Por dúas veces fun ao salón para consultar o compás. Quería ver se a dirección do Nautilus achegábanos á costa ou nos afastaba dela. Seguiamos en augas portuguesas, rumbo ao Norte. Había que decidirse e disporse a partir. Ben lixeira era a miña equipaxe. As miñas notas, unicamente. Preguntábame eu que pensaría o capitán Nemo da nosa evasión, que inquietudes e que prexuízos causaríalle talvez, así como o que faría no dobre caso de que resultase descuberta ou errada. Non podía eu queixarme del, moi ao contrario. Onde puidese achar unha hospitalidade máis franca que a súa? Certo é que ao abandonarlle non podía acusárlleme de ingratitude. Ningún xuramento ligábanos a el. Non era coa nosa palabra co que el contaba para ternos sempre xunto a si, senón coa forza das cousas. Pero esa declarada pretensión de reternos a bordo eternamente, como prisioneiros, xustificaba todas as nosas tentativas.
Non volvera a ver ao capitán desde a nosa visita á illa de Santorin. Poríame o azar na súa presenza antes da nosa partida? Desexábao e temíao á vez. Púxenme a escoitar todo ruído procedente do seu camarote, contiguo ao meu, pero non ouvín nada. O seu camarote debía estar baleiro. Ocorréuseme pensar entón se se acharía a bordo o estraño personaxe. Desde aquela noite en que a canoa abandonara ao Nautilus nunha misteriosa expedición, as miñas ideas sobre el modificáronse lixeiramente. Despois daquilo, pensaba que o capitán Nemo, dixese o que dixese, debía conservar coa terra algunhas relacións. Sería certo que non abandonaba nunca o Nautilus? Pasaran semanas enteiras sen que o vira. Que facía durante ese tempo? Mentres eu creíalle presa dun acceso de misantropía, non estaría realizando, lonxe de alí, algunha acción secreta cuxa natureza me era totalmente descoñecida?
Estas e outras moitas ideas asaltáronme á vez. Na estraña situación en que me achaba, o campo de conxecturas era infinito. Sentía eu un malestar insoportable. A espera parecíame eterna. As horas pasaban demasiado lentamente para a miña impaciencia. Servíronme, como sempre, a cea no meu camarote, e comín mal, por estar demasiado preocupado. Levanteime da mesa ás sete. Cento vinte minutos -que habería de contar un a un- separábanme aínda do momento en que debía unirme a Ned Land. A miña axitación crecía e latexábanme os pulsos con forza. Non podía permanecer inmóbil. Ía e viña, esperando acougar o meu turbación co movemento. A idea de sucumbir na nosa temeraria empresa era a menor das miñas preocupacións. O que me facía estremecerme, o que axitaba os latexados do meu corazón, era o temor de ver descuberto o noso proxecto antes de deixar o Nautilus ou a idea de vernos levados ante o capitán Nemo, irritado ou, o que fose peor, entristecido polo meu abandono.
Quixen ver o salón por última vez. Penetrei polo corredor e cheguei ao museo en que pasara tantas horas, tan agradables como útiles. Mirei todas aquelas riquezas, todos aqueles tesouros, como un home en vésperas dun exilio eterno, que parte para nunca máis volver. Ía eu a abandonar para sempre aquelas marabillas da natureza e aquelas obras mestras da arte entre as que vivira tantos días. Quixese afundir as miñas miradas no Atlántico a través dos cristais, pero os paneis de aceiro recubríanos hermeticamente, separándome dese océano que non coñecía aínda. Percorrín o salón e cheguei preto da porta que o comunicaba co camarote do capitán. Vin con sorpresa que a porta estaba entreaberta. Retrocedín instintivamente. Se o capitán Nemo achábase no seu camarote podía verme. Pero ao non ouvir ningún ruído achegueime. O camarote estaba baleiro. Empuxei a porta e pasei ao interior, que presentaba como sempre o mesmo aspecto severo, cenobial. Chamaron a miña atención uns augafortes colgados na parede que non observara durante a miña primeira visita. Eran retratos, retratos deses grandes homes históricos cunha existencia que non foi máis que unha permanente e abnegada entrega a un gran ideal: Kosciusko, o heroe caído ao berro de Finis Poloniae; Botzaris, o Leónidas da Grecia moderna; O'Connell, o defensor de Irlanda; Washington, o fundador da Unión americana; Manin, o patriota italiano; Lincoln, asasinado a tiros por un esclavista, e, por último, o mártir da liberación da raza negra, John Brown, colgado na forca, tal como debuxouno tan terriblemente o lapis de Victor Hugo.
Que lazo existía entre aquelas almas heroicas e a do capitán Nemo? Desvelaba talvez aquela colección de retratos o misterio da súa existencia? Era talvez o capitán Nemo un campión dos pobos oprimidos, un liberador das razas escravas? Participara nas últimas conmocións políticas e sociais do século? Fora talvez un dos heroes da terrible guerra americana, guerra lamentable e para sempre gloriosa? Soaron as oito no reloxo, e o primeiro golpe sobre o timbre arrincoume dos meus pensamentos. Sobresalteime coma se un ollo invisible penetrara no máis profundo do meu ser, e precipiteime fóra do camarote.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.