Miramos cara ao bosque, sen levantarnos. A miña man detívose no seu movemento cara á boca, mentres a de Ned Land acababa o seu.
-Unha pedra non cae do ceo -dixo Conseil-, a menos que sexa un aerolito.
Unha segunda pedra, perfectamente redondeada, que arrincou da man de Conseil unha saborosa coxa de pomba, deu aínda máis peso á observación que acababa de proferir.
Incorporámonos o tres, e tomando os nosos fusís dispuxémonos a repeler todo ataque.
-Son monos? -preguntou Ned Land.
-Case -respondeu Conseil-. Son salvaxes.
-Á canoa -dixen, á vez que me dirixía á beira.
Convinte, en efecto, era baterse en retirada, pois unha vintena de indíxenas, armados de arcos e fondas, fixera a súa aparición á beira dunhas matogueiras que, a uns cen pasos apenas, ocultaban o horizonte á nosa dereita.
A canoa achábase a unhas dez toesas de nós.
Os salvaxes aproximáronse, sen correr pero prodigándonos as demostracións máis hostís, baixo a forma dunha choiva de pedras e de frechas.
Ned Land non se resignou a abandonar as súas provisións, e a pesar da inminencia do perigo, non emprendeu a fuxida sen antes coller o seu porco e os seus canguros.
Apenas tardamos dous minutos en chegar á canoa. Cargala coas nosas armas e provisións, botala ao mar e coller os remos foi asunto dun instante. Non nos distanciamos aínda nin dous cables cando os salvaxes, aullando e xesticulando, metéronse na auga até a cintura.
Esperando que a súa aparición atraese á plataforma do Nautilus algúns homes, mirei cara a el. Pero o enorme aparello parecía estar deshabitado. Vinte minutos máis tarde subiamos a bordo. As escotillas estaban abertas. Tras amarrar a canoa, entramos no Nautílus.
Descendín ao salón, do que se escapaban algúns acordes. O capitán Nemo estaba alí, tocando o órgano e sumido nunha éxtase musical.
-Capitán.
Non me ouviu.
-Capitán -dixen de novo, tocándolle o ombreiro.
Estremeceuse e volveuse cara a min.
-Ah! É vostede, señor profesor? Que tal a súa cazaría? Herborizou con éxito?
-Si, capitán, pero, desgraciadamente, atraemos unha tropa de bípedos de veciñanza inquietante.
-Que clase de bípedos?
-Salvaxes.
-Salvaxes! -dixo o capitán Nemo, nun ton un pouco irónico-. E asómbralle, señor profesor, atopar salvaxes ao pór pé en terra? E onde non hai salvaxes? E estes que vostede chama salvaxes son peores que os outros?
-Pero, capitán...
-Eu atopeinos en todas partes.
-Pois ben -respondín-, se non quere recibilos a bordo do Nautilus, fará ben en tomar algunhas precaucións.
-Tranquilícese, señor profesor, non hai por que preocuparse.
-Pero, estes indíxenas son moi numerosos.
-Cuantos contou?
-Talvez un centenar.
-Señor Aronnax -respondeu o capitán Nemo, cos dedos pousados novamente sobre o teclado do órgano-, aínda que todos os indíxenas da Papuasia reunísense nesta praia, nada tería que temer dos seus ataques ao Nautilus.
Os dedos do capitán correron de novo polo teclado do instrumento, e observei que só golpeaba as teclas negras, o que daba ás súas melodías unha cor tipicamente escocesa. Pronto esqueceu a miña presenza e sumiuse nunha fantasía que non tratei de disipar.
Subín á plataforma. Sobreviñera de golpe a noite, pois a tan baixa latitude o sol ponse rapidamente, sen crepúsculo. Víase xa moi confusamente o perfil da illa Gueboroar, pero as numerosas fogatas que iluminaban a praia mostraban que os indíxenas non pensaban abandonala.
Permanecín así, só, durante varias horas. Pensaba naqueles indíxenas, xa sen temor, gañado pola imperturbable confianza do capitán. Esquecinos pronto, para admirar os esplendores da noite tropical. Seguindo ás estrelas zodiacais, o meu pensamento voou a Francia, que habería de ser iluminada por aquelas dentro dunhas horas.
A lúa resplandecía no medio das constelacións do cenit. Entón pensei que o fiel e compracente satélite habería de volver a leste mesmo lugar dous días despois para levantar as augas e arrincar ao Nautilus do seu leito de coral. Cara a medianoite, vendo que todo estaba tranquilo, tanto no mar como na beira, baixei ao meu camarote e durminme apaciblemente.
Transcorreu a noite sen novidade. A soa vista do monstro encallado na baía debía atemorizar aos papúes, pois as escotillas que permaneceran abertas ofrecíanlles un fácil acceso ao seu interior.
O 8 de xaneiro, ao seis da mañá, subín á plataforma.
A través das brumas matinais, que ían disipándose, a illa mostrou as súas praias primeiro e as súas cimas despois.
Os indíxenas continuaban alí, máis numerosos que na véspera. Talvez eran cincocentos ou seiscentos. Aproveitándose da marea baixa, algúns avanzaran sobre as cristas dos arrecifes até menos de dous cables do Nautilus. Distinguíaos facilmente. Eran verdadeiros papúes, de atlética estatura. Homes de espléndida raza, tiñan unha fronte ancha e alta, o nariz groso, pero non achatado, e os dentes moi brancos. A cor vermella con que tinguían a súa cabeleira lanosa contrastaba cos seus corpos negros e relucentes como os dos nubios. Dos lóbulos das súas orellas, cortadas e dilatadas, pendían ósos ensartados. Ían case todos espidos. Entre eles vin a algunhas mulleres, vestidas desde as cadeiras até os xeonllos cunha verdadeira saia de herbas sostida por un cinto vexetal.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.