31 de outubro de 2013

Aforismos de Leonardo

126.- Entre as ciencias inimitables está en primeiro lugar a pintura. Ela non se ensina a quen non ten don natural, ao contrario das matemáticas, nas que o discípulo recibe tanto canto o mestre ensínalle; nin se copia como as letras, nas que tanto vale a copia como o orixinal; nin se modela como na escultura na que o obxecto modelado equivale ao orixinal; e en canto á fecundidade da obra, esta non produce infinitos fillos como ocorre cos libros impresos. Só ela conserva a súa nobreza, só ela honra ao seu autor, e queda preciosa e única sen parir fillos iguais a ela.

30 de outubro de 2013

Fragmento de Lugar, de Raul Dans

Raúl Dans naceu na Coruña en 1964, é dramaturgo, guionista e actor de dobraxe.

DAVID: Abofé. Sen embargo, o horizonte de posibilidades depende das circunstancias. A saber en qué situacións se viu envolto aquel rapaz ó longo da súa vida. ¿Por que había acadar as súas metas? Poida que algo lle saíse mal. Quizais topou no seu camiño con algún obstácuio inesperado que o catapultou cara ó fracaso e á miseria.

O VIAXEIRO: ¿Un accidente?

DAVID: Unha morte, tal vez.

...

29 de outubro de 2013

Inicio de UN AGASALLO DA TERRA

Texto de Fredric Brown, nado o 29 de outubro de 1906 en Cincinnati, que foi un escritor de ciencia ficción e misterio, coñecido polos seus contos caracterizados por grandes doses de humor e finais sorprendentes.

UN AGASALLO DA TERRA
Frederic Brown

Dhar Ry meditaba a soas, sentado na súa habitación. Desde o exterior chegoulle unha onda de pensamento equivalente a unha chamada. Dirixiu unha simple mirada á porta e fíxoa abrirse.
- Entra, meu amigo - dixo -  Podería facerlle esta invitación por telepatía, pero, estando a soas, as palabras resultaban mais afectuosas.
Ejon Khee entrou.
- Estas erguido aínda e é tarde.
- Si, Khee, dentro dunha hora debe aterrar o foguete da Terra e desexo velo. Xa sei que aterra a unhas mil millas de distancia, se os cálculos terrestres son correctos. Pero aínda cando fose dúas veces mais lonxe, o resplandor da explosión atómica seguiría a ser visible. Esperei moito deste primeiro contacto. Aínda que non veña ningún terrícola nese foguete, para eles será o primeiro contacto connosco. É certo que  os nosos equipos de telepatía estiveron lendo os seus pensamentos durante moitos séculos, pero este será o primeiro contacto físico entre Marte e a Terra.
Khee acomodouse no escabel.
- En efecto - dixo -. Ultimamente non seguín as informacións con detalle. Porque utilizan unha cabeza atómica? Sei que supoñen que o noso planeta esta deshabitado, pero aínda así...

28 de outubro de 2013

Unha frase para empezar a semana

Unha universidade non pode ser unha república de iguais. Xa que está baseada na presunción esencial de que os maiores teñen algo que transmitir. 

Lewis Feuer 

27 de outubro de 2013

ESTEVAN DA GUARDA [B 1309 / V 914]

ESTEVAN DA GUARDA [B 1309 / V 914]

Pois que te preças d'haver sén comprido
en trobar ben e en bõa razón,
non faz mester a ti, Fernán Chancón,
d'ir entençar come torp'e avorrido
nen te loares come quen s'engana,
e de palavras torpes e d'oufana
e de posfaço seeres partido;
ca sempre contan por encividade
ao pastor preçar-se de gran sén
nen gran saber; por end'a ti convén,
en quanto es atán pastor d'idade,
pois en tal alta razón meter-t'ousas,
que punhes sempre, antr'as outras cousas,
de seeres partido de torpidade.

Non entendas que fazes i cordura
d'ires assí come torpe entençar,
atrevendo-te que sabes trobar,
ante metes i teu feito en ventura;
por én non queiras seer enganado
en tal razón, mais sei sempr'acordado
de seeres parado de loucura.

E pois en al es mans'e mesurado,
non entences: sequer, serás loado
no én que tu es partido de bravura.

26 de outubro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXVI)

Un día, Solón tivo unha conversación con algúns sabios anciáns de Sais, cidade dunha antigüidade que se remontaba a máis de oitocentos anos, como o testemuñaban os seus anais gravados sobre os muros sacros dos seus templos. Un daqueles anciáns contou a historia doutra cidade con miles de anos de antigüidade. Esa primeira cidade ateniense, de novecentos séculos de idade, fora invadida e destruída en parte polos atlantes, pobo que, dicía el, ocupaba un continente máis grande que África e Asia xuntas, cunha superficie comprendida entre os doce e corenta graos de latitude norte. O seu dominio estendíase até Exipto, e quixeron imporllo tamén a Grecia, pero deberon retirarse ante a indomable resistencia dos helenos. Pasaron os séculos, ata que se produciu un cataclismo acompañado de inundacións e de tremores de terra. Un día e unha noite bastaron para a aniquilación desa Atlántida, e as súas máis altas cimas, Madeira, os Azores, as Canarias e as illas do Cabo Verde emerxen aínda.
Tales eran os recordos históricos que a inscrición do capitán Nemo espertara en min. Así, pois, conducido polo máis estraño destino, estaba eu pisando unha das montañas daquel continente. A miña man tocaba ruínas mil veces seculares e contemporáneas das épocas xeolóxicas. Os meus pasos inscribíanse sobre os que deran os contemporáneos do primeiro home. As miñas pesadas solas esmagaban os esqueletos dos animais dos tempos fabulosos, aos que esas árbores, agora mineralizados, cubrían coa súa sombra.
Ah! Como sentín que me faltase o tempo para descender, como quixese, as pendentes abruptas da montaña e percorrer completamente ese continente inmenso que, sen dúbida, debeu unir África e América, e visitar as súas cidades antediluvianas! Alí estendíanse talvez Maximos, a guerreira, e Eusebes, a piadosa, con xigantescos habitantes que vivían séculos enteiros e aos que non faltaban as forzas para amontoar eses bloques que resistían aínda á acción das augas. Talvez, un día, un fenómeno eruptivo devolva á superficie das ondas esas ruínas mergulladas. Numerosos volcáns foron sinalados nesa zona do océano, e son moitos os navíos que sentiron extraordinarias sacudidas ao pasar sobre eses fondos atormentados. Uns ouviron xordos ruídos que anunciaban a loita profunda dos elementos e outros recolleron cinzas volcánicas proxectadas fóra do mar. Todo ese chan, até o ecuador, está aínda traballado polas forzas plutónicas. E quen sabe se, nunha época afastada, non aparecerán na superficie das Atlántico cimas de montañas ignívomas formadas polas erupcións volcánicas e por capas sucesivas de lava.
Mentres así soñaba eu, á vez que trataba de fixar na miña memoria todos os detalles da grandiosa paisaxe, o capitán Nemo, abacelado nun ronsel musgosa, permanecía inmóbil e como petrificado nunha éxtase muda. Pensaba seica naquelas xeracións desaparecidas e interrogábaas sobre o misterio do destino humano? Era ese o lugar ao que ese home estraño acudía a mergullarse nos recordos da historia e a revivir a vida antiga, el que rexeitaba a vida moderna? Que non dese eu por coñecer os seus pensamentos, por compartilos, por comprendelos! Permanecemos alí durante unha hora enteira, contemplando a vasta chaira baixo o resplandor de lávaa que cobraba ás veces unha sorprendente intensidade. As ebulicións interiores comunicaban rápidos estremecimientos á cortiza da montaña. Profundos ruídos, netamente transmitidos polo medio líquido, repercutíanse cunha majestuosa amplitude. Por un instante, apareceu a lúa a través da masa das augas e lanzou algúns pálidos raios sobre o continente mergullado. Non foi máis que un breve resplandor, pero dun efecto marabilloso, indescritible.
O capitán incorporouse, dirixiu unha última mirada á inmensa chaira, e logo fíxome un xesto coa man convidándome a seguirlle. Descendemos rapidamente a montaña. Unha vez pasado o bosque mineral, vin o fanal do Nautilus que brillaba como unha estrela. O capitán dirixiuse en liña recta cara a el, e cando as primeiras luces da alba blanqueaban a superficie do océano achabámonos xa de regreso a bordo.

