3 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LI).

O capitán Nemo chamou e apareceu un steward. O capitán deulle unhas ordes nesa estraña lingua que eu non podía recoñecer. Logo, volvéndose cara ao canadense e Conseil, dixo:
-Espéralles o xantar no seu camarote. Teñan a amabilidade de seguir a este home.
-Non é cousa de desprezar -dixo o arponeiro, á vez que saía, con Conseil, da cela na que permaneciamos desde habí máis de trinta horas.
-E agora, señor Aronnax, o noso xantar está disposto. Permítame que lle guíe.
-Ás súas ordes, capitán.
Seguín ao capitán Nemo, e nada máis atravesar a porta, penetramos por un estreito corredor iluminado eléctricamente. Tras un percorrido dunha decena de metros, abriuse unha segunda porta ante min.
Entrei nun comedor, decorado e amoblado cun gusto severo. Nas súas dúas extremidades elevábanse altos aparadores de carballo con adornos incrustados de ébano, e sobre os seus anaqueis en formas onduladas brillaban cerámicas, porcelanas e cristalerías dun prezo inestimable. Unha vaixela lisa resplandecía neles baixo os raios que emitía un teito luminoso cuxo resplandor mitigaban e tamizaban unhas pinturas de delicada factura e execución.
No centro da sala había unha mesa ricamente servida. O capitán Nemo indicoume o lugar en que debía instalarme.
-Sente, e coma como debe facelo un home que debe estar a se morrer de fame.
O xantar compúñase dun certo número de pratos, de cuxo contido era o mar o único proveedor. Había algúns cuxa natureza e procedencia éranme totalmente descoñecidas. Confeso que estaban moi bos, pero cun gusto particular ao que me afixen facilmente. Parecéronme todos ricos en fósforo, o que me fixo pensar que debían ter unha orixe mariña.
O capitán Nemo mirábame. Non lle preguntei nada, pero debeu adiviñar os meus pensamentos, pois respondeu as preguntas que desexaba ardentemente formularlle.
-A maior parte destes alimentos sonlle descoñecidos. Con todo, pode comelos sen temor, pois son sans e moi nutritivos. Hai moito tempo xa que renunciei aos alimentos terrestres, sen que a miña saúde resíntase no máis mínimo. Os homes da miña tripulación son moi vigorosos e aliméntanse igual que eu.
-Todos estes alimentos son produtos do mar?
-Si, señor profesor. O mar prové a todas as miñas necesidades. Unhas veces boto as miñas redes á rastra e a retiro sempre a piques de romper, e outras vou de caza por este elemento que parece ser inaccesible ao home, en busca das pezas que viven nos meus bosques submariños. Os meus rebaños, como os do vello pastor de Neptuno, pacen sen temor nas inmensas pradarías do océano. Teño eu aí unha vasta propiedade que exploto eu mesmo e que está sementada pola man do Creador de todas as cousas.
Mirei ao capitán Nemo cun certo asombro e díxenlle:
-Comprendo perfectamente que as súas redes fornecen excelentes peixes á súa mesa; éme máis difícil comprender que poida cazar nos seus bosques submariños; pero o que non podo comprender en absoluto é que un anaco de carne, por pequeno que sexa, poida figurar na súa minuta.
-Nunca usamos aquí a carne dos animais terrestres -respondeu o capitán Nemo.
-E iso? -preguntei, mostrando un prato no que había aínda algúns anacos de filete.
-Iso que cre vostede ser carne non é outra cousa que filete de tartaruga de mar. Velaquí igualmente uns fígados de golfiño que podería vostede tomar por un guisado de porco. O meu cociñeiro é moi hábil na preparación dos pratos e na conservación destes variados produtos do océano. Próbeos todos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.