30 de xuño de 2013

AFONSO X [B 476]

AFONSO X [B 476]

Non quer'eu donzela fea
que ant'a mia porta pea.

Non quer'eu donzela fea
e negra come carvón,
que ant'a mia porta pea
nen faça come sisón.
Non quer'eu donzela fea
que ant'a mia porta pea.

Non quer'eu donzela fea
e velosa come can,
que ant'a mia porta pea
nen faça come alermã.

Non quer'eu donzela fea
que ant'a mia porta pea.

Non quer'eu donzela fea
que ha brancos os cabelos,
que ant'a mia porta pea
nen faça come camelos.

Non quer'eu donzela fea
que ant'a mia porta pea.

Non quer'eu donzela fea,
velha de maa coor,
que ant'a mia porta pea

nen me faça i peior
Non quer'eu donzela fea
que ant'a mia porta pea.

29 de xuño de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XX)

Debiamos estar xa moi preto de Suez, segundo os meus cálculos. A través dos cristais do salón, vía os fondos de roca vivamente iluminados pola nosa luz eléctrica. Parecíame que o estreito ía pechándose cada vez máis. As nove e cuarto emerxeu novamente o Nautilus. Impaciente por franquear o túnel do capitán Nemo, non podía eu estarme quedo e subín á plataforma a respirar o aire fresco da noite. Na escuridade vin unha pálida luz que brillaba, atenuada pola bruma, a unha milla de distancia.
-Un faro flotante -dixo alguén preto de min.
Volvinme e recoñecín ao capitán.
-É o faro flotante de Suez -engadiu-. Non tardaremos en chegar ao túnel.
-Supoño que a entrada non debe ser fácil.
-Non. Por iso, son eu quen asegura a dirección do barco tomando o temón. E agora rógolle que baixe, señor Aronnax, pois o Nautilus vai mergullarse para non reaparecer á superficie até despois de atravesar o Arabian Tunnel.
Seguín ao capitán Nemo. Pechouse a escotilla, enchéronse de auga os depósitos e o navío mergullouse unha decena de metros. No momento en que me dispuña a volver ao meu camarote, o capitán detívome.
-Gustaríalle acompañarme na cabina do piloto, señor profesor?
-Non me atrevía a pedirllo -respondín.
-Veña, pois. Así verá todo o que pode verse nesta navegación á vez submarina e subterránea.
O capitán Nemo conduciume cara á escaleira central. A media rampla, abriu unha porta, introduciuse polos corredores superiores e chegou á cabina do piloto que se elevaba na extremidade da plataforma. As dimensións da cabina eran duns seis pés por cada lado, e era moi semellante á dos steamboats do Mississippi ou do Hudson. No centro estaba a roda, disposta verticalmente, engranada nos guardins do temón que corrían até a popa do Nautilus. Catro portillas de cristais lenticulares encaixadas nas paredes da cabina daban visibilidade ao temoneiro en todas direccións. Pronto os meus ollos afixéronse á escuridade da cabina e vin ao piloto, un home vigoroso que manexaba a roda. O mar estaba vivamente iluminado polo foco do fanal situado máis atrás da cabina, no outro extremo da plataforma.
-Agora -dixo o capitán- busquemos o noso paso.
Unha serie de cables eléctricos unían a cabina do temoneiro coa sala de máquinas, e desde alí o capitán podía comunicar simultaneamente dirección e movemento ao seu Nautilus. O capitán Nemo oprimiu un botón metálico, e ao instante diminuíu a velocidade de rotación da hélice. En silencio, eu miraba a alta e escarpada muralla ante a que iamos pasando, basamento inquebrantable do macizo arenoso da costa. Continuamos así durante unha hora, a uns metros de distancia tan só. O capitán Nemo non perdía de vista o compás, e a cada xesto que facía, o temoneiro modificaba instantaneamente a dirección do Nautilus. Eu coloqueime ante a portilla de babor, e por iso vía magníficas aglomeracións de corais e zoófitos, algas e crustáceos que axitaban as súas patas enormes entre as anfractuosidades da roca.
As dez e cuarto, o capitán Nemo púxose el mesmo ao temón. Ante nós abríase unha longa galería, negra e profunda. O Nautilus penetrou audazmente por ela. Ouvín un ruído insólito nos seus flancos. Eran as augas do mar Vermello que a pendente do túnel precipitaba cara ao Mediterráneo. O Nautilus confiouse ao torrente, rápido como unha frecha, a pesar dos esforzos da súa maquinaria que, para resistir, batía a auga a contrahélice. Ao longo das estreitas murallas do paso, non vía máis que raias brillantes, liñas rectas, surcos luminosos trazados pola velocidade baixo o resplandor da electricidade. O meu corazón latexaba con forza e eu suxeitaba os seus latexados coa man.
As dez trinta e cinco, o capitán Nemo abandonou a roda do gobernalle e volvéndose cara a min, dixo:
-O Mediterráneo.
En menos de vinte minutos, arrastrado polo torrente, o Nautilus había franqueado o istmo de Suez.

