20 de outubro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XCVII)


Voltamos sobre os nosos pasos e durante o camiño fomos completando a nosa recolección con noces de palma, para o que houbemos de subir á cima das árbores, así como con ese xénero de pequenas habichuelas que os malayos denominan abrou, e con batatas de magnífica calidade.
Así, chegamos moi sobrecargados á canoa. Pero Ned Land non se atopaba aínda satisfeito coas provisións. Favoreceulle a sorte entón, xa que no momento en que ía embarcar viu varias árbores, duns vinte e cinco a trinta pés de altura, pertencentes á familia das palmas. Estas árbores, tan preciosos como o artocarpo, son considerados xustamente como un dos máis útiles produtos de Malaisia. Eran sagús, vexetais silvestres que se reproducen, como os morais, polos seus fillos e as súas sementes.
Ned Land coñecía a maneira de utilizar esas árbores. Manexando a machada con gran vigor, derrubou dous ou tres sagús, de madurez denunciada polo poiño branco que recubría as súas palmas.
Eu observáballe máis cos ollos do naturalista que cos dun home famento. Nad Land arrincaba de cada tronco unha capa de cortiza dunha polgada de espesor, deixando así ao descuberto unha rede de fibras alongadas que formaban inextricables nós amazacotados por unha especie de fariña gomosa. Esta fécula era o sagú, que constitúe un dos alimentos básicos das poboacións da Melanesia.
Ned Land limitouse de momento a cortar os troncos coma se de leña tratásese, deixando para máis tarde a extracción da fécula, que habería de ser separada dos seus ligamentos fibrosos, exposta ao sol para evaporar a súa humidade e, finalmente, depositada en moldes para endurecerse.
Eran o cinco da tarde cando abandonamos as beiras da illa, cargados coas nosas riquezas.
Media hora máis tarde, chegabamos ao Nautilus. Ninguén presenciou a nosa chegada. O enorme cilindro de aceiro parecía deshabitado. Embarcadas as nosas provisións, fun o meu camarote, no que achei a cea servida. Despois de comer, durminme.
Ao día seguinte, 6 de xaneiro, sen novidade a bordo. Nin un ruído, nin un signo de vida, A canoa achábase no mesmo lugar en que a deixamos. Resolvemos volver á illa Gueboroar. Ned Land esperaba ter máis fortuna que na véspera, como cazador, e desexaba visitar outra parte da selva.
Á saída do sol, xa estabamos en marcha. Alcanzamos a illa en poucos instantes. Desembarcamos, e, pensando que o mellor era fiarse do instinto do canadense, seguimos a Ned Land, coas súas longas pernas que ameazaban distanciarnos excesivamente.
Ned Land seguiu a costa cara ao Oeste. Logo, tras ter vadeado algúns torrentes, chegamos a un altiplano bordeado de magníficos bosques. Ao longo dos cursos de auga vimos algúns martins pescadores que non aceptaron a nosa proximidade. A súa cautela probaba que aqueles volátiles sabían a que aterse sobre os bípedos da nosa especie, e diso inferín que se a illa non estaba habitada era, polo menos, frecuentada por seres humanos.
Tras atravesar unha tupida pradaría, chegamos ao lindero dunha pequena fraga animada polo canto e o voo dun gran número de paxaros.
-Só paxaros -dixo Conseil.
-Hainos tamén comestibles -respondeu o arponeiro.
-Non estes, amigo Ned -replicó Conseil-, pois non vexo máis que papagaios.
-Conseil, o papagaio é o faisán dos que non teñen outra cousa que comer -dixo gravemente Ned.
-Ao que eu engadirei -intervín- que este paxaro, convenientemente preparado, pode valer a pena de arriscar o tenedor.
No medio da follaxe do bosque, todo un mundo de papagaios voaba de rama en rama, sen máis separación entre as súas garriduras e a lingua humana que a dunha máis coidada educación. Polo momento, garrían en compañía de cotorras de todas as cores, de graves papagaios, que parecían meditar un problema filosófico, mentres loriños reais dun vermello brillante pasaban como un anaco de estambre levado pola brisa, no medio dos cálavos de ruidoso voo, dos papúas, eses palmípedos que se pintan cos máis finos matices do azul, e de toda unha gran variedade de volátiles moi fermosos pero escasamente comestibles.
Aquela colección carecía, con todo, dun paxaro propio destas terras até o punto de que nunca saíu dos límites das illas de Arrú e das illas dos Papúas. Pero a sorte tíñame reservada a posibilidade de admiralo ao pouco tempo. En efecto, despois de atravesar un souto de escasa frondosidade atopámonos nunha chaira chea de matogueiras. Foi alí onde vin levantar o voo a uns magníficos paxaros aos que a disposición das súas longas plumas obrigaba a dirixirse contra o vento. O seu voo ondulado, a graza dos seus aéreos xiros e os reflexos tornasolados das súas cores atraían e encantaban a mirada. Puiden recoñecelos sen dificultade.
-Aves do paraíso! -exclamei.
-Orde dos paseriformes, sección dos clistómoros -respondeu Conseil.
-Familia das perdices? -preguntou Ned Land.
-Non o creo, señor Land, pero conto coa súa pericia para atrapar a un destes marabillosos produtos da natureza tropical.
-Tentareino, señor profesor, aínda que estou máis afeito manexar o arpón que o fusil.
Os malaios, que fan un activo comercio destes paxaros cos chineses, sérvense para a súa captura de diversos medios que a nós nos estaban vedados, e que consisten xa sexa en tenderlles uns lazos na copa das elevadas árbores en que estas aves adoitan buscar a súa morada, xa sexa cunha liga tenaz que paraliza os seus movementos. Mesmo chegan a envenenar as fontes nas que estes paxaros van beber. Os nosos medios quedaban limitados á tentativa de cazalos ao voo, con moi poucas posibilidades de alcanzarlles. E, en efecto, nestas tentativas gastamos en balde unha boa parte da nosa munición.
Cara ao once da mañá, alcanzadas xa as primeiras estribacións das montañas que forman o centro da illa, aínda non conseguiramos cobrar ningunha peza. A fame empezaba a aguilloarnos.
Confiaramos en exceso na caza e cometido unha imprudencia. Pero, afortunadamente, e con gran sorpresa pola súa banda, Conseil matou dous paxaros dun tiro e asegurou o xantar. Eran unha pomba branca e unha torcaz que, rapidamente desplumadas e ensartadas nunha broqueta, foron levadas ao lume. Mentres se asaban, Ned preparou o pan co froito do artocarpo.
Devoramos as pombas até os ósos, atopándoas excelentes. A noz moscada de que se alimentan perfuma a súa carne dándolle un sabor delicioso.
-É coma se os pitos alimentásense de trufas -dixo Conseil.
-E agora, Ned, que é o que falta?
-Unha peza de catro patas, señor Aronnax. Estas pombas non son máis que un entremés para abrir boca. Non estarei contento ata que non matase un animal con chuletas.
-Nin eu, Ned, se non consigo atrapar unha ave do paraíso.
-Continuemos, pois, a cazaría -interveu Conseil-, pero de regreso xa cara ao mar. Chegamos ás primeiras pendentes das montañas e creo que máis vale volver.
Era un consello sensato, e adoptámolo.
Ao cabo dunha hora de marcha chegamos a un verdadeiro bosque de sagús. Algunhas inofensivas serpes fuxían de cando en vez ao noso paso. As aves do paraíso fuxíannos e perdera xa toda esperanza, cando Conseil, que abría a marcha, inclinouse súbitamente, lanzou un berro triunfal e viño cara a min cun magnífico exemplar.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.