Pero era posible seguir durmindo malia aquel son que facía estremecer ata os mobles? O seu soño non fora tranquilo. Pero, por iso mesmo, debía de durmir ao final máis profundamente. Que podía facer agora? O tren seguinte saía ás sete; para collelo tería que darse muchísima présa. O muestrario non estaba aínda empaquetado, e el mesmo non se sentía nada disposto. Ademais, aínda que alcanzase o tren, non evitaría reprimenda do amo, pois o mozo do almacén, que acudira ao tren ás
cinco, debía de dar xa conta da súa falta. O mozo era un esbirro do dono, sen dignidade nin consideración. E si dixese que estaba doente, que pasaría? Pero isto, ademais de ser moi penoso, espertaría sospeitas, pois Gregorio, nos cinco anos que levaba empregado, non estivera nunca doente. Viría o gerente co médico do Montepío. Desfaríase en reproches, diante dos pais, respecto da folgazanería de Gregorio, e refutaría calquera objeción co dictame do doutor, para quen todos os
homes están sempre sans e só padecen de horror ao traballo. E a verdade é que, neste caso, o seu diagnóstico non sería do todo infundado. Salvo certa somnolencia, fóra de lugar logo de tan prolongado soño, Gregorio sentíase francamente ben, ademais de moi famento.
Mentres pensaba atropelladamente, sen decidirse a levantarse, e xusto no momento en que o espertador daba as sete menos cuarto, chamaron á porta que estaba xunto á cabeceira da cama.
-Gregorio -dixo a voz da súa nai-, son as sete menos cuarto. Non tiñas que ir de viaxe?
¡Que voz tan doce! Gregorio arrepiouse ao oír en cambio súa propia, que era a de sempre, pero mesturada cun penoso e estridente silbido, no cal as palabras, ao principio claras, confundíanse logo e soaban de forma tal que uno non estaba seguro de telas oído. Gregorio quixo dar unha explicación detallada; pero, ao oír a súa propia voz, limitouse a dicir:
-Si, si. Grazas, nai. Xa me levanto.
A través da porta de madeira, a transformación da voz de Gregorio non debeu notarse, pois a nai tranquilizouse con esta resposta e retirouse. Pero este breve diálogo revelou que Gregorio, contrariamente ao que se cría, estaba aínda en casa. Chegou o pai á súa vez e, golpeando lixeiramente a porta, chamou:
-¡Gregorio! ¡Gregorio! Que pasa?
Esperou un momento e volveu insistir, alzando a voz:
-¡Gregorio!
Mentres tanto, detrás da outra porta, a irmá preguntáballe suavemente:
-Gregorio, non estás ben? Necesitas algo?
-Xa estou ben -respondeu Gregorio a ambos a un tempo, esforzándose por pronunciar con claridade, e falando con gran lentitude, para disimular o insólito son da súa voz. O pai renovou o seu almorzo, pero a irmá seguiu insistindo:
-Abre, Gregorio, por favor.
Gregorio non tiña a menor intención de abrir, felicitándose, pola contra, da precaución -contraída nas viaxes- de pecharse no seu cuarto pola noite, aínda na súa propia casa.
O primeiro que tiña que facer era levantarse tranquilamente, arranxarse sen que lle molestasen e, sobre todo, almorzar. Só logo de feito todo isto pensaría no demais, pois se daba conta de que na cama non podía pensar con claridade. Recordaba sentir en máis dunha ocasión un vago malestar na cama, producido, sen dúbida, por algunha postura incómoda, a cal, unha vez levantado, disipábase rápidamente; e tiña curiosidade por ver desvanecerse paulatinamente as súas imaxinacións de hoxe. En canto ao cambio da súa voz era simplemente o preludio dun resfriado, enfermidade profesional
do viaxante de comercio.
Apartar a colcha era cousa fácil. Bastaríalle con arquearse un pouco e a colcha caería por si soa. Pero a dificultade estaba na extraordinaria anchura de Gregorio. Para incorporarse, podía apoiarse en brazos e mans; pero, no seu lugar, tiña agora innumerables patas en constante axitación e éralle imposible controlalas. E o caso é que quería incorporarse. Estirábase; lograba por fin dominar unha das súas patas; pero, mentres tanto, as demais proseguían a súa anárquica e penosa axitación.
-Non é bo folgar na cama-, pensou Gregorio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.