28 de xuño de 2013

HERMANN HESSE - A LENDA CHINESA

HERMANN HESSE - A LENDA CHINESA

Isto cóntase acerca de Meng Hsie.

Cando soubo que ultimamente os artistas novos exercitábanse en colocarse cabeza abaixo, dicían que para ensaiar unha nova visión, inmediatamente Meng Hsie practicou tamén este exercicio. E despois de probalo un intre declarou aos seus discípulos:

- Cando me coloco cabeza abaixo vexo o mundo baixo un aspecto novo e máis fermoso.

Isto comentouse, e os novos artistas se ufanaban non pouco de que o ancián mestre apoiase así os seus experimentos. Sabíase que apenas falaba, e que ensinaba aos seus discípulos non mediante doutrinas senón coa súa simple presenza e o seu exemplo. Por iso as súas manifestacións chamaban moito a atención e difundíanse por todas partes.

Pouco despois de que aquelas palabras súas fixera as delicias dos innovadores e sorprendido e mesmo indignado a moitos dos antigos, sóubose que falara outra vez. Contaban que dixera:

- É bo que o home teña dúas pernas, porque porse cabeza abaixo non favorece a saúde. Ademais, cando se incorpora o que estivo cabeza abaixo o mundo aprece dobremente máis fermoso que antes.

Estas palabras do mestre escandalizaron aos mozos antipodistas, que se sentiron traizoados ou burlados, e tamén aos mandarins.

- Tal día di Meng Hsie tal cousa, e ao día seguinte di o contrario -comentaban os mandaríns-. É imposible que ambas sexan verdadeiras. Quen fai caso do ancián cando lle fraquea o entendemento?

Algúns foron a contarlle ao mestre o que dicían del tanto os innovadores como os mandaríns. El limitouse a rir. E como os seus seguidores demandaran unha explicación, dixo:

- A realidade existe, pequenos meus, e esa é incontrovertible. Verdades, en cambio, é dicir, opinións acerca da realidade expresadas mediante palabras, hai moitas, e todas elas son tan verdadeiras como falsas.

E por moito que insistiron, os discípulos non conseguiron sacarlle unha palabra máis.

27 de xuño de 2013

26 de xuño de 2013

AFONSO X [B 493 / V 76]

AFONSO X [B 493 / V 76]

Ao daián de Cález eu achei
livros que lhe levavan d'aloguer;
e o que os tragía preguntei
por eles, e respondeu-m'el: «Senher,
con estes livros que vós veedes dous
e conos outros que el ten dos sous,
fod'el per eles quanto foder quer.

E aínda vos end'eu máis direi:
macar no leito muitas el tever,
por quanto eu de sa fazenda sei,
con os livros que ten, non ha molher
a que non faça que semelhen grous
os corvos, e as aguias babous,
per força de foder, se x'el quiser.

Ca non ha máis, na arte do foder,
do que enos livros que el ten jaz;
e el ha tal sabor de os leer,
que nunca noite nen día al faz;
e sabe d'arte do foder tan ben,
que cõnos seus livros d'artes, que el ten,
fod'el as mouras cada que lhi praz.

E máis vos contarei de seu saber,
que cõnos livros que el ten i faz:
manda-os ante si todos trager,
e pois que fode per eles assaz,
se molher acha que o demo ten,
assí a fode per arte e per sén,
que saca dela o demo malvaz.

E, con tod'esto, aínda faz al
conos livros que ten, per bõa fe:
se acha molher que haja o mal
deste fogo que de San Marçal é,
assí a vai per foder encantar
que, fodendo, lhi faz ben semelhar
que é geada ou nev'e non al».

25 de xuño de 2013

Inicio de Memorias dun Neno Labrego, de Xosé Neira Vilas

EU SON...

BALBINO. Un rapaz da aldea. Coma quen dis, un ninguén. E ademais, pobre. Porque da aldea tamén é Manolito, e non hai quen lle tusa, a pesares do que lle aconteceu por causa miña.
No verán ando descalzo. O po quente dos camiños faime alancar. Magóanme as areas e nunca falta algunha brocha para espetárseme nos pés. Érgome con noite pecha, ás dúas ou tres da mañá, para ir co gando, restrebar ou xuntar monllos. Cando amañece xa me doi o lombo e as pernas. Pero o día comenza. Sede, sol, moxardos.
No inverno, frío. Ganas de estar arreo ó pé do lume. Muíños apeados. Faladurías de neves e lobos. Os brazos son coma espeteiras para encolgar farrapos. Murnas, fridas, dedos sin tentos.
¡Que saben desto os nenos da vila!

