2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LV)

Extremadamente escasa era a vexetación daquel abatido continente. Algúns líquenes da especie Usnea melanoxantha estendíanse sobre as negras rocas. Algunhas plantas microscópicas, diatomeas rudimentarias como alvéolos dispostos entre dúas cunchas cuarzosas, e longos fucos purpúreos e de cor carmesí, soportados por pequenas vexigas natatorias, arroxados á costa pola resaca, compuñan a pobre flora da rexión. As beiras están sementadas de moluscos, de pequenos mexillóns, de lapas, de berberechos lisos en forma de corazóns, e particularmente de clíos de corpo oblongo e membranoso cunha cabeza que está formada por dous lóbulos redondeados.
Vin tamén miríadas deses clíos boreais de tres centímetros de lonxitude, dos que a balea traga un mundo a cada bocado. Estes encantadores pterópodos, verdadeiras bolboretas de mar, animaban as augas libres no bordo das beiras. Entre outros zoófitos aparecían nos altos fondos algunhas arborescencias coralíxenas desas que, segundo James Ross, viven nos mares antárticos até mil metros de profundidade; pequenos alcións pertencentes á especie Procellaria pelagica, así como un gran número de asterias particulares a estes climas e estrelas de mar que constelaban o chan.
Pero onde a vida manifestábase en sobreabundancia era no aire. Alí voaban e revoloteaban por milleiros paxaros de variadas especies que nos ensordecían cos seus berros. Outros, que pululaban polas rochas, víannos pasar sen ningún temor e seguíannos con familiaridade. Eran pingüíns, tan áxiles e vivaces na auga, onde ás veces confundimos con rápidos bonitos, como torpes e pesados son en terra. Exhalaban berros barrocos e formaban asembleas numerosas, sobrias de xestos pero pródigas en clamores. Entre as aves, vin uns quionis, da familia das zancudas, grosos como pombas, de cor branca, co pico curto e cónico, e os ollos enmarcados nun círculo vermello. Conseil fixo unha boa provisión deles, pois estes volátiles, convintemente preparados, constitúen un prato agradable. Polo aire pasaban albatros fulixinosos dunha envergadura de catro metros, xustamente chamados os voitres do océano; petreis xigantescos, entre eles os quebrantaosos, de ás arqueadas, que son grandes devoradores de focas; os petreis do Cabo, unha especie de patos pequenos coa parte superior do seu corpo matizada de branco e negro; en fin, toda unha serie de petreis, uns azuis, propios dos mares antárticos, e outros brancuzcos e cos bordos das ás de cor escura e tan aceitosos, dixen a Conseil, que «os habitantes das illas Feroë limítanse a porlles unha mecha antes de acendelos».
-Un pouco máis -respondeu Conseil-e serían lámpadas perfectas. Pero non pode esixirse á Natureza que provéalles dunha mecha.
Percorreramos xa media milla, cando o chan mostrouse cribado de niños de mancos, como tobos escavados para a posta dos ovos e das que escapaban numerosos paxaros. O capitán Nemo faría cazar máis tarde algúns centenares, pois a súa carne negra é comestible. Lanzaban berros moi similares ao rebuzno do asno. Estes animais, do tamaño dunha oca, co corpo pizarroso por arriba, branco por baixo e cunha cinta de cor limón a modo de gravata, deixábanse matar a pedradas sen tentar a fuxida. Continuaba sen disiparse a bruma. Ás once, non aparecera aínda o sol. Non deixaba de inquietarme a súa ausencia. Sen o sol, non había observación posible. Como iamos poder determinar así se alcanzaramos o Polo?
Busquei ao capitán Nemo e acheille apoiado nunha rocha, silencioso e mirando o ceo. Parecía impaciente e contrariado. Pero que podía facerse? O sol non obedecía como o mar a aquel home audaz e poderoso. Chegou o mediodía sen que o sol mostrárase nin un instante. Nin tan sequera era posible recoñecer o lugar que ocupaba tras a cortina de bruma. E ao pouco tempo a bruma resolveuse en neve.