12 de outubro de 2012

80 Anos dende que apareceu Un Mundo Feliz (I)

A obra mais coñecida de Aldous Huxley, que escribia nun prólogo posterior nunha das edicións o seguinte:

O remorso crónico, e niso están acordes todos os moralistas, é un sentimento sumamente indesexable. Se obraches mal, arrepíntete, emenda os teus erros no posible e encamiña os teus esforzos á tarefa de ser mellor persoa a próxima vez. Pero en ningún caso debes caer nunha morosa meditación sobre as túas faltas. Revolcarse no lodo non é a mellor maneira de limparse. 


Tamén a arte ten a súa moral, e moitas das regras desta moral son as mesmas que as da ética corrente, ou polo menos análogas a elas. O remorso, por exemplo, é tan indesexable en relación coa nosa creación artística como en relación coas malas accións. No futuro, a maldade debe ser perseguida, recoñecida, e, no posible, evitada. Chorar sobre os erros literarios de vinte anos atrás, tentar emendar unha obra errada para darlle a perfección que non logrou na súa primeira execución, perder os anos da madurez no intento de corrixir os pecados artísticos labores e legados por esta persoa allea que foi un mesmo na mocidade, todo iso, sen dúbida, é van e fútil. Deica que este novo UN MUNDO FELIZ sexa exactamente igual ao vello. Os seus defectos como obra de arte son considerables; mais para corrixilos debería volver a escribir o libro, e ao facelo, como un home maior, como outra persoa que son, probablemente houbese evitado non só algunhas das faltas da obra, senón tamén algúns dos méritos que posuíse orixinalmente. Así, resistíndome á tentación de revolcarme nos remorsos artísticos, prefiro deixar tal como está o bo e o malo do libro e pensar noutra cousa. 


(...)


Actualmente non sinto desexos de demostrar que a cordura é imposible. Pola contra, aínda que sigo estando non menos tristemente seguro de que no pasado a cordura é un fenómeno moi raro, estou convencido de que cabe alcanzala e gustaríame vela en acción máis a miúdo. Por dicilo en varios libros meus recentes, e, sobre todo, por haber compilado unha antoloxía do que os cordos dixeron sobre a cordura e sobre os medios polos cales pode lograrse, un eminente crítico académico dixo de min que constitúo un triste síntoma do fracaso dunha clase intelectual en tempos de crises. Supoño que iso implica que o profesor e os seus colegas constitúen outros tantos alegres síntomas de éxito. Os benfeitores da humanidade merecen ser honrados e lembrados perpetuamente. Construamos un Panteón para profesores. Poderiamos levantalo entre as ruínas dunha das cidades destruídas de Europa ou o Xapón; sobre a entrada do osario eu colocaría unha inscrición, en letras de dous metros de altura, con estas simples palabras: Consagrado á memoria dos Educadores do Mundo. 


...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.