10 de decembro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LII).

Velaquí unha conserva de holoturias que un malaio declararía sen rival no mundo; velaquí unha crema feita con leite de cetáceo; e azucre elaborado a partir dos grandes fucos do mar do Norte. E por último, permítame ofrecerlle esta confeitura de anemóns que vale tanto como a dos máis saborosos froitos.
Probei de todo, máis por curiosidade que por gula, mentres o capitán Nemo encantábame cos seus
inverosímiis relatos.
-Pero o mar, señor Aronnax, esta fonte prodixiosa e inesgotable de nutrición, non só alimenta senón que tamén me viste. Esas teas que lle cobren a vostede están tecidas cos bisos de certas cunchas bivalvas, tinguidas coa púrpura dos antigos e matizadas coas cores violetas que extraio das aplisias do Mediterráneo. Os perfumes que achará vostede no tocador do seu camarote son o produto da destilación de plantas mariñas. O seu colchón está feito coa zostera máis suave do océano. A súa pluma será unha barba córnea de balea, e a tinta que use, a secretada pola xibia ou a lura. Todo me vén agora do mar, como todo volverá a el algún día.
-Ama vostede o mar, capitán.
-Si! Ámoo! O mar é todo! Cobre o sete décimas partes do globo terrestre. O seu alento é puro e san. É o inmenso deserto no que o home non está nunca só, pois sente estremecerse a vida en torno seu. O mar é o vehículo dunha sobrenatural e prodixiosa existencia; é movemento e amor; é o infinito vivente, como dixo un dos seus poetas. E, en efecto, señor profesor, a natureza maniféstase nel co seu tres reinos: o mineral, o vexetal e o animal. Este último está nel amplamente representado polo catro grupos de zoófitos, por tres clases de articulados, por cinco de moluscos, por tres de vertebrados, os mamíferos, os reptís e esas innumerables lexións de peixes, orde infinita de animais que conta con máis de trece mil especies das que tan só unha décima parte pertence á auga doce. O mar é o vasto receptáculo da natureza. Foi polo mar polo que comezou o globo, e quen sabe se non terminará por el. No mar está a suprema tranquilidade.
O mar non pertence aos déspotas. Na súa superficie poden aínda exercer os seus dereitos inicuos, baterse, entredevorarse, transportar a ela todos os horrores terrestres. Pero a trinta pés de profundidade, o seu poder cesa, a súa influencia apágase, a súa potencia desaparece. Ah! Viva vostede, señor, no seo dos mares, viva en eles! Soamente aí está a independencia. Aí non recoñezo dono nin señor! Aló eu son libre!
O capitán Nemo calou súbitamente, no medio do entusiasmo que lle desbordaba. Deixouse ir máis aló do seu habitual reserva? Falaría demasiado? Moi axitado, paseouse durante algúns instantes. Logo os seus nervios acougáronse, a súa fisonomía recuperou a súa afeita frialdade, e volvéndose cara a min, dixo:
-E agora, señor profesor, se desexa visitar o Nautilus estou á súa disposición.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.