-Así é. Unha excelente embarcación, lixeira e insumerxible, que nos serve para pasearnos e para pescar.
-Pero entón, cando queira embarcarse nel estará obrigado a volver á superficie do mar, non?
-Non. O bote está adherido á parte superior do casco do Nautilus, aloxado nunha cavidade disposta nel para recibilo. Ten ponte, está absolutamente impermeabilizado e áchase retido por sólidos pernos. Esta escala conduce a unha abertura practicada no casco do Nautilus, que comunica con outra similar no costado do bote. Por esa dobre abertura é pola que me introduzo na embarcación. Péchase a do Nautilus, pecho eu a do bote por medio de parafusos a presión, longo os pernos e entón o bote sobe cunha prodixiosa rapidez á superficie do mar. Logo abro a escotilla da ponte, coidadosamente pechada até entón, poño o mastro, izo a vela ou collo os remos, e estou listo para pasearme.
-Pero como regresa vostede a bordo?
-Non son eu o que regresa, señor Aronnax, senón o Nautilus.
-A unha orde súa?
-Así é, porque unido ao Nautilus por un cable eléctrico, bástame expedir por el un telegrama.
-Ben -dixen, marabillado-, nada máis sinxelo, en efecto.
Tras pasar o oco da escaleira que conducía á plataforma, vin un camarote duns dous metros de lonxitude no que Conseil e Ned Land achábanse aínda comendo con visible apetito e satisfacción. Abrimos unha porta e achámonos na cociña, dun tres metros de lonxitude, situada entre as amplas despensas de a bordo. Alí era a electricidade, máis enérxica e máis obediente que o mesmo gas, a que facía posible a preparación das comidas. Os cables que chegaban aos fogóns comunicaban ás hornillas de platino unha calor de regular distribución e mantemento. A electricidade quentaba tamén uns aparellos destiladores que por medio da evaporación fornecían unha excelente auga potable. Preto da cociña había un cuarto de baño moi ben instalado con billas que provían de auga fría ou quente a vontade.
Tras a cociña achábase o dormitorio da tripulación, nunha peza de cinco metros de lonxitude. Pero a porta estaba pechada e non puiden ver o seu interior que me dera unha indicación sobre o número de homes requirido polo Nautilus para o seu manexo. Ao fondo había un tabique estanco que separaba o dormitorio do cuarto de máquinas. Abriuse unha porta e introducinme alí, onde o capitán Nemo -un enxeñeiro de primeira orde, con toda seguridade- instalara os seus aparellos de locomoción. O cuarto de máquinas, netamente iluminado, non medía menos de vinte metros de lonxitude. Estaba dividido en dúas partes: a primeira, reservada aos elementos que producían a electricidade, e a segunda, ao mecanismo que transmitían o movemento á hélice. Nada máis entrar, sorprendeume o cheiro sui generis que enchía a peza. O capitán Nemo advertiu a miña reacción.
-Son emanacións de gas producidas polo emprego do sodio. Pero trátase tan só dun lixeiro inconvinte. Ademais, todas as mañás purificamos o barco ventilándolo completamente.
Eu examinaba, co interese que pode suporse, a maquinaria do Nautilus.
-Como ve vostede -díxome o capitán Nemo-, uso elementos Bunsen e non de Ruhmkorff, que resultarían impotentes. Os elementos Bunsen son pouco numerosos, pero grandes e fortes, o que dá mellores resultados segundo a nosa experiencia. A electricidade producida diríxese cara atrás, onde actúa por electroimanes de gran dimensión sobre un sistema particular de pancas e engranaxes que transmiten o movemento á árbore da hélice. Esta, cun diámetro de seis metros e un paso de sete metros e medio, pode dar até cento vinte revolucións por segundo.
-Co que obtén vostede...
-Unha velocidade de cincuenta millas por hora.
Había aí un misterio, pero non tratei de esclarecelo. Como podía actuar a electricidade con tal potencia? En que podía achar a súa orixe esa forza case limitada? Seica na súa tensión excesiva, obtida por bobinas dun novo tipo? Ou na súa transmisión, que un sistema de pancas descoñecido podía aumentar ao infinito? Iso era o que eu non podía explicarme.
-Capitán Nemo, comprobo os resultados, sen tratar de explicarmos. Vin ao Nautilus manobrar ante o Abraham Lincoln e sei a que aterme acerca da súa velocidade. Pero non basta moverse. Hai que saber onde se vai. Hai que poder dirixirse á dereita ou á esquerda, cara arriba ou cara abaixo. Como fai vostede para alcanzar as grandes profundidades nas que debe achar unha resistencia crecente, avaliada en centenares de atmosferas? Como fai para subir á superficie do océano? E, por último, como pode manterse no lugar que lle conveña? Son indiscreto ao formularlle estas preguntas?
-De ningún xeito, señor profesor -respondeume o capitán, tras unha lixeira vacilación-, xa que nunca sairá vostede deste barco submarino. Veña vostede ao salón, que é o noso verdadeiro gabinete de traballo, e alí saberá todo o que debe coñecer sobre o Nautilus.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.