26 de xullo de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXX)

-Señor!  Señor!  Válgame!
Era a primeira vez que o pobre raparigo abandonaba a etiqueta para dirixirse a min. O canadense mais eu levantámoslle e lle friccionamos o corpo vigorosamente. Cando volveu en si, ouvimos ao empedernido clasificador, aínda medio inconsciente, murmurar entrecortadamente: «Clase dos cartilaxinosos, orde dos condropterigios, de branquias fixas, suborden dos selacios, familia das raias, xénero dos torpedos».
-En efecto, amiguiño, é un torpedo o que che sumiu en tan deplorable estado.
-Pode crerme o señor que me vingarei deste animal.
-Como?
-Coméndomo.
É o que fixo aquela mesma tarde, pero por pura represalia, pois, francamente, a carne era máis ben
coriácea. O infortunado Conseil vírallas cun torpedo da máis perigosa especie, a cumana.
Este estraño animal, nun medio condutor como é a auga, fulmina aos peixes a varios metros de distancia,
tan grande é a potencia do seu órgano eléctrico que ten dúas superficies principais de non menos de vinte e sete pés cadrados.
Ao día seguinte, 12 de abril, durante o día, o Nautilus aproximouse á costa holandesa, cara á desembocadura do Maroni. Vivían nesa zona, en familia, varios grupos de vacas mariñas. Eran manatís que, como o dugongo e o esteleiro, pertencen á orde dos sirénidos. Estes fermosos animais, apracibles e inofensivos, de seis a sete metros de longo, debían pesar polo menos catro mil quilogramos. Faleilles a Ned Land e a Conseil do importante papel que a previsora Natureza asignara a estes mamíferos. Son eles, en efecto, os que, como as focas, pacen nas pradarías submarinas e destrúen así as aglomeracións de herbas que obstrúen a desembocadura dos ríos tropicais.
-Sabedes o que ocorreu desde que os homes aniquilaron case enteiramente a estes útilesanimais? Pois que as herbas podrecéronse e envelenaron o aire. E ese aire envelenado fixo reinar a febre amarela nestas magníficas comarcas. As vexetacións venenosas multiplicáronse baixo estes mares tórridos e o mal desenvolveuse irresistiblemente desde a desembocadura do Río da Prata até a Florida.
E de crer a Toussenel este azoute non é nada en comparación co que golpeará aos nosos descendentes cando os mares estean despoblados de focas e de baleas. Entón, cheos de polbos, de medusas, de luras, tornaranse en grandes focos de infección ao perder «eses vastos estómagos aos que Deus dera a misión de limpar os mares».
Sen por iso desdeñar esas teorías, a tripulación do Nautilus apoderouse de media ducia de manatís para aprovisionar a despensa dunha carne excelente, superior á do boi e a tenreira. A caza non foi interesante porque os manatís deixábanse cazar sen defenderse. Almacenáronse a bordo varios milleiros de quilos de carne para desecarla.
Naquelas augas tan ricas de vida, o Nautilus aumentou as súas reservas de víveres aquel día cunha pesca singularmente realizada. A barredera apresou nas súas mallas un certo número de peces cunha cabeza
terminada nunha placa ovalada con rebordes carnosos. Eran equeneis, da terceira familia dos malacopterigios sub-branquiais. O seu disco esmagado componse de láminas cartilaxinosas transversais
móbiles, entre as que o animal pode operar o baleiro, o que lle permite adherirse aos obxectos como
unha ventosa.
A esta especie pertence a rémora, que eu observara no Mediterráneo. Pero a que embarcaramos era a dos equeneis osteóqueros, propia desas augas. Os nosos mariños ían depositándoos en tinas cheas de auga a medida que as collían.
O Nautilus aproximouse á costa, cara a un lugar onde vimos un certo número de tartarugas mariñas durmindo na superficie. Moi dificil fose apoderarse deses preciosos reptis, que se espertan ao menor ruído e cun sólido caparazón que failles invulnerables ao arpón. Pero os equeneis debían operar esa captura cunha seguridade e unha precisión extraordinarias. Este animal é, en efecto, un anzol vivo cuxa posesión aseguraría a felicidade e a fortuna do sinxelo pescador de cana.
Os homes do Nautilus fixaron á cola destes peixes un anel suficientemente ancho para non molestar os seus movementos e ao anel unha longa corda amarrada a bordo polo outro extremo. Lanzados ao mar, os equeneis comezaron inmediatamente a desempeñar o seu papel e foron adherirse á cuncha das tartarugas. A súa tenacidade era tal que se deixaron destruír antes de soltar a súa presa. Lles subimos a bordo, e con eles ás tartarugas ás que se adheriran.
Apoderámonos así de variastartarugas dun metro de longo, que pesaban douscentos quilos. O seu caparazón, cuberto de grandes placas córneas, delgadas, transparentes, marróns con motas brancas e amarelas, facía delas un animal precioso.
Eran excelentes, ademais, desde o punto de vista comestible, tan exquisitas como as tartarugas francas.
Con aquela pesca terminou a nosa permanencia nas paraxes do Amazonas. Chegada a noite, o Nautilus penetrouse en alta mar.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.