25 de outubro de 2013

Roberto Arlt - A terrible sinceridade

Roberto Arlt - A terrible sinceridade.

Escríbeme un lector: 

"Rógolle contésteme, moi seriamente, de que forma debe un vivir para ser feliz". 

Estimado señor: 

Se eu puidese contestarlle, seria ou humorísticamente, de que modo debe vivirse para ser feliz, no canto de estar pergueñando notas, sería, quizá, o home máis rico da terra, vendendo, unicamente a dez centavos, a fórmula para vivir ditoso. Xa ve que disparate pregúntame. Creo que hai unha forma de vivir en relación cos semellantes e consigo mesmo, que se non concede a felicidade, proporciónalle ao individuo que a practica unha especie de poder máxico de dominio sobre os seus semellantes: é a sinceridade. 

Ser sincero con todos, e máis aínda consigo mesmo, aínda que se prexudique. Aínda que rompa a alma contra o obstáculo. Aínda que quede só, illado e sangrando. Esta non é unha fórmula para vivir feliz; creo que non pero si o é para ter forzas e examinar o contido da vida, cuxas aparencias nos marean e enganan de continuo. Non mire o que fan os demais. Non se lle importe un pepino do que opine o próximo. Sexa vostede, vostede mesmo sobre todas as cousas, sobre o ben e o mal, sobre o pracer e sobre a dor, sobre a vida e a morte. Vostede e vostede. Nada máis. E será forte como un demo entón. Forte a pesar de todos e contra todos. Non importe que a pena o faga dar de cabeza contra a parede. Interróguese sempre, no peor minuto da súa vida, o seguinte: 

-Son sincero comigo mesmo? 

E se o corazón dille que si, e ten que tirarse a un pozo, tírese con confianza. Sendo sincero non se vai a matar. Estea segurísimo diso. Non se vai a matar, porque non se pode matar. A vida, a misteriosa vida que rexe a nosa existencia, impedirá que vostede se mate tirándose ao pozo. A vida, providencialmente, colocará, un metro antes de que vostede chegue ao fondo, un cravo onde se engancharán as súas roupas, e... vostede salvarase. Dirame vostede: "E se os outros non comprenden que son sincero?" Que se lle importa a vostede dos outros! A terra e a vida teñen tantos camiños con alturas distintas, que ninguén pode ver a máis distancia da que dan os seus ollos. Aínda que se suba a unha montaña, non verá un centímetro máis lonxe do que lle permita a súa vista. Pero, escóiteme ben: o día que os que o rodean déanse conta de que vostede vai por un camiño non trillado, pero que marcha guiado pola sinceridade, ese día mirarano con asombro, logo con curiosidade. E ese día en que vostede, coa forza da súa sinceridade, demóstrelles cantos poderes ten entre as súas mans, ese día serán os seus escravos espiritualmente, crea. Dirame vostede: "E se me equivoco?". Non ten importancia. Un equivócase cando ten que equivocarse. Nin un minuto antes nin un minuto despois. Por que? Porque así o ha disposta a vida, que é esa forza misteriosa. Se vostede equivocouse sinceramente, perdoarano. Ou non o perdoarán. Interesa pouco. Vostede segue o seu camiño. Contra vento e marea. Contra todos, se é necesario ir contra todos. E crear chegará un momento en que vostede se sentirá máis forte, que a vida e a morte converteranse en dous xoguetes entre as súas mans. Así, como soa. Vida. Morte. Vostede vai mirar esa taba que ten tal reverso, e dunha patada vaina a tirar lonxe de vostede. Que se lle importan os nomes, se vostede, coa súa forza, está máis aló dos nomes? A sinceridade ten un dobre fondo curioso. Non modifica a natureza intrínseca do que a practica, e si lle concede unha especie de dobre vista, sensibilidade curiosa, e que lle permite percibir a mentira, e non só a mentira, senón os sentimentos do que está ao seu lado. Hai unha frase de Goethe, respecto deste estado, que vale un Perú. Di: "Ti que me metiches neste dédalo, ti sacarasme del" É o que anteriormente lle dicía. A sinceridade provoca no que a practica lealmente, unha serie de forzas violentas. estas forzas só se mostran cando ten que producirse iso de: "Ti que me metiches neste dédalo, ti sacarasme". E se vostede é sincero, vai percibir a voz destas forzas. Elas arrastrarano, quizá, a executar actos absurdos. Non importa. Vostede realízaos. Que quedará sangrando? E é claro! Todo costa nesta terra. A vida non regala nada, absolutamente. Todo hai que compralo con libras de carne e sangue. E de súpeto, descubrirá algo que non é a felicidade, senón un equivalente a ela. A emoción. A terrible emoción de xogarse a pel e a felicidade. Non no naipe, senón converténdose vostede nunha especie de emocionado naipe humano que busca a felicidade, desesperadamente, mediante as combinacións máis extraordinarias, máis inesperadas. Ou que se cre vostede? Que é un deses multimillonarios norteamericanos, onte vendedores de diarios, máis tarde carboeiros, logo donos de circo, e sucesivamente xornalistas, vendedores de automóbiles, ata que un golpe de fortuna sitúaos no lugar en que inevitablemente debía estar? Eses homes convertéronse en multimillonarios porque querían ser iso. Con iso sabían que realizaban a felicidade da súa vida. Pero pense vostede en todo o que se xogaron para ser felices. E mentres non se producía o efectivo, a emoción, que derivaba de cada xogada, facíaos máis fortes. Dáse conta? Vexa amigo: fágase unha base de sinceridade, e sobre esa corda frouxa ou tensa, cruzamento o abismo da vida, coa súa verdade na man, e vai triunfar. Non hai ninguén, absolutamente ninguén, que poida facelo caer. E até os que hoxe lle tiran pedras, achegaranse mañá a vostede para sorrirlle timidamente. Crear, amigo: un home sincero é tan forte que só el pode rirse e apiadarse de todo.

24 de outubro de 2013

Aforismos de Leonardo

125.- As ciencias imitables son aquelas en que os discípulos igualan ao mestre e poden producir froitos semellantes. Estas son útiles ao imitador, pero non alcanzan tanta excelencia como aquelas, que non poden deixarse en herdanza como outras sustancias.

