por mergullarse, non dou dous dólares polo meu pelello.
E aínda puidese dar menos. Facíase, pois, urxente comunicar cos seres encerrados no interior da máquina. Busquei na superficie da mesma unha abertura, unha escotilla, un «buraco de home», por empregar a expresión técnica. Pero as liñas de parafusos, sólidamente fixados nas xuntas dos ferros, eran continuas e uniformes.
A lúa desapareceu nese momento e sumiunos nunha profunda escuridade. Necesario era esperar a chegada do día para considerar os medios de penetración no interior do barco submarino.
Así, pois, a nosa salvación dependía unicamente do capricho dos misteriosos tripulantes que dirixían o aparello. Se decidían mergullarse, estariamos perdidos. Exceptuado este caso, non dubidaba eu da posibilidade de entrar en relación con eles. Pois, en efecto, de non producir por si mesmos o aire, necesario era que ascendesen de cando en vez á superficie do océano para renovar a súa provisión de moléculas respirables. De aí a necesidade de que existise unha abertura que puxese en comunicación o interior do barco coa atmosfera.
Había que descartar xa completamente toda esperanza de ser salvados polo comandante Farragut, pois iamos cara ao Oeste e a unha velocidade que, aínda que relativamente moderada, eu estimaba non inferior a unhas doce millas por hora. A hélice batía a auga cunha regularidade matemática, e ás veces emerxía lanzando unha espuma fosforescente a gran altura.
Cara ao catro da mañá aumentou a velocidade. Éranos moi difícil resistir a tan vertixinosa marcha, sobre todo cando as ondas azoutábannos de plano. Afortunadamente, Ned achou unha argolla fixada á superficie do aparello, á que puidemos agarrarnos con seguridade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.