Inicio de O TALENTO DE HARVEY

Harvey Kepplemen non tiña idea de que tivese ningún talento especial para nada, até un domingo á mañá, durante o almorzo, cando fixo que se materializase, da nada, un bolliño recentemente feito.
      
Puxo en equilibrio ao universo. Reforzou a orde das cousas. O home é o home, e especialmente nesta era de igualdade, cando a uniformidade chegou a ser unha paixón e unha relixión, sería inxusto que un ser humano decente de corenta anos non tivese absolutamente ningún talento. Con todo, Harvey Kepplemen carecía de todo talento. Até esa mañá. 
     
Igual que se di "Fulano é baixo", "Zutana é gorda", "Mengano é ben parecido", de Harvey dicían: "Non ten nada. Non ten ningún talento. Nin vigor. É pálido. Sen sangue. Ningunha habilidade. Nin aptitude". Era un tipo calado, amable, de mediana estatura, nin feo nin bo mozo, ollos pardos e pelo castaño que empezaba a ralear moderadamente, tiña dentes pasables, con algunha coroa de ouro, e as uñas limpas. Era contador e gañaba dezaoito mil dólares ao ano.
      
Así era. Nunca se enoxaba, nin sentía deprimido ou de mal humor. Para calquera que se detivese a observalo, pareceríalle unha persoa alegre. Só que ninguén se detiña a observalo. A nai de Suzie, a súa esposa, preguntoulle unha vez á súa filla: 

-Harvey está contento sempre? 
     
-Contento? A min non me pareceu nunca que estivese contento.

...