20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CII)

-Cando lle dixen que o seu Nautilus estaba ameazado polos naturais da Papuasia, respondeume moi ironicamente. Así, pois, ten confianza nel e vaiche a durmir tranquilamente.
-O señor non necesita dos meus servizos?
-Non. Que está a facer Ned Land?
-O señor escusarame, pero o amigo Ned está a facer un paté de canguro que vai ser unha marabilla.
Deiteime e durmín bastante mal. Ouvía o ruído que facían os salvaxes ao pisar a plataforma e os seus berros estridentes. Pasou así a noite sen que a tripulación cambiase no máis mínimo o seu comportamento habitual. A presenza dos caníbales inquietáballes tanto como aos soldados dun forte o paso das formigas polas súas empalizadas. Levanteime ao seis da mañá. Non se abriron as escotillas para renovar o aire, pero fixeron funcionar os depósitos para fornecer algúns metros cúbicos de osíxeno á atmosfera enrarecida do Nautilus.
Estiven a traballar no meu camarote até mediodía, sen ver nin un só instante ao capitán Nemo. Non parecía efectuarse ningunha manobra de partida a bordo. Esperei aínda durante algún tempo e logo fun ao salón. O reloxo de parede indicaba as dúas e media. Dentro de dez minutos a marea debía alcanzar a súa máxima altura e, se o capitán Nemo non fixera unha promesa temeraria, o Nautilus quedaría liberado. Se así non ocorría, poderían pasar meses antes de saír do seu leito de coral. Pero non tardei en sentir os estremecimientos precursores que axitaron o casco do buque. Logo ouvíronse rechinar os flancos do mesmo contra as asperezas calcáreas do arrecife. Ás dúas horas e trinta e cinco minutos, o capitán Nemo apareceu no salón.
-Imos partir -dixo.
-Ah! -exclamei.
-Din orde de abrir as escotillas.
-E os papúas?
-Os papúas? -dixo o capitán Nemo, alzándose de ombreiros.
-Non teme que penetren no Nautilus?
-Como poderían facelo?
-Entrando polas escotillas.
-Señor Aronnax, non se entra así como así polas escotillas do Nautilus, mesmo cando están abertas.
Mireille.
-Non o comprende, non é así?
-En efecto.
-Ben, pois veña e véxao.
Dirixinme cara á escaleira central, ao pé da cal se achaban Ned Land e Conseil, moi intrigados, contemplando como algúns homes da tripulación abrían as escotillas. Fóra, soaban berros de rabia e espantosas vociferaciones.
Corréronse os portalóns do exterior. Vinte figuras horribles apareceron á nosa vista. Pero o primeiro dos indíxenas que tocou o pasamano da escaleira, rexeitado cara atrás por non se que forza invisible, fuxiu dando espantosos alaridos e saltos tremendos. Dez dos seus compañeiros sucedéronlle e o dez correron a mesma sorte.
Conseil estaba fascinado. Ned Land, levado dos seus violentos instintos, lanzouse á escaleira. Pero nada máis tocar o pasamano, foi derrubado á súa vez.
-Mil diantres! -bramou-. Golpeoume un raio!
O seu berro explicoumo todo. Non era un pasamano, senón un cable metálico cargado de electricidade. Quenquera que o tocase sufría unha formidable sacudida, que podería ser mortal se o capitán Nemo lanzase a ese condutor toda a electricidade dos seus aparellos. Podía dicirse realmente que entre os seus asaltantes e el tendera unha barreira eléctrica que ninguén podía franquear impunemente.
Os papúas retiráronse toleados polo terror. Nós, vencendo a duras penas a risa, consolábamos e friccionábamos ao desdichado Ned Land, que xuraba como un poseso.
Naquel momento, o Nautilus, elevado polas augas, abandonaba o seu leito de coral no minuto exacto que fixara o capitán. A súa hélice bateu a auga cunha maxestuosa lentitude. A súa velocidade aumentou aos poucos. Navegando en superficie, abandonou san e salvo os perigosos pasos do estreito de Torres.