13 de decembro de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XC)

Unha mañá -imposible seríame precisar a data-, ao espertar dun amodorramiento penoso e enfermizo, vin a Ned Land inclinado sobre min e dicirme en voz baixa:
-Imos evadirnos.
Incorporeime.
-Cando?
-Esta mesma noite. Toda vixilancia parece desaparecer do Nautilus. Diríase que o estupor reina a bordo. Estará vostede disposto, señor?
-Si. Onde estamos?
-Á vista de terras que advertín esta mañá entre a bruma, a unhas vinte millas ao Leste.
-Que terras son esas?
-Ignóroo, pero sexan as que foren refuxiarémonos nelas.
-Si, Ned. Fuxirémonos esta noite, aínda que nos trague o mar.
-A mar está movida, o vento é forte, pero non me asusta atravesar ese vinte millas no bote do
Nautilus. Puiden deixar nel algúns víveres e varias botellas de auga, sen que se dea conta a tripulación.
-Seguireille.
-Se me sorprenden, defendereime e fareime matar.
-Morreremos xuntos, amigo Ned.
Eu estaba decidido a todo. O canadense abandonoume. Subín á plataforma, sobre a que apenas podía manterme baixo o embate das ondas. O ceo estaba ameazador, pero posto que a terra estaba alí tras as espesas brumas, había que fuxir, sen perda de tempo.
Volvín ao salón. Temía e desexaba á vez atopar ao capitán Nemo. Quería e non quería velo. Que podería dicirlle? Podía eu ocultarlle o involuntario horror que me inspiraba? Non. Máis valía non acharse cara a cara con el. Máis valía esquecerlle. E con todo...
Cuán longa foi aquela xornada, a última que debía pasar a bordo do Nautilus! Permanecín só. Ned Land e Conseil evitaban falarme por temor a traizoarse.
Ceei ás seis, sen apetito, pero forceime a comer, vencendo a repugnancia, para non atoparme débil. Ás seis e media entrou Ned Land na miña camara, e díxome:
-Non nos veremos xa até o momento de partir. Ás dez, aínda non sairía a lúa. Aproveitaremos a escuridade. Veña vostede ao bote, onde lle esperaremos Conseil e eu.
O canadense saíu sen darme tempo a responderlle.
Quixen verificar o rumbo do Nautílus e dirixinme ao salón. Levabamos rumbo Norte-Nordeste, a unha tremenda velocidade e a cincuenta metros de profundidade.
Lancei unha última mirada a todas as marabillas da natureza e da arte acumuladas naquel museo, á colección sen rival destinada a perecer un día no fondo do mar con quen a formou. Quixen fixala na miña memoria, nunha impresión suprema. Permanecín así unha hora, pasando revista, baixo os efluvios do teito luminoso, aos tesouros resplandecientes nas súas vitrinas. Logo volvín ao meu camarote, e revestinme co traxe mariño. Reunín as miñas notas e gardei coidadosamente os preciosos papeis. Latexábame con forza o corazón, sen que me fose posible conter as súas pulsacións.
Certamente, a miña axitación, a miña perturbación traizoáronme aos ollos do capitán Nemo. Que estaría a facer el nese momento? Escoitei á porta do seu camarote e ouvín os seus pasos. Estaba alí. Non se deitara. A cada movemento, parecíame que ía xurdir ante min e preguntarme por que quería fuxir. Sentía un temor incesante reforzado pola miña imaxinación a cada momento. Esta impresión fíxose tan compulsiva que cheguei a preguntarme se non sería mellor entrar no camarote do capitán, velo cara a cara e desafiarlle co xesto e a mirada.
Era unha idea de tolo que, afortunadamente, puiden conter. Tendinme sobre o leito para tratar de conter a axitación que me percorría o corpo. Os meus nervios acougáronse un pouco, pero o meu cerebro seguía superexcitado. Mentalmente pasei revista a toda a miña existencia a bordo do Nautilus, a todos os incidentes, felices ou ingratos, que a atravesaron desde a miña desaparición do Abraham Lincoln...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.