O arponeiro, visiblemente turbado, calou.Unha fuxida, nas condicións en que nos puxo o azar, era absolutamente imposible. Pero un canadense é un francés a medias, e Ned Land acreditouno coa súa resposta, tras uns momentos de vacilación e reflexión.
-Así que, señor Aronnax, non adiviña vostede o que deben facer uns homes que non poden escaparse da súa prisión?
-Non, amigo meu.
-Pois é ben sinxelo, é preciso que se apañen para permanecer nela.
-Diantre! -exclamou Conseil-, é certo que máis vale estar dentro que debaixo ou enriba.
-Pero despois de expulsar dela aos carceleiros e aos gardiáns -engadiu Ned Land.
-Como? Ned, pensa vostede en serio en apoderarse deste barco?
-Moi en serio, en efecto -respostou o canadense.
-Iso é imposible.
-Por que? Pode presentarse algunha oportunidade favorable, e non vexo o que podería impedirnos aproveitala. Se non hai máis dunha vintena de homes a bordo desta máquina, non creo que fagan retroceder a dous franceses e a un canadense, digo eu.
Máis valía admitir a proposición do arponeiro que discutila. Por iso limiteime a respostarlle así:
-Deixemos que as circunstancias manden, señor Land, e entón veremos. Pero até entón, rógollo, conteña a súa impaciencia. Non podemos actuar máis que con astucia, e non é coa perda do control dos nervios co que poderá vostede orixinar circunstancias favorables. Prométame, pois, que aceptará vostede a situación sen deixarse levar da ira.
-Prométollo, señor profesor -respondeu Ned Land, cun ton pouco tranquilizador-. Nin unha palabra violenta sairá da miña boca, nin un xesto brutal traizoarame, aínda que o servizo da mesa non se cumpra coa regularidade desexable.
-Teño a súa palabra, Ned.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.