23 de outubro de 2013

Fragmento de Xente de Mala Morte

Texto de Alfonso Álvarez Cáccamo, nado en Vigo o 23 de outubro de 1952, así que hoxe está de aniversario.

Non todo o mundo sabía que aínda que semellase andar cabreado, Lucas Freixomil disfrutaba enormemente cando á súa motocicleta lle fallaba o motor ou se desartellaba algunha das pezas do chasis. A xente ignoraba esta particular felicidade cando observaba, e moitas veces padecía, as súas iradas respostas ou os seus irónicos comentarios seguidos dun risiño burleiro. Por iso todo o mundo falaba do enfurruñamento coma unha das características fundamentais da personalidade de Lucas Freixomil. Sen embargo ignoraban que o home, ademais do tabaco de picadura, amaba os arranxos e as ferramentas, o cheiro inconfundible do aceite requeimado, e, sobre todo, amaba andar cabreado porque deste xeito non tiña que manter unha incómoda calma doméstica ou conversas con calquera veciño que lle fixese perder o seu precioso tempo e impedise o seu illamento. 

...

22 de outubro de 2013

Fragmento de "Anagnórise" de María Victoria Moreno

—Eu non dixen iso. As cousas concretas que estás a vivir agora non llas tes que contar a ninguén, primeiro porque son túas e segundo polo que remato de dicirche. Con todo, estas cousas están a espertar en ti unhas vivencias especiais, unhas vibracións dos sentimentos, que che abren os ollos a outras situacións da vida. Agora estás en condicións de parar mentes en calquera acontecemento e percibilo nos seus matices máis sutís.
—Ou sexa, que eu lisco da casa e a conta diso podo escribir unha novela de vaqueiros.
—Non, ho. Ti liscas da casa e esta experiencia sérveche para dar vida a personaxes inventados.
—¿E a experiencia é unha novela?
—Xa che dixen que non, que a novela é primeiramente unha historia. A experiencia é un capítulo da túa vida que fai de ti unha persoa diferente da que eras antes, máis sensible para a percepción dos personaxes e das situacións. Honoré de Balzac dicía que cómpre ter pasado moitas follas do libro da vida para ser novelista.

...

21 de outubro de 2013

Unha frase para empezar a semana

Unha verdadeira pintura do máis pequeno home é capaz de interesar ao home máis grande. 

Carlyle

20 de outubro de 2013

FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 1337 / V 994]

FERNÁN PÁEZ DE TAMALANCOS [B 1337 / V 994]

Quand'eu passei per Dormãa
preguntei por mia coirmãa,
a salva e paaçãa.

Disseron: «Non é aquí essa,
alhur buscade vós essa;
mais é aquí a abadessa».

Preguntei: «Per caridade,
u é d'aquí salvidade,
que sempr'amou castidade?».

Disseron: «Non é aquí essa,
alhur buscade vós essa;
mais é aquí a abadessa».

19 de outubro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXV)

Que mundo exorbitante era ese que eu non coñecía aínda? A que orde pertencían eses articulados aos que as rocas daban un segundo caparazón? Onde achara a natureza o segredo da súa existencia vexetativa, e desde cantos séculos viñan vivindo así nas últimas capas do océano?
Pero non podía eu determe.
Familiarizado con eses terribles animais, o capitán Nemo non paraba a súa atención neles. Chegaramos a unha primeira meseta, na que me agardaban outras sorpresas. A dunhas ruínas pintorescas que traizoaban a man do home e non a do Creador. Eran vastas aglomeracións de pedras entre as que se distinguían vagas formas de castelos, de templos revestidos dun mundo de zoófitos en flor e aos que no canto de hiedra as algas e os fucos revestían dun espeso manto vexetal. Pero que era esta porción do mundo mergullada polos cataclismos? Quen dispuxera esas rocas e esas pedras como dólmenes dos tempos antehistóricos? Onde estaba, onde me levou a fantasía do capitán Nemo? Quixese interrogarlle. Non podendo facelo, detívenlle, agarrándolle do brazo. Pero el, movendo a cabeza, e mostrándome a última cima da montaña, pareceu dicirme: «Ven, segue, continúa». Seguinlle, tomando novo impulso, e nalgúns minutos acabei de escalar o pico que dominaba nunha decena de metros toda esa masa rochosa. Mirei a pendente que acababamos de escalar. Por esa parte, a montaña non se elevaba máis que de setecentos a oitocentos pés por encima da chaira, pero pola vertente oposta dominaba desde unha altura dobre o fondo desa porción do Atlántico. A miña mirada estendíase de lonxe e abarcaba un vasto espazo iluminado por unha violenta fulguración. En efecto, era un volcán aquela montaña. A cincuenta pés por baixo do pico, no medio dunha choiva de pedras e de escorias, un ancho cráter vomitaba torrentes de lava que se dispersaban en fervenza de lume no seo da masa líquida. Así situado, o volcán, como un inmenso facho, iluminaba a chaira inferior até os últimos límites do horizonte. Dixen que o cráter submarino cuspía lavas, non chamas. As chamas necesitan do osíxeno do aire e non poderían producirse baixa a auga, pero os torrentes de lava incandescentes poden chegar a lume branco, loitar victoriosamente contra o elemento líquido e vaporizarse ao seu contacto. Rápidas correntes arrastraban aos gases en difusión e os torrentes de lava corrían até a base da montaña como no Vesubio sobre outra Torre do Greco. Alí, baixo os meus ollos, abismada e en ruínas, aparecía unha cidade destruída, cos seus tellados derruidos, os seus templos abatidos, os seus arcos dislocados, as súas columnas caídas en terra. Nesas ruínas adiviñábanse aínda as sólidas proporcións dunha especie de arquitectura toscana. Máis lonxe, víanse os restos dun xigantesco acueducto; noutro lugar, a achatada elevación dunha acrópole, coas formas flotantes dun Partenón; alá, os vestixios dun dique que noutro tempo debeu abrigar no porto situado ás beiras dun océano desaparecido os barcos mercantes e os trirremes de guerra; máis aló, longos aliñamentos de murallas derruidas, anchas rúas desertas, toda unha Pompeia afundida baixo as augas, que o capitán Nemo resucitaba á miña mirada.
Onde estaba? Onde estaba? Quería sabelo custase o que custase, quería falar, quería arrincarme a esfera de cobre que aprisionaba a miña cabeza. Pero o capitán Nemo veu cara a min e contívome cun xesto. Logo, recollendo un anaco de pedra pizarrosa, dirixiuse a unha roca de basalto negro e nela trazou esta única palabra: ATLANTIDA Que lóstrego atravesou a miña mente! A Atlántida! A antiga Merópide de Teopompo, a Atlántida de Platón, ese continente negado por Orixes, Porfirio, Jámblico, D'Anville, Malte-Brun, Humboldt, para quen a súa desaparición era un relato lendario, e admitido por Posidonio, Plinio, Ammien-Marcellin, Tertuliano, Engel, Sherer, Tournefort, Buffon e D'Avezac, tíñao eu ante os meus ollos, co irrecusable testemuño da catástrofe. Esa era, pois, a desaparecida rexión que existía fóra de Europa, da Asia, de Libia, máis aló das columnas de Hércules. Alí era onde vivía ese pobo poderoso dos atlantes contra o que a antiga Grecia librou as súas primeiras guerras. Foi o mesmo Platón o historiador que consignou nos seus escritos as fazañas daqueles tempos heroicos. O seu diálogo de Timeo e Critias foi, por así dicilo, trazado baixo a inspiración de Solón, poeta e lexislador.

