos». No soy capaz de matar ni a una mosca, y os juro que es textual: me paso horas braceando delante de las ventanas para que los insectos en cuestión salgan de mi casa sin sufrir ningún daño. Soy de esas personas que recogen cachorritos abandonados, que rescatan gatitos de la calle y que, por supuesto, no comen carne.

Hoy tenía pensado dejar una entrada sobre mi marcha en el NaNoWriMo —bien, gracias. Me va muy bien—, pero ha pasado algo que me ha hecho cambiar de opinión. Y lo que ha pasado es que he perdido a un amigo. A un compañero. A una pequeñísima parte de ese corazón que algunos me acusan de no tener.

El lunes por la mañana, Lucas dejó de existir. Sus riñones, viejos y cansados, decidieron rendirse, y la veterinaria sugirió que la rendición debía ser total. Que tenía que dejarlo marchar, que tenía que dejar de sufrir, que hasta ahí habíamos llegado, colega, muchas gracias por todo, hasta nunca.

¿Cómo se toma una decisión así? En serio, ¿cómo? Parece tan fácil, tan lógico. No va a salir de ésta, así que, por lo menos, que no lo pase mal. Ha vivido una buena vida. Ha cumplido con su ciclo. Fue feliz y yo también. Todo dicho. Fin del párrafo, punto final, vuelta de página y empezamos de nuevo.

Siempre pensé que, llegado el momento, tomaría aire, sacaría pecho y diría: “Vale. Pues que no sufra más”. Así, con dignidad. Y a seguir, que la vida son tres días y uno lo pasamos durmiendo, colega. Con un par.

Con lo que no contaba era con esa opresión en el pecho que fue un verdadero dolor físico, como un puñetazo bien dirigido a la boca del estómago. Como si tiraran de una parte de mí que no sabía que estaba ahí, la extendieran hasta lo imposible y la desgarraran con un crujido aterrador que se llevó gran parte del alma que no creo tener. No contaba con las lágrimas, que se enroscaron y apretujaron en mi garganta, y ascendieron a toda prisa hasta derramarse por mis ojos. Calladas, implacables. Irreprimibles. No contaba con que, en lugar de mi voz, que no es gran cosa, pero que es la mía y estoy acostumbrada a ella, saliera de mis labios un graznido estrangulado que la veterinaria debió de saber interpretar sólo por su experiencia en estas lides. No contaba con que, al final, el que me consolara fuera él, bebiendo de esas lágrimas vergonzosas con su lengua de estropajo rosado.

No, no contaba con nada de eso.

Ni con ese rumor incómodo a la altura de la quinta costilla que me persigue desde entonces y que no sé cuándo va a parar.

Los que no tenéis animales —o no os gustan, incluso, algo que yo siempre he considerado una patología peligrosa, conste—, pensaréis que exagero. Que menuda tontería ponerse así por un bicho. Que anda que no hay cosas por las que preocuparse en la vida, como para ponerse a llorar por un mísero gato… Pues mirad, por una vez no voy a soltar veneno contra vosotros. No, porque no me ofendéis, ni me enfadáis. Me dais pena. Mucha, en serio. No sabréis jamás lo que es tener a un ser vivo que te quiere incondicionalmente porque tú eres tú, sin más, sin adornos. Que se alegra cuando te alegras, y que está acurrucado a tu lado, reconfortándote en esos días que la vida se hace demasiado absurda como para tomársela de coña. Al que no le importa que no seas guapo, ni rico, ni asquerosamente alto y esbelto, ni que no tengas un cochazo o una casa de mil metros. Que si entras de madrugada, borracho perdido y haciendo el payaso, no te mira mal ni te critica, sino que se pone a hacer el payaso contigo, que hoy es fiesta. Que te considera el sol de su mundo porque sí, porque tú lo vales. Y sólo a cambio de un sitio caliente donde dormir y un poco de comida en un cuenco. ¿Quién puede dar más por menos?

Un humano, no, desde luego.

No era el gato más bonito ni más bueno del mundo. Era un cabrón duro y despreciativo, con el rabo torcido en un ángulo de noventa grados y un sobrepeso del quince. Ocho kilos de gato callejero, con los resabios del cazador y el guerrero que estuvo en su código genético desde muchas generaciones atrás, arrancado de su destino de revuelve basuras y caza ratones porque aquí, vuestra poco humilde servidora, decidió llevárselo a su casa una tarde de primavera hace la friolera de trece años. Todo un bicho, mi gato. Altivo como sólo uno de su especie sabe serlo. Tocapelotas como el que más. Quisquilloso, caprichoso, falsamente indiferente. Pero era mi gato. El mío, joder, y eso lo convertía para mí en uno de los seres más perfectos y más maravillosos de esta maldita roca polvorienta que llamamos nuestro planeta.

Y ya no está.

Y, aun a riesgo de perder mi mala reputación, he decidido que voy a aprovechar este blog para despedirme. Y quien no quiera leer moñeces, que cierre la página y nos deje a Lucas y a mí en paz. Nos bastamos solos, como siempre. Dos frente al mundo, claro que sí, como debe ser.

Allá voy, último aviso. Pillad la insulina, respirad hondo, y todo eso.

Lucas, se acabó, compañero. Fundido en negro, the end, cae el telón. Y los dos sabemos que no creo en nada, así que ni siquiera puedo consolarme pensando que estás en el cielo de los gatos, fracasando miserablemente al intentar cazar una mosca, o maullándole a un pájaro de esos que no dejaban de tomarte el pelo. Los dos sabemos que ahora no eres más que cenizas y polvo, que ya no estás y que no volverás nunca. Y que, por más que vengan después de ti, ninguno va a ocupar tu sitio. Tendrán el suyo, sí. Pero el tuyo siempre estará ahí. Un vacío que duele y desgarra y sangra, y que nunca podré llenar.

Pero es lo que hay, ¿verdad? El ciclo de la vida y todas esas gilipolleces.

Aunque, ¿sabes una cosa? He descubierto que sí creo en algo. Creo que, de algún modo, siempre estarás ahí. Creo que el jodido cliché de “vive en nuestros recuerdos”, es cierto. Maldición, sí, lo creo. Así que sí, siempre estarás vivo de alguna manera, porque siempre recordaré cómo pretendías comer con las patas, como si fueras un humano. Aunque sigo sin entender por qué querías ser humano, cuando los felinos sois mucho mejores, dónde va a parar. Siempre recordaré cómo tratabas de rescatarme del vídeo maligno que un día, cuando intentabas cazar la cinta que había metido yo dentro, te mordió la pata. Siempre recordaré cómo te pegabas a mi cabeza y me despiojabas, y siempre a las tantas de la madrugada, desgraciado, que yo soy ave nocturna, pero no tanto.

Siempre serás mi gato, mamón, aunque me hayas dejado sola y acabando con la producción mundial de pañuelos de papel.

Así que, descansa, compañero, que te lo has ganado. Yo me quedo aquí, manteniendo el fuerte hasta que me llegue a mí la hora de tomarme la Gran Siesta.

…Y que te quiero, coño. Todavía y para siempre.