80 Anos dende que apareceu Un Mundo Feliz ( e IV)

-O meu mozo e querido amigo -dixo Mustafá Mond-, a civilización non ten ningunha necesidade de nobreza nin de heroísmo. Ambas as cousas son síntomas de ineficacia política. Nunha sociedade debidamente organizada como a nosa, ninguén ten a menor oportunidade de comportarse nobre e heroicamente. As condicións deben facerse do todo inestables antes de que xurda tal oportunidade. Onde hai guerras, onde hai unha dualidade de lealdades, onde hai tentacións que resistir, obxectos de amor polos cales loitar ou que defender, alá, é evidente, a nobreza e o heroísmo teñen algún sentido. Pero actualmente non hai guerras. Tómanse todas as precaucións posibles para evitar que calquera poida amar demasiado a outra persoa. 


Non existe a posibilidade de elixir entre dúas lealdades ou fidelidades; todos están condicionados de modo que non poden facer outra cousa máis que o que deben facer. E o que un debe facer resulta tan agradable, permítese o libre xogo de tantos impulsos naturais, que realmente non existen tentacións que uno deba resistir. E se algunha vez, por algún desafortunado azar, ocorrese algo desagradable, bo, sempre hai o soma, que pode ofrecernos unhas vacacións da realidade. E sempre hai o soma para acougar a nosa ira, para reconciliarnos cos nosos inimigos, para facernos pacientes e sufridos. No pasado, tales cousas só podían conseguirse facendo un gran esforzo e ao cabo de moitos anos de duro adestramento moral. Agora, vostede se zampa dous ou tres tabletas de medio gramo, e listo. Actualmente, calquera pode ser virtuoso. Un pode levar polo menos a metade da súa moralidade no peto, dentro dun frasco. O cristianismo sen bágoas: isto é o soma. 


-Pero as bágoas son necesarias. Non lembra o que di Otelo? Se despois de cada tormenta veñen tales calmas, oxalá os ventos sopren até espertar á morte. Hai unha historia, que uno dos anciáns indios adoitaba contarnos, acerca da Doncela de Mátsaki. Os mozos que aspiraban a casar con ela tiñan que pasarse unha mañá cavando no seu horto. Parecía fácil; pero naquel horto había moscas e mosquitos máxicos. A maioría dos mozos, simplemente, non podían resistir as picaduras e o escozor. Pero o que logrou soportar a proba, casou coa rapariga. 


-Moi fermoso. Pero nos países civilizados -dixo o Interventor- pódese conseguir ás raparigas sen ter que cavar para elas; e non hai moscas nin mosquitos que lle piquen a un. Hai séculos que nos libramos deles. 


O Salvaxe asentiu, ceñudo. 


-Libráronse deles. Si, moi propio de vostedes. Librarse de todo o desagradable en lugar de aprender a soportalo. Se é máis nobre soportar na alma as pedradas ou as frechas da mala fortuna, ou ben alzarse en armas contra un piélago de pesares e acabar con eles enfrontándose aos mesmos ... Pero vostedes non fan nin unha cousa nin outra. Nin soportan nin resisten. Limítanse a abolir as pedradas e as frechas. É demasiado fácil.