12. Cachalotes e baleas
Durante a noite do 13 ao 14 de marzo, o Nautilus proseguiu a súa derrota cara ao Sur. Eu cría que á
altura do cabo de Fornos faría rumbo ao Oeste, dirixíndose aos mares do Pacífico para acabar a súa
volta ao mundo, pero non o fixo así e continuou a súa marcha cara ás rexións austrais. Onde quería
ir? Ao Polo? Era, sinxelamente, insensato. Empecei a pensar que a temeridade do capitán xustificaba sobradamente
os temores de Ned Land.
Desde facía algún tempo, o canadense non me falaba xa dos seus proxectos de evasión. Tornouse menos comunicativo, case silencioso. Vía eu como pesaba nel tan prolongada reclusión e
sentía como ía concentrándose a ira no seu ánimo. Cando se cruzaba co capitán nos seus ollos acendíase unha torva mirada. Eu vivía no continuo temor de que a súa natural violencia leváselle a cometer
un desatino.
Aquel día, o 14 de marzo, Conseil e el viñeron buscarme ao meu camarote. Á miña pregunta sobre a
razón da súa visita, díxome o canadense:
-Quixera facerlle unha simple pregunta, señor.
-Dígame, Ned.
-Cantos homes cre vostede que hai a bordo do Nautilus?
-Non o sei, amigo meu.
-Paréceme -dixo Ned Land- que o seu manexo non require unha tripulación moi numerosa.
-En efecto -respondín-, unha decena de homes debe bastar.
-Por que entón haberían de ser máis?
-Por que?
Mirei fixamente a Ned Land, que tiña intencións fáciles de adiviñar.
-Porque -lle dixen- se os meus presentimentos son certos e se comprendín ben a existencia do
capitán, o Nautilus non é só un navío, senón tamén un lugar de refuxio para os que como o seu
comandante romperon toda relación coa terra.
-Poida que así sexa -dixo Conseil-, pero, de todos os xeitos, o Nautilus non pode conter máis que un
número limitado de homes. Non podería avaliar o señor ese máximo?
-De que maneira, Conseil?
-Polo cálculo. Dada a capacidade do navío, que lle é coñecida ao señor, e, consecuentemente, a
cantidade de aire que encerra, e sabendo, por outra banda, o que cada home gasta no acto da
respiración, así como a necesidade do Nautilus de remontar á superficie cada vinte e catro horas, a
comparación destes datos...
Non acabou Conseil a frase, pero comprendín onde quería vir parar.
-Compréndo -dixen-, pero eses cálculos, de fácil realización, non poden darnos máis que un resultado
moi incerto.
-Non importa -dixo Ned Land.
-Ben, vaiamos, pois, co cálculo. Cada home gasta nunha hora o osíxeno contido en cen
litros de aire, ou sexa, en vinte e catro horas, o osíxeno contido en dous mil catrocentos litros.
-Exactamente -asentiu Conseil.
-Agora ben -proseguín-, dado que a capacidade do Nautilus é de mil cincocentas toneladas, e a da
tonelada é de mil litros, o Nautilus contén un millón cincocentos mil litros de aire, que divididos
por dous mil catrocentos...
Rapidamente calculei co lapicero:
-...Arroxan un cociente de seiscentos vinte e cinco, o que equivale a dicir que o aire contido no
Nautilus podería en rigor, bastar a seiscentos vinte e cinco homes durante vinte e catro horas.
-Seiscentos vinte e cinco! -exclamou Ned.
-Pero podemos estar seguros -engadín- de que entre pasaxeiros, mariñeiros e oficiais non chegamos nin
á décima parte desa cifra.
-O que resulta aínda demasiado para tres homes -murmurou Conseil.
-Así que, o meu pobre Ned, non podo facer máis que aconsellarlle paciencia.
-E máis aínda que paciencia, resignación -engadiu Conseil, usando a palabra xusta- Despois de todo, o
capitán Nemo non poderá ir eternamente cara ao Sur. Forzoso seralle deterse, aínda que non fose máis que
polos bancos de xeo, e regresar cara a augas máis civilizadas. Entón será chegado o momento de volver
pensar nos proxectos de Ned Land.
O canadense moveu a cabeza, pasouse a man pola fronte, e retirouse.
-Permítame o señor facerlle unha observación. O pobre Ned está a pensar continuamente en todas as
cousas de que está privado. Toda a súa vida vénlle á memoria e bota de menos todo o que aquí nos está prohibido. Oprímenlle os recordos e sofre. Hai que comprenderlle. Que é o que pinta el aquí?
Nada. Non é un sabio como o señor e non pode interesarse como nós polas cousas admirables do
mar. Sería capaz de arrostrar todos os perigos por poder entrar nunha taberna do seu país.
Certo é que a monotonía da vida a bordo debía ser insoportable ao canadense, afeito a unha
existencia libre e activa. Raros eran alí os acontecementos que podían apaixonarlle. Con todo,
aquel día xurdiu un incidente que veu lembrarlle os seus bos días de arponeiro.
Cara ás once da mañá, o Nautilus, navegando en superficie, atopouse de súpeto no medio
dun grupo de baleas. Non me sorprendeu o encontro, pois ben sabía eu que a persecución sen concesións
de que son vítimas estes animais levounos a refuxiarse nos mares das altas latitudes.
Considerables foron o papel e a influencia exercidos polas baleas no mundo mariño e nos
descubrimentos xeográficos. Foron elas as que atraendo aos vascos primeiro e logo aos
asturianos, ingleses e holandeses estimuláronlles a arrostrar os perigos do océano e conducíronlles dunha
extremidade a outra da Terra. As baleas adoitan frecuentar os mares austrais e boreais.
Antigas lendas pretenden mesmo que estes cetáceos atraeron aos pescadores até sete leguas tan só
do Polo norte. Se o feito é falso, será verdadeiro algún día, porque probablemente será a caza
da balea nas rexións ártica ou antártica a que leve aos homes a alcanzar eses puntos descoñecidos
do Globo que son os Polos.
Estabamos sentados sobre a plataforma. O mar estaba en bonanza. O mes de marzo, equivalente nesas
latitudes ao de setembro, procurábanos fermosos días de outono. Foi o canadense quen avistou
unha balea no horizonte, ao Leste. Non podía el equivocarse. Mirando atentamente, víase o lombo
negruzco da balea elevarse e descender alternativamente sobre a superficie do mar, a un cinco
millas do Nautilus.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.