Durante algúns días, o Nautilus mantívose constantemente apartado da costa americana. Era evidente que o seu capitán quería evitar as augas do golfo de México e do mar das Antillas. Non era por temor a que lle faltase a auga baixa a quilla, pois a profundidade media deses mares é de mil oitocentos metros, senón porque esas paraxes, sementados de illas e constantemente asucados por vapores, non conviñan ao capitán Nemo.
O 16 de abril avistamos a Martinica e a Guadalupe a unha distancia dunhas trinta millas. Vin por un instante os seus elevados picos.
O canadense, que esperaba poder realizar no golfo os seus proxectos de evasión, xa fose pondo pé en terra xa nun dos numerosos barcos que enlazan as illas, sentiu enormemente frustrado. A fuxida sería alí facilmente practicable se Ned Land lograba apoderarse do bote sen que, decatárase o capitán, pero en pleno océano había que renunciar á idea.
O canadense, Conseil e eu mantivemos unha longa conversa respecto diso. Levabamos xa seis meses como prisioneiros a bordo do Nautilus. Percorreramos xa dezasete mil leguas e non había razón, como dicía Ned Land, para que iso non continuase indefinidamente. Fíxome entón unha proposición inesperada, a de expor categoricamente ao capitán Nemo esta cuestión: é que pensaba reternos indefinidamente abordo?
Repugnábame a soa idea de efectuar esa xestión, que, ademais, eu consideraba inútil de antemán. Non había nada que esperar do comandante do Nautilus, debiamos contar exclusivamente connosco. Por outra banda, desde había xa algún tempo, ese home tornárase máis sombrío, máis retraído, menos sociable. Parecía evitarme. Xa non mo atopaba senón moi raras veces. Antes, compracíase en explicarme as marabillas submariñas; agora, abandonábame aos meus estudos e non viña ao salón. Que cambio produciuse nel? Por que causa? Non tiña eu nada que reprocharme. Talvez facíaselle insoportable nosa presenza a bordo? Pero aínda que así fóra, non cabía esperar del que nos devolvese a liberdade.
Roguei, pois, a Ned que me deixase reflexionar antes de actuar. Se a xestión non daba ningún resultado, podía reavivar as súas sospeitas, facer máis penosa a nosa situación e dificultar os proxectos do canadense.
De ningún xeito podía eu aducir razóns de saúde, pois se se exceptúa a ruda proba sufrida baixo a banca do Polo sur, xamais nos achamos mellor calquera do tres. A sa alimentación, a atmosfera salubre, a regularidade da nosa existencia, a uniformidade da temperatura non daban xogo ás enfermidades.
Eu podía comprender esa forma de existencia para un home en quen os recordos da terra non suscitaban a máis mínima nostalxia, para un capitán Nemo que alí se sentía na súa casa, que ía onde quería, que por vías misteriosas para outro pero non para el, marchaba cara ao seu obxectivo. Pero nós non romperamos coa humanidade. E no que a min concernía, non quería eu sepultar comigo os meus novos e curiosos estudos. Tiña eu o dereito de escribir o verdadeiro libro do mar, e antes ou despois, máis ben antes, quería eu que ese libro puidese ver a luz.
Alí mesmo, nas augas das Antillas, a dez metros de profundidade, cantas cousas interesantes puiden rexistrar nas miñas notas cotiás! Entre outros zoófitos, as galeras, coñecidas co nome de fisalias peláxicas, unhas grosas vexigas oblongas con reflexos nacarados, tendendo as súas membranas ao vento e deixando flotar os seus tentáculos azuis como fíos de seda, encantadoras medusas para a vista e verdadeiras ortigas para o tacto, co líquido corrosivo que destilan. Entre os articulados, vin uns anélidos dun metro de longo, armados dunha trompa rosa e provistos de mil setecentos órganos locomotores, que serpenteaban baixo a auga exhalando ao paso todas as cores do espectro solar.
Entre os peixes, raias-molubars, enormes cartilaxinosos de dez pés de longo e seiscentas libras de peso,
coa aleta pectoral triangular e o centro do dorso bombeado, cos ollos fixados ás extremidades da parte anterior da cabeza, e que se aplicaban ás veces como unha opaca contraventá sobre os nosos cristais. Había tamén balistes americanos para os que a natureza só combinou o branco e o negro. E gobios plumeiros, alongados e carnosos, con aletas amarelas, e mandíbula prominente. E escómbridos de dezaseis decímetros, de dentes curtos e agudos, cubertos de pequenas escamas, pertencentes á familia das albacoras. Por bandadas aparecían de cando en vez salmonetes asucados por raias douradas da cabeza á cola, axitando as súas resplandecentes aletas, verdadeiras obras mestras de xoiaria, peces noutro tempo consagrados a Diana, particularmente buscados polos ricos romanos e dos que o proverbio dicía que non os come quen os colle».
Tamén uns pomacantos dourados, ornados dunhas bandas de cor esmeralda, vestidos de seda e de veludo,
pasaron ante os nosos ollos como grandes señores do Veronese. Esparos con espolón eclipsaban baixo a súa rápida aleta torácica. Os clupeinos, de quince polgadas, envolvíanse nos seus resplandores fosforescentes. Os múxeis batían o mar coas súas grosas colas carnosas. Vermellos coréxonos parecían segar as ondas coa súa afiada aleta pectoral e peces-lúa prateados dignos do seu nome levantábanse sobre a auga como outras tantas lúas con reflexos brancos.
Cantos novos e marabillosos especímenes podería observar aínda se o Nautilus non se metera máis e máis nas capas profundas! Os seus planos inclinados leváronlle até fondos de dous mil e tres mil cincocentos metros. Alí a vida animal estaba xa só representada polas encrinas, estrelas de mar, magníficos pentacrinos con cabeza de medusa, con talos rectos que soportaban un pequeno cáliz; trocos, neritias sanguinolentas, fisurelas e grandes moluscos litorais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.