20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CVIII)

Debo confesar que me sentía excitado. Non sei por que vía eu unha certa conexión entre a enfermidade dun dos tripulantes e os acontecementos da véspera, e este misterio preocupábame case tanto como o enfermo. O capitán Nemo conduciume á popa do Nautilus e fíxome entrar nun camarote no que sobre un leito xacía un home duns corenta anos de idade, de aspecto enérxico. Era un verdadeiro prototipo do anglosaxón.
Ao inclinarme sobre el vin que non era simplemente un enfermo, senón un ferido. A súa cabeza, envolvida en vendaxes sanguinolentos, repousaba sobre unha dobre almofada. Retireille a vendaxe. O ferido mirábame fixamente, sen proferir unha soa queixa. A ferida era horrible. O cranio, machucado por un instrumento contundente, deixaba o cerebro ao descuberto. A sustancia cerebral sufrira unha profunda atrición e tiña sangue callado cunha cor parecida ao viño. Había á vez contusión e conmocion cerebrais. A respiración do enfermo era lenta. O seu rostro estaba axitado por espasmódicas contraccións musculares. A flegmasía cerebral era completa e provocaba xa a parálise da sensibilidade e do movemento.
O pulso do ferido era intermitente. Comezaban a arrefriarse as extremidades do corpo. Comprendín que a morte achegabase sen que fose posible facer nada por impedilo. Tras vendar ao ferido, dirixinme ao capitán Nemo.
-Como se produciu esta ferida?
-Que pode importar iso? -respondeu evasivamente o capitán-. Un choque do Nautílus rompeu unha das pancas da maquinaria e feriu a este home. Pero, dígame, como está?
Ao ver a miña vacilación en responder, o capitán díxome:
-Pode vostede falar libremente. Este home non comprende o francés.
Mirei novamente ao ferido e respondín:
-Vai morrer de aquí a dúas horas.
-Non hai nada que facer?
-Nada.
Puiden ver como se crispaban as mans do capitán Nemo, e como brotaban as bágoas dos seus ollos, que eu non crese feitos para chorar.
Durante algúns momentos seguín observando ao agonizante, cunha palidez que ía aumentando baixo a luz eléctrica que iluminaba o seu leito mortal. Miraba o seu rostro intelixente, asucado de prematuras engurras labradas talvez facía tempo pola desgraza, se non pola miseria.
Trataba de sorprender o segredo da súa vida nas últimas palabras que puidesen deixar escapar os seus beizos.
-Pode vostede retirarse, señor Aronnax -díxome o capitán Nemo.
Deixei ao capitán no camarote do agonizante e volvín ao meu, moi emocionado por aquela escena.
Durante todo o día sentín axitado por sinistros presentimentos. Durmín mal aquela noite, e nos momentos de duermevela crin ouvir afastados suspiros, e algo así como unha fúnebre salmodia. Sería aquilo unha pregaria de defuntos nesa lingua que eu non podía comprender?
Ao día seguinte, pola mañá, cando subín á ponte achei alí ao capitán Nemo. Nada máis verme díxome:
-Señor profesor, desexa facer hoxe unha excursión submarina?
-Cos meus compañeiros?
-Se queren.
-Estamos ás súas ordes, capitán.
-Vaian, pois, a porse as súas escafandras.
Nada me dixo do moribundo ou do morto. Fun a buscar a Ned Land e a Conseil, a quen participei a proposición do capitán Nemo. Conseil apresurouse a aceptar e, esta vez, o canadense mostrouse moi disposto a seguirnos.
Eran o oito da mañá. Media hora despois estabamos xa vestidos para ese novo paseo, e equipados dos dous aparellos de iluminación e de respiración. Abriuse a dobre porta, e, acompañados do capitán Nemo, ao que seguían doce homes da tripulación, puxemos o pé a unha profundidade de dez metros sobre o chan firme no que repousaba o Nautilus.