20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIV).

O capitán Nemo introduciu a súa cabeza na esfera metálica, e Conseil e eu fixemos o propio, non sen antes ouvir ao canadense desexarnos ironicamente unha «boa caza». Os nosos traxes terminaban nun colar de cobre furado ao que se axustaba o casco de metal. Tres aberturas protexidas por grosos cristais permitían ver en todas as direccións sen máis que ladear a cabeza no interior da esfera.
Unha vez que esta se achou axustada, os aparellos Rouquayrol, colocados ás costas, comezaron a fimcionar.
Puiden comprobar que se respiraba perfectamente.
Coa lámpada Ruhmkorff suspendida do meu cinto e co fusil na man, acheime listo para partir. Pero aprisionado nun traxe tan pesado e cravado ao chan polas miñas solas de chumbo resultoume imposible dar un paso.
O caso estaba previsto, pois sentín que me empuxaban cara a unha pequena cabina contigua ao vestiario. Igualmente impelidos, os meus compañeiros seguíronme. Puiden ouvir como se pechaba tras nós unha porta provista de obturadores, e súbitamente achámonos envolvidos nunha profunda escuridade.
Tras uns minutos de espera, ouvín un vivo asubío, á vez que sentín que o frío gañaba o meu corpo desde os pés ao peito. Evidentemente, desde o interior do barco e mediante unha válvula deuse entrada nel á auga exterior que nos invadía e que pronto encheu a cámara en que nos achabamos. Unha segunda porta practicada no flanco do Nautilus abriuse entón dando paso a unha difusa claridade. Un instante despois, os nosos pés hollaban o fondo do mar.
Como poder transcribir agora as impresións indelebles que deixou en min este paseo baixo as augas?
As palabras son impotentes para expresar tales marabillas. Cando o mesmo pincel é incapaz de reflectir os efectos particulares do elemento líquido, como podería reproducilos a pluma?
O capitán Nemo ía diante e o seu compañeiro pechaba a marcha a algúns pasos de nós. Conseil e eu mantiñámonos/mantiñámosnos un preto do outro, a pesar de que non fose posible cambiar unha soa palabra a través dos nosos caparazones metálicos. Eu non sentía xa a pesadez do meu revestimento, nin a das botas, nin a do meu depósito de aire, nin a da esfera en cuxo interior a miña cabeza se bamboleaba como unha améndoa na súa cascarón. Ao mergullarse na auga, todos estes obxectos perdían unha parte do seu peso igual á do líquido desprazado, e eu aproveitaba con pracer esta lei física descuberta por Arquímedes.
Deixara de ser unha masa inerte e tiña unha liberdade de movementos relativamente ampla.
Asombroume a potencia da luz que, a trinta pés baixo a superficie do océano, chegaba ao fondo.
Os raios solares atravesaban fácihnente aquela masa acuosa disipando a súa coloración. Podía distinguir con nitidez os obxectos a unha distancia de cen metros. Máis aló, os fondos desfacíanse en finas degradacións do azul até borrarse na escuridade. Verdadeiramente, a auga que me rodeaba era case como o aire, máis densa que a atmosfera terrestre, pero case tan diáfana. Por encima de min, distinguía a tranquila superficie do mar.
Camiñabamos sobre unha area fina lisa, non engurrada como a das praias que conservan a pegada da resaca. Aquela alfombra cegadora, como un verdadeiro reflector, reflectía os raios do sol cunha sorprendente intensidade, producindo unha inmensa reverberación que penetraba en todas as moléculas líquidas. Creráseme se afirmo que a esa profundidade de trinta pés vía eu coma se estivese na superficie? Durante un cuarto de hora andamos por ese fondo de area sementado dunha impalpable capa de po de cunchas. O casco do Nautilus, perceptible como un longo escollo, desaparecía aos poucos, pero o seu fanal, cando se fixese a noite no medio das augas, facilitaría
o noso retorno a bordo, coa proxección dos seus raios nítidamente visibles. Efecto difícil de comprender para quen non viu máis que en terra esas luces brancas tan vivamente acusadas. Alí, o po que satura o aire dálles a aparencia dunha néboa luminosa; pero no mar, como baixo o mar, esa luz transmítese cunha incomparable pureza.
Seguiamos camiñando por aquela vasta chaira que parecía non ter límites. Ao cortar coa man a masa líquida que se pechaba tras de min, comprobei que a pegada dos meus pasos borrábase inmediatamente baixo a presión da auga.