8 de xuño de 2012

Adeus a Bradbury


Hai dous días faleceu Ray Bradbury, que nacera o 22 de Agosto de 1920 en Waukegan, Illinois. Durante a Grande Depresión trasladouse coa súa familia a Los Angeles, formouse por conta propia ata que en 1943 converteuse en escritor profesional. Un dos mais coñecidos autores de ciencia ficción, non lle gostaba moito este termo e considerábase a si mesmo escritor de fantasía, simplemente.

As súas obras máis coñecidas son Cronicas Marcianas (1950), unha recompilación de relatos que describe con emitividad a colonización de Marte, O Home Ilustrado (1951) onde tomando como escusa as tatuaxes dun home debúllanse varios relatos e Farenheit 451 (1953) unha antiutopía na que os libros están prohibidos e un grupo secreto de libros viventes esfórzanse por transmitir na fala da xente a antiga cultura. Este libro foi obxecto dun dos primeiros comentarios do nos blog en 2010 (preme).

AFIRMACIÓNS DUN BOMBEIRO

Os anos de universidade acúrtanse, a disciplina reláxase, a filosofía, a historia e a linguaxe abandónanse, o idioma e a súa pronuncia son gradualmente descoidados. A vida é inmediata, o emprego conta, o pracer domina todo despois do traballo. Por que aprender algo, excepto apertar botóns, enchufar conmutadores, encaixar parafusos e torcas? 
(...) 
Os escritores, cheos de malignos pensamentos, aporreaban as máquinas de escribir. Iso fixeron. As revistas convertéronse nunha masa insulsa e amorfa. Os libros eran como auga sucia: non é estraño que deixasen de venderse. Pero o público, que sabia o que quería, permitiu a supervivencia dos cómics; e das revistas eróticas tridimensionais, está claro. Non era ningunha imposición do goberno. Non houbo ningún ditado, nin declaración, nin censura. A tecnoloxía, a explotación das masas e a presión das minorías produciu o fenómeno. Agora, un pode ser feliz continuamente, permíteselle ler cómics ou xornais profesionais 
(...) 
Como as universidades producían máis corredores, nadadores e aviadores, no canto de profesores, críticos, sabio e creadores, a palabra "intelectual" converteuse no insulto que merecía ser. Sempre se teme ao descoñecido. Sen dúbida lembrarás ao raparigo da túa clase que era excepcionalmente intelixente, que sabia a maioría dos temas e daba a resposta, en tanto os demais permanecían como monigotes, e detestábanlle. E non era ese raparigo intelixente ao que escollían para pegar e atormentar tras as horas de clase? Desde logo que si. Habemos de ser todos iguais. Non todos nacemos libres e iguais, como di a Constitución, senón todos feitos iguais. Cada home, a imaxe doutro. Entón, todos son felices, porque non poden establecerse diferenzas nin comparacións desfavorables. Ea! Un libro é unha arma cargada na casa de á beira. Quéimao. Quita o proxectil da arma. Domina a mente do home. Quen sabe cal podería ser o obxectivo do home que lese moito? Eu? E así, cando as casas foron inmunizadas contra o lume, no mundo enteiro xa non houbo necesidade de bombeiros para o antigo traballo. Déuselles unha nova misión, como custodios da nosa tranquilidade de espírito, do noso pequeno, comprensible e xusto temor de ser inferiores. Censores, oficiais, xuíces e executores. Iso son eu 
(...) 
A nosa civilización é tan vasta que non podemos permitir que as minorías se alteren ou exciten. A xente quere ser feliz, non si? Á xente de cor non lle gusta O pequeno Sambo. A queimalo. A xente branca sente incómoda coa cabana do tío Tom. A queimalo. Alguén escribe un libro sobre o tabaco e o cancro de pulmón? Os fabricantes de cigarros laméntanse? A queimar o libro. Serenidade. Libera as túas tensións internas. Mellor aínda, lánzaas ao incinerador. Queimémolo todo, absolutamente todo. O lume é brillante e limpo.


Ray Bradbury: Fahrenheit 451.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.