24 de setembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLI).

Tras absorber a pleno pulmón o aire puro busquei o conduto, o aerífero que canalizaba até nós o benfeitor efluvio e non tardei en atopalo. Por encima da porta abríase un buraco de aireación que deixaba pasar unha fresca columna de aire para a renovación da atmosfera da cabina.
Achábame concentrado nesa observación cando Ned e Conseil espertáronse case ao mesmo tempo, baixo a influencia da revivificante aeración. Ambos se restregaron os ollos, desperezaron os brazos e puxéronse en pé nun instante.
-Durmiu ben o señor? -preguntou Conseil coa súa cortesía consuetudinaria.
-Magníficamente -respondín-. E vostede, Ned?
-Profundamente, señor profesor. Pero, se non engano, paréceme que estou a respirar a brisa mariña.
Un mariño non podía enganarse. Contei ao canadense o que ocorrera durante o seu soño.
-Ben -dixo-. Iso explica perfectamente os muxidos que ouvimos cando o suposto narval achouse en presenza do Abraham Lincoln.
-Así é, señor Land, era a súa respiración.
-Non teño a menor idea de que hora poida ser, señor Aronnax. Non será a hora da cea?
-A hora da cea? Debería dicir a hora do xantar, pois con toda seguridade nosa última comida data de onte.
-O que demostra -dixo Conseil- que durmimos polo menos vinte e catro horas.
-Esa é a miña opinión -respondín.
-Non vou contradicirlle -manifestou Ned Land-, pero cea ou xantar, o mariñeiros sería benvido, xa trouxese unha ou outro.
-Unha e outro -corrixiu Conseil.
-Xusto -replicó o canadense-, pois temos dereito a dúas comidas, e pola miña banda faría honra a ambas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.