20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXIV).

Tres hurras acolleron a orde. Soara a hora do combate. Uns instantes despois, as dúas chemineas da fragata vomitaban torrentes de fume negro e a ponte movíase coa trepidación das caldeiras.
Impelido cara a adiante pola súa potente hélice, o Abraham Lincoln dirixiuse frontalmente cara ao animal. Este deixoulle aproximarse, indiferente, até medio cable de distancia, tras o cal afastouse sen présa, limitándose a manter a súa distancia sen tomarse a molestia de mergullarse.
A persecución prolongouse así durante tres cuartos de hora, aproximadamente, sen que a fragata conseguise gañarlle ao cetáceo máis de dúas toesas. Era evidente que con esa marcha a fragata non lle alcanzaría nunca.
O comandante Farragut mesabase con rabia a súa frondosa perilla.
- Ned Land! -gritou.
Acudiu á orde o canadense.
- Aconséllame aínda que bote aos meus botes ao mar?
- Non, señor -respondeu Ned Land-, pois esa besta non se deixará atrapar se non quere.
- Que facer entón?
- Forzar as máquinas se é posible. Se vostede permítemo, eu vou instalarme e se conseguimos achegarnos a tiro de arpón, cazareino.
- Dacordo, Ned, fágao -respondeu o comandante Farragut-. Enxeñeiro -gritou-, aumente a presión!
Ned Land dirixiuse ao seu posto. Forzáronse as máquinas. A hélice comezou a virar a corenta e tres revolucións por minuto. O vapor escapábase polas válvulas. Lanzada á carreira, comprobouse que o Abraham Líncoln alcanzara unha velocidade de dezaoito millas e cinco décimas por hora.
Pero o maldito animal corría tamén a dezaoito millas e cinco décimas por hora.
Durante unha hora aínda, a fragata mantívose a esa velocidade, sen conseguir gañarlle unha toesa ao animal, o que era particularmente humillante para un dos máis rápidos navíos da mariña norteamericana. Unha ira xorda embargou á tripulación, que inxuriaba ao monstro, sen que este se dignara responder. O comandante Farragut non se retorcía xa a perilla, comíala.
O enxeñeiro viuse convocado de novo.
- Chegou vostede ao máximo de presión? -preguntoulle o comandante.
- Si, señor -respondeu o enxeñeiro.
- E están cargadas as válvulas?
- A seis atmosferas e media.
- Pois cárgueas a dez atmosferas.
Unha orde ben norteamericana, certamente. Non se chegou máis aló no Mississippi nas competicións de velocidade a que se entregan os vapores fluviais.