30 de xuño de 2014

29 de xuño de 2014

GONÇALO EANES DO VINHAL [V 1005]

GONÇALO EANES DO VINHAL [V 1005]

Abadessa, Nostro Senhor
vos gradesca, se lhi prouguer,
porque vos nembrastes de mí,
a sazón que m'era mester:
u cheguei a vosso logar,
que tan ben mandastes pensar
i do vosso comendador!

Ca morto fora, mia senhor,
de gran lazeira, sei de pran;
mais nembrastes-vos ben de min,
e todos me preguntarán
se vos saberei eu servir
quan ben o soubestes guarnir
de quant'el havía sabor.

Hajades por én galardón
de Deus, senhor, se a el praz,
porque vos nembrastes de min,
u m'era mui mester assaz;
o comendador i chegou,
e, se el ben non albergou,
non foi por vosso coraçón.

Deus vos dé por én galardón
por mí, que eu non poderei,
porque vos nembrastes de min,
quand'a vosso logar cheguei;
ca ja d'amor e de prazer
non podestes vós máis fazer
ao comendador, entón.

Cento dobr'hajades por én
por mí, que lhi non mingou ren
de quant'havía na maisón.

28 de xuño de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXVI)

A nosa situación no interior era tan intolerable que cando nos chegaba a quenda de revestirnos coas escafandras para ir traballar faciámolo con présa e cun sentimento de intensa felicidade. Os picos resoaban sobre a capa xeada, os brazos fatigábanse, as mans se desollaban, pero que importaban o cansazo e as feridas! Alí o aire vital chegaba aos pulmóns! Respirábase! Respirábase!
E, con todo, ninguén prolongaba máis do debido o seu tempo de traballo. Cumprida a súa tarefa, cada un facía entrega aos seus compañeiros xadeantes do depósito que debía verterlle a vida. O capitán Nemo era o primeiro en dar exemplo. Chegada a hora, cedía o seu aparello a outro e regresaba á atmosfera viciada de a bordo, sempre tranquilo, sen un desfalecemento, sen unha queixa.
Aquel día realizouse con máis vigor aínda o traballo habitual. Quedaban soamente por arrincar dous metros. Dous metros de xeo separábannos tan só do mar libre. Pero os depósitos estaban xa case baleiros de aire. O pouco que quedaba debía reservarse aos traballadores. Nin un átomo para o Nautilus.
Cando regresei a bordo, sentín sufocado. Que noite! Imposible é describir tales sufrimentos. Ao día seguinte, á opresión pulmonar e á dor de cabeza sumábanse unhas terribles vertixes que facían de min un home ebrio. Os meus compañeiros padecían os mesmos síntomas. Algúns homes da tripulación emitían un rouco estertor.
Aquel día, o sexto do noso aprisionamento, o capitán Nemo, estimando demasiado lento o traballo do pico, decidiu esmagar a capa de xeo que nos separaba aínda da auga libre. Este home conservara o seu sangue frío e a súa enerxía, e pensaba, combinaba e actuaba, dominando coa súa forza moral a dor física.
Por orde súa desprazouse ao navío da capa xeada en que se sustentaba, e cando se achou á boia subiu até situalo encima do gran foso delimitado segundo a súa liña de flotación. Logo, ao ir enchéndose os seus depósitos de auga, descendeu até encaixarse no alvéolo. Toda a tripulación subiu a bordo e pechouse a dobre porta de comunicación. O Nautilus achábase así sobre a capa de xeo, que non excedía dun metro de espesor e que as sondas furaran en mil puntos.
Abríronse ao máximo as válvulas dos depósitos, e cen metros cúbicos de auga precipitáronse neles, aumentando en cen mil quilogramos o peso do Nautilus.
Esquecendo os nosos sufrimentos, esperabamos, escoitabamos, abertos aínda á esperanza da última baza á que xogabamos a nosa salvación.
A pesar dos zumbidos que enchían os meus oídos puiden ouvir os chasquidos que baixo o casco do
Nautilus provocou o seu desnivelamento. Inmediatamente despois, o xeo estalou cun ruído singular, semellante ao do papel cando se rasga, e o Nautilus descendeu.
-Pasamos -murmurou Conseil ao meu oído.
Non puiden responderlle. Collín a súa man e aperteilla nunha convulsión involuntaria.
De súpeto, o Nautilus, levado pola súa tremenda sobrecarga, afundiuse como un obús baixo as augas, polas que caeu como o fixo no baleiro.
Toda a forza eléctrica aplicouse entón ás bombas que inmediatamente comezaron a expulsar a auga dos depósitos. Ao cabo duns minutos, conseguiuse deter a caída. E moi pronto, o manómetro indicou un movemento ascensional. A hélice, funcionando a toda velocidade, sacudiu fortemente ao casco do navío até nos seus pernos, e impulsounos cara ao Norte.
Pero canto tempo podía durar a navegación baixo o banco de xeo até achar o mar libre? Talvez un día? Eu morrería antes.
A medias reclinado nun diván da biblioteca, xadeaba pola opresión pulmonar. O meu rostro estaba
amoratado, os meus beizos, azuis, os meus sentidos, abotargados. Xa non vía nin ouvía nada e os meus músculos non podían contraerse. Perdera a noción do tempo e seríame imposible dicir as horas que
transcorreron así. Pero si tiña conciencia de que comezaba a agonía, de que ía morrer.
Súbitamente, volvín en min ao penetrar nos meus pulmóns unha bocanada de aire. Emerxeramos á superficie do mar e deixado atrás o banco de xeo? Non! Eran Ned e Conseil, os meus dous bos amigos, que se sacrificaron para salvarme. No fondo dun aparello quedaban algúns átomos de aire e no canto de respiralo o conservaran para min, e mentres eles asfixiábanse, vertíanme a vida pinga a pinga. Quixen retirar de min o aparello, pero suxeitáronme as mans, e durante algúns instantes respirei voluptuosamente.
Mirei ao reloxo. Eran as once da mañá. Debiamos estar a 28 de marzo. O Nautilus navegaba á brava
velocidade de corenta millas por hora e retorcíase na auga.
Onde estaría o capitán Nemo? Sucumbirían el e os seus compañeiros?
Naquel momento, o manómetro indicou que nos achabamos tan só a vinte pés da superficie, separados da atmosfera por un simple campo de xeo. Sería posible rompelo? Talvez. En todo caso, o Nautilus ía tentalo. En efecto, puiden advertir que adoptaba unha posición oblicua, indinando a popa e levantando o seu espolón. Bastara a introdución de auga para modificar o seu equilibrio. Impelido pola súa poderosa hélice atacou ao ice-field por baixo como un formidable ariete. Ía rebentándoo aos poucos en sucesivas arremetidas para as que tomaba impulso de cando en vez dando marcha atrás, ata que, por fin, nun movemento supremo lanzouse sobre a xeada superficie e rompeuna co seu empuxe.
Abriuse a escotilla, ou mellor, arrincouse, e o aire puro introduciuse a ondas no interior do Nautilus.

