Inicio de Niño De Avispas, de Agatha Christie

John Harrison saíu da casa e quedou un momento na terraza fronte ao xardín. Era un home alto de rostro delgado e cadavérico. Mais o seu aspecto lúgubre suavizábase ao sorrir, mostrando entón algo moi atractivo.
Harrison amaba o seu xardín, cunha visión inmellorable naquel atardecer de agosto, asollado e lánguido. As rosas lucían toda a súa beleza e os guisantes doces perfumaban o aire.
Un familiar chirrido fixo que Harrison volvese a cabeza. O asombro reflectiuse no seu aspecto, pois a pulcra figura que avanzaba polo carreiro era a que menos esperaba.
-Que alegría! -exclamou Harrison-. Se é monsieur Poirot!
En efecto, alí estaba Hécules Poirot, o sagaz detective.
-Eu en persoa. En certa ocasión díxome: "Se algunha vez pérdese naquela parte do mundo, veña a verme." Aceptei a súa invitación, lémbrao?
-Estou encantado -asegurou Harrison sinceramente-. Senta e beba algo.
A súa man hospitalaria sinaloulle unha mesa no pórtico, onde había diversas botellas.
-Grazas -repuxo Poirot deixándose caer nunha cadeira de brazos de vimbia -. Por casualidade non ten xarabe? Non, xa vexo que non. Ben, sirvame un pouco de soda, por favor, whisky non -a súa voz fíxose plañideira mentres lle servían -. Cáspita, os meus bigotes están lacios! Debe de ser a calor.
-Que lle trae a este tranquilo lugar? -preguntou Harrison mentres se acomodaba noutra cadeira de brazos -. É unha viaxe de pracer?
-Non, mon ami; negocios.
-Negocios? Neste apartado recuncho?
Poirot asentiu gravemente.
-Si, amigo meu; non todos os delitos teñen por marco as grandes aglomeracións urbanas.
Harrison riu.
-Imaxino que fun algo simple. Que clase de delito investiga vostede por aquí? Bo, se podo preguntar.
-Claro que si. Non só gústame, senón que tamén lle agradezo as súas preguntas.
Os ollos de Harrison reflectían curiosidade. A actitude do seu visitante denotaba que lle traía alli un asunto de importancia.
-Di que se trata dun delito? Un delito grave?
-Un dos máis graves delitos.
-Seica un ...?
-Asasinato -completou Poirot.
Tanto énfase puxo na palabra que Harrison sentiu sobrecollido. E por se isto fose pouco as pupilas do detective permanecían tan fixamente cravadas nel, que o aturdimiento invadiulle. Ao fin puido articular:
-Non sei que ocorrese ningún asasinato aquí.
-Non -dixo Poirot-. Non é posible que o saiba.
-Quen é?
-De momento, ninguén.
-Que?
-Xa lle dixen que non é posible que o saiba. Investigo un crime aínda non executado.