16 de marzo de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (VI)


-Si, xa que estes pobres pescadores non poden resistir moito tempo baixo a auga. O inglés Perceval, na descrición da súa viaxe a Ceilán, fala dun cafre que resistía cinco minutos baixo a auga, pero isto non é digno de crédito. Sei que algúns chegan a resistir até cincuenta e sete segundos, e mesmo os hai que permanecen oitenta e sete segundos. Pero son moi poucos os que poden aguantar tanto, e cando saen botan sangue polo nariz e os oídos. Eu creo que a media de tempo que os pescadores poden soportar é de trinta segundos. Durante ese tempo, apresúranse a meter nunha pequena rede todas as ostras perlíferas que poden arrincar. Pero xeralmente estes pescadores non chegan a vellos. A súa vista debilítase e os seus ollos se ulceran, os seus corpos cóbrense de chagas. E con frecuencia sofren ataques de apoplexía baixo a auga.
-Si, é un triste oficio, e con máis motivo que só serve a satisfacer os caprichos dalgúns. Pero, dígame, capitán, que cantidade de ostras pode pescar un barco ao día?
-De corenta a cincuenta mil. Dise que, en 1814, o goberno inglés acometeu pola súa conta a explotación e, en vinte días de traballo, os seus mergulladores colleron setenta e seis millóns de ostras.
-Están ben retribuidos, polo menos, estes pescadores?
-Apenas, señor profesor. En Panamá, só gañan un dólar á semana. Págaselles un sol por cada ostra que conteña unha perla. Imaxínese o número de ostras que recollen sen perlas.
-É odioso que se poida pagar así a esas pobres xentes que enriquecen aos seus patróns.
-Ben, señor profesor, visitarán vostede e os seus compañeiros o banco de Manaar, e se por casualidade
atopamos alí algún pescador madrugador verémoslle operar.
-De acordo, capitán.
-A mandar, señor Aronnax, espero que non teña vostede medo ás quenllas.
-Quenllas?
A pregunta pareceume a min mesmo ociosa.
-E ben?
-Debo confesarlle, capitán, que aínda non estou moi familiarizado con esta clase de peixes.
-Nós si o estamos, como o estará vostede co tempo. Ademais, iremos armados e quizá podamos cazar algún polo camiño. É unha caza interesante. Así, pois, até mañá. Haberá que madrugar moito, señor profesor.
Devandito iso, coa maior naturalidade, o capitán Nemo saíu do salón.
Calquera a quen se lle convidase a unha cazaría de osos nas montañas de Suíza, diría naturalmente: «Moi ben, mañá imos cazar osos». Se a invitación fóra a cazar leóns nas chairas do Atlas ou tigres nas xunglas da India, diría non menos naturalmente: «Ah! Parece que imos cazar leóns ou tigres». Pero calquera a quen se lle convidase a cazar quenllas no seu elemento natural solicitaría un tempo de reflexión antes de aceptar a invitación.
Houben de pasarme a man pola fronte para secarme unhas pingas de suor fría.
«Reflexionemos -díxenme- e tomémolo con calma. Pase aínda o de ir cazar nutrias nos bosques submariños, como fixemos na illa Crespo. Pero iso de ir ao fondo do mar coa seguridade de atopar quenllas é fariña doutro costal. Xa sei que en determinados lugares, como nas illas Andamenas, os negros non vacilan en atacar á quenlla, cun puñal nunha man e un lazo na outra, pero tamén sei que moitos dos que afrontan a eses formidables animais non volven nunca. Ademais, eu non son un negro, e aínda que o fose, creo que a dúbida non está desprazada.»
E heme aquí coa mente chea de quenllas, pensando nesas terribles mandíbulas armadas de múltiples fileiras de dentes capaces de cortar a un home en dous. Creo que cheguei a sentir a dor nos riles. E, ademais, érame difícil dixerir a naturalidade con que o capitán fixérame esa deplorable invitación. Calquera diría que se trataba simplemente de cazar un inofensivo raposo no bosque.
«Bo -pensei-, de todos os xeitos, Conseil non quererá vir, o que me dispensará de acompañar ao capitán.»
Non estaba eu tan seguro da cordura de Ned Land. Calquera perigo, por grande que fose, exercía unha invencible atracción sobre a súa natureza combativa.
Tentei continuar a lectura do libro de Sirr, pero sen poder facer outra cousa que botarlle un ollo maquinalmente. Vía entre as liñas as formidables mandilbulas abertas dos escualos. Naquel momento, entraron Conseil e o canadense. Viñan tranquilos e mesmo alegres. Non sabían o que lles esperaba.
-Oia -díxome Ned Land-, o seu capitán Nemo (que o diaño leve) acaba de facernos unha amable
invitación.
- Ah!, entón xa sabedes o que...
-O comandante do Nautilus -dixo Conseil- convidounos a visitar mañá, en compañía do señor, as magníficas pesqueiras de Ceilán. E fíxoo nos termos máis amables, como un verdadeiro gentleman.
-Non vos dixo nada máis?
-Nada, senón que xa lle falou ao señor deste pequeno paseo.
-En efecto, pero non vos deu ningún detalle sobre...
-Ningún, señor naturalista. Acompañaranos vostede, non?
-Eu .... sen dúbida, Ned. Pero vexo que lle apetece a vostede.
-Si, será curioso, moi curioso.
-Perigoso talvez -engadín cun ton insinuante.
-Perigosa unha simple excursión por un banco de ostras?
Decididamente, o capitán Nemo había xulgado inútil falarlles das quenllas. Eu miráballes, turbado, coma se xa lles faltase algún membro. Debía advertirlles? Si, sen dúbida, pero non sabía como facelo.
-Querería o señor darnos algúns detalles sobre a pesca de perlas?
-Sobre a pesca en si mesma, ou sobre os incidentes que poden ... ?
-Sobre a pesca -respondeu o canadense-. Bo é coñecer o terreo antes de penetrarse nel.
-Pois ben, sentádevos, amigos meus, e ensinareivos todo o que o inglés Sirr acaba de ensinarme sobre isto.
Ned e Conseil sentaron no diván. Antes de que comezase a explicarlles, preguntou o canadense:
-Que é exactamente unha perla?
-Amigo Ned, para o poeta, a perla é unha bágoa do mar; para os orientais, é unha pinga de rocío solidificada; para as damas, é unha xoia de forma oblonga, de brillo hialino, dunha materia nacarada, que elas levan nos dedos, no pescozo ou nas orellas; para o químico, é unha mestura de fosfato e de carbonato cálcico cun pouco de gelatina, e, por último, para o naturalista, é unha simple secreción enfermiza do órgano que produce o nácar nalgúns bivalvos.
-Rama dos moluscos -dixo Conseil-, clase dos aréfalos, orde dos testáceos.
-Precisamente, sabio Conseil. Agora ben, entre estes testáceos, a orella de mar iris, os turbos, as tridacnas, as pinnas, nunha palabra, todos os que secretan nácar, é dicir, esta sustancia azul, azulada, violeta ou branca que tapiza o interior dos seus valvas, son susceptibles de producir perlas.
-As ameixas tamén? -preguntou o canadense.
-Si, as ameixas dalgúns ríos de Escocia, do País de Gales, de Irlanda, de Sajonia, de Bohemia e de Francia.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.