27 de xuño de 2014

Fragmento de Males de Cabeza

Un texto de Francisco Alonso Villaverde, nado en Vigo o 27 de xuño de 1963, escritor galego.

Carapuchiña e o pobo feroz

Unha vez era unha nena de aldea moi feitiña e moi boa que vivía nun pazo co seu pai e a súa nai e mais dous irmáns varóns. A súa avoa, que a quería moito, agasallouna un día cunha carapucha vermella que ela mesma tecera e como a nena a vestía sempre, e ademais era moi pequena, toda a xente deu en chamarlle Carapuchiña Vermella. O seu pai era o cacique do lugar. 

Había anos que non se levaba coa avoa (a súa nai) e tempo atrás acabara por botala do pazo. El mandaba todos os días a Carapuchiña á casa da vella cunha botella de viño e unha empanada de pan de millo, porque tampouco era mal home. A avoa vivía nunha casa ó outro lado do bosqué e Carapuchiña tiña que atravesalo a diario. A primeira vez, o pai díxolle á nena:
    -Rapariga, cando atraveses o bosque non pares a falar con ninguén nin te desvíes nunca do camiño.
    Durante un tempo ela cumpriu o mandato do pai, pero un día Carapuchiña topou co lobo, que non era mal animal e o pobre estaba moi só e moi perseguido polos gandeiros da zona.
...

25 de xuño de 2014

Inicio de SPITFIRE

SPITFIRE
Gilberto Solís

Agosto 20, 1941

Nalgún lugar sobre Inglaterra...

O zumbido alertouno da proximidade do seu inimigo! Desesperado virou a cabeza cara un e outro lado, buscándoo coa vista. Ah! aí! detrás, por arriba e achegándose axiña!.

A toda velocidade elevouse, trazando un arco cara á esquerda. O seu opoñente, aínda incapaz de saír do seu picado, pasouno e nivelouse uns 300 metros mais abaixo.

Agora era a súa quenda.

Virando grácilmente lanzouse nunha hábil catenaria sobre el, á vez que aumentaba a velocidade. Pero o outro o viu, virou con presteza á dereita ciñéndose no xiro, nun intento bastante hábil por confrontalo.

Ao ver esta reacción desacelerou. O seu branco, agora malogrado, dirixiuse cara a el. Aumentou a velocidade unha vez máis. Se era un duelo o que o outro quería, íalle a mostrar que el non era dos que os rehuían.

Ambos os contendentes aproximáronse velozmente un contra o outro. Aquel que declinase o duelo estaba perdido! Con seguridade o seu adversario perseguiríao até derrotalo.

...

24 de xuño de 2014

Cantiga de San Xoan

Casaivos, mozos, casaivos
que as mozas baratas van,
vintacinco por un carto
fiadas hastra Sanxuán.

22 de xuño de 2014

Fragmento de Náufragos en Terra, de Xosé Manuel Martínez Oca.

Camiñaba pola beira do río aquela tarde de fins de primavera, cando prendeu a miña atención o reflexo do sol nas paredes escascadas dun caseirón que emerxía entre a vexetación da outra ribeira.
O rumor da auga a deslizarse entre os croios, ou as nubes lívidas da tormenta que se afastaba sen descargar, ou tal vez aquela luz solar, unha labazada dura e súbita contra a fachada da casa, producíronme unha impresión indefinible, coma se se erguese fronte a min unha presencia difusa, detida momentaneamente, en contención inestable, baixo o peso do silencio que caía das nubes, case físico, coma chumbo invisible.
Atraído pola sensación de irrealidade que emanaba daquela illa de ruínas no medio da fronda, ganei a volta ata a pontella que deixara ás miñas costas pouco antes e atravesei-na en busca do camiño que levaba alí.
...

