Inicio de Inquisición

ANSELM AUDLEY

Inquisición

-Xa apagastes todo?
-Até o último sistema, almirante. Estou a piques de desconectar o reactor.
Unha luz azul profunda e intermitente iluminaba aos catro homes, proxectando sombras irregulares sobre as paredes. "Case como espectros ás súas costas", pensou o almirante cun calafrío.
-Comprobade que haxa suficientes reservas de enerxía.
O centurión Minos asentiu e aproximouse á inmensa esfera brillante no medio da ponte de mando. O perfil do seu rostro quedou vivamente enmarcado polo resplandor. Máis aló da pequena fonte de luz, o amplo salón achábase nunha gris penumbra, con todos os equipamentos e maquinarias inmóbiles e inertes.
Por un instante produciuse un intenso silencio mentres Cidelis botaba unha última ollada ao redor da ponte de mando do seu buque insignia. A nave era varios séculos máis vella que el e, con algo de sorte, sobreviviríao tamén. Pero Cidelis nunca o vería. Tentou rexistrar na súa memoria até o último detalle: Minos deslizando as mans polos equipos de navegación; Erista, cunha mirada de profunda fatiga e resignación, cambaleándose mentres tentaba acender o facho, e Hecateus, o xefe de armas, de pé á esquerda dela, cos ollos cravados na esfera, sostendo o cofre co precioso instrumento da súa compañeira.
Todos eran conscientes de que se estaban despedindo tanto do resto da tripulación como da nave. O emperador puxera un astronómico prezo ás súas cabezas, o que facía demasiado arriscado que fuxisen xuntos. Existía todo un mundo alá fóra, quizá un mundo reducido, pero cheo de lugares onde empezar unha nova vida. Polo menos para algúns.
-Máis que suficiente -informou Minos-. Desconéctoa agora?
Cidelis negou coa cabeza.
-O teu traballo concluíu. Eu acabarei de facelo; conducirei a nave á súa última morada.
-Quedarás a bordo, non é certo? -preguntou Erista mentres as brancas lapas lanzaban faíscas desde o extremo do facho, producindo salvaxes sombras.
-Que outro lugar hai para min? -respondeu Cidelis sorríndolle. A moza científica era un excelente partido para calquera home, e trinta anos atrás el podería pensar en ser ese home. Pero acompañalo neses momentos implicaría unha vida demasiado dura para alguén da súa profesión, tendo que enfrontarse aos pogromos e ao conxunto de fanáticos prestos a denunciar todo canto lles parecese remotamente antinatural. Ademais, ela era moito máis que lista para lograr facerse un sitio en algures, quizá como oceanógrafa. Nin sequera os sacerdotes podían arranxarse sen oceanógrafos.
Erista non protestou, e iso sorprendeulle. Tampouco o fixo o centurión Minos, cun idealismo que parecía estar intacto a pesar de todo o ocorrido.
...