9 de febreiro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (II)

A saúde de todos mantíñase nun estado moi satisfactorio. A dieta de a bordo era perfectamente adecuada ás nosas necesidades, e eu paso moi ben sen as variantes que nela introducía Ned Land por espírito de protesta. Ademais, naquela temperatura constante non había que temer o máis mínimo catarro. Por outra banda, a dendrofilia, ese madrepórico que se coñece na Provenza co nome de «hinoxo mariño», da que había unha boa reserva a bordo, fornecería, coa carne dos seus pólipos, unha pasta excelente para a tose. Durante algúns días vimos unha gran cantidade de aves acuáticas, palmípedas e gaivotas. Algunhas delas pasaron á cociña para ofrecernos unha aceptable variación aos menús mariños que constituían o noso réxime. Entre os grandes veleiros, que se afastan de terra a distancias considerables e descansan sobre a auga da fatiga do voo, vin magníficos albatros, aves pertencentes á familia das longipennes e que se caracterizan polos seus berros discordantes como o rebuzno dun asno. A familia das pelecaniformes estaba representada por rápidas fragatas que pescaban con gran lixeireza os peixes da superficie e por numerosos faetóns, entre eles o de manchiñas vermellas, do tamaño dunha pomba, cun branco plumaxe matizado de cores rosáceos que contrastan vivamente coa cor negra das ás.

As redes do Nautilus ofrecéronnos algúns careis, tartarugas mariñas con cuncha moi estimada. Estes réptiles mergúllanse moi facilmente e poden manterse longo tempo baixo a auga pechando a válvula carnosa que teñen no orificio externo da súa canle nasal. A algúns deles colléuselles cando durmían baixo o seu caparazón, ao abrigo dos animais mariños. A carne daquelas tartarugas era bastante mediocre, pero os seus ovos eran un excelente manxar. Os peixes continuaban sumíndonos na maior admiración, cando a través dos cristais do Nautilus sorprendiamos os segredos da súa vida acuática. Vin algunhas especies que non me foi dado poder observar até entón. Entre elas citarei os ostracios, habitantes do Mar Vermello, das augas do Indico e das que bañan as costas da América equinoccial. Estes peixes, do mesmo xeito que as tartarugas, os armadiros, os ourizos de mar e os crustáceos, protéxense baixo unha coraza que non é pétrea nin cretácea, senón verdadeiramente ósea. Algúns destes ostracios ou peces-cofre teñen unha forma triangular e outros cuadrangular. Entre os triangulares, había algúns de medio decímetro de lonxitude, dunha carne excelente, marróns na cola e amarelos nas aletas, cunha aclimatación ás augas doces que eu recomendaría.

Hai un certo número de peixes mariños que poden afacerse facilmente á auga doce. Citarei tamén ostracios cuadrangulares, cun dorso no que sobresaían catro grandes tubérculos, e outros con manchiñas brancas na parte inferior, que son tan domesticables como os paxaros; trigóns, provistos de aguillóns formados pola prolongación das súas placas óseas, aos que o seu singular gruñido gañoulles o nome de «porcos mariños», e os chamados dromedarios polas súas grosas xibas en forma de cono, cunha carne dura e coriácea. Nas notas diariamente redactadas por «o profesor» Conseil vexo tamén constancia dalgúns peixes do xénero dos tetrodóns, propios destes mares, espenglerianos co dorso vermello e o ventre branco, que se distinguen por tres fileiras lonxitudinales de filamentos, e eléctricos ornados de vivas cores, dunhas sete polgadas de lonxitude. Tamén, como mostras doutros xéneros, ovoides, así chamados pola súa semellanza cun ovo, de cor marrón escuro asucado de franxas brancas e desprovistos de cola; diodóns, verdadeiros puercoespíns do mar, que poden incharse como unha pelota de erizadas púas; hipocampos, comúns a todos os océanos; pegasos volantes de fuciño alongado, cunhas aletas pectorais moi estendidas e dispostas en forma de ás, que permíten se non voar, si, polo menos, saltar polo aire; pegasos espatulados, coa cola cuberta por numerosos aneis escamosos; macrognatos, así chamados polas súas grandes mandíbulas, duns vinte e cinco centímetros de lonxitude, de fermosos e moi brillantes cores, e cunha carne moi apreciada; caliónimos de cabeza rugosa; miríadas de blenios saltadores, raiados de negro, que coas súas longas aletas pectorais deslízanse pola superficie da auga cunha prodixiosa rapidez; deliciosos peixes veleiros que levantan as súas aletas como velas despregadas ás correntes favorables; espléndidos kurtos engalanados pola natureza co amarelo, azul celeste, prata e ouro; tricópteros, con ás que están formadas por radios filamentosos; os cotos, sempre manchados de cieno, que producen un certo zumbido; as triglas, cun fígado considerado venenoso; os serranos, cunha especie de anteolleras sobre os ollos, e, por último, eses quetodontes de fuciño alongado e tubular chamados porteiros, verdadeiros papamoscas mariños que, armados dun fusil non inventado polos Chassepot ou polos Remington, matan os insectos disparándolles unha simple pinga de auga.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.