21 de xuño de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXVI)

Naquel momento, o capitán Nemo, que dirixía o traballo á vez que traballaba el mesmo, pasou xunto a min. Toqueille coa man e sinaleille as paredes da nosa prisión. A muralla de estribor achegarase a menos de catro metros do casco do Nautilus. O capitán comprendeu e fíxo signo de seguirlle. Retornamos a bordo. Quiteime a escafandra e acompañeille ao salón.
-Señor Aronnax -díxo-, hai que recorrer a algún medio heroico. Se non, imos quedarnos selados, como no cemento, por esta auga solidificada.
-Así é -dixen-. Pero que facer?
-Ah, se o meu Nautilus fose capaz de soportar esta presión sen quedar esmagado!
-Por que di iso? -preguntei, non comprendendo a idea do capitán.
-Non comprende que se así fose a conxelación da auga habería de axudarnos? Non se dá conta de que
pola súa solidificación faría estalar estes bloques de xeo que nos aprisionan, do mesmo xeito que fai
estalar ás pedras máis duras? Sería un axente de salvación no canto de selo de destrución.
-Si, talvez, capitán. Pero por moita resistencia que poida ofrecer o Nautilus non é capaz de soportar esta espantosa presión sen esmagarse como unha chapa.
-Seino, señor. Non hai que contar co socorro da natureza, senón unicamente connosco. Hai que oporse á solidificación. Hai que contela, freala. Non só se estreitan as paredes laterais, senón que, ademais, non quedan máis de dez pés de auga a proa e a popa do Nautilus. A conxelación acósanos por todas partes.
-Durante canto tempo permitiranos respirar a bordo o aire dos depósitos?
O capitán miroume de fronte.
-Pasadomañá, os depósitos estarán baleiros.
Invadiume unha suor fría. E, con todo, a súa resposta non debía asombrarme. O Nautilus mergullarase baixo as augas libres do Polo o 22 de marzo e estabamos a 26. Había xa cinco días que viviamos a expensas das reservas de a bordo. E o que quedaba de aire respirable había que destinalo aos traballadores. No momento en que isto escribo, a miña impresión é aínda tan viva, que un terror involuntario apodérase de todo o meu ser e paréceme que o aire falta aos meus pulmóns.
Namentres, o capitán Nemo, inmóbil, silencioso, reflexionaba. Era manifesto que unha idea axitaba a súa mente. Pero parecía rexeitala, responderse negativamente a si mesmo, ata que por fin a exteriorizou.
-Auga fervinte -murmurou.
-Auga fervinte? -dixen sorprendido.
-Si, señor. Estamos pechados nun espazo relativamente restrinxido. Non se podería elevar a
temperatura deste medio e atrasar a súa conxelación mediante chorros de auga fervinte proxectados polas
bombas do Nautilus?
-Hai que facer a proba -dixen resolto.
-Fagámola, señor profesor.
O termómetro rexistraba sete graos baixo cero no exterior.
O capitán Nemo conduciume ás cociñas, onde funcionaban grandes aparellos destiladores que fornecían auga potable por evaporación. Enchéuselles de auga e descargouse sobre ela toda a calor eléctrica das pilas a través dos serpentíns bañados polo líquido. Nalgúns minutos, a auga alcanzou unha temperatura de cen graos e puido ser enviada cara ás bombas mentres ía sendo continuamente renovada. A calor desenvolvida polas pilas era tal que a auga fría extraída do mar chegaba xa fervendo aos corpos das bombas tras atravesar os aparellos.
As tres horas do comezo da operación o termómetro marcaba no exterior seis graos baixo cero. Gañaramos un grao. Dúas horas despois, o termómetro non indicaba máis que catro graos.
-Conseguirémolo -dixen ao capitán, tras seguir e controlar por numerosas observacións os progresos da operación.
-Creo que si - respondeu-. Evitaremos o esmagamento. Xa só nos queda por temer a asfixia.
Durante a noite, a temperatura da auga subiu até un grao baixo cero. Non se puido elevala máis, pero como a conxelación da auga mariña non se produce máis que a dous graos baixo cero, quedei definitivamente tranquilizado ante o perigo da solidificación.
Ao día seguinte, 27 de marzo, arrincáronse xa seis metros de xeo do alvéolo e quedaban soamente catro. Iso significaba corenta e oito horas máis de traballo. E o aire non podía xa ser renovado no interior do Nautilus, polo que aquel día a nosa situación foi empeorando máis e máis.
Atafegábame unha pesadez invencible, unha sensación de angustia que alcanzou un grao de opresión
intolerable cara ás tres da tarde. Os bostezos dislocaban a miña quixasa. Xadeaban os meus pulmóns
en busca do fluído indispensable á respiración, que se rarificaba cada vez máis. Tendido, sen forzas, case sen coñecemento, embargábame unha torpeza física e moral. O meu bo Conseil, afectado dos mesmos síntomas, sufrindo idénticos padecementos que eu, non me deixaba, apertábame a man, animábame. Ás veces ouvíalle murmurar:
-Se eu puidese non respirar, para deixar máis aire ao señor.
Víñanme as bágoas aos ollos ao ouvirlle falar así.
...

20 de xuño de 2014

Inicio de O TALENTO DE HARVEY

Harvey Kepplemen non tiña idea de que tivese ningún talento especial para nada, até un domingo á mañá, durante o almorzo, cando fixo que se materializase, da nada, un bolliño recentemente feito.
      
Puxo en equilibrio ao universo. Reforzou a orde das cousas. O home é o home, e especialmente nesta era de igualdade, cando a uniformidade chegou a ser unha paixón e unha relixión, sería inxusto que un ser humano decente de corenta anos non tivese absolutamente ningún talento. Con todo, Harvey Kepplemen carecía de todo talento. Até esa mañá. 
     