18 de outubro de 2013

Inicio de Visitas Inesperadas

- Son un home do espazo solitario, afastado do meu fogar... -cantaba Jefferson Wells baixo a ducha. Sentía moi ben, ben preparado para afrontar ao fin o seu exame de astrofísica-... lonxe de Manhattan, onde quixese estar...
      
A súa voz terminou nunha exclamación, cando a pastilla de xabón se lle escurrió das mans, foi darlle no nariz e desapareceu baixo o vapor da auga que rodeaba os seus pés. Buscouna ás apalpadelas mentres a ducha seguía manando a dobre presión polos orificios da parede para compensar a gravidade artificial da Academia Espacial.
      
A porta da ducha non se abriu e, con todo, Jeff ouviu con toda claridade un berro e de súpeto sentiu a presenza de alguén. No mesmo instante o seu pé atopou o xabón.

- Aaahhh! ?exclamou ao caer fóra de control encima de alguén ao que apenas podía ver debido á nube de vapor.

- Non se permite a presenza de humanos espidos ante a realeza vestida -dixo un aguda e imperioso voz-. E ademais, aquí hai demasiada humidade. As miñas roupas de viaxe están empapadas.
     
Outra voz amable, pero metálica, dixo:

-Síntoo, Jeff. Pecharei a auga -anunciou outra voz metálica que unicamente podía pertencer ao robot mestre de Jeff.

- Norby! Que fixeches?

- Pechar a auga. Non estamos mellor así? Agora podemos vernos uns a outros -repuxo Norby mentres viraba o bidón de metal que facía as veces de corpo e parpadeaban os dous pares de ollos que asomaban baixo a á do seu redondo sombrerete.

- Pola Gran Galaxia! -exclamou Jeff á vez que arroibaba e envolvíase na toalla-. Trouxeches a Renda e Pera!
...

17 de outubro de 2013

16 de outubro de 2013

Inicio de ESTACIÓN: OUTONO I, de Paulino Vázquez.

Estas son as frondas
bidueiras, bacelos e valados
nos que desposito a ollada
cando ti non estás.

Esta é a lareira, fogaza familiar
gran de colleita, cabazo e alacena
cos que me obsequia este tempo de outono.
...

15 de outubro de 2013

CHARLES BUKOWSKI - O PRINCIPIANTE

CHARLES BUKOWSKI - O PRINCIPIANTE

Ben, deixei o leito de morte e saín do hospital do condado e conseguín un traballo como encargado de almacén. Tiña os sábados e os domingos libres e un sábado falei con Madge:
-Mira, meniña, non teño présa por volver a ese hospital. Tería que buscar algo que me apartase da bebida. Hoxe, por exemplo, que se pode facer senón emborracharse? O cinema non me gusta. Os zoos son estúpidos. Non podemos pasarnos todo o día fodendo. É un problema.
-Has ir algunha vez a un hipódromo?
-Que é iso?
-Onde corren os cabalos. E ti apostas.
-Hai algún hipódromo aberto hoxe?
-Hollywood Park.
-Imos.
Madge ensinoume o camiño. Faltaba unha hora para a primeira carreira e o aparcadoiro estaba case cheo. Tivemos que aparcar a case un quilómetro da entrada.
-Parece que hai moita xente -dixen.
-Si, haina.
-E que faremos aí dentro?
-Apostar a un cabalo.
-A cal?
-Ao que queiras.
-E pódese gañar diñeiro?
-Ás veces.
Pagamos a entrada e alí estaban os vendedores de periódicos dicíndonos:
-Lea aquí cales son os seus gañadores! Gústalle o diñeiro? Nós axudarémoslle a que o gañe!
Había unha cabina con catro tipos. Tres delas vendíanche as súas seleccións por cincuenta centavos, a outra por un dólar. Madge díxome que comprase dous programas e un folleto informativo. O folleto, díxome, trae o historial dos cabalos. Logo explicoume como tiña que facer para apostar.
-Serven aquí cervexa? -preguntei.
-Si claro. Hai un bar.
Cando entramos, resultou que os asentos estaban ocupados. Atopamos un banco atrás, onde había como unha zona tipo parque, collemos dúas cervexas e abrimos o folleto. Era só unha chea de números.
-Eu só aposto aos nomes dos cabalos -dixo ela.
-Báixache a saia. Están todos véndoche o cu.
-Oh! Perdoa.
-Toma seis dólares. Será o que apostes hoxe.
-Oh, Harry, es todo corazón -dixo ela.
En fin, estudamos todo detidamente, quero dicir estudei, e tomamos outra cervexa e logo fomos por baixo da tribuna a primeira fila de pista. Os cabalos saían para a primeira carreira. Con aqueles homiños encima vestidos con aquelas camisas de seda tan brillantes. Algúns espectadores berraban cousas aos xinetes, pero os xinetes ignorábanos. Ignoraban aos afeccionados e parecían mesmo un pouco aburridos.
-Ese é Willie Shoemaker -dixo Madge, sinalándome a un.
Willie Shoemaker parecía a piques de bostezar. Eu tamén estaba aburrido. Había demasiada xente e había algo na xente que resultaba depresivo.
-Agora imos apostar -dixo ela.
Díxenlle onde nos veriamos despois e púxenme nunha das colas de dous dólares gañador. Todas as colas eran moi longas. Eu tiña a sensación de que a xente non quería apostar. Parecían inertes. Collín o meu boleto xusto cando o anunciador dicía: «Están na porta!». Atopei a Madge. Era unha carreira de quilómetro e medio e nós estabamos na liña de meta.
-Elixín a Cabeiro Verde -díxenlle.
-Eu tamén -dixo ela.
Tiña a sensación de que gañariamos. Cun nome como aquel e a última carreira que fixera, parecía seguro. E con sete a un. Saíron pola porta e o anunciador empezou a chamalos. Cando chamou a Cabeiro Verde, moi tarde, Madge gritou:
-CABEIRO VERDE!
Eu non podía ver nada. Había xente por todas partes. Dixeron máis nomes e logo Madge empezou a saltar e a gritar: CABEIRO VERDE! CABEIRO VERDE! Todos gritaban e saltaban. Eu non dicía nada. Logo, chegaron os cabalos.
-Quen gañou? -preguntei.
-Non sei -dixo Madge-. É emocionante, eh?
-Si.
Logo, puxeron os números. O favorito 7/5 gañara, un 9/2 quedaba segundo e un 3 terceiro. Rompemos os boletos e volvemos ao noso banco. Miramos o folleto para a seguinte carreira.
-Apartémonos da liña de meta para poder ver algo a próxima vez.
-De acordo -dixo Madge.
Tomamos un par de cervexas.
-Todo isto é estúpido -dixen-. Eses tolos saltando e gritando, cada un a un cabalo distinto. Que pasou con Cabeiro Verde?
-Non sei. Tiña un nome tan bonito.
-Pero os cabalos non saben como se chaman... O nome non lles fai correr.
-Estás enfadado porque perdiches a carreira. Hai moitas máis carreiras.
Tiña razón. Habíaas. Seguimos perdendo. A medida que pasaban as carreiras, a xente empezaba a parecer moi desgraciada, desesperada mesmo. Parecían atafegados, hoscos. Tropezaban contigo, empuxábanche, pisábanche e nin sequera dicían «perdón». Ou o sinto». Eu apostaba automaticamente, só porque ela estaba alí. O seis dólares de Madge acabáronse ao cabe de tres carreiras e non lle din máis. Decatarame que era moi difícil gañar. Escolleses o cabalo que escolleses, gañaba outro. Eu xa non pensaba nas probabilidades. Na carreira principal apostei por un cabalo que se chamaba Claremount III. Gañara a súa última carreira facilmente e tiña un bo tenteo. Esta vez levei a Madge preto da curva final. Non tiña grandes esperanzas de gañar. Mirei o taboleiro e Claremount III estaba 25 a un. Terminei a cervexa e tirei o vaso de papel. Dobraron a curva e o anunciador dixo:
-Aí vén Claremount III!
E eu dixen:
-Oh, non!
-Apostaches por el? -dixo Madge.
-Si -dixen eu.
Claremount pasou ao tres cabalos que ían diante del, e distanciouse no que parecían un seis longos. Completamente só.
-Meu Desus! -dixen-, conseguino.
-Oh, Harry! Harry!
-Imos tomar un grolo -dixen.
Atopamos un bar e pedín. Pero esta vez non pedín cervexa. Pedín whisky.
-Apostamos por Claremount III -dixo Madge ao do bar.
-Si? -dixo el.
-Si -dixen eu, tentando parecer veterano. Aínda que non sabía como eran os veteranos do hipódromo. Volvinme e mirei o marcador. CLAREMOUNT pagábase a 52,40.
-Creo que se pode gañar a este xogo -díxenlle a Madge -. Sabes, se ganas unha vez non é necesario que gañes todas as carreiras. Unha boa aposta, ou dúas, poden deixarche cuberto.
-Así é, así é -dixo Madge.
Dinlle dous dólares e logo abrimos o folleto. Sentíame confiado. Percorrín os cabalos. Mirei o taboleiro.
-Aquí está -dixen-. LUCKY MAX. Está nove a un agora. O que non aposte por Lucky Max é que está tolo. É sen dúbida o mellor e está nove a un. Esta xente é parva.
Fomos recoller os meus 52,40. Logo fun a apostar por Lucky Max. Só por divertirme, fixen dous boletos de dous dólares con el gañador. Foi unha carreira de quilómetro e medio, cun final de carga de cabalaría. Debía haber cinco cabalos no arame. Esperamos a foto. Lucky Max era o número seis. Indicaron cal era o primeiro: 6. Oh Deus todopoderoso. LUCKY MAX. Madge púxose tola e empezou a abrazarme e bicarme e dar saltos. Tamén ela apostara por el. Alcanzara un dez a un. Pagábase 22,80 dólares. Ensineille a Madge o boleto gañador extra. Lanzou un berro. Volvemos ao bar. Aínda servían. Conseguimos beber dous grolos antes de que pechasen.
-Deixemos que se despexen as colas -dixen-. Xa cobraremos logo.
-Gústanche os cabalos, Harry?
-Pódese -dixen-, pódese gañar, non hai dúbida.
E alí estabamos, bebidas frescas na man, vendo baixar á multitude polo túnel camiño do aparcadoiro.
-Por amor de Deus -díxenlle a Madge-, súbeche as medias. Pareces unha lavandeira.
-Uy! Perdoa papaíño!
Mentres se inclinaba, mireina e pensei, pronto poderei permitirme algo un pouquiño mellor que isto. Ha ha.

