7 de abril de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIX).

15. Unha carta de invitación
Esperteime ao día seguinte, 9 de novembro, tras un longo soño de doce horas. Segundo o seu costume, Conseil veu ver «como pasara a noite o señor» e a ofrecerme os seus servizos. Deixara ao seu amigo o canadense durmindo como un home que non fixese outra cousa na vida. Deixeille charlar á súa maneira, sen apenas responderlle. Tíñame preocupado a ausencia do capitán Nemo durante a véspera e esperaba poder velo novamente ese día.
Púxenme o traxe de buzo, a natureza do cal intrigaba a Conseil. Expliqueille que as nosas roupas estaban feitas cos filamentos brillantes e sedosos que unen ás rocas aos pínnidos, moluscos bivalvos moi abundantes a beiras do Mediterráneo. Antigamente tecíanse con este biso belas teas, luvas e medias, á vez moi suaves e de moito abrigo. A tripulación do Nautilus podía vestirse así economicamente e sen ter que pedir nada nin aos algodoneiros, nin ás ovellas nin aos vermes de seda.
Tras lavarme e vestirme, dirixinme ao gran salón, que se achaba baleiro, onde me consagrei ao estudo dos tesouros contidos nas vitrinas, e dos herbarios que ofrecían ao meu exame as máis raras plantas mariñas que, aínda que disecadas, conservaban as súas admirables cores. Entre tan preciosos hidrófitos chamaron a miña atención os cladostefos verticilados, as padinaspavonias, as caulerpas de follas de viña, os callithammion graníferos, as delicadas ceramias de cor escarlata, as agáreas en forma de abanico, as acetabularias, semellantes a sombreritos de fungos moi deprimidos, que foron durante longo tempo clasificados como zoófitos, e toda unha serie de fucos.
Transcorreu así todo o día, sen que o capitán Nemo honráseme coa súa visita. Non se descubriron os cristais de observación, coma se quixérase evitar que os nosos sentidos se mellaran no costume de tan belo espectáculo. A dirección do Nautilus mantívose ao Leste-Nordeste; a súa velocidade, en doce millas, e a súa profundidade, entre cincuenta e sesenta metros. Ao día seguinte, 10 de novembro, mantívosenos no mesmo abandono, na mesma soidade. Non vin a ninguén da tripulación. Ned e Conseil pasaron a maior parte do día comigo, desconcertados ante a inexplicable ausencia do capitán. Acharíase enfermo aquel home singular? Ou talvez propúñase modificar os seus proxectos respecto de nós?
Despois de todo, como observou Conseil, gozabamos dunha enteira liberdade e tíñanos abundante e delicadamente alimentados. O noso hóspede atívose até entón aos termos do estipulado, e non podiamos queixarnos. Ademais, a singularidade do noso destino reservábanos tan fermosas compensacións que non tiñamos dereito a reprocharlle nada.
Foi aquel mesmo día cando comecei a escribir o diario destas aventuras. Isto é o que me permitiu narralas cunha escrupulosa exactitude. Como detalle curioso, direi que escribín este diario nun papel fabricado con zostera mariña. Na madrugada do 11 de novembro, a expansión do aire fresco polo interior do Nautilus reveloume que emerxeramos á superficie do océano para renovar a provisión de osíxeno. Dirixinme á escada central e subín á plataforma.
Eran as seis da mañá. O ceo estaba cuberto e o mar gris, pero en calma, apenas mecido pola ondada. Tiña a esperanza de atoparme alí co capitán Nemo, pero viría? Vin unicamente ao temoneiro, encerrado na súa gaiola de vidro.
Sentado no saínte que formaba o casco do bote, aspirei con delicia as emanaciones salinas. Aos poucos, a bruma ía disipándose baixo a acción dos raios solares. O astro radiante elevábase no horizonte. O mar inflamouse baixo a súa mirada como un regueiro de pólvora. Esparexidas polo ceo, as nubes se colorearon de tons vivos cheos de matices, e numerosas «linguas de gato» anunciaron vento para todo o día.
Pero que podería importar o vento ao Nautilus, insensible ás tempestades?
Contemplaba, admirado, aquela saída do sol, tan xubilosa como vivificante, cando ouvín a alguén subir cara á plataforma. Dispúxenme a saudar ao capitán Nemo, pero foi o seu segundo -ao que xa vira eu durante a primeira visita do capitán- quen apareceu. Avanzou sobre a plataforma, sen parecer darse conta da miña presenza. Co seu poderoso anteollo, o home escrutuou todos os puntos do horizonte cunha extremada atención. Acabado o seu exame, achegouse á escotilla e pronunciou esta frase cuxos termos lembro con exactitude por ouvila moitas veces en condicións idénticas:
Nautron respoc lorni virch
Ignoro o que poida significar.
Pronunciadas esas palabras, o segundo descendeu a bordo. Pensei que o Nautilus ía renovar a súa navegación submarina e descendín ao meu camarote. Así pasaron cinco días sen que cambiase a situación. Cada mañá subía eu á plataforma e ouvía pronunciar esa frase ao mesmo individuo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.