Igual que se di "Fulano é baixo", "Zutana é gorda", "Mengano é ben parecido", de Harvey dicían: "Non ten nada. Non ten ningún talento. Nin vigor. É pálido. Sen sangue. Ningunha habilidade. Nin aptitude". Era un tipo calado, amable, de mediana estatura, nin feo nin bo mozo, ollos pardos e pelo castaño que empezaba a ralear moderadamente, tiña dentes pasables, con algunha coroa de ouro, e as uñas limpas. Era contador e gañaba dezaoito mil dólares ao ano.
      
Así era. Nunca se enoxaba, nin sentía deprimido ou de mal humor. Para calquera que se detivese a observalo, pareceríalle unha persoa alegre. Só que ninguén se detiña a observalo. A nai de Suzie, a súa esposa, preguntoulle unha vez á súa filla: 

-Harvey está contento sempre? 
     
-Contento? A min non me pareceu nunca que estivese contento.

...

19 de xuño de 2014

Aforismos de Leonardo

154.- Que é a forza? Digo que é unha potencia espiritual, incorpórea, invisible, a cal, con breve vida, maniféstase nos corpos que, por unha accidental violencia, atópanse fóra do seu estado de repouso natural. 

18 de xuño de 2014

GONÇALO EANES DO VINHAL [V 1004]

GONÇALO EANES DO VINHAL [V 1004]

Pero d'Ambroa, sempr'oí cantar
que nunca vós andastes sobre mar,
que med'houvessedes, nulha sazón;
e que havedes tan gran coraçón,
que tanto dades que bon tempo faça
ben como mao nen como bõaça,
nen dades ren por tormenta do mar.

E des i, ja pola nave quebrar,
aquí non dades vós ren polo mar
come os outros que i van entón;
por én teen que tamanho perdón
non havedes come os que na frota
van, e se deitan, con medo, na sota,
sol que entenden tormenta do mar.

E nunca oímos doutr'home falar
que non temesse mal tempo do mar;
e por én cuidan quantos aquí son
que vossa madre con algún caçón
vos fez, sen falha, ou con lobaganto;
e todos esto cuidamos, por quanto
non dades ren por tormenta do mar.

17 de xuño de 2014

Inicio de O NÚMERO DA BESTA

O NÚMERO DA BESTA
De Fritz Leiber

- Gustaría... - dixo o Novo Capitán, xefe de policía de Chicago Alto, o turbulento satélite colocado sobre o meridiano centro-oeste da parte terrestre da cidade -. Gustaría que as razas telepáticas da galaxia non fosen sempre tan veraces e silenciosas.
- Os teus catro sospeitosos son telépatas? - preguntou o Vello Tenente.
- Si. E tamén me gustaría ter máis de media hora para decidir a cal hei de acusar. Pero Terra meteu o nariz no asunto e está a presionar. Se non o podo deducir razoando, tereino que facer a ollo. Concédenme soamente media hora.
- Nese caso non deberías perdela cun vello cascarrabias retirado como eu.
O Novo Capitán negou decididamente coa cabeza. 
- Non. Ti pensas. Agora tes tempo para facelo. 
O Vello Tenente sorriu.
- Ás veces gustaríame non telo. E dubido poder darche algunha pista sobre os telépatas, Jim. É certo que ultimamente estiven estudando pola miña conta os sistemas de pensamento estranxeiros con Kla-Kla o marciano, pero...
- Non vin a ti en busca dun especialista en telepatía - puntualizou o Novo Capitán rapidamente.
- Moi ben entón, Jim. Ti saberás o que fas. Vexamos o teu caso. E ponme ao corrente do asunto. Non estou moi ao tanto das noticias.
O Novo Capitán miroulle con escepticismo.
...

16 de xuño de 2014

Inicio de O PLANETA PESADO

O PLANETA PESADO
Le Gregor

Ennis estaba a terminar a súa patrulla no sector EM. División 426 do Océano Oriental. O tempo fora desacostumbradamente bo; o aire, espeso como un líquido, ruxía ao seu ao redor nun refacho continuo que impulsaba á súa nave cunha velocidade tal que parecía voar, e levantaba curtas e axitadas ondas que subían e baixaban con asombrosa rapidez. Un remolino curto e brutal virou ao seu ao redor, golpeando o océano como un millón de martelos, arroxando o pequeno barco locamente cara a adiante.
Ennis virou os controis. Os seus músculos, duros como o granito, resultaban como en baixorelevo sobre o seu corpo pequeno e inmensamente forte. A pel brillaba como en escamas por mor da cortante espuma do mar. A calor do sol, que penduraba como un enorme farol vermello no horizonte, tiña unha intensidade tanxible, convertendo o vento nun inferno.
A pequena embarcación, que Ennis manexaba con músculos perfectos, deu un salto no aire e pareceu flotar durante moitos segundos antes de afundir de novo a quilla no mar. Con frecuencia flotaba no aire durante longos treitos, xa que o aire era moi denso. A fronteira entre aire e auga estaba ás veces apenas definida: o un fundíase coa outra imperceptiblemente. A presión provocaba estraños fenómenos.
...

