JOSE DONOSO
UNHA SEÑORA
Non lembro de certo cando foi a primeira vez que me decatei da
súa existencia. Pero se non me engano, foi certa tarde de inverno nun tranvía
que atravesaba un barrio popular.
Cando me aburro do meu cuarto e das miñas conversacións habituais, adoito tomar
algún tranvía, de percorrido descoñecido e pasear así pola cidade. Esa tarde
levaba un libro por se antollabaseme ler, pero non o abrín. Estaba a chover
esporadicamente e o tranvía avanzaba case baleiro. Senteime limpando unha fenda no bafo do vidro para mirar as rúas.
Non lembro o momento exacto en que ela sentou ao meu lado. Pero cando o
tranvía fixo alto nunha esquina, invadiume aquela sensación tan corrente e,
con todo, misteriosa, que canto vía, o momento xusto e sen importancia
como era, o vivira antes, ou talvez soñado. A escena pareceume a
reprodución exacta doutra coñecida: diante de min, un pescozo
rollizo vertía os seus pliegues sobre unha camisa esfiañada; tres ou catro persoas dispersas ocupaban os asentos do tranvía; na esquina había unha
botica de barrio co seu letreiro luminoso, e un carabineiro bostezou xunto á caixa de correos
vermella, na escuridade que caeu en poucos minutos. Ademais, vin un xeonllo cuberto
por un impermeable verde xunto ao meu xeonllo.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.