24 de xuño de 2013

23 de xuño de 2013

AFONSO X [B 461]

AFONSO X [B 461]

Direi-vos eu dun ric'homen
de com'aprendí que come:
mandou cozer o vil homen
meio rabo de carneiro,
assí como cavaleiro;

E outro meio filhou
e peiteá-lo mandou,
ao colo o atou,
en tal que o non aolhasse
quen no visse e o catasse.

E pois ali o liou,
estendeu-se e bucijou;
por ua velha enviou,
que o veesse escantar
d'olho mao de manejar.

A velha én diss'atal:
«Daquesto foi, que non d'al:
de que comestes mui mal».
E começou de riír
muito del e escarnir.

«Nunca vos disse assí:
fiinda mester ha i».
Don Afonso diss'atal:
«Faça-x'o quen faz o al».

22 de xuño de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XIX)

Os mariñeiros comezaron a remar, e o temoneiro dirixiu o bote cara ao barril flotante. Repescado o arpón, a canoa lanzouse á persecución do cetáceo, que emerxía de cando en vez para respirar. A súa ferida non debera debilitarlle, pois se desprazaba cunha extremada rapidez. O bote, impulsado por brazos vigorosos, corría tras el. Varias veces conseguiu achegarse a unhas cantas brazas e entón o canadense tentaba golpearlle, pero o dugongo mergullábase frustrando as intencións do arponeiro, no que a súa natural impaciencia faciao sobreexcitarse coa ira.
Ned Land obsequiaba ao desgraciado animal coas máis enérxicas palabrotas da lingua inglesa. Pola miña banda, unicamente sentía un certo despeito cada vez que vía como o dugongo burlaba todas as nosas manobras. Levabamos xa unha hora perseguíndolle sen descanso, e comezaba xa a crer que non poderiamos apoderarnos del, cando o animal tivo a inoportuna inspiración de vingarse, inspiración da que habería de arrepentirse. En efecto, o animal pasou ao ataque en dirección á canoa. A súa manobra non escapou á atención do arponeiro.
-Coidado! -gritou.
O temoneiro pronunciou unhas palabras na súa estraña lingua, alertando sen dúbida aos seus compañeiros para que se mantivesen en garda. Chegado a un vinte pés da canoa, o digongo detívose, olfateou bruscamente o aire cos seus anchos narices furados non na extremidade senón na parte superior do seu fuciño e logo, tomando impulso, precipitouse contra nós. A canoa non puido evitar o choque e, envorcada a medias embarcou unha ou dúas toneladas de auga que houbo que achicar, pero abordada ao través e non de cheo, grazas á habilidade de patrón, non zozobrou.
Ned Land cribaba a golpes de arpón ao xigantesco animal, que, incrustados os seus dentes na borda, levantaba a embarcación fora da auga con tanta forza como a dun león cun cervato nas súas fauces. Os seus embates derrubárannos a uns sobre outros, e non se como terminase a aventura se o canadense, no seu feroz encarnizamento, non golpease, por fin, á besta no corazón. Ouvín o rechinar dos seus dentes contra a embarcación antes de que o dugongo desaparecese na auga, arrastrando consigo o arpón. Pero pronto retornou o barril á superficie e, uns instantes despois, apareceu o corpo do animal volto de costas. O bote achegouse e levouno a remolque cara ao Nautilus. Houbo de empregarse pancas de gran potencia para izar ao dugongo á plataforma. Pesaba case cinco mil quilogramos. Esnaquizóuselle baixo os ollos do canadense, que non quixo perderse ningún detalle da operación. O mesmo día, o steward serviume na cea algunhas rodaxas desta carne, magníficamente preparada polo cociñeiro. Tiña un gusto excelente, superior mesmo á de tenreira, se non á do boi.
Ao día seguinte, 11 de febreiro, a despensa do Nautilus enriqueceuse con outro delicado manxar, ao abaterse sobre el unha bandada de golondrinas de mar, palmípedas da especie Sterna Nilótica, propia de Exipto, que teñen o pico negro, a cabeza gris con manchitas, o ollo rodeado de puntos brancos, o dorso, as ás e a cola grisáceas, o ventre e o pescozo brancos e as patas vermellas. Cazamos tamén unhas ducias de patos do Nilo, aves salvaxes co pescozo e a cabeza brancos moteados de puntos negros, que eran moi saborosos.
O Nautilus desprazábase a unha velocidade moi moderada, de paseo, por dicilo así. Observei que a auga do mar Vermello ía facéndose menos salgada a medida que nos aproximabamos a Suez. Cara as cinco da tarde avistamos, ao Norte, o cabo de Ras Mohammed, que forma a extremidade da Arabia Pétrea, comprendida entre o golfo de Suez e o golfo de Aqaba. O Nautílus penetrou no estreito que conduce ao golfo de Suez. Puiden ver con claridade a alta montaña que domina entre os dous golfos o Ras Mohammed. Era o monte Horeb, ese Sinaí no que Moisés viu a Deus cara a cara na súa cima, e ao que a imaxinación coroa sempre de incesantes lóstregos.
As seis, o Nautilus, alternativamente mergullado e en superficie, pasou ante Tor, aloxada no fondo dunha baía cuxas augas parecían tinguidas de vermello, observación xa efectuada polo capitán Nemo. Fíxose de noite, no medio dun pesado silencio, roto ás veces polos berros dos pelícanos e dalgúns paxaros nocturnos, polo rumor da resaca batendo nas rocas ou polo afastado zumbido dun vapor golpeando cos seus hélices as augas do golfo. Desde as oito as nove, o Nautilus navegou mergullado a moi poucos metros da superficie.

