Inicio de O AUXE DA BOSTA DE VACA, de Damon Knight

O coche longo e relucente freou cun zumbido de turbinas, levantando unha nube de po. O cartel sobre o posto, no bordo da estrada, dicía:
Cestos. Curiosidades. 
Un pouco máis adiante, outro cartel, sobre un rústico edificio con fachada de vidro, anunciaba: 
Cafetería de Crawford. Probe Os nosos Churros. 
Detrás dese edificio había un pasteiro, cun celeiro e un silo a certa distancia da estrada.
Os dous extraterrestres miraron tranquilamente os carteis. Ambos tiñan pel lisa e púrpura, e pequenos ollos amarelos. Levaban traxes grises de tweed. Os seus corpos tiñan forma case humana, pero non se lles podía ver o queixo, que cubrían con bufandas alaranxadas.
Martha Crawford apresurouse a saír da casa para atender o posto de cestos, secándose as mans no delantal. Detrás apareceu Llewellyn Crawford, o seu marido, masticando flocos de millo.
- Señor, señora? - preguntou nerviosamente Martha. Cunha mirada pediulle axuda a Llewellyn, que lle palmeó o ombreiro. Ningún deles vira xamais a un extraterrestre a tan pouca distancia.
Un dos extraterrestres, ao ver aos Crawford detrás do mostrador, baixou amodo do coche. O home, ou o que fóra, fumaba un cigarro a través dun buraco na bufanda.
- Bos días - saudou a señora Crawford, nerviosa -. Cestos? Curiosidades?
O extraterrestre pestañeó con solemnidade. O resto da súa cara non cambiou. A bufanda ocultáballe o queixo e a boca, se as tiña. Algúns dicían que os extraterrestres non tiñan queixo, outros que tiñan no seu sitio algo tan repelente e atroz que ningún ser humano podería soportar o espectáculo. A xente chamábaos «hercus», porque viñan dun sitio chamado Zera Herculis.
O hercu mirou un intre os cestos e as baratixas que pendían sobre o mostrador, sen deixar de fumar o seu cigarro. Logo, con voz confusa pero comprensible, dixo:
- Que é iso?
Sinalaba cara abaixo cunha man callosa, de tres dedos.
- A figuriña? - preguntou Martha Crawford, cunha voz que terminou nun agudo beero -. Ou o calendario de casca de bidueiro?
- Non, iso - dixo o hercu, volvendo sinalar cara abaixo. Esta vez os Crawford asomáronse por encima do mostrador e viron que o que indicaba era unha forma grisácea, chata e redonda que había no chan.
- Iso? - preguntou dubitativamente Llewellyn.
- Iso.
Llewellyn Crawford ruborizouse.
- Bo... iso é unha bosta de vaca. Unha das vacas apartouse onte do rabaño, e debe facer iso aí sen que eu me decatase.
- Canto vale?
Os Crawford miraron ao home, ou o que fóra, sen comprender.
- Canto vale que? - preguntou ao fin Llewellyn.
- Canto vale - gruñou o extraterrestre - a bosta de vaca?
Os Crawford miráronse entre si.
- Eu nunca ouvín... - comezou a dicir Martha en voz baixa, pero o seu marido fíxoa calar.
Llewellyn carraspeó.
- Que lle parece uns dez cen...? Bo, non quero enganalos... Que lle parece vinte e cinco centavos?
O extraterrestre sacou unha enorme bolsa repleta de moedas e deixou vinte e cinco centavos sobre o mostrador, e murmuroulle algo á súa compañeira.
Esta saíu do coche cunha caixa de porcelana e unha pa con mango de ouro. Coa pa, a muller - ou o que fóra - recolleu coidadosamente a bosta e depositouna na caixa.
...