2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (III)

No octoxesimonono xénero da clasificación ictiológica de Lacepède, dentro da segunda subclase dos óseos, caracterizados por un opérculo e unha membrana branquial, figura a escorpena, na que puiden observar a súa cabeza armada de fortes púas e a súa única aleta dorsal. Os escorpénidos están revestidos ou privados de pequenas escamas, segundo o subxénero ao que pertenzan. Ao segundo subxénero correspondían os exemplares de didáctilos que puidemos ver, raiados de amarelo, de tres a catro decímetros tan só de lonxitude, pero cunha cabeza de aspecto realmente fantástico. En canto ao primeiro subxénero, puidemos ver varios exemplares dese extrañísimo peixe xustamente chamado «sapo de mar», cunha cabeza enorme e deformada tanto por profundas depresións como por grandes protuberancias; erizado de púas e sementado de tubérculos, ten uns cornos irregulares, de aspecto horroroso; o seu corpo e a súa cola están cheos de callosidades; as súas púas causan feridas moi perigosas. É un peixe realmente horrible, repugnante.

Do 21 ao 23 de xaneiro, o Nautilus navegou a razón de duascentas cinconta leguas diarias, ou sexa, cincocentas corenta millas, a unha velocidade media de vinte e dúas millas por hora. A nosa observación, ao paso, das diferentes variedades de peixes era posible porque, atraídos estes por a luz eléctrica, trataban de acompañarnos. A maior parte quedaban rapidamente distanciados pola velocidade do Nautilus, pero habíaos, con todo, que conseguían manterse algún tempo na súa compañía. Na mañá do 24, achabámonos a 120 5' de latitude Sur e 940 33'de lonxitude, nas proximidades da illa Keeling, de edificación madrepórica, plantada de magníficos cocoteiros, que foi visitada por Darwin e o capitán Fitz-Roy.

O Nautilus navegou a escasa distancia desa illa deserta. As súas dragas fixeron unha boa captura de pólipos, equinodermos e cunchas de moluscos. Os tesouros do capitán Nemo incrementáronse con algúns preciosos exemplares da especie das delfinulas, ás que engadín unha astrea puntífera, especie de polípero parásito que se fixa a miúdo nunha cuncha. Pronto desapareceu do horizonte a illa Keeling e púxose rumbo ao Noroeste, cara á punta da península india.

-Terras civilizadas -díxome aquel día Ned Land-, mellores que as desas illas da Papuasia nas que se atopa un máis salvaxes que venados. Nesas terras da India, señor profesor, hai estradas, ferrocarrís, cidades inglesas, francesas e asiáticas. Non se poden percorrer cinco millas sen atopar un compatriota. Non cre vostede que chegou o momento de despedirnos do capitán Nemo?

-Non, Ned. Non lle respondín tajantemente-. O Nautilus está a achegarse aos continentes habitados. Volve a Europa, deixe vostede que nos leve alí. Unha vez chegados aos nosos mares, veremos o que podemos facer. Por outra banda, non creo eu que o capitán Nemo permitísenos ir de caza polas costas de Malabar ou de Coromandel, como nas selvas de Nova Guinea.

-É que necesitamos seica do seu permiso?

Non respondín ao canadense. Non quería discutir. No fondo, o que eu desexaba de todo corazón era percorrer até o fin os camiños do azar, do destino que me levou a bordo do Nautilus. A partir da illa Keeling, a nosa marcha tornouse máis lenta e máis caprichosa, con frecuentes incursións polas grandes profundidades. En efecto, fíxose uso en varias ocasións dos planos inclinados por medio de pancas interiores que os dispuñan oblicuamente á liña de flotación. Descendemos así até dous e tres quilómetros, pero sen chegar a tocar fondo neses mares nos que se fixeron sondaxes de até trece mil metros sen poder alcanzalo. En canto á temperatura das capas baixas, o termómetro indicou invariablemente catro graos sobre cero en todos os descensos. Puiden observar que, nas capas superiores, a auga estaba sempre máis fría sobre os altos fondos que en alta mar.