21 de xuño de 2013

FRAGMENTO DE AVIÓNS DE IDA E VOLTA

ALFREDO BRYCE ECHENIQUE
AVIÓNS DE IDA E VOLTA

E pasaron dous anos daquel regreso ao Perú, ao cabo de case sete lustros de ausencia. Todo o calculei con bastante detalle, a partir do día de xullo de 1995 en que, no norteño balneario de Pimentel, tomei a decisión de volver ao meu país. Desde aquel momento, practicamente todo o que fixen estivo en función daquela decisión, e, aínda que vivín momentos de certa impaciencia, oS tres anos e medio que tardei en partir con vultos e petates e aterrar en Lima transcorreron dacordo a un detallado plan que me tivo traballando en lugares tan distintos como New Haven, Las Palmas de Gran Canaria, Montpellier, Formentor e Palma de Mallorca.
E a véspera da miña partida concretouse a venda do departamento madrileño en que vivín os meus últimos dez anos en Europa. Non esquezo aquel día de notarios e bancos e o controlado desastre dunha mudanza perfecta. Pero, definitivamente, un non pode calcular nada, cando de emocións e sensacións trátase. E agora lembro a cantidade de respostas con que me enfrontei á curiosidade de amigos e xornalistas, até o día mesmo da miña partida.
A aqueles que aseguraban que a Europa volvería antes do que canta un galo, adoitaba neutralizalos con estas palabras: "Ou sexa, que no fondo ti o que desexas é que me vaia pésimo no Perú". E a aqueles que querían darlle un contido dramático -e até heroico- á miña decisión, tranquilizábaos lembrándolles que todos os días sae un voo de Lima e aterra en Madrid. Pero tomei este voo Lima-Madrid-Lima varias veces xa e, a verdade, creo que sempre será unha fonte de inesgotables sorpresas, de tremendas emocións e sensacións.
Para empezar, o tempo vólvese totalmente subxectivo e elástico. Pasado, presente e futuro mestúranse unha e outra vez, incontrolable e agotadoramente, agradable e detestablemente. Un é atravesado por ruídos que ve, por cheiros que escoita, por visións que paladea. Lembrarei toda a vida o meu primeiro retorno a Madrid, que, en moitas formas, o era tamén a todas as cidades e países e casas ou departamentos en que vivín.
...

20 de xuño de 2013

Aforismos de Leonardo

108.- A xustiza require poder, intelixencia e vontade, e aseméllase á aguia. 

19 de xuño de 2013

Recomendacións da Biblioteca de Oleiros

Máis de 270 recomendacións entre libros, DVDs e CDs, de diferentes xéneros e dirixidas a todas as idades. As Bibliotecas Municipais de Oleiros acaban de pór a disposición do público Para ler e encantar, unha guía na que os equipos responsables destes espazos realizan e comentan unha selección dos fondos que teñen dispoñibles para préstamo. Unha auténtica guía para calquera que estea intersado en explorar novas lecturas.

Ver

18 de xuño de 2013

Fragmento de Os Eidos, de Uxío Novoneyra

CANTA a fontiña
canta a fontela
i anque a canción é dela
ten unha cousa miña
pola que podo entendela.

...

17 de xuño de 2013

16 de xuño de 2013

Inicio de POLO CAMIÑO (Terra Brava) de Anxel Fole

Coincidindo coa data do Relato...

En Lugo, polas sete da tarde do día dazaseis de San Xoán de 1950.

