En tres millóns oitocentos trinta e dous mil cincocentos cincuenta e oito miriámetros cadrados, ou sexa, máis de trinta e oito millóns de hectáreas, está avaliada a porción do globo terrestre ocupada polas augas. Esta masa líquida de dous mil douscentos cincuenta millóns de millas cúbicas formaría unha esfera dun diámetro de sesenta leguas, o peso da cal sería de tres quintillóns de toneladas. Para poder facerse unha idea do que esta cantidade representa ha de terse en conta que un quintifión é a mil millóns o que estes a a unidade, é dicir, que hai tantas veces mil millóns nun quintillón como unidades hai en mil millóns. E toda esta masa líquida é case equivalente á que verterían todos os ríos da Terra durante corenta mil anos.
Durante as épocas xeolóxicas, ao período do lume sucedeu o período da auga. O océano foi universal ao principio. Logo, aos poucos, nos tempos silúricos, foron aparecendo as cimas das montañas, emerxeron illas que desapareceron baixo diluvios parciais e reapareceron novamente, se soldaron entre si, formaron continentes e, finalmente, fixáronse xeograficamente tal como hoxe vémolos. O sólido conquistara ao líquido trinta e sete millóns seiscentas cincuenta e sete millas cadradas, ou sexa, doce mil novecentos dezaseis millóns de hectáreas.
A configuración dos continentes permite dividir as augas en cinco grandes partes: o océano Glacial ártico, o océano Glacial Antártico, o océano Índico, o océano Atlántico e o océano Pacífico.
O océano Pacífico sitúase do norte ao sur entre os dous círculos polares, e do oeste ao leste entre Asia e América, sobre unha extensión de cento corenta e cinco graos en lonxitude. É o máis tranquilo dos mares; as súas correntes son anchas e lentas; as súas mareas, mediocres; as súas choivas, abundantes. Tal era o océano ao que o meu destino me chamara a percorrer nas máis estrañas condicións.
-Señor profesor -díxome o capitán Nemo-, se desexa acompañarme vou fixar exactamente a nosa posición e o punto de partida desta viaxe. Son as doce menos cuarto. Imos subir á superficie.
O capitán Nemo pulsou tres veces un timbre eléctrico. As bombas comezaron a expulsar a auga dos depósitos. A agulla do manómetro ía marcando as diferentes presións con que se acusaba o movemento ascensional do Nautilus, ata que se detivo.
-Chegamos -dixo o capitán.
Dirixinme á escaleira central que conducía á plataforma. Subín polos banzos de metal e, a través da escotilla aberta, cheguei á superficie do Nautilus.
A plataforma emerxía unicamente uns oitenta centímetros. A proa e a popa do Nautilus remataban a súa disposición fusiforme que lle daba o aspecto dun longo cigarro. Observei que os seus ferros de aceiro, lixeiramente imbricadas, parecíanse ás escamas que revisten o corpo dos grandes reptis terrestres. Así podía explicarse que aínda cos mellores anteollos este barco fose sempre tomado por un animal mariño.
Cara á metade da plataforma, o bote, semiencaixado no casco do navío, formaba unha lixeira intumescencia. A proa e a popa elevábanse, a escasa altura, dúas cabinas de paredes inclinadas e parcialmente pechadas por espesos vidros lenticulares: a primeira, destinada ao temoneiro que dirixía o Nautilus, e a outra, a aloxar o potente fanal eléctrico que iluminaba o seu rumbo.
Tranquilo estaba o mar e puro o ceo. O longo vehículo apenas acusaba as ondulaciones do océano. Unha lixeira brisa do Leste engurraba a superficie da auga. O horizonte, limpo de brumas, facilitaba as observacións. Pero non había nada á vista. Nin un escollo, nin un illote. Nin o menor vestixio do Abraham Lincoln. Só a inmensidade do océano.
Provisto do seu sextante, o capitán Nemo tomou a altura do sol para establecer a latitude. Debeu esperar algúns minutos a que se producise a culminación do astro no horizonte. Mentres así procedía ás súas observacións nin o menor movemento alterou os seus músculos. O instrumento non estaría máis inmóbil nunha man de mármore.
-Mediodía -dixo-. Señor profesor, cando vostede queira.
Dirixín unha última mirada ao mar, un pouco amarelado pola proximidade das terras xaponesas, e descendín ao gran salón. Alí, o capitán fixo o punto e calculou cronométricamente a súa lonxitude, que controlou coas súas precedentes observacións dos ángulos horarios. Logo díxome:
-Señor Aronnax, achámonos a 1370 15' de lonxitude Oeste.
-De que meridiano? -preguntei vivamente, coa esperanza de que a súa resposta me dese a clave da súa nacionalidade.
-Teño diversos cronómetros axustados aos meridianos de Greenwich, de París e de Washington.
Pero, na súa honra, servireime do de París.
A súa resposta non me revelaba nada. O comandante proseguiu:
-Trinta e sete graos e quince minutos de lonxitude ao oeste do meridiano de París, e trinta graos e sete minutos de latitude Norte, é dicir, a unhas trescentas millas das costas do Xapón. Hoxe é 8 de novembro, ao mediodía, e aquí e agora comeza a nosa viaxe de exploración baixo as augas.
-Que Deus nos protexa -respondín.
-E agora, señor profesor, déixolle cos seus estudos. Dei a orde de seguir rumbo ao Nordeste, a cincuenta metros de profundidade. Aquí ten vostede mapas nos que poderá seguir a nosa derrota. Este salón está á súa disposición. E agora, co seu permiso, vou retirarme.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.