8 de febreiro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LI)

Hoxe 8 de febreiro, é o aniversario do nacemento de Verne, que naceu tal día comoa hoxe de 1828.

...

Con todo, aquel mesmo día, 16 de marzo, o xeo pechounos absolutamente o camiño. Non era aínda a gran banca, senón vastos ice-fields cimentados polo frío. Ese obstáculo non podía deter ao capitán Nemo, quen se lanzou contra el cunha tremenda violencia. O Nautilus entraba como unha machada na masa friable e dividíaa entre estalidos terribles. Era o antigo ariete propulsado por unha potencia infinita. Os anacos de xeo, proxectados a gran altura, recaían en granizada sobre nós. Pola súa soa forza de impulsión, o noso aparello abría unha canle. Ás veces, arrastrado polo seu pulo, subía sobre o campo de xeo e esmagábao co seu peso, ou, nalgúns momentos, incrustado baixo o ice-field dividíao por un simple movemento de cabeceo que producía grandes chasquidos. Violentos chuvascos asaltáronnos aqueles días, nos que as brumas eran tan espesas que non podíamonos ver dun extremo a outro da plataforma. O vento saltaba bruscamente de rumbo. A neve acumulábase en capas tan duras que había que rompela a golpes de pico. Sometidas a unha temperatura de cinco graos baixo cero, todas as partes exteriores do Nautilus recubríanse de xeo. Imposible alí manobrar todo aparello, pois os extremos dos cabos quedaron prendidos na garganta das poleas. Tan só un navío sen velas e movido por un motor eléctrico podía afrontar tan altas latitudes. En tales condicións, o barómetro mantívose xeralmente moi baixo e chegou a caer mesmo até 73 cms.
Ningunha garantía ofrecían xa as indicacións do compás. Toleadas, as súas agullas marcaban direccións contraditorias ao achegarse ao Polo sur magnético, que non se confunde co xeográfico. En efecto, segundo Hansten, o polo magnético está situado a uns 700 de latitude e 1300 de lonxitude, en tanto que para Duperrey áchase, segundo as súas observacións, a 1350 de lonxitude e 700 30' de latitude. Había que proceder a numerosas observacións nos compases instalados en diferentes puntos do navío e sacar a media. Pero a miúdo había que confiar á estíma para calcular o rumbo seguido, método pouco satisfactorio no medio daqueles pasos sinuosos con puntos de referencia que cambiaban a cada momento.
O 18 de marzo, tras vinte asaltos inútiles, o Nautilus quedou definitivamente inmobilizado. Xa non eran bloques de xeo nas súas distintas formacións -streams, palchs ou icefields-, senón unha interminable e inmóbil barreira formada por montañas soldadas entre si.
-A gran banca de xeo -dixo o canadense.
Comprendín que para Ned Land, como para todos os navegantes que nos precederon, aquilo era o obstáculo infranqueable. A aparición por un instante do sol, ao mediodía, permitiu ao capitán Nemo situar con bastante exactitude a nosa posición, que era a de 51' 30’ de lonxitude e 67 39’ de latitude Sur, un punto moi avanzado xa das rexións antárticas. Do mar, da súa superficie líquida, non quedaba xa a menor aparencia ante nós. Baixo o espolón do Nautilus estendíase unha vasta chaira atormentada por intrincados e confusos bloques, con esa caprichosa desorde que caracteriza a superficie dun río en desxeo, pero en proporcións xigantescas. Aquí e alá, agudos picos, illadas agullas elevábanse a alturas de até douscentos pés. Máis lonxe, perfilábase unha serie de cantiis cortados a pico e revestidos de tinguiduras grisáceos, vastos espellos que reflectían algúns raios de sol semieclipsados polas brumas. Naquela abatida natureza reinaba un silencio ominoso, feroz, apenas rasgado polos aleteos dos petreis. Todo, até o ruído, estaba alí conxelado. O Nautilus debeu deterse, pois, na súa aventureira marcha polos campos de xeo.
-Señor -díxome aquel día Ned Land-, se o seu capitán chega máis lonxe...
-Que?
-Será un superhome.
-Por que, Ned?
-Porque ninguén pode atravesar a gran banca de xeo. É moi poderoso o seu capitán, pero, mil diantres!, non é máis poderoso que a Natureza, e alí onde esta pon os seus límites hai que deterse, quéirase ou non.
-Así é, Ned Land, e, con todo, eu quixese saber o que hai detrás desta gran banca. Un muro, iso é o que máis me irrita.
-Ten razón o señor -dixo Conseil-. Non se inventaron os muros máis que para exasperar aos sabios. Non debería haber muros en ningures.
-Bah! -exclamou o canadense-. O que hai detrás é ben sabido.
-Que é? -preguntei.
-Xeo e máis xeo.
-Vostede está seguro diso, Ned -repliquei-, pero eu non o estou. É por iso polo que querería ir velo.
-Pois xa pode vostede ir renunciando a esa idea, señor profesor. Chegou vostede ante a gran banca, o que xa está ben, e non irá vostede máis lonxe, como tampouco o seu capitán Nemo nin o seu Nautilus. Quéirao el ou non, teremos que regresar cara ao Norte, é dicir, onde vive a xente normal.
Debo convir que Ned Land tiña razón, que mentres os barcos non estean feitos para navegar sobre os campos de xeo terán que deterse ante a gran banca.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.