2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LIX)

15. Accidente ou incidente? 

Ao día seguinte, 22 de marzo, comezaron os preparativos de marcha ás seis da mañá, cando os últimos resplandores do crepúsculo fundíanse na noite. O frío era moi vivo. Resplandecían as constelacións no ceo cunha sorprendente intensidade. No cenit brillaba a admirable a Cruz do Sur, a estrela polar das rexións antárticas. O termómetro marcaba doce graos baixo cero e o vento mordía agudamente a pel. Multiplicábanse os témpanos na auga libre. O mar tendía a xearse por todas partes. As numerosas placas negruzcas esparexidas pola súa superficie anunciaban a próxima formación do xeo.
Evidentemente, o mar austral, xeado durante seis meses do inverno, era absolutamente inaccesible. Que facían as baleas durante este período? Sen dúbida debían ir por baixo do banco de xeo en busca de augas máis practicables. As focas e as morsas, afeitas vivir nos máis duros climas, permanecían naquelas xeadas paraxes. Estes animais teñen o instinto de cavar buracos en íceos-fields, que manteñen sempre abertos e que lles serven para respirar. Cando os paxaros, expulsados polo frío, emigran cara ao Norte, estes mamíferos mariños quedan como os único donos do continente polar.
Enchidos xa os depósitos de auga, o Nautilus descendía lentamente. Ao chegar a mil pés de profundidade, detívose. A hélice bateu a auga e dirixiuse ao Norte a unha velocidade de quince millas por hora. Pola tarde, navegaba xa baixo o inmenso caparazón xeado da banca. Os paneis que recubrían os cristais do salón estaban pechados por precaución, xa que o casco do Nautilus podía chocar con calquera bloque mergullado.
Pasei, por tanto, aquel día ordenando as miñas anotacións. Tiña a mente embargada polos recordos do Polo. Alcanzaramos ese punto inaccesible sen fatiga, sen perigo, coma se o noso vagón flotante deslizara polos ralles do ferrocarril. O retorno comezaba verdadeiramente agora. Reservaríame aínda semellantes sorpresas? Así o cría eu, tan inesgotable é a serie de marabillas submarinas. Desde que cinco meses e medio antes o azar embarcáranos alí, percorreramos catorce mil leguas, e nese traxecto, máis longo que o do ecuador terrestre, cantos curiosos ou terribles incidentes balizaran a nosa viaxe!
A caza nos bosques de Crespo, o encallamento no estreito de Torres, o cemiterio de coral, as pesqueiras de Ceilán, o túnel arábigo, os lumes de Santorin, os millóns da baía de Vigo, a Atlántida, o Polo sur! Durante a noite, todos estes recordos desfilando de soño en soño, non deixaron ao meu cerebro repousar un instante. Ao tres da mañá espertoume un choque violento. Incorporeime sobre o meu leito e achábame escoitando no medio da escuridade cando un novo golpe precipitoume bruscamente ao chan. Evidentemente, o Nautilus pegara un bandazo tras tocar. Achegueime á parede e desliceime polos corredores cara ao salón alumado polo seu teito luminoso. O bandazo derrubara os mobles. Afortunadamente, as vitrinas, sólidamente fixadas na súa base, resistiran.
Os cadros encostados a estribor, ante o desprazamento da vertical, adheríronse aos tapices, en tanto que os de babor separáronse nun pé polo menos do seu bordo inferior. O Nautilus deitouse a estribor e, ademais, inmobilizouse por completo.