Eu andaba a devalar polas rúas. Cando ía pola da Reina, sentín que me chamba miña irmá Ramona, que paseaba candía unhas amigas:
—Ai, Gasparo, que tes carta do tío na casa.
E funme pra casa cáseque correndo.
Meu tío e padriño Gasparo... Afigureimo na súa casa de Godral, aló no Incio, onde xa estivera eu dúas veces, ca regadeira na mao, a regar o xardín, despois de vir visitare os seus enfermos na súa besta ou no seu pequeño e vello "Peugeot" aberto... "Temos polo prá cea... ¿sabes?"
O padriño, o irmao máis novo do pai, era groso e pequenote il, máis ben loiro, con cara de romano. Eslumecía por parolare. Poucos homes conocín tan falangueiros. Todo lle intresaba e de todo parlicaba. O seu galego deixaba adivinar que estivera de médico ñas Marinas, en Mondoñedo, na Terra Cha. Máis outramente, il decía que o seu galego era do Incio.
Era viudo e sin fillos. Andaría polos cincuenta e catro anos.

15 de xuño de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVIII)

-Oh! -exclamou, cunha voz trémula de emoción-. jamas matei iso!
Nesa frase estaba expresado todo o arponeiro. Naquel momento, apareceu o capitán Nemo. Viu ao dugongo e comprendeu a actitude do canadense. Dirixíndose a el, dixo:
-Señor Land, se tivese vostede un arpón non lle queimaría a man?
-Vostede díxoo, señor.
-Desagradaríalle recuperar por un momento o seu oficio de arponeiro e engadir ese cetáceo á lista dos que golpeou?
-Pode crer que non.
-Ben, pois faga a proba.
-Grazas, capitán -respondeu Ned Land, cuxos ollos brillaban de alegría.
-Pero recoméndolle moi vivamente -engadiu o capitán-, e no seu propio interese, que non falle.
-É que é perigosa a caza do dugongo? -preguntei, á vez que o canadense se alzaba de ombreiros.
-Si, ás veces -respondeu o capitán-, porque o animal revólvese contra os seus atacantes, e nas súas arremetidas logra, frecuentemente, facer zozobrar as barcas. Pero co bo ollo e mellor brazo do señor Land non cabe temer ese perigo. Se lle recomendo que non falle é porque o dugongo está considerado, e con xustiza, como unha peza gastronómica, e eu sei que o señor Land é afeccionado á boa mesa.
-Ah! -dixo o canadense-, así que esa besta permítese tamén o luxo de ser apetitosa na mesa...
-Así é, señor Land. A súa carne, que é verdadeira carne, goza de gran estimación, até o punto de que en toda a Malaisia está reservada á mesa dos príncipes. Por iso facer vítima e obxecto dunha caza tan encarnizada que, do mesmo xeito que o seu conxénere, o manatí, vai escaseando cada vez máis.
-Entón, capitán -dixo Conseil-, se por casualidade este fose o último da súa especie, conviría deixarlle con vida, en interese da ciencia.
-Talvez -replicou o canadense-, pero en interese da cociña, máis vale darlle caza.
-Adiante, pois, señor Land -respondeu o capitán Nemo.
Sete homes da tripulación, tan mudos e impasibles como sempre, apareceron na plataforma. Un deles levaba un arpón e unha corda semellante ás utilizadas polos pescadores de baleas. Retirouse a ponte da canoa, arrincouse esta do seu alvéolo e botouse ao mar. Seis remeiros instaláronse nos seus bancos e outro se puxo ao temón. Ned, Conseil e eu instalámonos a popa.
-Non vén vostede, capitán? -pregunteille.
-Non. Deséxolles boa caza, señores.
Impulsado polo seu seis remeiros, o bote dirixiuse rapidamente cara ao dugongo, que flotaba a unhas dúas millas do Nautilus. Chegado a algúns cables do cetáceo, o bote minorou a súa marcha ata que os remos descansaron nas augas tranquilas. Ned Land, arpón en man, colocouse a proa. O arpón con que se golpea á balea está ordinariamente suxeito a unha corda moi larga que se desenrola rapidamente cando o animal ferido arrástraa consigo. Pero a corda que ía manexar Ned Land nesa ocasión non medía máis dunha decena de brazas, e a súa extremidade estaba fixada a un barriliño que, ao flotar, debía indicar a marcha do dugongo baixo a auga. Posto en pé, observaba eu ao adversario do canadense, que se parecía moito ao manatí. O seu corpo oblongo terminaba nunha cola moi alongada, e as súas aletas laterais en verdadeiros dedos. Diferenciábase do manatí en que a súa mandíbula superior estaba armada de dous dentes longos e puntiagudos que formaban a cada lado defensas diverxentes. Tiña dimensións colosais, a súa lonxitude excedía case os sete metros. Non se movía e parecía durmir na superficie da auga, o que facía máis fácil a súa captura. O bote aproximouse prudentemente a unhas tres brazas do animal, manténdose á devandita distancia, cos remos inmobilizados. Ned Land, co corpo lixeiramente botado cara atrás, blandía o seu arpón con man experta. De súpeto ouviuse un asubío e o dugongo desapareceu. O arpón, lanzado con gran forza, debera ferir a auga unicamente.
-Mil diaños! -exclamou, furioso, o canadense-. Errei o golpe!
-Non lle dixen-, o animal está ferido, mire o sangue, pero o arpón non lle quedou no corpo.
-O meu arpón! O meu arpón! -gritou Ned Land.

