Inicio de Finis Mundi

FINIS MUNDI
Laura Galego García

LIBRO I: O EIXO DO PRESENTE
ANO 997 D.C.
MUNDUS SENESCIT
A un tempo cos salvaxes berros dos atacantes, as chamas que envolvían a abadía crepitaban ferozmente e alzábanse cara a un ceo sen lúa, iluminando o bosque próximo. O teito do cortello derrubouse con estrépito, do mesmo xeito que a bóveda da igrexa recentemente saqueada. As escuras sombras que rodeaban o mosteiro aullaron de novo e, unhas a pé e outras dacabalo, afastáronse cara ao pobo que durmía agardando a chegada da alba.
Oculta pola sombra das frondosas árbores, unha figura corría polo bosque, xadeante, tropezando, buscando un refuxio. Deu un tropezón e caeu sobre a húmida herba. Rodou até unha espesa matogueira e ocultouse alí, chorando. Só cando as voces apagáronse atreveuse, prudentemente agochado e sen asomarse demasiado, a volver a vista atrás para contemplar os restos do que fora o seu fogar nos últimos anos. Tremendo, viu como o lume consumíase lentamente.
Sentiu que o atenazaba o desalento; pero, a pesar da súa mocidade, a pesar da súa fraxilidade, a pesar do seu medo, non deixou nin por un momento de estreitar contra o seu peito un prezado códice que lograra rescatar das chamas.
Na súa mente seguía resoando unha terrible frase: mundi termini appropinquante... Os seus beizos formaron as palabras dunha pregaria, pero a súa garganta non emitiu ningún son.
Mundi termini appropinquante...