13 de outubro de 2013

Inicio de 2010: ODISEA DÚAS, de Arthur C. Clarke

2010: ODISEA DÚAS de Arthur C. Clarke

Dedicado, con respectuosa admiración,
a dous grandes Rusos, ambos os descritos aquí:
Xeneral Alexei Leonov, Cosmonauta,
Heroe da Unión Soviética, Artista.

Académico Alexei Shakarov, Científico,
Premio Nobel, Humanista.

I LEONOV


1. ENCONTRO NO FOCO


Aínda nesta Idade Métrica, seguía sendo o telescopio de mil pés de longo, non o de trescentos metros. O gran prato emprazado entre as montañas xa estaba parcialmente cuberto de sombras, mentres o sol tropical retirábase rapidamente a descansar, pero a masa triangular do complexo de antenas suspendida sobre o seu centro aínda resplandecía de luz. Desde o chan, alá abaixo, necesitáronse ollos agudos para distinguir as dúas figuras humanas no medio daquela confusión aérea de vigas, cables de sostén e guías de ondas.


- Chegou o momento - dixo o doutor Dimitri Moisevitch ao seu vello amigo Heywood Floyd -, de falar de moitas cousas. De zapatos e naves espaciais e lacre, pero principalmente de monólitos e computadores con disfuncións.


- De modo que é por iso que me sacaches da conferencia. En realidade non é que me importe; escoitei tantas veces dicir o seu discurso SETI a Carl que o podo repetir de memoria. Ademais a vista é certamente fantástica; ti sabes, de todas as veces que estiven en Arecibo, nunca subín até aquí, á alimentación das antenas.


- Deberías avergoñarche. Eu estiven aquí tres veces. Imaxínache, estamos a escoitar o Universo enteiro, pero ninguén pode ouvirnos a nós. Falemos, pois, do teu problema.


- Que problema?


- Para empezar, por que tiveches que presentar a renuncia como presidente do Consello Nacional de Aeronáutica?


- Non renunciei. A Universidade de Hawaii paga moito mellor.


- De acordo, non renunciaches, adiantáchesche a eles. Despois de todos estes anos, Woody, non podes enganarme, e deberías evitar tentalo. Se volvésenche a ofrecer o CNA agora mesmo, dubidarías?


- Está ben, vello cosaco, que queres saber?


- Primeiro de nada, hai moitos cabos soltos no informe que finalmente publicaron, despois de tanta presión. Pasaremos por alto o ridículo e francamente ilegal segredo con que a xente de vostedes ha desenterrado o monólito de Tycho...

12 de outubro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIV)

