O LOBISHOME
De Boris Vian
No Bois deas Fausses-Repouses , ao pé da costa de Picardía, vivía un moi agraciado lobo adulto de negra pelame e grandes ollos vermellos. Chamábase Denis, e a súa distracción favorita consistía en contemplar como se puñan a cen os coches procedentes de Ville-d'Avray, para acometer a lustrosa pendente sobre a que un chuvieiro estende, de cando en vez, o oliváceo reflexo das árbores maxestuosas. Tamén lle gustaba, nas tardes de estío, merodear polas espesuras para sorprender aos impacientes namorados na súa loita co enredo das cintas elásticas que, desgraciadamente, complican na actualidade o esencial da lencería. Consideraba con filosofía o resultado de tales afáns, en ocasións coroados polo éxito, e, meneando a cabeza, afastábase púdicamente cando ocorría que unha vítima compracente era pasada, como adoita dicirse, pola pedra. Descendente dunha antiga liñaxe de lobos civilizados, Denis alimentábase de herba e de xacintos azuis, dieta que reforzaba no outono con algúns champiñóns escollidos e, no inverno, moi ao seu pesar, con botellas de leite birladas ao gran camión amarelo da Central. O leite producíalle náuseas, por mor do seu sabor animal e, de novembro a febreiro, maldicía a inclemencia dunha estación que lle obrigaba a estragarse de tal maneira o estómago.
...
No Bois deas Fausses-Repouses , ao pé da costa de Picardía, vivía un moi agraciado lobo adulto de negra pelame e grandes ollos vermellos. Chamábase Denis, e a súa distracción favorita consistía en contemplar como se puñan a cen os coches procedentes de Ville-d'Avray, para acometer a lustrosa pendente sobre a que un chuvieiro estende, de cando en vez, o oliváceo reflexo das árbores maxestuosas. Tamén lle gustaba, nas tardes de estío, merodear polas espesuras para sorprender aos impacientes namorados na súa loita co enredo das cintas elásticas que, desgraciadamente, complican na actualidade o esencial da lencería. Consideraba con filosofía o resultado de tales afáns, en ocasións coroados polo éxito, e, meneando a cabeza, afastábase púdicamente cando ocorría que unha vítima compracente era pasada, como adoita dicirse, pola pedra. Descendente dunha antiga liñaxe de lobos civilizados, Denis alimentábase de herba e de xacintos azuis, dieta que reforzaba no outono con algúns champiñóns escollidos e, no inverno, moi ao seu pesar, con botellas de leite birladas ao gran camión amarelo da Central. O leite producíalle náuseas, por mor do seu sabor animal e, de novembro a febreiro, maldicía a inclemencia dunha estación que lle obrigaba a estragarse de tal maneira o estómago.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.