16 de xullo de 2013

COMA VENTOS FUXIDOS de Xosé María Díaz Castro

Estes non son poemas, nin cimentos
de poemas siquera. Son fragmentos
de min mesmo perdidos,
coma ventos fuxidos,
por antigos camiños esquencidos:
¡Díaz Castro perdido no traxeito
dun recordo moi longo, recolleito
por un anxo e salvado
nalgún intre de amor desesperado!

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.