Era xa a unha da madrugada. Chegaramos ás primeiras ramplas da montaña. Pero para abordalas había que aventurarse polos difíciles carreiros dunha vasta espesura. Si, unha espesura de árbores mortas, sen follas, sen savia, árbores mineralizados pola acción da auga e de entre os que sobresaían aquí e alá algúns piñeiros xigantescos. Era como unha hulleira aínda en pé, manténdose polas súas raíces sobre o chan afundido, e con polas que se debuxaban netamente sobre o teito das augas, á maneira desas figuras recortadas en cartolina negra. Imaxínese un bosque do Harz, agarrado aos flancos dunha montaña, pero un bosque mergullado. Os carreiros estaban cheos de algas e de fucos, entre os que pululaba un mundo de crustáceos.
Eu ía escalando as rocas, saltando por encima dos troncos abatidos, rompendo as lianas mariñas que se balanceaban dunha árbore a outra, e espantando aos peixes que voaban de rama en rama. Excitado, non sentía a fatiga, e seguía ao meu guía incansable. Que espectáculo tan indescritible! Como dicir o aspecto desas árbores e desas rocas nese medio líquido, o dos seus fondos tenebrosos e o das súas cimas coloreadas de tons avermellados baixo a claridade que difundía a potencia reverberante das augas!
Escalabamos rocas que viñan deseguido abaixo co xordo fragor dun alude. A dereita e esquerda abríanse tenebrosas galerías polas que se perdía a mirada. De cando en vez abríanse vastos calveiros que parecían practicados pola man do home, e eu preguntábame ás veces se non ía aparecerse de súpeto algún habitante desas rexións submarinas. O capitán Nemo continuaba ascendendo e eu seguíalle audazmente, non querendo quedarme atrasado. O meu bastón prestábame un útil concurso, pois un só paso en falso fose tremendamente perigoso naqueles estreitos pasos tallados nos flancos dos abismos. Marchaba eu con pé firme, sen sentir a embriaguez da vertixe. Unhas veces saltaba unha greta profunda que me facía retroceder no medio dos glaciares da terra, e outras me aventuraba sobre o tronco vacilante das árbores tendidas como pontes sobre os abismos, sen mirar baixo os meus pés, por non ter ollos máis que para admirar os lugares salvaxes da rexión.
Algunhas rocas monumentais, inclinadas sobre as súas bases irregularmente recortadas, parecían desafiar as leis do equilibrio. Entre os seus xeonllos de pedra, crecían árbores como chafarices sometidos a unha formidable presión, que sostiñan aos que lles soportaban á súa vez. Torres naturais, amplos cortes tallados a pico, como cortinas, inclinábanse baixo un ángulo que as leis da gravitación non autorizarían na superficie das rexións terrestres. Eu mesmo non sentía esa diferenza debida á poderosa densidade da auga, cando, a pesar das miñas pesadas roupaxes, a miña esfera de cobre e as miñas solas metálicas, elevábame sobre pendentes dunha elevación impracticable, que ía franqueando, por así dicilo, coa lixeireza dunha gamuza.
Ben sei que non poderei ser verosímil con este relato de excursión baixo a auga. Eu son o historiador das cousas de aparencia imposible, que con todo son reais, incontestables. Non soñei. Vin e sentín. Ás dúas horas da nosa partida do Nautilus atravesaramos a liña de árbores, e xa, a cen pés por encima das nosas cabezas, erguíase o pico da montaña cuxa proxección trazaba a súa sombra sobre a brillante irradiación da vertente oposta. Algúns arbustos petrificados corrían aquí e alá en ondulantes zigzags. Os peixes levantábanse en masa baixo os nosos pasos como paxaros sorprendidos nas altas herbas. A masa rochosa estaba torturada por impenetrables anfractuosidades, profundas grutas, insondables buracos con fondos nos que ouvía eu removerse cousas formidables. O sangue asaltábame a torrentes o corazón cando vía unha antena enorme pecharme a ruta ou cando algunha pinza espantosa pechábase ruidosamente na sombra das cavidades. Milleiros de puntos luminosos cribaban as tebras. Eran os ollos de crustáceos xigantescos, acazapados nas súas goridas, de enormes bogavantes ergueitos como alabarderos facendo resoar as súas patas cun estrépito de chatarra, titánicos cangrexos apuntados como canóns sobre os seus cureñas, e polbos espantosos entrelazando os seus tentáculos como unha matogueira viva de serpes.

11 de outubro de 2013

Inicio de DATOS DISPOÑIBLES ACERCA DA REACCIÓN WORP

DATOS DISPOÑIBLES ACERCA DA REACCIÓN WORP
Lion Miller

Os primeiros datos confirmados sobre Aldous Worp, indican que, si ben aparentemente normal na maioría de aspectos físicos, estaba considerado por veciños, compañeiros de xogo e familiares como un idiota incurable. Sabemos tamén que era un neno tranquilo e de hábitos afectadamente sedentarios. O único son que se lle ouvía proferir algunha vez era un agudo monosílabo, moi semellante á expresión «Huy!»; isto sucedía unicamente ao ser chamado para as comidas ou, con menos frecuencia, ao ser espertado o seu enigmático interese por un estímulo externo, tal como unha pedriña de forma rara, un pau, ou un dos seus propios nudillos.
Este neno súbitamente abandonou a súa inactividade habitual. Pouco despois do seu sexto aniversario - esta estimación de tempo é só aproximada, por desgraza -, Aldous Worp empezou unha serie de excursións exploratorias ao vertedoiro da cidade, localizado na parte traseira das propiedades dos Worp.
Despois dunhas cuantas viaxes, o mozo regresou unha tarde ao seu fogar arrastrando unha gran roda dentada. Tras unha ardua meditación, ocultou dita roda dentro dun galiñeiro baleiro.
...

10 de outubro de 2013

Aforismos de Leonardo

123.- Felices os que prestan ouvido aos mortos: leamos os bos libros e poñamos en práctica os seus ensinos.

9 de outubro de 2013

HERMANN HESSE - A PARÁBOLA CHINA

HERMANN HESSE - A PARÁBOLA CHINESA

Un ancián chamado Chunglang, que quere dicir «Maese A Roca», tiña unha pequena propiedade na montaña. Sucedeu certo día que se lle escapou un dos seus cabalos e os veciños achegáronse a manifestarlle a súa condolencia. Con todo o ancián replicou:

-Quen sabe se iso foi unha desgraza!

E hete aquí que varios días despois o cabalo regresou, e traía consigo toda unha manda de cabalos cimarróns. De novo presentáronse os veciños e felicitárono pola súa boa sorte. Pero o vello da montaña díxolles:

-Quen sabe se iso foi un suceso afortunado!

Como tiñan tantos cabalos, o fillo do ancián afeccionouse a montalos, pero un día caeu e rompeu unha perna. Outra vez os veciños foron a darlle o pésame, e novamente lles replicou o vello:

-Quen sabe se iso foi unha desgraza!

Ao ano seguinte presentáronse na montaña os comisionados de «as Varas Longas». Recrutaban mozos fortes para mensaxeiros do emperador e para levar a súa liteira. Ao fillo do ancián, que aínda estaba impedido da perna, non llo levaron. Chunglang sorría.

8 de outubro de 2013

Inicio de MARIO VARGAS LLOSA - UNHA MORTE TAN DULCE

MARIO VARGAS LLOSA - UNHA MORTE TAN DOCE

Dos catro procesos nos que foi absolto, o Dr. Jack Kevorkian, de setenta anos de idade, e que, segundo confesión propia, axudou a morrer a 130 enfermos terminais, foi condenado no seu quinto proceso, por un tribunal do Estado norteamericano onde naceu (Michigan), a unha pena de entre 10 e 25 anos de prisión.

En sinal de protesta, o Doutor Morte, como o bautizou a prensa, declarouse en folga de fame. Por unha curiosa coincidencia, o mesmo día que o Dr. Kevorkian deixaba para comer, o Estado de Michigan prohibía que as autoridades carcelarias alimentasen á forza aos reclusos en folga de fame: deberán limitarse a explicar por escrito ao folguista as posibles consecuencias mortais da súa decisión. Con impecable lóxica, os avogados de Kevorkian preguntan se esta política oficial do Estado cos folguistas de fame non equivale a "asistir aos suicidas", é dicir a practicar o delito polo que o soado doutor áchase entre reixas.

