25 de abril de 2015

Centenario de A metamorfose (IX)

-
Nai! Nai! -xemiu Gregorio, mirándoa desde abaixo. Por un momento esqueceuse do xerente; e non puido evita, ante o café vertido, abrir e pechar repetidas veces as mandíbulas no baleiro. A súa nai, gritando de novo e fuxindo da mesa, lanzouse en brazos do pai, que correu ao seu encontro.

Pero Gregorio non podía dedicar xa a súa atención aos seus pais; o xerente estaba na escaleira e, co queixo apoiado sobre a varanda, dirixía unha última mirada a aquela escena. Gregorio tomou impulso para darlle alcance, pero el debeu de comprender a súa intención, pois, dun salto, baixou varios chanzos e desapareceu, proferindo uns alaridos que resoaron por toda a escaleira. Aínda por riba de males, a fuxida do xefe pareceu trastornar por completo ao pai, que até entón se mantivera relativamente sereno; pois, en lugar de correr tras o fuxitivo, ou polo menos permitir que así o fixese Gregorio, empuñou coa destra o bastón do xerente -que este non recollera, como tampouco o seu chapeu e o seu gabán, esquecidos nunha cadeira- e, armándose coa outra man dun gran xornal que había sobre a mesa, dispúxose, dando fortes patadas no chan, esgrimindo papel e bastón, a facer retroceder a Gregorio até o interior do seu cuarto. De nada servíronlle a este as súas súplicas, que non foron entendidas; e aínda que inclinou sumiso a cabeza, só conseguiu excitar aínda máis ao seu pai. A nai, a pesar do mal tempo, abrira unha xanela e, violentamente inclinada cara a fóra, cubríase o rostro coas mans. Entre o aire da rúa e o da escaleira estableceuse unha forte corrente; as cortinas da xanela baleiráronse; sobre a mesa axitáronse os xornais, e algunhas follas soltas axitáronse polo chan. O pai, inflexible, resoplaba violentamente, tentando facer retroceder a Gregorio.

Pero este carecía aínda de práctica na marcha cara atrás, e a cousa ía moi amodo. Se polo menos puidera moverse! Nun airiño atoparíase no seu cuarto. Pero temía, coa súa lentitude en virar, impacientar ao seu pai, cuxo bastón podía deslomarle ou abrirlle a cabeza. Finalmente, con todo, non tivo máis remedio que volverse, pois advertiu contrariado que, camiñado cara atrás, non podía controlar a dirección. Así que, sen deixar de mirar angustiosamente ao seu pai, empezou a virar o máis rapidamente que puido, é dicir, con extraordinaria lentitude. O pai debeu decatarse da
súa boa vontade, pois deixou de hostigarlle, dirixindo mesmo de lonxe, coa punta do bastón, o movemento xiratorio. Se polo menos deixase de resoplar!

Isto era o que máis alteraba a Gregorio. Cando xa ía terminar o xiro, aquel resoplido fíxolle equivocarse, obrigándolle a retroceder aos poucos. Por fin logrou quedar fronte á porta. Pero entón lembrou que o seu corpo era demasiado ancho para poder pasar sen máis. Ao pai, no medio da súa excitación, non se lle ocorreu abrir a outra folla para deixar espazo suficiente.
Estaba obsesionado coa idea de que Gregorio había de meterse canto antes na súa habitación. Tampouco permitise os lentos preparativos que Gregorio necesitaba para incorporarse e, deste xeito, pasar pola porta. Coma se non houbese problema algún azuzaba a Gregorio con furia crecente.

Gregorio ouvía tras de si unha voz que parecía imposible que fose a dun pai. Incrustouse no marco da porta. Ergueuse de medio lado e quedou atravesado no limiar, lacerándose o costado. Na porta apareceron unhas manchas repulsivas. Gregorio quedou alí atrancado, sen posibilidade de facer o menor movemento.

As patitas dun dos lados colgaban no aire, mentres que as do outro quedaban dolorosamente oprimidas contra o chan... Nisto, o pai deulle por detrás un empuxón enérxico e salvador, que o lanzou dentro do cuarto, sangrando copiosamente. Logo, pechou a porta co bastón, e por fin volveu á calma.

Até a noite non espertou Gregorio dun pesado soño, semellante a un desmaio. Non tardaría moito en despabilarse por si só, pois xa descansara bastante, pero pareceulle que lle espertaban uns pasos furtivos e o ruído da porta do recibidor, que alguén pechaba suavemente. O reflexo do tranvía proxectaba franxas de luz no teito da habitación e a parte superior dos mobles; pero de abaixo, onde estaba Gregorio, reinaba a escuridade. Lenta e aínda torpemente, tenteando coas súas antenas, que nese momento mostráronlle a súa utilidade, deslizouse cara á porta para ver o que ocorrera. No seu costado esquerdo había unha longa e repugnante chaga. Renqueaba alternativamente sobre cada unha das súas dúas fileiras de patas, unha das cales ferida no accidente da mañá -sorprendentemente, as demais quedaran ilesas-, arrastrábase sen vida.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.