15 de xuño de 2014

Inicio de SHANSHAN

SHANSHAN
De Kit Reed

Cando Ella Demper dixo que ía dar outra festa na súa casa, eu pensei: Oh, non! Non despois da festa de modas de Billie Burke, onde terminamos por comprar todo o noso guardarropa de inverno para o próximos dez anos, porque Ella non nos deixaba marchar ata que o fixésemos, ou como a festa dos cosméticos Marvalon, desde a que teño suficientes pestanas postizas no meu tocador como para fornecer a dez estrelas do cinema durante cen anos. 
Ella dá unhas festas marabillosas, pero son a clase de festas ás que sempre acoden as amigas e veciñas e onde todo o mundo ten que comprar algo, xa se sabe, combinando o pracer co beneficio, como se di no folleto. E coma se iso non fose suficiente, non lle deixa a unha saír pola porta ata que non asine un cartón comprometéndose a organizar unha festa, e como as roupas ou os cosméticos ou o que sexa sempre parecen tan bonitos e tan fáciles de vender, termino por asinar sobre un compromiso de este ou aqueloutro tipo, porque estou convencida de que se Ella pode facelo, eu tamén. Só hai que tentalo e convidar a alguén á propia festa de Tupperware cando Ella xa celebrou a súa; eles sempre saben que a festa organizada por unha non será tan boa como a anterior, a pesar de que unha se pase días enteiros coa decoración e a pesar de que eles teñan para vender os seus propios artigos Tupperware.
...

14 de xuño de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXV)


A auga pareceume singularmente fría, pero pronto me quentou o manexo do pico. Os meus movementos
eran moi libres, a pesar de producirse baixo unha presión de trinta atmosferas. Cando regresei, tras dúas horas de traballo, para tomar un pouco de alimento e de repouso, atopei unha notable diferenza entre o aire puro que me forneceu o aparello Rouquayrol e a atmosfera do Nautilus xa cargada de ácido carbónico. Facía xa corenta e oito horas que non se renovaba o aire e as súas calidades vivificantes debilitáranse considerablemente.
Ás doce horas de traballo non quitaramos máis que unha capa de xeo dun metro de espesor, na superficie delimitada, ou sexa, uns seiscentos metros cúbicos. Admitindo que cada doce horas realizásemos o mesmo traballo, farían falta cinco noites e catro días para levar a termo a nosa empresa.
-Cinco noites e catro días, cando non temos máis que dous días de aire nos depósitos! -dixen aos meus compañeiros.
-Sen contar -precisou Ned-que unha vez que esteamos fose desta condenada trampa estaremos aínda
aprisionados baixo a banca e sen comunicación posible coa atmosfera.
Reflexión xusta. Quen podía prever o mínimo de tempo necesario para a nosa liberación? Non nos asfixiariamos antes de que o Nautilus puidese retornar á superficie do mar? Estaba destinado a perecer
nesa tumba de xeo con todos os que encerraba? A situación era terrible, pero todos mirarámola de fronte e todos estabamos decididos a cumprir co noso deber até o final.
Segundo as miñas previsións, durante a noite arrincouse unha nova capa dun metro de espesor ao inmenso alvéolo. Pero cando pola mañá, revestido da miña escafandra, percorrín a masa líquida a unha temperatura de sete graos baixo cero, observei que as murallas laterais achegábanse aos poucos. As capas de auga afastadas do foso e da calor desprendida polo traballo dos homes e das ferramentas, tendían a solidificarse. Ante este novo e inminente perigo, reducíanse aínda máis nosas posibilidades de salvación. Como impedir a solidificación dese medio líquido que podía facer estalar as paredes do Nautilus coma se fosen de cristal?
Abstívenme de comunicar este novo perigo aos meus dous compañeiros. Para que desanimar, desarmalos desa enerxía que empregaban no penoso traballo de salvamento? Pero cando regresei a bordo, faleille ao capitán Nemo de tan grave complicación.
-Seino -dixo, con ese ton tranquilo que nin as máis terribles circunstancias lograban modificar-. É un perigo máis, pero non vexo ningún outro medio de evitalo que ir máis rápidos que a solidificación. A única posibilidade de salvación está en anticiparnos. Iso é todo.
Anticiparnos! En fin, non debese estrañarme esa forma de falar.
Aquel día, durante varias horas, manexei o pico con gran tesón. O traballo sostíñame. Ademais, traballar era saír do Nautilus, era respirar o aire puro extraído dos depósitos, era abandonar unha atmosfera viciada e empobrecida.
Pola noite, gañaramos un metro máis no foso. Cando regresei a bordo sentinme sufocado polo ácido carbónico de que estaba saturado o aire. Se tivésemos os medios químicos necesarios para expulsar ese gas deletéreo! Pois o osíxeno non nos faltaba, contíñao toda esa auga en cantidades considerables, e descompóndoo coas nosas poderosas pilas restituírianos o fluído vivificante. Pensaba eu niso, a propósito de que era inútil, xa que o ácido carbónico, produto da nosa respiración, invadira todas as partes do navío. Para absorbelo habería que dispor de recipientes de potasa cáustica e axitalos continuamente, pero careciamos desa materia a bordo e nada podía substituíla.
Aquela tarde, o capitán Nemo viuse na obriga de abrir as válvulas dos seus depósitos e lanzar algunhas
columnas de aire puro ao interior do Nautilus. De non facelo, non nos teríamos espertado ao día seguinte.
O 26 de marzo renovei o meu traballo de mineiro. Contra o quinto metro. As paredes laterais e a
superficie inferior da banca aumentaban visiblemente de espesor. Era xa evidente que se unirían antes de que
o Nautilus lograse liberarse. Por un instante, apropiouse de min a desesperación e estiven a piques de soltar
o pico. Para que escavar se había de morrer asfixiado e esmagado por esa auga que se facía
pedra, un suplicio que non puidese imaxinar nin o máis feroz dos salvaxes! Parecíame estar entre as formidables mandibulas dun monstro pechándose irresistiblemente.

