2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIV)

Que era o que irritaba ao molusco? Sen ningunha dúbida, a soa presenza do Nautilus, máis formidable que el, sobre o que non podían facer presa os seus brazos succionantes nin as súas mandíbulas. E, con todo, que monstros estes polbos, que vitalidade deulles o Creador, que vigor o dos seus movementos grazas aos tres corazóns que posúen!.
O azar puxéranos en presenza desa lura e non quixen perder a ocasión de estudar detidamente ese espécime dos cefalópodos. Conseguín dominar o horror que me inspiraba o seu aspecto e comecei a debuxalo.
-Quizá sexa o mesmo que o do Alecton-dixo Conseil.
-Non -respondeu o canadense-, porque este está enteiro e aquel perdeu a cola.
-Non é unha proba -dixen-, porque os brazos e a cola destes animais refórmanse e volven crecer, e desde hai sete anos a cola da lura de Bouguer tivo tempo para reconstituirse.
-Bo -dixo Ned-, pois se non é este talvez o sexa un deses.
En efecto, outros polbos aparecían a estribor. Contei sete. Facían cortexo ao Nautilus. Ouviamos os ruídos que facían os seus picos sobre o casco. Estabamos servidos.
Continuei o meu traballo. Os monstros mantíñanse ao noso lado con tal obstinación que parecían inmóbiles, até o punto de que puidese calcarlos sobre o cristal. A nosa marcha era, ademais, moi moderada.
De súpeto, o Nautilus detívose, á vez que un choque estremecía toda o seu armazón.
-Tocamos? -preguntei.
-Se, así é -respondeu o canadense-, xa nos habemos zafado porque flotamos.
O Nautilus flotaba, pero non marchaba. As paletas da súa hélice non batían a auga.
Un minuto despois, o capitán Nemo e o seu segundo entraban no salón. Había bastante tempo que non lle vira. Sen falarnos, sen vernos talvez, dirixiuse ao cristal, mirou aos polbos e dixo unhas palabras ao seu segundo. Este saíu inmediatamente. Pouco despois, tapáronse os cristais e o teito iluminouse. Dirixinme ao capitán, e díxenlle, co ton desenfadado que usaría un afeccionado ante o cristal dun acuario.
-Unha curiosa colección de polbos.
-En efecto, señor naturalista -respondeume-, e imos combatelos corpo a corpo.
Crin non ouvir ben e mirei ao capitán.
-Corpo a corpo?
-Si, señor. A hélice está parada. Creo que as mandíbulas córneas dun destas luras deberon bloquear as aspas, e isto é o que nos impide a marcha.
-E que vai vostede facer?
-Subir á superficie e acabar con eles.
-Empresa difícil.
-Si. As balas eléctricas son impotentes contra as súas carnes brandas, nas que non achan suficiente
resistencia para estalar. Pero atacarémolos a machadazos.
-E a arponazos, señor -dixo o canadense-, se non rehúsa vostede a miña axuda.
-Acéptoa, señor Land.
-Acompañarémoslles -dixen, e seguindo ao capitán Nemo dirixímonos á escaleira central.
Alí achábase xa unha decena de homes armados con machadas de abordaxe e dispostos ao ataque.
Conseil e eu tomamos dúas machadas e Ned Land un arpón.
O Nautilus estaba xa na superficie. Un dos mariños, situado nun dos últimos chanzos, desatornillaba os pernos da escotilla. Pero apenas acabara a operación cando a escotilla elevouse con gran violencia, evidentemente «succionada» polas ventosas dos tentáculos dun polbo.
Inmediatamente, un destes longos tentáculos introduciuse como unha serpe pola abertura mentres outros vinte axitábanse por encima. Dun machadazo, o capitán Nemo cortou o formidable tentáculo, que caeu polos banzos retorcéndose.
No momento en que nos oprimiamos uns contra outros para subir á plataforma, outros dous tentáculos caeron sobre o mariño colocado ante o capitán Nemo e leváronllo cunha violencia irresistible. O capitán Nemo lanzou un berro e lanzouse cara a fóra, seguido de todos nós.
Que escena! O desgraciado, agarrado polo tentáculo e pegado as súas ventosas, balanceabase ao capricho daquela enorme trompa. xadeaba sufocado, e gritaba «Socorro! Socorro!». Eses berros, pronunciados en francés, causáronme un profundo estupor. Tiña eu, pois, un compatriota a bordo, varios talvez. Durante toda a miña vida resoará en min esa chamada desgarradora.