20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIV).

Cesamos a conversa, e cada un de nós púxose a reflexionar pola súa conta. Confesarei que, pola miña banda, e a pesar da determinación do arponeiro, non me facía ningunha ilusión. Non cría eu nesas circunstancias favorables que había invocado Ned Land. Tan segura manipulación do submariño requiría unha numerosa tripulación e, consecuentemente, no caso dunha loita, as nosas probabilidades de éxito serían ínfimas.
Ademais, necesario era, ante todo, estar libres, e nós non o estabamos. Non vía ningún medio de saír dunha cela de aceiro tan hermeticamente pechada. E se como parecía probable, o estraño comandante dese barco tiña un segredo que preservar, cabía abrigar poucas esperanzas de que nos deixase movernos libremente a bordo. A incógnita estribaba en saber se se libraría violentamente de nós ou se nos lanzaría algún día a algún recuncho da terra Todas estas hipóteses parecíanme extremadamente plausi-bles, e había que ser un arponeiro para poder crer na reconquista da liberdade.
Decateime de que as ideas de Ned Land ían agreándose coas reflexións a que se entregaba o seu cerebro. Podía ouvir aos poucos o hervor dos seus imprecaciones no fondo da súa garganta, e vía como os seus xestos ían tornándose ameazadores. Andaba, daba voltas como unha fera engaiolada e golpeaba con pés e mans as paredes da cela. Pasaba o tempo mentres tanto e a fame aguilloábanos cruelmente, sen que nada nos anunciase a aparición do steward.
Isto era xa esquecer demasiado a nosa situación de náufragos, se é que realmente se tiñan boas intencións cara a nós.
Atormentado polas contraccións do seu robusto estómago, Ned Land encolerizabase cada vez máis, o que me facía temer, a pesar da súa palabra, unha explosión cando se achase en presenza dun dos homes de a bordo.
A ira do canadense foi crecendo durante as dúas horas seguintes. Ned Land chamaba e gritaba, pero en balde. Xordas eran as paredes de aceiro. Eu non ouvía o menor ruído no interior do barco, que parecía morto. Non se movía, pois de facelo sentiríase os estremecimientos do casco baixo a impulsión da hélice. Mergullado sen dúbida nos abismos das augas, non pertencía xa á terra. O silencio era espantoso. Non me atrevía a estimar a duración do noso abandono, do noso illamento no fondo daquela cela.