13 de xuño de 2013

Aforismos de Leonardo

107.- Mal fas se encomias, e peor se reprendes unha cousa que non entendes ben. 

12 de xuño de 2013

IV Outlet do Libro Galego

O Outlet estará aberto na sala de exposicións do Museo de Lugo entre os días 8 e 16 de xuño, en horario de 11:00 a 14:00 horas e de 17:00 a 21:00 horas, agás os domingos, que a institución museística pecha polas tardes. O prezo estabelecido para os libros fondo de catálogo das editoras son de 3 euros por exemplar, 5 euros mercando 2 exemplares e 10 euros por 5 exemplares. En Lugo, a libraría encargada de coordinar o Outlet é a libraría Trama.

11 de xuño de 2013

Inicio de AS ARMERIAS DE ISHER, de A. E. VAN VOGT


Como a data de hoxe aparece no relato, traemos esta inicio hoxe.

AS ARMERIAS DE ISHER 

UN CASO DE HIPNOSE COLECTIVA

11 de xuño de 1963. - A policía e a prensa de Middle City esperan a chegada inminente dun mestre de ilusionismo ao que pretenden facerlle obxecto dunha entusiasta acollida se consente en revelarlles como puido facer xurdir ante os ollos de toda a poboación a imaxe convincente dunha verdadeira tenda de armas. 

O edificio materializouse no perímetro formado polo restaurante "Casa Tía Sally" e a tenda de M. Paterson, xastre. Nin os empregados do restaurante, nin os da sastrería déronse conta do que era aquilo. Un inmenso letreiro brillante debaixo da construción, milagrosamente saída da nada, indica ademais que non se trata máis que dunha sensacional fantasmagoría:

ARMAS DE CALIDADE
ESTAR ARMADO
É SER LIBRE

Fusís e revólveres de insólitas siluetas están expostos no escaparate onde se le tamén esta frase con letras luminosas:

OS MELLORES ENXEÑOS
ENERXETICOS QUE
COÑECE O UNIVERSO

O inspector Clayton, do Departamento de Investigacións, quixo entrar; en aparencia a porta estaba pechada con chave. Pouco despois, Chris McAllister, do "Bulletin", empuxou á súa vez a porta que, esta vez cedeu. O policía quixo seguir ao xornalista, pero o seu intento resultou van. Diversas testemuñas afirman ver a McAllister. Desde a súa desaparición, a misteriosa tenda desvaneceuse tan repentinamente como aparecese.

A policía pregúntase: Como o mago puido manter tanto tempo unha pantasma con esa precisión, capaz de facer caer no engano a unha gran cantidade de xente? A policía declárase disposta a recomendar sen reserva este número de maxia.

10 de xuño de 2013

Unha frase para empezar a semana

A túa posteridade só perténceche cando os teus netos xogan na túa porta. 

Proverbio Indio 

9 de xuño de 2013

DINÍS, Don [B 1540]

DINÍS, Don [B 1540]

Disse-m'hoj'un cavaleiro
que jazía feramente
un seu amigo doente,
e buscava-lhi lorbaga.
Dixi-lh'eu: «Seguramente
come-o praga por praga»,

que el muitas vezes disse
per essa per que a come,
quantas én nunca diss'home;
e o que disse ben o paga,
ca, come can que ha fome,
come-o praga por praga,

que el muitas vezes disse;
e jaz ora o astroso
mui doent'e mui nojoso
e, con medo, per si caga;
ca, come lobo ravioso,
come-o praga por praga.