13 de xuño de 2014

Inicio de O corazon da outra beira

De George Gamow

- Pero o meu pai nunca dará o seu consentimento - dixo Vera Sapognikoff con acento desesperado.
- Ten que dalo - dixo Stan Situs. Estaba moi namorado.
Beira negou coa cabeza.
- O meu pai busca para xenro a alguén que poida axudarlle no seu negocio de zapatos, e substituírlle despois. Ti es un matemático. Non tes nada de fabricante de zapatos, non é certo?
- Supoño que non - asentiu Stan con tristeza, despois de pensalo un momento -. Quizá se me dedicase a outra rama das matemáticas... Pero son un topoloxista. Non vexo como pode contribuír a topoloxía á produción ou á venda de zapatos. 
Logo engadiu tercamente:
- Pero non podo renunciar a ti, Vera! Non podo perder á muller que amo só porque a cinta de Moebius non ten valor monetario!
- O que?
- A cinta de Moebius. Non che ensinei nunca ningunha?
Rebuscou nun caixón da mesa. Estaban no seu despacho da Universidade, e apenas tardou en atopar un anaco de papel, un par de tesoiras e un frasco de pegamento.
...

12 de xuño de 2014

Aforismos de Leonardo

153.- Que é a forza? Digo que é unha virtude espiritual, unha potencia invisible; a cal, por unha violencia accidental externa, é consecuencia do movemento, áchase infundida nos corpos e sácaos do seu estado natural de repouso, comunicándolles unha vida activa de marabillosa potencia. 

11 de xuño de 2014

Inicio de OS SAURIOS QUE FLORECEN DE NOITE

OS SAURIOS QUE FLORECEN DE NOITE
De James Tiptree Jr.

Ah, agora podemos descansar. Ensalada non, nunca a probo. E saca tamén de aí esa froita, só o queixo. Si, Pier, demasiada longo tempo. Volvémonos máis rutineiros. É por culpa deses malditos devoradores do tempo alleo... Como o mozo dos coprolitos esta tarde; verdadeiramente, o museo non necesita esas cousas, aínda que sexan auténticas. E confeso que me dan noxo.
Que? Oh, non teñas medo, Pier, non son puritano. E para demostralo, que tal un pouco máis dese aquavit? É marabilloso que che acordaches. Polo teu triunfo; sempre pensei que o alcanzarías.
A ciencia? Oh, pero non se pode chamar así. Sobre todo, fixen o traballo dun burro de carga. Visto desde fóra parece moito mellor, como tantas cousas. Claro que eu fun afortunado. Que un arqueólogo presenciase o advenimiento da viaxe a través do tempo..., un milagre, realmente... Ah, si, eu estiven xustamente nos inicios, cando crían que era un xoguete inútil. E o custo! Ninguén sabe que pouco faltou para que non se realizase, Pier. Se non fose por... as cousas que se fan pola ciencia... A miña experiencia máis memorable no tempo? Oh, Deus... Si, só unhas pingas máis, aínda que en realidade non debería.
...

10 de xuño de 2014

Inicio de NÓS TRES

De Dean R. Koontz

Jonathan, Jessica e eu empuxamos ao noso pai, facéndolle rodar polo comedor e a través da coquetona cociña estilo inglés antigo. Custounos bastante traballo pasarlle pola porta traseira, porque se puxo moi ríxido. E non me refiro ao seu carácter, aínda que sempre que lle viña en gana actuara como un tirano. Agora estaba ríxido, sinxelamente, porque o rigor mortis endurecera os seus músculos. Pero non nos arredramos por iso. Démoslle unhas cantas patadas ata que se dobrou polo medio e puidemos facerlle pasar polo marco da porta. Logo, arrastrámolo polo soportal e o seis chanzos da entrada até deixalo sobre o céspede.
...

9 de xuño de 2014

Poesía popular

Onde vires moito fume 
non te vaias a quentar, 
que leña verde alí arde 
ou morriñada do anllar.

8 de xuño de 2014

Fragmento de Conto Popular

Pero entón a pomba dirixiuse ó príncipe: 

—¿Como lle vai ó meu home coa moura da mourería? 
¡Ai, pobriños dos amores que tomei na fonte fría! 

O príncipe sentiu que lle caía unha venda dos ollos e comprendeu de sotaque o que estaba a pasar. Entre el e o hortelán trataron de botarlle man á pomba, pero a ave escapou. Para o outro día, argallaron unha argucia e untaron con pez as pólas do loureiro. Cando a pomba volveu, quedou alí presa e o príncipe puido collela nas mans e agarimouna delicadamente; foi cando notou que tiña un alfinete cravado na cabeza e arrincouno con forza. O encanto desfíxose e a pomba trocouse na muller do príncipe en toda a plenitude da súa beleza.

...

7 de xuño de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXIV)

