Era un día dos primeiros de
Febreiriño curto. O sol, levantándose garrido e craro, ó tempo que derretía as xiadas da noite, facía inchar as xemas dos pexegueiros e ameixeiras que, adiantándose á pirmaveira, amostraban xa as froliñas sinxelas e prometedoras coas que presto se revistirían. Os paxaros, espreguizándose, saudaban tenramente ó sol mor-no que viña a alumear os seus doces himeneos. E Rosiña, rosa dúas veces, polo nome e polo bonita que era, estaba no leito sofrindo un ataque inesperado que lle dera pola gorxa, por aquela gorxiña que noutrora, na vispra mesmo, cantaba talmente coma os paxariños da horta.
¡Pobre Rosiña! Daba voltas no leito sin descanso. Parecía mesmamente coma se lle ataran un cordel ó pes-cozo e lle tiraran, tiraran sin piedade. A súa nai fregáballe os peíños para chamadle o calor abaixo, poñíalle panos quentes ó pescozo, dáballe auga de flor de malva para soa-vizar, botáballe augardente pola teluga, pero Rosiña non acougaba.
—¡Ai, mimadriña, que afogo!
—¡Non afogas, muller, non; Dios diante!
—¡Ai, que me atenazan a gorxa!
—Bueno, sosegare que xa calmará.
—Non calma, mi madre, non calma.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.