8 de xuño de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVII)

5. «Arabian Tunnel» 

Aquel mesmo día referín a Conseil e a Ned Land canto daquela conversación podía interesarlles directamente. Ao informarlles de que dentro de dous días estariamos en augas do Mediterráneo, Conseil palmoteó de contento, pero o canadense alzouse de ombreiros.
-Un túnel submariño! Unha comunicación entre os dous mares! Quen ouviu falar de tal cousa?
-Amigo Ned -respondeu Conseil-, ouvira vostede falar algunha vez do Nautilus? Non, e, con todo, existe. Logo, non se alce de ombreiros tan a treo, e non rexeite nada baixo pretexto de que nunca ouviu falar diso.
-Xa veremos -replicou Ned Land, movendo a cabeza-. Despois de todo, ninguén desexa máis que eu crer na existencia dese paso, e faga o ceo que o capitán nos conduza ao Mediterráneo.
Aquela mesma tarde, a 210 30’ de latitude Norte, o Nautilus, navegando en superficie, aproximouse á costa árabe. Puiden ver Yidda, importante factoría comercial para Exipto, Siria, Turquía e a India. Distinguín claramente o conxunto das súas construcións, os navíos amarrados ao longo dos peiraos e os fondeados na rada polo seu excesivo calado. O sol, xa moi baixo no horizonte, deba de cheo nas casas da cidade, facendo resaltar a súa brancura. Nos arrabaldes, as cabanas de madeira ou de canas indicaban as zonas habitadas polos beduinos. Pronto Yidda esfumouse nas sombras crepusculares, e o Nautilus mergullouse nas augas, lixeiramente fosforescentes.
Ao día seguinte, 10 de febreiro, apareceron varios barcos que levaban rumbo oposto ao noso, e o Nautilus volveu mergullarse, pero ao mediodía, achándose deserto o mar, emerxeu novamente á superficie.
Acompañado de Ned Land e de Conseil fun a sentarme na plataforma. A costa debuxábase ao Leste como unha masa esfumada na bruma. Encostados ao costado da canoa, falabamos dunhas cousas e outras, cando Ned Land, coa man tendida cara a un punto do mar, díxome:
-Non ve vostede nada, alí, señor profesor?
-Non, Ned, pero xa sabe vostede que eu non teño a súa vista.
-Mire ben, alí, por estribor, case á altura do fanal. Non ve unha masa que parece moverse?
-En efecto -dixen, tras unha atenta observación-, parece un longo corpo negruzco na superficie da auga.
-Talvez outro Nautilus? -dixo Conseil.
-Non -respondeu o canadense-, ou moito equivócome ou é un animal mariño.
-Hai baleas no mar Vermello? -pregunto Conseil.
-Si, raparigo, veñen ás veces.
-Non é unha balea -dixo Ned Land, que non perdía de vista o obxecto sinalado-. As baleas e eu somos vellos coñecidos, e non podo confundirme.
-Esperemos un pouco -dixo Conseil-. O Nautilus diríxese cara a alá e deica pouco saberemos a que aternos.
Pronto o obxecto negruzco estivo a unha milla de distancia. Parecía un gran escollo, pero que era? Non podía pronunciarme aínda.
-Ah! Móvese, mergúllase! -exclamou Ned Land-. Mil diantres! Que animal pode ser? Non ten a cola bifurcada como as das baleas ou os cachalotes, e as súas aletas parecen membros troncados.
-Pero entón... é...
-Miren! -dixo o canadense-, volveuse de costas e acenou os peitos.
-É unha sirena, unha verdadeira sirena, diga o que diga o señor -dixo Conseil.
O nome de sirena púxome na vía, e comprendín que aquel animal pertencía a esa orde de seres mariños que deron nacemento ao mito das sirenas, metade mulleres e metade peces.
-Non, non é unha sirena, senón un curioso ser do que apenas quedan algúns exemplares no mar Vermello. É un dugongo.
-Orde dos sirenios, grupo dos pisciformes, subdase dos monodelfos, clase dos mamíferos, rama dos vertebrados.
E cando Conseil falaba así, non había máis que dicir. Ned Land continuaba mirando, cos ollos brillantes de cobiza. A súa man parecía disposta ao manexo do arpón. Dixérase que agardaba o momento de lanzarse ao mar para atacalo no seu elemento.

7 de xuño de 2013

Sabenza popular

A duración dun minuto depende ao lado da porta do baño en que un se atope.


   

6 de xuño de 2013

Aforismos de Leonardo

106.- Velaquí unha cousa que canto máis se necesita menos se estima: o consello. 

5 de xuño de 2013

Texto de Don Dinis

DINÍS, Don [B573 / V177]

-Amiga, faço-me maravilhada
como pode meu amigo viver
u os meus olhos non pode veer,
ou como pod'alá fazer tardada,
ca nunca tan gran maravilha vi,
poder meu amigo viver sen mí,
e, par Deus, é cousa mui desguisada.

-Amiga, estade ora calada
un pouco e leixad'a min dizer:
per quant'eu sei cert'e poss'entender,
nunca no mundo foi molher amada
come vós de voss'amigu', e assí,
se el tarda, sol non é culpad'i,
se non, eu quer'en ficar por culpada.