16. Sen aire 

Así, pois, un impenetrable muro de xeo rodeaba ao Nautilus por encima e por baixo. Eramos prisioneiros da gran banca de xeo. O canadense expresou o seu furor asestando unha formidable puñada a unha mesa. Conseil estaba silencioso. Eu mirei ao capitán. O seu rostro recobrara o seu habitual impasibilidade. Estaba cruzado de brazos e reflexionaba. O Nautilus non se movía. O capitán falou entón:
-Señores -dixo cunha voz tranquila-, nas condicións en que estamos hai dúas maneiras de morrer.
O inexplicable personaxe tiña o aire dun profesor de matemáticas explicando unha lección aos seus alumnos. -A primeira -proseguiu- é a de morrer esmagados. A segunda, a de morrer asfixiados. Non falo da posibilidade de morrer de fame, porque as provisións do Nautilus durarán con toda seguridade máis que nós. Preocupémonos, pois, das posibilidades de esmagamento e de asfixia.
-Non creo sexa de temer a morte por asfixia, capitán -dixen-, pois os nosos depósitos están cheos.
-Si, é certo -replicou o capitán Nemo-, pero non poden fornecernos aire máis que para dous días. Fai xa trinta e seis horas que estamos en inmersión, e a atmosfera rarificada do Nautilus esixe xa renovación. As nosas reservas quedarían esgotadas dentro de corenta e oito horas.
-Pois ben, capitán, temos corenta e oito horas para liberarnos.
-Polo menos, tentarémolo. Trataremos de perforar a muralla que nos rodea.
-Por que parte?
-Iso é o que nos dirá a sonda. Vou varar ao Nautilus sobre o banco inferior, e os meus homes, revestidos cas súas escafandras, atacarán ao iceberg pola súa parede menos espesa.
-Pódese abrir os paneis do salón?
-Non hai inconvinte, posto que estamos inmóbiles.
O capitán Nemo saíu. Pronto, os asubíos que se fixeron ouvir indicáronme que a auga se introducía nos depósitos. O Nautilus afundiuse lentamente ata que topou co fondo de xeo a unha profundidade de trescentos cincuenta metros.
-Amigos meus -dixen-, a situación é grave, pero conto co voso valor e a vosa enerxía.
O canadense respondeume así:
-Señor, non é este o momento de atafegarlle con recriminacións. Estou disposto a facer o que sexa pola salvación común.
-Moi ben, Ned -díxenlle, tendéndolle a man.
-E engadirei -proseguiu- que son tan hábil manexando o pico como o arpón. Así que se podo serlle de utilidade ao capitán estou á súa disposición.
-Non rexeitará a súa axuda, Ned. Imos.
Conducín ao canadense ao camarote en que os homes da tripulación estaban a se pór as escafandras. Comuniquei ao capitán a proposición de Ned, que foi inmediatamente aceptada. O canadense endosouse o seu traxe mariño e pronto estivo tan disposto como os seus compañeiros de traballo. Cada un deles levaba ás costas o aparello Rouquayrol coa reserva de aire extraída dos depósitos. Extracción considerable, pero necesaria. As lámpadas Ruhmkorff eran inútiles no medio daquelas augas luminosas e saturadas de raios eléctricos. Cando Ned estivo vestido, regresei ao salón, onde os cristais continuaban descubertos e, xunto a Conseil, examinei as capas de xeo que soportaban ao Nautilus. Algúns instantes máis tarde vimos unha ducia de homes da tripulación tomar pé no banco de xeo, e entre eles a Ned Land, reconocible pola súa alta estatura. O capitán Nemo estaba con eles. Antes de proceder á perforación das murallas, o capitán fixo practicar sondaxes para pescudar en que sentido debía emprenderse o traballo. Afundíronse longas sondas nas paredes laterais, pero ao quince metros de penetración aínda as detiña a espesa muralla. Inútil era atacar a superficie superior, posto que nela topabamos coa banca mesma que medía máis de catrocentos metros de altura. O capitán Nemo procedeu entón a sondar a superficie inferior. Por aí separábannos da auga dez metros de xeo. Tal era o espesor do ice-field. A partir dese dato, tratábase de cortar un anaco igual en superficie á liña de flotación do Nautilus. Había que arrincar, pois, un seis mil cincocentos metros cúbicos a fin de lograr unha abertura pola que poder descender até situarnos por baixo do campo de xeo. Púxose inmediatamente ao choio cun tesón infatigable. En lugar de escavar en torno ao Nautilus, o que procuraría dificultades suplementarias, o capitán Nemo fixo debuxar o gran foso a oito metros da liña de babor. Daquela os homes tradearon o trazo simultaneamente en varios puntos da súa circunferencia. Os picos atacaron vigorosamente a compacta materia e foron extraendo dela grosos bloques. Por un curioso e específico efecto da gravidade, os bloques así desprendidos, menos pesados que a auga, voaban, por así dicilo, cara á bóveda do túnel que cobraba por arriba o espesor que perdía por abaixo. Pero pouco importaba iso con tal que a parede inferior fose adelgazándose. Tras dúas horas dun traballo ímprobo, Ned Land regresou extenuado. Tanto el como os seus compañeiros foron substituídos por novos traballadores, aos que nos unimos Conseil e eu, baixo a dirección do segundo do Nautilus.
...

6 de xuño de 2014

Inicio de OH TEMPO, RETROCEDE

OH TEMPO, RETROCEDE
Damon Knight

Lembrou a choiva, e o pálido resplandor das luces dos automóbiles. Non vía nada máis, pero sabía que Emily xacía preto del, inmóbil, cuberta por un abrigo alleo. Era doloroso nacer deste xeito; un branco coitelo atravesábao con cada inhalación. Todo se disipou. Cando volveu espertar, ambos estaban no coche, afastándose en violentos chimpos do estrépito dunha colisión. O outro automóbil retrocedía; as súas luces dianteiras, finalmente, palidecieron afastándose pola saia do outeiro até desaparecer. Suave, ilenciosamente, a estrada deslizábase cara atrás.
Sullivan, mentres conducía, contemplou as estrelas que titilaban na noite. 
Estaba fatigado e sereno, non desexaba nada en particular, todo o aceptaba con tranquilo asombro.
Que estraño e marabilloso foi entrar por primeira vez na súa casa: cinco habitacións fermosamente decoradas, todo para Emily e para el. Os libros, coas súas cubertas de coiro e tea. Os cadros, as caixas de cigarros, as cómodas e armarios colmados de roupa escura e custosa, cortada á súa medida. A vida, pensou Laurence Wallace Sullivan, valía a pena.
Esa mañá, diante do fogar, a súa man escolleu un cálido volume de coiro dos anaqueles, e abriuno nunha páxina ao azar.
...

