Jorge Luís Borges
Ninguén o viu desembarcar na anónima noite, ninguén viu a canoa de bambú sumíndose no lodo sacro, pero aos poucos días ninguén ignoraba que o home taciturno viña do Sur e que a súa patria era unha das infinitas aldeas que están augas arriba, no flanco violento da montaña, onde o idioma zend non está contaminado de grego e onde é infrecuente a lepra. O certo é que o home gris bicou o lodo, subiu pola ribeira sen apartar (probablemente, sen sentir) as cortadeiras que lle laceraban as carnes e arrastrouse, mareado e ensanguentado, até o recinto circular que coroa un tigre ou cabalo de pedra, que tivo algunha vez a cor do lume e agora o da cinza.
Ese redondel é un templo que devoraron os incendios antigos, que a selva palúdica profanou e cuxo deus non recibe honra dos homes. O forasteiro tendeuse baixo o pedestal. Espertouno o sol alto. Comprobou sen asombro que as feridas cicatrizaran; pechou os ollos pálidos e durmiu, non por fraqueza da carne senón por determinación da vontade. Sabía que ese templo era o lugar que requiría o seu invencible propósito; sabía que as árbores incesantes non lograran estrangular, río abaixo, as ruínas doutro templo propicio, tamén de deuses incendiados e mortos; sabía que a súa inmediata obrigación era o soño.
Cara á medianoite espertouno o berro inconsolable dun paxaro. Rastros de pés descalzos, uns figos e un cántaro advertíronlle que os homes da rexión espiaran con respecto o seu soño e solicitaban o seu amparo ou temían a súa maxia. Sentiu o frío do medo e buscou na muralla dilapidada un nicho sepulcral e tapouse con follas descoñecidas.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.