27 de agosto de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVII).

-Cóntelle o señor a nosa historia, de todos os xeitos díxome Conseil-. É probable que estes señores poidan comprender algunhas palabras.
Comecei o relato das nosas aventuras, coidando de articular claramente as sílabas e sen omitir un só detalle. Declinei os nosos nomes e profesións, facéndolles unha presentación en regra do profesor Aronnax, do seu doméstico Conseil e de Ned Land, o arponeiro.
O home de ollos doces e serenos escoitoume tranquilamente, cortésmente mesmo, e cunha notable atención. Pero nada no seu rostro indicaba que comprendese a miña historia. Cando a terminei, non pronunciou unha soa palabra.
Quedaba o recurso de falar inglés. Talvez puidésemos facernos comprender nesa lingua que é practicamente universal. Eu coñecíaa, así como a lingua alemá, de forma suficiente para lela sen dificultade, pero non para falala correctamente. E o que importaba era que nos comprendesen.
-Veña, señor Land! -díxenlle ao arponeiro-, saque de si o mellor inglés que falase nunca un anglosaxón, a ver se é máis afortunado que eu.
Ned non se fixo rogar e recomenzou o meu relato, que puiden comprender case totalmente. Foi o mesmo relato no fondo, pero diferente na forma. O canadense, levado do seu carácter, deulle unha gran animación. Queixouse con acritude de ser aprisionado con desprezo do dereito de xentes, pediu que se lle dixese en virtude de que lei retíñaselle así, invocou o habeas corpus, ameazou con querellarse contra os que lle secuestraron indebidamente, axitouse, acenou, gritou, e, finalmente, deu a entender con expresivos xestos que morriamos de fame.
O que era totalmente certo, aínda que case o esqueceramos.
Con gran asombro pola súa banda, o arponeiro puido darse conta de que non fora máis intelixible ca min. Os nosos visitantes permanecían totalmente impasibles. Era evidente que non comprendían nin a lingua de Arago nin a de Faraday.
Tras esgotar en balde os nosos recursos filolóxicos, achábame eu moi turbado e sen saber que partido tomar, cando me dixo Conseil:
-Podo contarllo en alemán, se o señor permítemo.
-Como! Ti falas alemán?
-Como un flamenco, mal que lle pese ao señor.
-Ao contrario, iso agrádame. Adiante, raparigo.
E Conseil, coa súa voz pausada, contou por terceira vez as diversas peripecias da nosa historia. Pero, a pesar dos elegantes xiros e a boa prosodia do narrador, a lingua alemá non coñeceu maior éxito que as anteriores.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.