2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLIII)

Os temores de Ned Land estaban xustificados. Nestes mares privados de illas non era posible ningunha tentativa de evasión. Ningún medio de oporse á vontade do capitán Nemo. Non había outro partido que o de someterse. Pero o que non cabía xa esperar da forza ou da astucia, podía obterse, dicíame eu, pola persuasión. Terminado a viaxe, non accedería o capitán Nemo a devolvernos a liberdade baixo o xuramento de non revelar xamais a súa existencia? xuramento de honra que cumpririamos escrupulosamente. Pero había que tratar desta delicada cuestión co capitán, e podía eu reclamar a nosa liberdade? Seica non declarara el mesmo, desde o principio e moi solemnemente, que o segredo da súa vida esixía o noso aprisionamento a perpetuidade a bordo do Nautilus? O meu silencio durante ese catro meses non lle pareceu unha tácita aceptación da situación?
Volver sobre o asunto implicaba o risco de facer nacer sospeitas que poderían prexudicar aos nosos proxectos se máis tarde presentásese algunha circunstancia favorable para a súa execución. Sopesaba e daba voltas na miña mente a todas estas razóns, e sometíaas a Conseil, quen non se mostraba menos perplexo que eu. En definitiva, e aínda que eu non me desanimaba facilmente, comprendía que as probabilidades de volver ver algunha vez aos meus semellantes diminuían de día en día, a medida que o capitán Nemo avanzaba temerariamente cara ao sur do Atlántico. Durante o dezanove días antes citados ningún incidente particular marcou a nosa viaxe.
Vía pouco ao capitán. Nemo traballaba. Na biblioteca achaba a cotío os libros deixados por el abertos; eran sobre todo libros de Historia Natural. A miña obra sobre os fondos mariños, ollada por el, estaba cuberta de notas nas marxes, que contradicían, ás veces, as miñas teorías e sistemas. Pero o capitán limitábase a anotar así o meu traballo, e era raro que discutise diso comigo. Ás veces ouvía os sons melancólicos do seu órgano que el tocaba con moito sentimento, pero soamente de noite, no medio da máis secreta escuridade, cando o Nautilus durmía nos desertos do océano. Durante aquela parte da viaxe navegamos durante xornadas enteiras pola superficie das ondas. O mar parecía abandonado. Apenas uns veleiros, con carga para as Indias, dirixíanse cara ao cabo de Boa Esperanza. Un día fomos perseguidos polas embarcacións dun baleeiro, cuxos tripulantes nos tomaron, sen dúbida, por unha enorme balea de alto prezo. Pero o capitán Nemo non quixo facer perder a aquela xente o seu tempo e terminou a caza mergullándose baixa a auga. O incidente pareceu interesar vivamente a Ned Land. Non creo equivocarme ao dicir que o canadense debeu lamentar que o noso cetáceo de aceiro non fose golpeado mortalmente polo arpón dos pescadores.
Os peixes observados por Conseil e por min durante ese período diferían pouco dos que xa estudaramos baixo outras latitudes. Os principais foron algúns especímenes dese terrible xénero de cartilaxinosos, dividido en tres subxéneros que non contan con menos de trinta e dúas especies: escualos de cinco metros de lonxitude, de cabeza deprimida e máis ancha que o corpo, de aleta caudal redondeada e cun dorso que está asucado por sete grandes bandas negras, paralelas e lonxitudinais; outros escualos de cor gris cinza, con sete aberturas branquiais e provistos dunha soa aleta dorsal colocada case en metade do corpo. Pasaron tamén grandes cans mariños, peces voraces onde os haxa. Pode non darse crédito aos relatos dos pescadores, pero velaquí o que din. Atopáronse no corpo dun destes animais unha cabeza de búfalo e un tenreiro enteiro; noutro, dous atúns e un mariñeiro uniformado; noutro, un soldado co seu sabre; noutro, por último, un cabalo co seu cabaleiro. Todo isto, en verdade, non é artigo de fe. En todo caso, ningún deses animais deixouse atrapar nas redes do Nautilus e eu non puiden verificar a súa voracidade. Durante días enteiros acompañáronnos bandadas de elegantes e travesos golfiños. Ían en grupos de cinco ou seis, cazando xuntos como os lobos no campo.
Non son os golfiños menos voraces que os cans mariños se debo crer a un profesor de Copenhague que sacou do estómago dun golfiño trece marsopas e quince focas. Era, é certo, un exemplar pertencente á maior especie coñecida, e cunha lonxitude que excede, ás veces, os vinte e catro pés. Esta familia dos delfínidos conta con dez xéneros, e os que eu vin pertencían ao dos delfinorrincos, notables por un fuciño excesivamente estreito e dunha lonxitude catro veces maior que a do cranio. Os seus corpos medían tres metros, e eran negros por encima e dun branco rosáceo por baixo sementado de manchiñas moi raras. Debo citar tamén neses mares uns curiosos espécimes deses peixes, da orde dos acantopterixios e da familia dos esciénidos.
Algúns autores, máis poetas que naturalistas, pretenden que estes peixes cantan melodiosamente e que as súas voces reunidas forman un concerto que non podería igualar un coro de voces humanas. Non digo que non, pero a nós, e laméntoo moito, non nos deron ningunha serenata ao noso paso. Conseil puido clasificar unha gran cantidade de peixes voadores. Nada máis curioso que ver aos golfiños lanzarse ao seu caza cunha precisión marabillosa. Calquera que fixese o alcance do seu voo ou a traxectoria que describise, aínda que fóra sobre o mesmo Nautilus, o infortunado peixe acababa achando a boca aberta do golfiño para recibirlle. Eran pirápedos ou triglas-milanos de boca luminosa, que durante a noite, tras trazar raias de lume no aire afundíanse nas augas escuras como estrelas errantes.