-ai Deus!- do meu corazón
e o seu amante salaio
en ningures se escoitou.
Brancos peitos de almasí,
amerceaivos de nós!
Teño aínda abertos os beizos
onde finou a canzón
que agora quere ser bico
xa que deixou de ser voz.
Ai Deus!
Ou, donas!, non zugaredes
o mel do meu corazón?
Nao, milleiral, cantiga,
froitos que pra ninguén son,
pulos estériles do esprito
que non ecoa un cramor,
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.