5 de xuño de 2014

Aforismos de Leonardo

152.- Estas regras (do método experimental) permitiranche distinguir o verdadeiro do falso. Elas inducen aos homes tan só a prometerse cousas posibles e moderadas. Elas libraranche do veo da ignorancia, a cal, impedíndoche comprobar o efecto (que buscas), sería para ti causa de desesperación e melancolía. 

4 de xuño de 2014

Fragmento de "O velorio" de Francisco Taxes

XUSTO: ¡Pois déixeo tar...!
Manoel: Si... É millor deixalo...
Minguiño: (botándose caña) Levo vinte anos traballando pra il e ista é a primeira ves que podo tomar dúas copas de caña na súa cas sen que ninguén me chame borracho ou galopín... (bota un trago) ¡Que Deus o teña no ceo!
DON XOSÉ: Agora xa morreu e ós mortos hai que respetalos...
Chone: Ten razón don Xosé... Agora xa morreu...
Don Xurxo: ¡O meu pai morto! ¡Morto!
XUSTO: ¡Pois morto é como millor está! ¡Os mortos non foden!
...

3 de xuño de 2014

Fragmento de O Corazón portugués

Fragmento de O Corazón portugués, de Ramón Loureiro, nado en Fene o 3 de xuño de 1965

A ESCURIDADE

Nos primeiros días de morto, o Morgado desesperábase. Coidaba que non ía poder ler, porque aínda non sabía pasa-las follas dos libros coas mans de aire. Foi a pantasma de Lupo o Roxo, que atopou as súas páxinas preferidas no Sobremundo —no Alén se afeccionou ós cómics, en especial ós de Uderzo, Milo Manara e Hergé—, quen lle aprendeu a meterse polo medio delas. Pero iso require certa habelencia, e non só por ter que andar no pouco sitio que queda entre unha folla e outra, que para as sombras do tempo ido tampouco é caso de tanta complicación en canto collen práctica, senón pola falta de luz. Aínda que a xente, cando é traballadora, afaise a todo.
...

2 de xuño de 2014

GIL PÉREZ CONDE [B 1528]

GIL PÉREZ CONDE [B 1528]

A la fe, Deus, senón por vossa madre,
que é a mui bõa Santa María,
fezera-vos eu pesar, u diría,
pola mia senhor, que mi vós filhastes,
que vissedes vós que mal baratastes,
ca non sei tan muito de vosso padre.

Por que vos eu a vós esto sofresse,
senón por ela, se lhi non pesasse?
Morrera eu, se vos com'hom'amasse
a mía senhor, que mi vós tolhestes.
Se eu voss'era, por que me perdestes?
Non queriades que eu máis valesse?

Dizede-mi ora que ben mi fezestes,
por que eu crea en vós nen vos servia
senón gran tort'endoad'e sobervia,
ca mi teedes mia senhora forçada;
nunca vos eu do vosso filhei nada,
des que fui nado, nen vós non mi o destes.

Faría-m'eu o que nos vós fazedes:
leixar velhas feas, e as fremosas
e mancebas filhá-las por esposas.
Quantas queredes vós, tantas filhades,
e a mí nunca mi nen ua dades:
assí partides migo quant'havedes.


Nen as servides vós nen as loades,
e van-se vosqu'e, poi-las aló teedes,
vestide-las mui mal e governades,
e metedes-no-las tra-las paredes.

1 de xuño de 2014

Inicio de Chitterton House

Chitterton House
Por August Derleth

Ningunha persoa acomodada de Winterton puxo xamais unha casa sen chamar a Philander Potts para que o fixese por ela. Philander Potts: decorador de interiores, era o cume da perfección; era o máis capacitado para xulgar en canto a combinación de cores, deseños de papel tapiz, acabados en madeira, e todas esas pequeneces que cativan ás mulleres; a súa era a última e definitiva palabra no relativo a cortinas e toda clase de decorados, desde o sinxelo e efectivo até o máis recargado e ostentoso, adecuado para aqueles felices mentecatos que imaxinan que a presenza de algo cegador é proba positiva do seu progreso no mundo material e intelectual. 
Philander Potts, nunha palabra, era posuidor dun gusto impecable e ningunha falsa modestia impedíalle admitilo como un feito. O seu era un éxito traballosamente conquistado. Iniciouse cunha pequena tenda, pero, sendo dotado dun descaro inacabable e carecendo de escrúpulos de especie algunha, fixera que os seus competidores crebasen, un a un, ata que, finalmente, quedou como único decorador de interiores con certa categoría na cidade. Chegou a ser un implacable ditador nos negocios e no fogar; os seus axudantes, a súa esposa e fillos bailaban ao son que lles tocaba, e, se el era feliz, eles non o eran, aínda que a felicidade dos demais non era o seu problema. 
Xa comentamos que a xente se sentía francamente orgullosa de ter unha casa "posta" por Potts, e, de entre todos, Potts era o máis orgulloso; certamente, nos seus momentos máis caprichosos, imaxinaba que toda a cidade de Winterton, tarde ou cedo, sería unha creación e unha recreación de Potts; soñaba no afastado día en que a xente falaría dunha "cidade de Potts".  Ah vaidade humana ! 
...