Aínda que había algo tétrico e macabro nas súas aparicións televisivas, na súa falta de humor, na súa temática unidimensional, Jack Kevorkian é un auténtico heroe de o noso tempo, porque a súa cruzada a favor da eutanasia contribuíu a que este tema tabú salga das catacumbas, sáise á luz pública e sexa discutido en todo o mundo. A súa `cruzada', como el chamouna, serviu para que moita xente abrira os ollos sobre unha monstruosa inxustiza: que enfermos incurables, sometidos a padecimientos indicibles, que quixesen pór fin ao pesadelo que é a súa vida, sexan obrigados a seguir sufrindo por unha legalidade que proclama unha universal "obriga de vivir".

Trátase, por suposto, dun atropelo intolerable á soberanía individual e unha intrusión do Estado rifada cun dereito humano básico. Decidir se un quere ou non vivir (o problema primordial da filosofía, escribiu Camus no mito de Sísifo) é algo absolutamente persoal, unha elección onde a liberdade do individuo debería poder exercitarse sen coercións e ser rigorosamente respectada, un acto, polo demais, con consecuencias que só incumben a quen o executa.

7 de outubro de 2013

Unha frase para empezar a semana

Uns teñen e non poden; outros poden e non teñen; uns non teñen nin poden; e nós, os que temos e podemos, pois demos. 

Anónimo

6 de outubro de 2013

FERNÁN RODRÍGUEZ DE CALHEIROS [B 1332 / V 939]

FERNÁN RODRÍGUEZ DE CALHEIROS [B 1332 / V 939]

Agora oí dua dona falar,
que quero ben, pero a nunca vi,
por tan muito que fez por se guardar:
pois molher, que nunca fora guardada,
por se guardar de maa nomeada,
fechou-s'e poso Vela sobre si.

Aínda d'al o fezo mui melhor,
que lhi devemos máis a gradecer:
que nunca end'houve seu padre sabor
nen lho mandou nunca, pois que foi nado;
e, a pesar dele, sen o seu grado,
non quer Vela de sobre si tolher.

5 de outubro de 2013

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XXXIII)

9. Un continente desaparecido 

Ao día seguinte, 19 de febreiro, pola mañá, vin entrar ao canadense no meu camarote. Esperaba eu a súa visita. Estaba visiblemente desgustado.
-E ben, señor? -díxome.
-E ben, Ned, o azar púxose onte contra nós.
-Si. Este condenado capitán tivo que deterse precisamente á hora en que iamos fuxir.
-Si, Ned. Estivo a tratar un negocio co seu banqueiro.
-O seu banqueiro?
-Ou máis ben a súa casa de banca; quero dicir que o seu banqueiro é este océano que garda as súas riquezas con máis seguridade cas caixas dun Estado.
Relatei entón ao canadense os feitos da véspera, e fíxeno coa secreta esperanza de disuadirlle da súa idea de abandonar ao capitán. Pero o meu relato non tivo outro resultado que o de levarlle a lamentar enerxicamente non poder facer pola súa conta un paseo polo campo de batalla de Vigo.
-En fin! -suspirou-. Non todo está perdido. Non é máis que un golpe de arpón no baleiro. Lograrémolo noutra ocasión, talvez esta mesma noite se é posible.
-Cal é a dirección do Nautilus? -pregunteille.
-Ignóroo -respondeu Ned.
-Ben, ao mediodía saberémolo.
O canadense volveu xunto a Conseil. Pola miña banda, unha vez vestido, fun ao salón. O compás non era moi tranquilizador. O Nautilus navegaba con rumbo Sur-suroeste. Afastabámonos de Europa. Esperei con impaciencia que se rexistrase a posición na carta de marear. Cara as once e media baleiráronse os depósitos e o noso aparello emerxeu á superficie. Lanceime cara á plataforma, na que me precedeu Ned Land. Ningunha terra á vista. Máis nada que o mar inmenso. Algunhas velas no horizonte, dos barcos que van buscar até o cabo San Roque os ventos favorables para dobrar o cabo de Boa Esperanza. O ceo estaba cuberto, e anunciábase un ventarrón. Rabioso, Ned Land trataba de horadar coa súa mirada o horizonte brumoso, na esperanza de que tras a néboa estendésese a terra desexada. Ao mediodía, o sol asomouse un instante. O segundo de a bordo aproveitou o claro para tomar a altitude. A ondada obrigounos a descender, e pechouse a escotilla. Unha hora despois, ao consultar o mapa vin que a posición do Nautilus achábase indicada nel a 160 17' de lonxitude e 330 22' de latitude, a cento cincuenta leguas da costa máis próxima. Inútil era pensar na fuga, e pode imaxinarse a cólera do canadense cando lle notifiquei a nosa situación. En canto a min, non sentín moito desconsolo, senón, así a todo, aliviado do peso que me oprimía. Así puiden renovar, cunha calma relativa, o meu traballo habitual. Pola noite, cara as once, recibín a inesperada visita do capitán Nemo, quen me preguntou moi atentamente se me sentía fatigado pola velada da noite anterior, ao que lle respondín negativamente.
-Se é así, señor Aronnax, vou proporlle unha curiosa excursión.
-Escóitolle, capitán.
-Até agora non visitou vostede os fondos submarinos máis que de día e baixo a claridade do sol. Gustaríalle velos nunha noite escura?
-Naturalmente, capitán.
-O paseo será duro, advírtollo. Haberá que camiñar durante longo tempo e escalar unha montaña. Os camiños non están en moi bo estado.
-O que me di, capitán, redobra a miña curiosidade. Estou disposto a seguirlle.
-Veña entón comigo a porse a escafandra.
Chegado ao vestiario, vin que nin os meus compañeiros nin ningún home da tripulación debía seguirnos nesa excursión. O capitán Nemo non me propuxo levar connosco a Ned e a Conseil. Nalgúns instantes achámonos equipados, cos depósitos de aire ás nosas costas, pero sen lámpadas eléctricas. Fíxenllo observar ao capitán, pero este respondeu:
-Seríannos inútiles.
Crin haber oído mal, pero non puiden insistir pois a cabeza do capitán desaparecera xa na súa envoltura metálica. Acabei de vestirme, e notei que me puñan na man un bastón coa punta de ferro. Algúns minutos despois, tras a manobra habitual, tocabamos pé no fondo do Atlántico, a unha profundidade de trescentos metros. Era case medianoite. As augas estaban profundamente escuras, pero o capitán Nemo mostroume de lonxe un punto avermellado, unha especie de resplandor que brillaba a unhas dúas millas do Nautilus. O que puidese ser aquel lume, así como as materias que o alimentaban e a razón de que se revivificara na masa líquida, era algo que escapaba por completo á miña comprensión. En todo caso, iluminábanos, vagamente, é certo, pero pronto me afixen a esas particulares tebras, e comprendín entón a inutilidade nesas circunstancias dos aparellos Ruhmkorff. O capitán Nemo e eu marchabamos un xunto ao outro, directamente cara ao lume sinalado. O fondo chairo ascendía insensiblemente. iamos a longas zancadas, axudándonos cos bastóns, pero a nosa marcha era lenta, pois se afundían con frecuencia os pés no lodo entre algas e pedras lisas. Ouvía, mentres avanzaba, unha especie de crepitación por encima da miña cabeza, que redobraba ás veces de intensidade e producía como un continuo chapoteo. Non tardei en comprender que era o efecto da choiva que caía violentamente sobre a superficie. Instintivamente veume a idea de que ía mollarme. Pola auga, no medio da auga! Non puiden impedirme rir ante unha idea tan barroca. Pero é que hai que dicir que baixo a pesada roupaxe e a escafandra non sente o líquido elemento e un crese no medio dunha atmosfera un pouco máis densa que a terrestre.
Tras media hora de marcha, o chan fíxose rochoso. As medusas, os crustáceos microscópicos, as pennátulas iluminábano lixeiramente coas súas fosforescencias. Entrevín cheas de pedras que cubrían millóns de zoófitos e matogueiras de algas. Os pés escorregaban a miúdo sobre o viscoso tapiz de algas e, sen o meu bastón con punta de ferro, máis dunha vez caería. Cando me volvía, vía o esbrancuxado fanal do Nautilus que comezaba a palidecer ao lonxe. As aglomeracións de pedras de que acabo de falar estaban dispostas no fondo oceánico segundo unha certa regularidade que non podía explicarme. Vía surcos xigantescos que se perdían na afastada escuridade e cunha lonxitude que escapaba a toda avaliación. Habería outras particularidades de dificil interpretación. Parecíame que as miñas pesadas solas de chumbo ían esmagando un leito de osamentas que producían secos chasquidos. Que era esa vasta chaira que iamos percorrendo? Quixese interrogar ao capitán, pero a súa linguaxe de xestos que lle permitía comunicarse cos seus compañeiros durante as súas excursións submarinas, érame aínda incomprensible. A avermellada claridade que nos guiaba ía aumentando e inflamaba o horizonte. Me intrigaba poderosamente a presenza dese foco baixo as augas. Eran efluvios eléctricos o que alí se manifestaba? Achábame seica ante un fenómeno natural aínda descoñecido para os sabios da terra? Ou talvez -pois recoñezo que a idea atravesou o meu cerebro- debíase aquela inflamación á man do home? Era esta a que atizaba o incendio? Seica ía atopar, baixo esas capas profundas, a compañeiros, amigos do capitán Nemo, protagonistas como el desa estraña existencia, aos que este ía visitar? Acharía eu alí unha colonia de exiliados que, cansados das miserias da terra, buscaran e acharan a independencia no máis profundo do océano? Todas estas tolas ideas, estas inadmisibles figuracións, asaltábanme en multitude, e nesa disposición de ánimo, sobreexcitado sen cesar pola serie de marabillas que pasaban ante os meus ollos, non atopase sorprendente a existencia dunha desas cidades submarinas que soñaba o capitán Nemo. O noso camiño estaba cada vez máis iluminado. O esbrancuxado resplandor irradiaba da cima dunha montaña duns oitocentos pés de altura. Pero o que eu vía non era unha simple reverberación desenvolvida polas augas cristalinas. O foco desa inexplicable claridade achábase na vertente oposta da montaña. No medio dos dédalos de pedras que asucaban o fondo do Atlántico, o capitán Nemo avanzaba sen vacilación. Coñecía a escura ruta. Non cabía dúbida de que a percorrera a miúdo e que non temía perderse. Eu seguíalle cunha confianza inquebrantable. Parecíame ser un dos xenios do mar, e ao velo andar ante min, admiraba a súa alta estatura que se recortaba en negro sobre o fondo luminoso do horizonte.