-Ai amiga, eu ando tan coitada
que sol non poss'en mí tomar prazer,
cuidand'en como se pode fazer
que non é ja comigo de tornada,
e, par Deus, por que o non vej'aquí,
que é morto gran sospeita tom'i,
e, se mort'é, mal día eu fui nada.

-Amiga fremosa e mesurada,
non vos digu'eu que non pode seer
voss'amigo, pois hom'é, de morrer,
mais, por Deus, non sejades sospeitada
doutro mal del, ca, des quand'eu nací,
nunca doutr'home tan leal oí
falar, e quen end'al diz non diz nada.

4 de xuño de 2013

Fragmento de Memorias de Tains, de Gonzalo R. Mourullo

CARTA-XORNAL A UN AMIGO

Meu querido André:
MARTES
Por fin ingresou hoxe no sanatorio. Por fin, tras moito tempo de silenzo, collo a pluma para escribirche. Precisamente por iso: porque hoxe ingresou no sanatorio. Todos son a decirme que non haberá novedade. Que todo sairá ben. Pero eu presinto que todo vai cambiare. Que todo o que é agora será distinto. Velaí porqué comezo a escribirche hoxe. Velaí porqué ista carta vai escrita en forma de diario. Un diario, non para min, senón feito para ti. Sinto a necesidade de ir decindo a alguén. Tiñas que ser ti. Todos se foron, ti sábelo ben, morrendo un a un. Non podo decirlle nada do que sinto a ela. Nada podo decirlle de canto sinto e presinto a Lois: ¡é tan neno!

...

3 de xuño de 2013

Unha frase para empezar a semana

Se non se respectan o reino animal e o vexetal tampouco a vida humana. 

Luís Carlos Galán 

2 de xuño de 2013

DINÍS, Don [B 1539]

DINÍS, Don [B 1539]

U noutro día seve Don Foán,
a mí começou gran noj'a crecer
de muitas cousas que lh'oí dizer.

Diss'el: «Ir-m'hei, ca ja se deitar han».
E dix'eu: «Boa ventura hajades,
porque vos ides e me leixades».

E muit'enfadado de seu parlar,
sev'i gran peça, se mi valha Deus,
e tosquiavan estes olhos meus.

E quand'el disse: «Ir-me quer'eu deitar»,
e dix'eu: «Bõa ventura hajades,
porque vos ides e me leixades».

El seve muit'e diss'e parfiou,
e a min creceu gran nojo poren,
e non soub'el se x'era mal, se ben.
E quand'el disse: «Ja m'eu deitar vou».

Dixi-lh'eu: «Bõa ventura hajades,
porque vos ides e me leixades».

1 de xuño de 2013

¿Sabes de que relatos se fala no texto?

Con todo, só eu son responsable da orde dos contos tal e como aparecen neste libro. E iso inclúe calquera erro ou incongruencia que poida pasar por alto. Establecín, á miña propia satisfacción, que os contos cadran mellor na orde que eu lles dei; só podo esperar que os lectores estean de acordo comigo.

Algúns detalles desta secuencia resultan obvios nun estudo dos contos. En "O ídolo escuro", por exemplo, lemos como o feiticeiro Namirrha destrúe a cidade de Ummaos en vinganza por unha antiga ofensa. En "O último xeroglífico" decatámonos de que Ummaos foi reconstruída sobre as ruínas dunha cidade máis antiga do mesmo nome, destruída hai moito tempo pola ira dun mago. 

Obviamente, "O ídolo escuro" precede a "O último xeroglífico" nun intervalo de tempo considerable. Pero que sucede entón con "O froito da tumba"? Neste conto dise que Namirrha viviu "hai moitos séculos". Está claro que este conto tamén vén despois do ídolo. Pero que relación ten co do xeroglífico? Aquí vinme forzado a escoller. 

Posto que Namirrha era aínda lembrado polo seu nome no período de "O froito da tumba", pero era soamente "un antigo feiticeiro" na época de "O último xeroglífico", decidín que este viría algo despois de "O froito da tumba". Quizá estea equivocado, pero este foi o meu razoamento.

Un traballo similar de detective literario decidiume a colocar "Xeethra" como o primeiro conto na ordenación. Neste caso, o meu razoamento baseouse no feito de que o país de Cincor estaba entón habitado, polo menos na súa parte sudoriental, e tiña herba suficiente para pastar, mentres que en "O imperio dos nigromantes", Cincor é un deserto estéril, tras ser as súas xentes destruídas pola peste hai longo tempo. Posto que Cincor non volve aparecer na serie, supóñoo un país moi antigo, xa moribundo en tempos de Xeethra, e morto no que se refire ao resto das historias, o que fai que sexa lóxico colocalo o primeiro nesta orde.