4 de outubro de 2013

Inicio de O DETALLE

Jack Weaver saía das entrañas de Multivac con aspecto rendido e desgustado.
Desde o taburete, onde continuaba co seu estólida vixilancia, Todd Nemerson preguntou:
- Nada?
- Nada -respondeu Weaver-. Nada, nada, nada. Ninguén pode achar a menor anormalidade.
- Salvo a de que non funciona, quererás dicir.
- De pouco sérvesnos, sentado aí!
- Estou a pensar.
- Pensando! -Weaver mostrou un cairo nun ángulo da boca.
Nemerson axitouse impaciente no taburete.
- Por que non? Hai seis equipos de técnicos en computadoras indo e vindo polos corredores de Multivac. E en tres días non conseguiron ningún resultado. Non podedes prescindir dunha persoa polo menos para que se dedique a pensar?
- Non é cuestión de pensar. Habemos de mirar. En algures haberá un relé atrancado.
- Non é tan sinxelo, Jack!
- Quen di que sexa sinxelo? Sabes cantos millóns de relés temos aí?
...

3 de outubro de 2013

Aforismos de Leonardo

122.- Pero queden eles en compañía das bestas; fáganlles cortexo os cans e outros animais rapaces, e corran xunto con estes tras os inocentes animais que, obrigados pola fame, na época das grandes neves, achéganse á túa casa a pedirche esmola como ao seu titor.

2 de outubro de 2013

HERMANN HESSE - A EXECUCIÓN

HERMANN HESSE - A EXECUCIÓN

Na súa peregrinación, o mestre e algúns dos seus discípulos baixaron da montaña ao chairo e encamiñáronse cara ás murallas da gran cidade. Ante a porta congregouse un gran xentío. Cando se acharon máis preto viron un cadalso levantado e os verdugos ocupados en levar a rastro cara ao tallo a un individuo xa moi debilitado polo calabozo e os tormentos. A plebe apiñábase ao redor do espectáculo. Facían mofa do reo e cuspíanlle, movían bula e esperaban con impaciencia a decapitación.

- Quen será e que delitos perpetraría -preguntábanse uns a outros os discípulos- para que a multitude desexe a súa morte con tanto afán? Aquí non se ve a ninguén que manifeste compaixón nin que chore.

- Supoño que será un herexe -dixo o mestre con tristeza.

Seguiron achegándose, e cando se viron confundidos co xentío os discípulos preguntaron a esquerda e dereita quen era e que crimes cometera o que naqueles momentos se axeonllaba fronte ao tallo.

-É un herexe -dicía a xente moi indignada-. Ola! Agora inclina a súa cabeza condenada! Acabemos dunha vez! En verdade ese can quixo ensinarnos que a cidade do Paraíso ten só dúas portas, cando a todos nós cónstanos perfectamente que as portas son doce!
Asombrados, os discípulos reuníronse ao redor do mestre e preguntáronlle:

-Como o adiviñaches, mestre?

El sorriu e, mentres botaba de novo a andar, dixo en voz baixa:

-Non foi difícil. Se fose un asasino, ou un bandoleiro ou calquera outra especie de criminal, veriamos entre as xentes do pobo pena e compaixón. Moitos chorarían e algúns até porían o berro no ceo proclamando a súa inocencia. Ao que ten unha crenza diferente, en cambio, pódeselle sacrificar e botar o seu cadáver aos cans sen que o pobo inmútese.

1 de outubro de 2013

Fragmento de "O Porco de Pe" de Vicente Risco (II)

En Madrid oíu falar moito don Celidonio dunha cousa, que esa si que era arrepiante: os sindicalistas.
Eran uns obreiros que había en Barcelona que andaban polas rúas armados con pistolas automáticas, atrás dos ricos, dos fabricantes e negociantes. Onde vían un, tirábanlle unha man de tiros e deixábano seco. Mataban neles coma en coellos. Aparecerán tamén en Zaragoza e en Valencia.


Don Celidonio colleu tanto medo que non se atrevía nin a falar deles. Escoitaba calado, xeado de espanto, coas bágoas para lle saír dos ollos, o que os señores referían no café, falando das novas que traían os xornais.

Tal día coma hoxe en 1884 nacía Vicente Risco.